ความห่างเหิน

ความสัมพันธ์ทั้งสองเปลื่ยนแปลงทีละน้อย คืบคลานทีละนิดจนต้อมผิดสังเกตขึ้นมาทีละมากๆ ในช่วงเวลาที่ยาวนานหลายเดือน ต้อมยังทำตัวปกติทุกอย่างดูแลสนอย่างดีไม่เปลื่ยนแปลง ในขณะอีกคนมีความเปลื่ยนแปลงไป บางครั้งกลับห้องดึกดื่นบางคราไม่กลับมาเลย บางทีมีความสัมพันธ์ทางกายแบบผ่านๆ เหมือนไม่อยากจะมี ความสุขในรสรักของต้อมจึงลดน้อยลงไปอย่างมาก เพราะสนไม่ใคร่สนใจมอบให้อย่างแต่ก่อน

มีอยู่ค่ำคืนหนึ่งสนพูดบางสิ่งออกมาจนต้อมรู้สึกใจหายใจคว่ำ เป็นคำพูดที่ไม่ได้รุนแรงแต่เจ็บลึกอย่างสุดทรวงและลึกสุดใจ

“ต้อมเรามีเรื่องจะบอกกับนายนะ” สีหน้าของสนมีความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“เรื่องอะไร” ต้อมเดินมานั่งบนเตียงในขณะสนนอนนิ่งๆ เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างไว้ในใจ

“คือว่า เอ่อ เราสองคนก็โตกันขึ้นเยอะแล้วนะ ต่างคนต่างมีหน้าทีการงานของตัวเอง มีเพื่อนและอยากมีความเป็นส่วนตัว” สนยังไม่กล้าพูดคำใดๆ ออกมาพยายามเกริ่นนำ

“นายจะพูดอะไร” ต้อมใจหวั่นหวิว เพราะคำพูดนำทางแบบนี้ เขาคาดคิดว่าน่าจะไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

“อืม เราคิดว่าต้องแยกห้องกันดีกว่าไหม เพราะเราทั้งคู่ก็โตกันแล้วนะ” สนจ้องหน้าของต้อมเพราะอยากรู้ความรู้สึกที่ส่งผ่านมาทางสีหน้า

“เอ้า เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันนิ เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องแยกกันล่ะ ถ้าเพื่อนกันเราเข้าใจ แต่ความสัมพันธ์ของเราสองคนไม่ใช่แบบนี้นะ”

“เราเข้าใจ แต่นายก็ต้องเข้าใจเราด้วย ตอนนี้เราได้เลื่อนตำแหน่งใหม่ มีสังคมอีกแบบหนึ่ง”

“สังคมแบบไหน ภายนอกคนอื่นเขาก็คิดว่าเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ” ต้อมมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“มันไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่อย่างที่นายคิดแม้แต่น้อยเลย คือ เรายังเป็นแฟนกันเหมือนเดิมเพียงแต่แยกกันอยู่แค่นั้นเอง เพราะงานที่เราทำบางครั้งไม่สามารถเปิดเผยเรื่องของเราได้”

“เรื่องนี้เราเข้าใจเราไมได้ว่าอะไรนี่ นายจะบอกใครก็บอกไปเลยว่าเราเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้อง เราเข้าใจนายดีแต่ทำไมนายไม่เข้าใจความรู้สึกของเราบ้างล่ะ”

“เราเข้าใจไง เราไม่ได้เลิกคบกัน เราสองคนยังไปมาหาสู่กันอยู่นิ” สนพยายามอธิบายทุกอย่างให้ต้อมเข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง

ต้อมยืนนิ่งๆ เก็บความรู้สึกเสียใจ แต่สีหน้าไม่สามารถปิดบังไว้ได้เลยแม้แต่น้อย ยิ่งจิตใจของเขาในตอนนี้แท่บแตกสลาย เมื่อสนเห็นสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีของต้อม เขาจึงลุกขึ้นนั่งและขยับเข้ามากอดร่างของต้อมไว้

“เราเข้าใจความรู้สึกของต้อมดี แต่บางสิ่งบางอย่างไม่สามารถให้เป็นไปตามใจเราได้ทุกอย่างหรอก เรายังรักต้อมอยู่นะแต่บางครั้งเราก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเองด้วย เราต้องมีทางเดินของเรา ต้อมก็ต้องมีทางเดินของต้อม แต่เราไม่ได้ทิ้งกันนี่เรายังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เพียงแต่แยกกันอยู่แค่นั้นแหละ”

“ปกติคนรักกันเขาจะมาอยู่ด้วยกัน แต่ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วมาแยกจากกัน นั่นหมายถึงคนหมดรักกันไม่ใช่เหรอ”

“ต้อมไปเอาความคิดนี้มาจากไหน คนอื่นอาจจะใช่แต่รักเราทั้งสองไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน เราสัญญาน่ะจะไม่ทำให้ต้อมผิดหวังอย่างแน่นอน เพราะถ้าเราหมดรักนายเราไม่บอกไม่พูดอย่างนี้หรอก เราหนีไปนานแล้วแต่นี่เรายังรักต้อมอยู่ แต่ไปอยู่ที่อื่นเพื่อหน้าที่การงาน เราอยากให้ต้อมเข้าใจเราด้วยนะ เรายังเข้าใจต้อมเลยเราไม่ได้เลิกับต้อมนะ ต้อมคิดถึงเราก็มาหาได้นิ ส่วนเราถ้าคิดถึงต้อมก็จะมาต้อมเหมือนกัน” สนยังกอดร่างของต้อมไว้แน่น

ต้อมยืนนิ่งในอ้อมกอดจของสน เขาครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะเอาอย่างไรดีกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ถ้าปล่อยให้สนไปเขากลัวความเหงาความเศร้าที่ต้องอยู่คนเดียว ถ้ารั้งสนไว้คงได้แต่กายเผลอๆ สนอาจหนีไปทั้งกายและใจ เพราะในอดีตเคยมีมาแล้วครั้งหนึ่งที่หอพักชาย ต้อมคิดวนเวียนว่าจะตัดสินใจเช่นไรดี

“ก็ได้” ต้อมพูดนิ่งเสียงราบเรียบ

“ขอบใจต้อมมากนะที่เข้าใจเรา” สนรู้สึกดีใจและคลายความกังวลอย่างมาก

ถึงแม้จะได้รับความรักความอบอุ่นทางกายที่สนมอบให้ โดยการโอบรัดไว้ตลอดช่วงเวลานี้ แต่ลึกๆ ต้อมรู้สีกได้ว่าใจของสนนั้นได้ออกห่างเขาไปพอสมควร แต่ถึงกระนั้นเขายังอยากเอาความรักนั้นคืนกลับมาให้ได้ ช่วงเวลานี้น้ำยังเฉี่ยวอยู่ในความคิดของต้อม เขาจึงปล่อยให้สนไปตามที่ใจต้องการ

วันเวลาผ่านไปวันแล้วันเล่าสนมาหาบ้าง ต้อมไปหาบ้างเจอบางครั้งบางวัน ความสัมพันธ์เริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ โดยเฉพาะสนบางครั้งบางคราอยู่ห้องบางทีไม่อยู่ มีข้ออ้างไปเรื่อยๆ จนต้อมเหนื่อยใจ แต่ไม่ย่อท้อยังดั่งเช่นวันนี้เหมือนกัน ด้วยที่ไม่อยากไปแล้วไม่เจอต้อมจึงใช้การโทรหาสนเพื่อความแน่ใจ

ด้วยความนิยมของเพจเจอร์ได้จางหายและไม่มีใช้อีก แต่โทรศัพท์ตู้สาธารณะยังมีใช้อยู่ทุกทั่วพื้นที ต้อมไม่อยากแลกเหรียญให้เสียเวลาจึงซื้อบัตรโทรศัพท์มาใช้แทน เมื่อเดินมาถึงยังตู้โทรศัพท์สาธารณะต้อมเสียบบัตรโทรศัพ์ และโทรหาสนทันที เพราะห้องเช่าของสนนั่นหรูหรามากมีแอร์มีโทรศัพท์ภายในห้อง

“สวัสดีค่ะ สกุลชัยแมนชั่น กรุณากดเบอร์ห้องที่ต้องการ ถ้าไม่ทราบกดศูนย์เพื่อติดโอเปเรเตอร์ ขอบคุณค่ะ”

ต้อมทราบเบอร์ห้องของสน เขาจึงรีบกดทันทีเพื่ออยากได้ยินเสียงของคนรัก ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงที่ต้องการรับฟัง

“ฮัลโหล”

“ต้อมเองนะ เดี๋ยวเราเข้าไปหา”

“อ่อ เรากำลังจะออกไปข้างนอกน่ะ พอดีมีธุระนิดหน่อย นายมีอะไรหรือเปล่า”

“จะไปหานายต้องมีอะไรด้วยเหรอ”

“เปล่า เราหมายถึงว่าถ้านายไม่มีธุระอะไรเร่งด้วย วันหลังค่อยนัดมาเจอกันก็ได้ หรือให้เราไปหาตอนว่างดีกว่า เอาอย่างนี้นะเดี๋ยวคืนนี่เราไปหานาย รอเราอยู่ที่ห้องก็แล้วกันน่ะ แค่นี้ก่อนเราต้องรีบออกไปข้างนอกแล้วนะ”

เสียงโทรศัพท์ขาดหายไป ต้อมจึงวางโทรศัพท์ไว้ทันที แล้วเดินออกมาจากตู้อย่างเงียบๆ เหงาเศร้าสร้อยเซื่องซึม ก่อนจะกลับห้องต้อมได้แวะเข้าร้านอินเทอร์เน็ต ชั่วโมงละสามสิบบาทเพื่อส่งและเช็กอีเมล

เมื่อต้อมเขามายังร้านอินเทอร์เน็ตเขากดเข้าไปใน hotmail.com ทันทีและได้เห็นแหวนส่งเมลล์มาหา

สวัสดีต้อมเพื่อนรัก

ตอนนี้เรามาทำงานที่อเมริกานะ กับเพื่อนที่เจอภูเก็ต ถ้านายอยากมาบอกเราได้นะ ตอนนี้เราก็สบายดีกะว่าทำงานสักพักหนึ่งแล้วกลับบ้าน นายเป็นอย่างไรบ้าง มีอะไรเล่าให้เราฟังได้นะ รักและเป็นห่วง

จาก สน

ช่วงเวลานี้ต้อมยังกลุ้มใจและเครียดกับเรื่องของสนอยู่ เขาจึงอยากระบายความรู้สึกนี้ให้กับแหวนเพื่อนรัก

สวัสดีแหวนเพื่อนรัก

ตอนนี้เราไม่ค่อยสบายใจนะ ถึงแม้เราลืมคงเดชได้แล้ว แต่รักใหม่ของเราไม่ค่อยราบรื่น เพราะจู่ๆ เขาขอแยกห้อง เราก็ยอมนะ โทรไปก็ไม่ค่อยว่าง ไปหาก็ไม่ค่อยได้เจอ และไม่ค่อยได้มาหาเราด้วย นายคิดว่าเกิดอะไรขึ้น เราต้องขอโทษด้วยที่เอาเรื่องไม่สบายใจมาเล่าให้นายฟัง

จาก ต้อม

ต้อมซื้อเวลาเล่นอินเทอร์เน็ตหนึ่งชั่วโมง เขาจึงเข้าไปในพันทิปเพื่อเปิดดูกระทู้ที่คล้ายเรื่องราวของตัวเอง

แฟนเริ่มห่างติดต่ออยากไปหาไม่ค่อยเจอ เป็นเพราะอะไรถึงเป็นเช่นนั้นครับ?

1.มีใหม่แน่นอน สืบให้รู้ถ้าเป็นจริงมีสองทางเลือก เลิกกับทน

2.ชัวร์นอกใจ

3.คนหลายใจ เลิกคบ หาใหม่

4.ทำใจดีๆ อาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้

ต้อมไม่สามารถดูต่อได้เพราะยิ่งอ่านยิ่งเครียดแสนกลุ้ม เขาจึงตัดสินใจออกจากร้านอินเทอร์เน็ตกลับเข้าไปในห้องพัก เมื่อไปถึงก็เปิดทีวีดูเพื่อคลายเครียดและรอสนมาหา จนแล้วจนรอดยังไร้วี่แววการมาของสน

ความเสียใจเข้ามาครอบงำจิตใจ ความทุกข์ระทมเข้ามาเยือน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมสนถึงเปลื่ยนไป ยิ่งได้อ่านความคิดที่กระทู้ถามในอินเทอร์เน็ต ทำให้ต้อมคิดมากและอยากรู้ความจริงเป็นเช่นไร ต้อมจึงตัดสินใจวางแผนเพื่อทราบความจริงที่รออยู่