เริ่มต้นใหม่

เนื่องด้วยสภาพจิตใจของต้อมไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาจึงไม่ค่อยได้ออกไปทำงาน มีแต่นอนและพักผ่อนให้ร่างกายฟื้นตัว ยามค่ำคืนก่อนนอนต้อมได้หยิบอัลบั้มรูปขึ้นมาเปิดตัว และได้เห็นรูปผู้ชายคนหนึ่งที่เขาถ่ายตอนหลับ ต้อมจำได้ดีรักครั้งนี้เขาจึงหวนคิดถึงอีกครั้ง

หลังจากผิดหวังในรักที่มีต่อสน ทำให้ต้อมได้ติดสินใจก้าวเดินต่อไป เพื่อลืมเลือนรักอันเจ็บปวด ต้อมได้ขึ้นมาทำงานทางเหนือตามคำแนะนำของแหวน เพราะเพื่อนร่วมรุ่นได้ออกงานจากที่นี่จึงมีตำแหน่งว่างพอดี

เมื่อไปถึงเมืองลำพูนต้อมได้หาห้องเช่าไม่ไกลจากแหล่งนิคมอุตสาหกรรมเท่าไรนัก มีเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุดและที่นอนสำหรับไว้เอนกายพักผ่อนยามต้องการ พอรุ่งเช้าต้อมเดินทางไปสมัครงานในนิคมอุตสหกรรม เป็นโรงงานเกี่ยวกับผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์

ยามเข้าไปนิคมและได้กรอกใบสมั8รและรอสัมภาษณ์เลย เพราะต้องการด่วนซึ่งไม่แตกต่างจากต้อมก็อยากได้งานโดยไวเหมือนกัน เมื่อเข้าไปก็เจอผู้จัดการฝ่ายบุคคล ต้อมยกมือไหว้ชายหนุ่มวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบกว่าๆ รูปร่างสูงโปร่งขาวนัยน์ตาเล็ก

“สวัสดีครับ” ต้อมยกมือไหว้

“นั่งลงได้” ชายหนุ่มผู้นั้นมองต้อมไม่วางสายตา

“ดูจากประวัติการทำงาน เปลื่ยนงานมาสองที่ อันแรกเข้าใจได้ว่าหมดสัญญาจ้าง ส่วนอีกบริษัทหนึ่งเพราะเหตุใดจึงลาออก”

“ผมไม่ได้อยากออกจากที่ทำงานเก่า ผมไม่ได้รู้สึกเสียหายอะไร แต่ผมคิดว่า ที่ทำงานใหม่ จะสร้างความก้าวหน้าให้ผมได้มากกว่า” ต้อมใจเต้นระรัวกลัวคำตอบไม่ถูกใจ

“แล้วงานที่คุณกำลังสมัครนี้ คุณกำลังมองหาอะไรอยู่”

“ความท้าทาย และให้ศักยภาพของเราพัฒนา” ต้อมไม่สามารถควบคุมอารมณ์ความตื่นเต้นไว้ได้ จนออกทางสีหน้าชัดเจน

“ใจเย็นๆ ไม่เกร็ง” ชายวัยกลางคนยังมีท่าทีที่นิ่งเฉย

“บอกมาสิทำไมผมต้องรับคุณทำงาน”

“เอ่อ ผมไม่เก่งแต่มีความสามารถ ทั้งปรับตัว น้อมรับคำติชม และมั่นใจในความสามารถตัวเองว่าถ้าได้เข้าทำงาน คุณจะไม่ผิดหวังที่ให้โอกาสผม” คำถามนี้ต้อมเตรียมคิดมาแล้วเหมือนกัน

“พร้อมทำงานเมื่อไร”

“พร้อมทันทีครับ” ต้อมเผลอตัวอมยิ้มนิดๆ

“อยากได้เงินเดือนเท่าไร”

“เงินเดือนในตำแหน่งต่างๆ มีโครงสร้าง มีเพดานของมันอยู่ ขอสูงอย่างไงก็ให้ไม่ได้อยู่ดี ก็เอาตามที่บริษัทกำหนดไว้แล้วครับ”

“ถ้าให้น้อยเกินไปล่ะ”

“ก็ไม่ทำครับ เพราะค่าแรงมีขั้นต่ำตามวุฒิการศึกษา ความสามารถ ประสบการณ์ในการทำงานครับ”

“อืม พรุ่งนี้พร้อมเข้าทำงานไหม” ชายวัยกลางคนรู้สึกพอใจในคำตอบ และต้องการคนงานด่วนจริงๆ และพอใจเป็นการส่วนตัวด้วย

“พร้อมครับ”

“กฎระเบียบ หลักการทำงานต่างๆ ผู้จัดการฝ่ายผลิตจะสอนงานให้ เป็นอันว่าวันนี้ไปพบผู้จัดการฝ่ายผลิตก็แล้วกัน พรุ่งนี้มาทำงานได้เลย”

“ขอบคุณครับ”

ต้อมยกมือไหว้และออกจากห้องโดยมีเลขาผู้จัดการฝ่ายบุคคล พาต้อมไปยังแผนกผู้จัดการฝ่ายผลิต ซึ่งในระหว่างทางทั้งสองผู้จัดการได้โทรพูดคุยกันไว้แล้ว เมื่อต้อมได้เจอผู้จัดการฝ่ายผลิตได้มีการพูดคุยกันพักใหญ่ หลังจากนั้นต้อมกลับยังห้องพัก เพื่อเตรียมตัวมาทำงานในวันพรุ่งนี้

เช้าวันใหม่ต้อมมาทำงานแต่เช้าตรู่ ระหว่างเดินทางเข้ามาพบแต่ชายหนุ่มหามีผู้หญิงไม่ ซึ่งเป็นเรื่องที่ต้อมไม่ได้ตกใจอะไรมากนัก เพราะตั้งแต่สมัยเรียนก็ไม่ได้แตกต่างจากที่นี่เท่าไร เพียงแต่ในโรงงานนี้เยอะกว่าหลายเท่า

เมื่อไปถึงในโรงงานต้อมเดินไปยังห้องผู้จัดการฝ่ายผลิต เขานั่งรออยู่หน้าห้องสักพัก ชายหนุ่มวัยกลางคนที่ดูเข้มดุก็มาถึง แต่ยังไม่ได้เข้ามาคุยด้วยจนเกือบถึงเวลาทำงาน ชายหนุ่มวัยกลางคนจึงออกมาพบกับต้อม

“สวัสดีครับ” ต้อมยกมือไหว้

“อืม เมื่อวานเรารู้จักกันพอสมควรแล้วนะ นี่ก็ใกล้เวลาหัวหน้าฝ่ายผลิตมาแล้วนะ อ่อ มาพอดีเลย” ผู้จัดการฝ่ายผลิตพูดขึ้น

ต้อมรีบหันไปมองซึ่งอายุห่างจากเขาไม่มากนัก อายุสามสิบต้นๆ ในชุดช่างเดินเข้ามาหาผู้จัดการฝ่ายการผลิต

“สันต์มาพอดีเลย นี่คือต้อมพนักงานใหม่” ผู้จัดการฝ่ายผลิตพูดขึ้น

“สวัสดีครับ”

“พาน้องเขาไปสอนงาน แล้วทำงานวันนี้เลยนะ”

“ครับ” สันต์รับคำ

“ตามพี่มา”

ต้อมเดินตามสันต์อย่างเร่งรีบ เพราะสันต์นั้นเดินไวมาก ด้วยตัวสูงใหญ่สมส่วน ต้อมถึงกับก้าวเท้ายาวๆ เดินให้ทัน จนในที่สุดก็มาถึงยังสถานที่ทำงาน ซึ่งเมื่อต้อมมาถึงรู้สึกประหม่าทันที เพราะแต่ก่อนพนักงานที่ร่วมงานไม่ได้เยอะขนาดนี้

“ทุกคน วันนี้พี่พาน้องใหม่มาแนะนำนะ น้องชื่อ ต้อม จะมาทำงานกับพวกเรา ถ้ามีอะไรก็ช่วยสอนน้องด้วย” สันต์เอ่ยขึ้นพร้อมใช้สายตามองมายังต้อม ที่กำลังยืนตัวเกร็งอยู่

“คิดว่าทำได้ไม”

“ได้ครับ” ต้อมยิ้มและพยักหน้า

“หงิมๆ ติ๋ม ระวังโดนเพื่อนแกล้งล่ะ” สันต์อมยิ้มนิดๆ

ต้อมไม่ได้พูดอะไรเพราะเขาค่อนข้างชินกับการโดนแกล้งอยู่เป็นประจำ แต่ก็ไม่ชอบอยู่ที่โดนแกล้ง

“ดำ ฝากสอนงานน้องเขาด้วยนะ” สันต์หันหน้าไปมองดำซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

“ครับ” ดำพูดห้วนๆ

“ไปหาพี่เขา”

“ครับ” ต้อมค่อยๆ เดินไปยังดำที่กำลังยืนหน้านิ่งไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไรมาให้เห็น

“ตามมา”

ต้อมเดินตามดำไปยังที่ประจำตำแหน่ง เมื่อไปถึงดำจ้องมองหน้าแต่ไม่พูดอะไร จนเนื้อตัวและหัวใจของต้อมสนั่นหวั่นไหวระรัวกลัวขึ้นมาทันที เพราะหน้าตาของดำค่อนข้างดุ ผิวออกเข้มมากๆ

“พี่จะให้ผมทำอะไรครับ”

“ไหวไหม ถ้าไม่ไหวถอนตัวยังทันนะ” ดำมีท่าทีไม่อยากจะสอนงานต้อมสักเท่าไร

“ไหวครับ”

หัวใจของอันอ่อนโยนแท่บไม่ไหวกับคำพูดของดำ แต่ต้องฝืนทนและเก็บอารมณ์ความรู้สึกหวั่นเกรงไว้ภายใน

“ถ้างั้นเริ่มทำงานได้”

ซึ่งงานที่ต้อมทำนั้นผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ ถึงจะเรียนมาแต่ยังยากสำหรับเขาอยู่พอสมควร แต่ต้อมนั้นพยายามทำอย่างเต็มที่ ถึงแม้จะไม่ค่อยถูกใจและไม่ผ่านคิวซี แต่ต้นก็ไม่ย่อท้อตั้งใจทำจนเลิกงาน

“หมดวันแล้วนะ ถ้าไม่ไหวพรุ่งนี้ไม่ต้องมาก็ได้” คำพูดกับสายตาไม่ยินดีกับต้อมสักเท่าไรเลยของดำ

“มาครับ”

สายตาของต้อมเหลือบมองดำแว่บหนึ่ง แล้วหลบตาต่ำลงพร้อมก้าวเท้าออกจากตรงนั้น ด้วยความไม่ค่อยพอใจดำมากนัก เพราะคำพูดท่าทางไม่บ่งบอกว่าจะญาติดีด้วยเลยแม้แต่น้อย ต้อมเดินคนเดียวดุ่มๆ จนมาถึงจุดรับคนงานไปส่งยังที่ต่างๆ

ต้อมถอดถอนหายใจชั่วครู่ก่อนขึ้นรถ เมื่อขึ้นไปเขาได้นั่งหน้าสุดและอยู่ฝั่งหน้าต่าง หลังจากนั้นมีคนขึ้นมาเรื่อยๆ จนเต็มรถ และคนสุดท้ายขึ้นนั่นคือดำ ซึ่งเหลือเพียงที่นั่งหนึ่งเดียว จึงมีความจำเป็นนั่งข้างๆ ต้อม

ไร้เสียงพูดคุยระหว่างทั้งสอง เพราะโดยปกติด้อมจะพูดคุยกับผู้คนได้ง่าย แต่ในเมื่อเจอดำที่นิ่งเฉยเงียบขรึม จึงทำให้กลายเป็นไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งมาถึงยังห้องพักของต้อม ในระหว่างนั้นต้อมกำลังจะพูดขอทาง แต่ไม่ทันซะแล้วดำได้ลุกขึ้นก่อนและเดินลงจากรถไปในทันที

สองเท้าของต้อมนั้นเช่นเดียวกันรีบก้าวเท้าลงจากรถโดยเร็วไว และรีบเดินตามดำไปติดๆ เพราะสงสัยว่าดำจะอยู่ห้องพักใกล้ๆ กัน เขาจึงตัดสินใจตะโกนถามถึงแม้จะไม่อยากพูดคุยด้วยก็ตามที

“พี่ดำพักอยู่ที่นี่เหรอครับ”

ชายหนุ่มผิวเข้มหันมาอย่างไว และมีท่าทีตกใจเล็กน้อย ต้อมไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงได้แต่ยิ้มอย่างเดียว แต่ไร้การตอบกลับเห็นเพียงแต่ร่างสูงใหญ่หันกลับและรีบเดินไปยังห้องพักของตัวเอง ต้อมยืนนิ่งๆ เพื่อดูว่าดำอยู่ห้องไหน เมื่อเขาเห็นดำเข้าไปยังห้องแรก ต้อมจึงเดินไปยังห้องท้ายสุด ซึ่งเป็นห้องพักของเขาเอง

ช่วงค่ำๆ ต้อมออกไปยังตลาดเล็กๆ ใกล้ๆ ห้องเช่า เพื่อกินข้าวเมื่ออิ่มแล้ว เขาจึงเดินไปยังโทรทั่วไทย นาทีละ3 บาท ซึ่งเป็นโทรศัพท์มือถือปุ่มกด หลังจากโทรหาพ่อกับแม่จบแล้ว ต้อมพลันเห็นดำกำลังเดินกลับห้อง ต้อมจึงรีบจ่ายเงินและวิ่งไปหาดำทันที

“พี่ดำรอด้วย”

ถึงแม้จะไปถึงตัวของดำแล้ว ต้อมยังต้องก้าวเท้าตามไปอีก เพราะดำยังไม่หยุดและไม่พูดอะไร เนื่องด้วยมือถือถุงลูกชิ้นและเดินกินเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่สนใจต้อมแม้แต่น้อย ต้อมนั้นไม่ละความพยายามเพราะอยากตีสนิท เพื่อเป็นเพื่อนและพี่จะได้ไม่เหงา

“พี่ดำทำงานที่นี่นานหรือยังครับ” ต้อมเดินเข้ามายืนข้างๆ

“ถามทำไม” ดำพูดลอยๆ โดยไม่มองหน้าต้อมแม้แต่น้อย

“ก็เราทำงานที่เดียวกัน พักห้องใกล้ๆ กันด้วย ผมเลยอยากทำความรู้จักพี่น่ะครับ” ต้อมพยายามยิ้มอย่างเต็มที่ แต่ไม่มีประโยชน์เพราะชายหนุ่มผิวเข้าไม่มองไม่พูดเดินดุ่มๆ ทำเหมือนอย่างต้อมไม่มีตัวตนอยู่แถวนั้น

“ทำไมพี่ไม่พูดกับผมเลย” ต้อมเริ่มหน้าบึ่งเล็กน้อย

ในระหว่างนั้นนั่นเองดำหยุดยืนนิ่งและหันมามองต้อม ซึ่งต้อมรีบยิ้มให้ทันทีเพื่อจะได้ให้ดำรู้สึกว่าเขาเป็นมิตรด้วย

“ทำไมพี่ต้องพูดกับน้องด้วย เราแค่ทำงานด้วยกัน ไม่จำเป็นจะต้องมาสนิทอะไรกันขนาดนั้น แล้วก็ไม่ต้องตามพี่มานะ” ดำพูดจบเขารีบเดินไปยังห้องของตัวเองทันที

ต้อมยืนนิ่งๆ ด้วยเสียความรู้สึก เพราะเขาอุตส่าห์จะสร้างความสัมพันธ์ แต่ดำไม่ต้องการรับความสัมพันธ์นั้น จึงไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากถอนหายใจ แล้วเดินเข้าไปยังห้องนอนตัวเอง ซึ่งมีเพียงที่นอนอย่างเดียวไม่มีนอกเหนือจากนี้เลย