ความรักกำลังเปลื่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง

วันหยุดยาวต้อมได้กลับบ้านสองวันทีแรกกะสามวัน แต่ทนความคิดถึงสนไม่ไหวเขาจึงกลับมาก่อนเวลา และอีกอย่างหนึ่งเพื่อสืบสาวราวเรื่องของสนว่าเป็นเช่นไรโดยไม่ได้โทรบอกสนไว้แม้แต่น้อย และต้อมไม่ยอมกลับห้องของตัวเองด้วย เลยรวดไปยังห้องพักของสนเพื่อจับผิดหรือถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถือว่าเป็นไปหาคนรักแค่นั้นไม่ได้มีอะไรเสียหายหรือเสียเวลา

เมื่อมาถึงต้อมรีบไปยังห้องเช่าของสน ด้วยไปหาสนเป็นบางครั้งต้อมจึงมีกุญแจ และยามคุ้นหน้าเป็นอย่างดี จึงเข้าออกง่ายไม่มีปัญหาแต่อย่างใด พอถึงหน้าประตูต้อมจึงหยิบกุญแจมาเปิดเข้าไปในห้อง โดยไม่ได้เคาะเรียกขานแต่อย่างใด เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็ไม่ได้พบกับอะไรผิดปกติ เห็นเพียงแต่สนนั่งดูทีวีอย่างสบายอารมณ์

“อ้าว ไหนบอกว่าจะกลับบ้านไปสามวันไง” สนมีสีหน้าไม่สู้ดีนักและรีบลุกขึ้นยืนทันใด

“ทนคิดถึงนายไม่ไหวไง” ต้อมเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ

“ใครมาสน” หญิงสาวนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเกาะอกออกมาจากห้องน้ำและรีบเดินมาเกาะแขนสน ที่อยู่ในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันกายท่อนล่าง

“เพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันนะ” สนจ้องมองต้อมไม่วางสายตา เพราะกลัวต้อมพูดอะไรออกมา

“ต้อมนี่คือ เอ่อ” สนอ้ำอึ้ง

“แฟนสน ยินดีที่รู้จัก หน้าตาน่ารักดีนะเพื่อนสนคนนี้ ใช่คนที่เคยเล่าให้ฟังไหมว่าเคยลำบากมาด้วยกัน ตอนหางานใหม่ๆ” หญิงสาวยิ้มให้ต้อมอย่างเป็นกันเอง

“ใช่ คนที่เราเล่าให้ฟังนี่แหละ”

ต้อมไม่สามารถที่จะยืนอยู่ตรงนี้ได้อีก เพราะหัวใจได้แตกสลายสูญสิ้นดับทันใด ห้วงความรู้สึกผิดหวังเสียใจถาโถมเข้ามา แต่ด้วยความรักที่มีต่อสนเขาจึงไม่สามารถทำร้ายสนด้วยวาจาได้

“เราเอาของฝากมาให้” ต้อมวางมะขามแก้วสี่รสไว้บนโต๊ะ

“ขอบใจมากนะ” ในแววสายตาของสนไม่ได้ขอบใจของฝาก แต่แฝงไว้ด้วยคำขอบคุณอย่างอื่น

“เราไปก่อนนะ” ต้อมหันหลังกลับอย่างใจร้าวราน

ร่างที่เหมือนไร้วิญญาณเดินลงมาจากแมนชั่น อย่างหมดอาลัยตายอยากไม่เหลือความหวังใดๆ ให้ก้าวเดินต่อไป ถึงจะเป็นอย่างนั้นต้อมก็ยังต้องไปข้างหน้า จนกระทั่งถึงปากทาง ต้อมจึงกวักมือเรียกแท็กซี่ เพื่อไปยังห้องพักที่มีความเงียบเหงารออยู่

เมื่อไปถึงห้องพักร่างอันไร้ความรู้สึกล้มลงนอนบนเตียง ด้วยความรู้สึกแสนสาหัสที่ได้รับมาเมื่อครู่ น้ำตาไหลรินร่วงหล่นอย่างต่อเนื่องดั่งสายน้ำ ความรู้สึกโหยหาโหยคำนึงคิดถึงคนที่รัก ผิดหวังเสียใจเศร้าอย่างสุดอาลัย ความทุกข์ระทมเจ็บปวดที่ได้รับนั้นเกินความเยียวยาในบัดดล

ความอ่อนเพลียอ่อนแอทั้งกายและใจเข้ามาอย่างกระหน่ำ จนยากจะทนไว้ทำให้เผลอหลับไปในที่สุด ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ไร้ความทรมานทางจิตใจอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง

“อา คิดอะไรอยู่” อาคารเด็กหนุ่มส่งเสียงเรียกเมื่อเห็นต้อมนั่งซึม และเป็นจังหวะเดียวกันกับส้มซื้อของเสร็จและเดินเข้ามาหา

“ไม่เป็นอะไรอาคิดอะไรเรื่อยเปื่อย” ต้อมหันมายิ้มให้อาคารลูกชายของเพื่อนรัก

“ขอบใจมากนะที่ให้ผัก ไปกันเถอะอาคาร” ส้มเอ่ยขึ้น

“ผมกลับก่อนนะครับ” อาคารยกมือไหว้ก่อนเดินจากไปพร้อมส้มผู้เป็นแม่

เมื่อสองแม่ลูกเดินไปจนลับตา ต้อมจึงหวนมาคิดเรื่องราวต่ออีกครั้ง เพราะตั้งแต่วันนั้นต้อมได้รับคำแนะนำจากแหวนอีกครั้งให้ตัดใจและจากมา ห้ามติดต่อสนอีกไม่ว่ากรณีใดๆ ซึ่งต้อมทำตามอย่างคำแนะนำของเพื่อนรัก

พอวันรุ่งขึ้นต้อมลาออกจากงานทันที และขายของทุกสิ่งที่เอาไปด้วยไม่ได้ เพื่อเป็นทุนการเดินทางครั้งใหม่ ต้อมจึงตัดสินใจไปทำงานนิคมอุตสหกรรมที่ลำพูน ตามคำแนะนำของแหวน ให้หนีห่างให้ไกลเพราะจะได้ลืมความเจ็บปวดได้ไว

“พ่อค้าซื้อบวบ” ลูกค้ารายหนึ่งยืนเลือกบวบ

ต้อมจึงต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งไป และหันมาตั้งหน้าตั้งตาตาขายผักตามเดิม ซึ่งใช้เวลาไม่นานผักเหล่านั้นก็ขายหมด ไม่มีเหลือแม้แต่อย่างเดียว ต้อมจึงเก็บข้าวของกลับบ้านเพื่อไปพักผ่อน ก่อนหาผักผลไม้ในสวนมาขายอีกในวันพรุ่งนี้

ช่วงเวลาค่ำคืนมาเยือนอีกครั้ง ความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวเหงาเศร้าใจ เคว้งดิ่งเข้ามาอยู่ในความคิดอย่างต่อเนื่อง เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง รู้สึกแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก แต่เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงก็ไม่เป็นอะไร เพราะเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับเขามาหลายครั้งหลายคราตอนอยู่ที่เชียงใหม่ พอกลับมาบ้านยังมีอาการอยู่เหมือนเดิม และอดคิดเรื่องราวค่างๆ ไม่ได้ คิดแล้วคิดอีกคิดอยู่นั้นคิดไม่จบไม่สิ้น คิดทุกวันทุกคืนทุกเวลาที่ว่าง จนไม่สามารถสลัดความคิดนั้นไปได้ ไม่ว่าจะอยู่คนเดียวหรือหลายคนก็ตามแต่

ยิ่งช่วงเวลานี้คงเดชไม่ได้ติดต่อมา ความคิดของต้อมจึงไม่จางหาย คิดหลายสิ่งหลายอย่างหลายเหตุการณ์หลายวัน จนเขาอดใจไม่ไหวที่จะติดต่อเพื่อรับรู้ว่าคงเดชยังอยู่ และไม่ได้โกรธหรือเคืองเขา เช้าวันนี้ต้อมจึงส่งสติกเกอร์สวัสดีวันจันทร์ และนั่งเฝ้ารอว่าจะส่งกลับมาเมื่อใด หลายวินาทีผ่านไปหลายนาทีตามมาหลายชั่วโมงเลยไป จนแล้วจนรอดคงเดชยังไม่ได้ส่งสวัสดีวันจันทร์กลับมาช่วงเย็น พอถึงช่วงค่ำต้อมทนไม่ไหวส่งข้อความไปหาคนเคยรัก

“ทำอะไรอยู่”

การรอคอยมาอีกครั้ง รอเสียงดังของข้อความ แต่ละที่ได้ยินเสียงนั้นต้องเปิดดู แล้วผิดหวังเรื่อยมา ไม่ไช่ข้อความที่เฝ้ารอจนตัดสินใจจะนอนกอน จูจู่เสียงเฝ้ารอดังขึ้นมาถี่ๆ สองสามครั้งติดๆ กัน

“ตอนนี้เลี้ยงลูกและหลับไปแล้ว”

“มีอะไรเหรอ”

สองมือกำโทรศัพท์ไว้แน่นพร้อมรอยยิ้มอย่างชื่นใจ สายตาหวานฉ่ำบนข้อความ สมองกำลังคิดจะส่งข้อความใดกลับไป

“เงียบ”

“ไม่มีอะไรหรอก เหงาๆ เลยส่งข้อความไปหา”

“เหงาทำไมไม่หาแฟนล่ะ เพื่อนช่วยอะไรไม่ได้หรอก”

“ช่วยได้ แค่ได้คุยเราก็มีความสุขแล้ว”

“อืม”

“คิดถึงเรื่องเก่าๆ หนอ นายล่ะคิดถึงบ้างไหม”

“ไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้น เพราะเรื่องมันผ่านมาแล้ว เราไม่สามารถจะย้อนเวลานั้นไปได้อีกครั้ง นอกจากทำใจอย่างเดียว”

“แค่คิดจินตนาการ เราก็มีความสุขแล้ว ไม่ต้องพบกับความเป็นจริงหรอก คนเราอยู่ได้ด้วยความฝันนะ”

“แต่ไม่ใช่เรา เพราะเราอยู่บนความเป็นจริง ถึงความจริงนั้นจะทำให้เราเจ็บปวดก็ตาม นายก็ควรจะอยู่กับความเป็นจริงนะ”

“ทำไมเราต้องอยู่กับความเป็นจริงด้วยล่ะ ในเมื่อเราสามารถอยู่กับความฝันความหวังได้นี่ ถึงแม้มันจะไม่จริงอย่างน้อยยังทำให้เรามีชีวิตต่อไป ถ้าอยู่กับความเป็นจริงแล้วมันเศร้าจะอยู่กับมันไปทำไม”

“นายมีเรื่องจะพูดกับเราแค่นี้เหรอ”

“เปล่ามีหลายเรื่องที่อยากพูดกับนายน่ะ”

“เหรอ พูดแบบนี้ไม่มีประโยชน์อะไร ตอนเมื่อเวลาเอื้ออำนวยให้พูด ทำไมนายไม่พูดล่ะ ปล่อยเวลาให้เนิ่นนาน พอมาตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว จะมาพูดให้มันซ้ำใจทำไม”

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นพูดเรื่องปัจจุบันดีกว่า”

“ว่ามา”

“นายเคยพูดว่า ถ้าเราว่างให้ไปที่ยวที่ระยอง ยังเป็นอย่างนั้นอยู่ไหมถ้าเราไป”

“ไม่มีปัญหาอะไรนิ อยากมาก็มาเราจะพาไปเลี้ยงเหล้า ไปเที่ยวทะเลนายเคยมาไหม”

“ไม่เคยนะ ส่วนใหญ่เราอยู่ที่เหนือ”

“ถ้านายมา เราจะพาไปเที่ยว ไปกับครอบครัวของเรา”

“เหรอ”

“อืม

“ถ้าเราไปจะบอกนะ แต่ยังไม่ใช่ใกล้ๆ นี้หรอก คงอีกพักใหญ่ๆ กว่าจะได้ไป”

“ไม่เป็นไร ตอนไหนก็ได้ แค่นี้ก่อนนะเราเริ่มง่วงนอนแล้ว และอีกอย่างเดี๋ยวเมียเราสงสัยหาว่าคุยกับสาว”

“เคร”

ต้อมกดปิดแอปพลิเคชันแล้ววางมือถือลงไว้บนหัวเตียง ส่วนตัวเขาก็ล้มลงนอนอย่างผิดหวังและรู้สึกผิด ที่ได้คิดไม่ดีและอยากทำในสิ่งที่ไม่เหมาะสม แต่เขาไม่สามารถห้ามจิตใจนั้นไม่ให้คิดได้ เขาจึงคิดวนมาวนไปอยู่หลายครั้งจนกว่าจะหลับกินเวลาหลายชั่วโมง แต่นั่นยังไม่เท่ากับต้องตื่นกลางดึก เพราะถ้าตื่นแล้วไม่สามารถจะหลับได้อีก กัสจึงคิดวนทุกเรื่องทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างไม่ยอมหยุด จนกระทั่งได้มีแสงสว่างเริ่มสาดส่องเข้ามาภายในห้องแต่เช้าตรู่ ต้อมลุกขึ้นอย่างมึนเมาหัวเพราะพักผ่อนได้น้อย แต่ก็ต้องฝืนทนสู้ลุกขึ้นนั่งและยืนก้าวเท้าไปยังห้องน้ำ