พักกายพักใจ

ต้อมได้เก็บผักที่อยู่ในสวนมาขายในตลาดนัดทุกวันเสาร์อาทิตย์ ขายดีบ้างไม่ดีบ้างเพราะคนขายดูท่าจะมากกว่าคนซื้อ ระหว่างนั่งจัดผักเล็กๆ น้อยๆ อยู่นั้น สองแม่ลูกคู่หนึ่งเดินเข้ามาทัก

“ต้อม ขยันจังเลยเอาผักมาขายเยอะซะด้วย” ส้มภรรยาของอาคมเพื่อนรักทักทายทันทีเมื่อได้พบเจอ โดยมีอาคารลูกชายมาช่วยถือของอยู่ไม่ห่าง

“อยู่ว่างๆ หารายได้พิเศษดีกว่าอยู่เฉยๆ เอาผักไปกินบ้างดีกว่านะ” ต้อมหยิบผักบุ้ง บวบ ยัดใส่ถุงให้สองแม่ลูก

“ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา เกรงใจ” ส้มปฏิเสธพัลวัน

“ไม่เป็นไรหรอกที่บ้านมีอยู่เยอะ ถ้าไม่รับโกรธจริงๆ ด้วยนะ”

“ได้ ลูกรับของอาไว้สิ อืม เดี๋ยวเราไปซื้อของตรงโน้นก่อนนะ อาคารลูกก็อยู่เป็นเพื่อนอาเขาด้วยก็แล้วกัน”

“ครับแม่”

เมื่อส้มเดินจากไป อาคารเข้ามานั่งใกล้ๆ ต้อม ส่วนต้อมขยับตัวห่างออกไปเล็กน้อย เพื่อให้อาคารนั่งได้สะดวก

“อานี่ขยันจริงๆ เลย”

“ทำไงได้ กลับมาอยู่บ้านแล้วมีอะไรก็ต้องทำ เพื่อได้เงินมาใช้จ่ายนั่นแหละ” ต้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะเขาไม่มีเงินเก็บแม้แต่บาทเดียวในบัญชี

“ชีวิตคนเราก็แบบนี้หนอ มีทุกข์มีสุขปนกันไป” อาคารถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เป็นอะไรดูสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไรเลย” ต้อมรู้สึกเป็นห่วงเพราะดูท่าทางของอาคารน่าจะมีปัญหา

“ผมอกหักแล้วครับ อาก็รู้ว่าผมอยู่หอใน ส่วนแฟนผมอยู่หอนอก โอกาสเจอกันน้อยมากเขาเลยมีคนใหม่”

“ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้ อาคารหน้าตาหล่อขนาดนี้เดี๋ยวก็เจอคนใหม่ อายุก็ยังไม่มากเท่าไรเลย” สายตาของต้อมเอ็นดูลูกชายเพื่อนอย่างจริงใจ

“ผมพยายามไม่คิดอะไรมาก ผมเลยกลับมาบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ เผื่อจะได้ลืมได้บ้าง ยิ่งเจออายิ่งดีจะได้คำปรึกษา”

“อาจจะปรึกษาอะไรได้ ลำพังตัวอายังเอาไม่รอดเลย”

“อืม ทำไมอาถึงไม่มีแฟนกับเขาบ้างล่ะ” อาคารหันมามองด้วยสีหน้าสงสัย

“เมื่อก่อนมีแต่เลิกกันไปหมดแล้ว” คำพูดเมื่อกี้ของอาคารกระแทกใจต้อมพอสมควร

ต้อมหวนคิดถึงรักครั้งที่สอง หลังจากพลาดไม่สมหวังในรักกับคงเดช ซึ่งรักในครั้งนั้นเป็นรักที่สมหวังและมีความสุขอยู่ช่วงหนึ่ง

ต้อมกับสนต่างออกหางานด้วยกันตลอดเดือน จนท้ายที่สุดสนได้งานก่อนเป็นพนักงานออฟฟิค ส่วนต้อมได้งานทีหลังไม่นานเป็นผู้ช่วยช่างไฟในบริษัทแห่งหนึ่ง ถึงแม้เขาจะไม่ชอบงานนี้เท่าไรนัก แต่ก็ฝืนทำด้วยเงินทองที่ติดตัวมาเหลือไม่มากเท่าไร เพราะต้องกินต้องใช้อยู่กันสองคน เนื่องด้วยสนเงินทองได้หมดสิ้นไปไม่นานก่อนมาอยู่กับต้อม

ค่ำคืนที่มีความสุขของทั้งสอง เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสนุกสนานในชีวิต ด้วยสนและต้อมจะไม่ต้องกินอดกินอยากอีกต่อไป ก่อนหน้านี้ต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด กินมาม่าใส่ผักบุ้งต้มในกระทะไฟฟ้า หรือไม่ก็ไข่ต้ม ไข่เจียว คนละลูกแบ่งกันกิน

“ต่อไปพวกเราก็มีเงินใช้จ่ายแล้วนะ” สนพูดขึ้นพร้อมกับเทน้ำอัดลมใส่แก้วพลาสติก โดยในนั้นมีน้ำแข็งอยู่สี่ห้าก้อน

“อย่าพึ่งพูดอีกตั้งเดือนกว่าจะได้เงิน ช่วงนี้ก็ต้องประหยัดกันไปก่อนนะ” ต้อมทำเฉกเช่นเดียวกับเพื่อนรักเทโค้กใส่แก้วและดื่มอย่างช้าๆ

“อืม จริงแต่อย่างน้อยต่อไปนี้เราจะได้มีเวลาคุยกันมากขึ้น ก่อนหน้าไม่ค่อยมีเวลาคุยกันเลย เมื่อกลับมาถึงห้องต่างคนต่างเหนื่อยจนหมดแรง นอนหลับทันทีบางครั้งไม่ได้อาบน้ำเลย” สนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แล้วไม่อยากจะให้เกิดแบบเช่นนั้นอีกอย่างแน่นอน

“เอาน่าอย่าคิดมาก อย่างไงวันนี้เราก็สบายใจขึ้นได้คุยกัน”

“เราต้องขอบใจนายมากนะ ที่คอยช่วยเหลือเราตลอด ถ้าไม่ได้นายเราคงแย่เหมือนกัน เพราะก่อนมาอยู่กับนายเราไม่ค่อยมีเงินเลย” สนมองใบหน้าอันขาวเนียนของต้อมพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างสดใจ

“ไม่ต้องคิดอะไรมาก เราเพื่อนกันมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน และอีกอย่างหนึ่งมีอะไรพูดมาตรงๆ เลยนะ อย่าทำเหมือนตอนที่อยู่หอพักชายก็แล้วกัน”

“เราขอโทษอีกครั้งนะ คิดถึงทีไรเรารู้สึกไม่ดีทุกครั้ง แล้วนายไม่สงสัยเหรอว่าเราโกรธอะไรนาย”

“สงสัยสิแต่เป็นเมื่อก่อนนะ เดี๋ยวนี้เราลืมไปหมดแล้วและเราไม่อยากรู้ด้วยว่านายโกรธเราเรื่องอะไร และนายไม่ต้องบอกเราหรอกเรื่องมันผ่านมาแล้ว ให้มันผ่านไปเถอะบางทีการไม่รับรู้อะไรเลยยังดีกว่ารู้แล้วมาคิดมาก” ต้อมยิ้มอย่างเบิกกว้างจนเห็นไรฟัน

“ขอบใจนายมากนะที่เข้าใจเราทุกอย่างเลย ถ้านายเป็นผู้หญิงเราจะไม่ปล่อยนายไว้อย่างนี้หรอก” สนเริ่มตาหวานขึ้นมา

“อ่ะ อย่างนั้นเชียว ความจริงไม่ต้องเป็นผู้หญิงก็ไม่น่าปัญหาอะไร”

“หึ” สนมีสีหน้าที่ตกใจเลยเบิกตาขึ้นมา

“เราพูดเล่นนายไม่ต้องทำท่าทางตกใจอะไรขนาดนั้นหรอก” ต้อมหัวเราะออกมา เพราะสิ่งที่เขาพูดขึ้นนั้นดูให้เหมือนตลก แต่ลึกๆ แล้วเริ่มแอบมีใจให้อยู่บ้าง

“นายพูดเล่นแต่เราคิดจริงเลยนะ แหมเรายังติดใจตอนรับน้องที่หอในได้อยู่เลยนะ เราได้ทำอะไรกันนายจำได้หรือเปล่า” สนเกาหัวแก๊กๆ เพราะรู้สึกอายนิดๆ

“จำได้สิ นายนะหอมแก้มเราจูบปากเราด้วย” เมื่อต้อมคิดถึงเรื่องนี้เขารู้สึกเขินขึ้นมาทันที

“แล้วนายรู้สึกอย่างไรล่ะ แต่ตอนนั้นเรารู้สึกดีนะ”

“ไม่รู้จำไม่ได้แล้ว และอีกอย่างเราสนิทกันไม่ถึงเดือน นายก็หนีไปอยู่ที่อื่นอีก เราเลยจำความรู้สึกนั้นไม่ได้” ต้อมพยายามคิดแต่เขากลับรู้สึกว่าเฉยๆ ในช่วงเวลานั้น

“ครั้งนี้เราสัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งนายไปไหนอย่างแน่นอน เกี่ยวก้อยกันเป็นคำสัญญาของเราทั้งสองคน” สนยื่นนิ้วก้อยให้ต้อมมาเกี่ยว

ต้อมทำตามยื่นนิ้วก้อยเกี่ยวกันไว้เพื่อเป็นสักขีพยานว่าจะไม่หนีไปไหนอีก เมื่อนิ้วทั้งสองได้สัมผัสกัน สายตาเลยได้ประสานกันไปด้วย จนทำให้เกิดความรู้สึกเขินอายแกทั้งสองคน ต้อมจึงดึงมือออกเป็นคนแรก

“นี่ก็ดึกแล้วนอนกันดีกว่า” ต้อมเอ่ยขึ้น

“ชวนเรานอนเหรอ” สนยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

“บ้า เราไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย” ต้อมรู้สึกเขินเมื่อเจอสายตาของสนมองเขาไม่วางไปทางไหนเลย

“นายนั่นแหละบ้า เราหมายถึงนอนหลับ นายคิดอะไรบอกเรามาเดี๋ยวนี้นะ” สนอมยิ้ม

“ไม่รู้”

ต้อมแกล้งไม่สนใจอะไรรีบปูเสื่อและที่นอน หลังจากนั้นเขาล้มตัวลงนอนทันที ส่วนสนเก็บของไปวางไว้ หลังจากนั้นทำตามเฉกเช่นเดียวกับต้อมทุกอย่าง

“หลับหรือยัง” สนถามเพราะเขายังอยากจะคุยเรื่องราวต่างๆ ต่ออีก

“ยัง มีอะไรเหรอ”

สองร่างนอนหงายทั้งคู่ต้อมใส่เสื้อผ้ามิดชิด ส่วนสนถอดเสื้อนอนเช่นเดิน ต่างฝ่ายต่างมองเพดานที่ดูเก่าๆ

“ไม่มีอะไรหรอก เพราะนี่ก็พึ่งสองทุ่มกว่าๆ เองนายจะรีบนอนไปไหน”

“ไม่ได้รีบนอนหรอก ไม่มีอะไรทำมากกว่า ทีวีก็ไม่มีดูวิทยุก็ไม่มีฟัง นอกจากนอนแล้วจะทำอะไรได้อีกล่ะ”

“อืม เอาอย่างนี้ไหม ถ้าเงินเดือนออกเราหารกันคนละครึ่งซื้อทีวี” สนหันหน้ามามองต้อมที่กำลังอมยิ้มนิดๆ

“ดีสิ เราก็คิดเหมือนกับนาย หลังจากนั้นก็ซื้อ ตู้เย็น ตู้เสื้อผ้า อีกหลายอย่างมากมายเลยที่พวกเราต้องซื้อ”

“เงินยังไม่ทันออกเลย คิดไปไกลโน้นแล้ว”

“คนเราต้องมีความฝันสิ จะอยู่ไปเรื่อยๆ ได้ไงนายยังคิดก่อนเราเลยไม่ใช่เหรอ” ต้อมได้หันมาทางสนและเห็นสายตาอันหวานฉ่ำ จนเขารู้สึกอายไม่กล้าสบตาเท่าไร

“จริงของนายเพราะอนาคตเราอยากมีบ้านมีรถ มีครอบครัวที่อบอุ่นพ่อแม่ลูก”

เมื่อต้อมได้ยินคำนี้เขาเงียบในทันที เพราะรู้สึกเจ็บที่ใจอย่างซึมลึก ซึ่งเป็นความรู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ไม่พูดออกมา

“เป็นอะไรเงียบไปเลย” สนมีท่าทีสงสัยเพราะต้อมมีอาการชัดเจน

“ไม่มีอะไรหรอกคิดอะไรเรื่อยเปื่อย”

“นึกว่านายอยากมีครอบครัว”

“นายยังไม่รู้อีกเหรอว่าเราเป็นแบบไหน”

“เป็นอะไรบอกหน่อยสิ” สนตะแคงหันหน้ามองชัดๆ

“ยังจะมาถามอีก” ต้อมไม่อยากให้สนเห็นแววตาอันเศร้าสร้อย เขาจึงตะแคงหันหลังให้สน

“ล้อเล่นน่า เรารู้ตั้งแต่อยู่หอในแล้ว แต่เราก็ชื่นชมนะนายทำตัวดีมากเลย ตั้งแต่เราอยู่กับนายมาก เราไม่เคยเห็นนายทำตัวรุ่มร่ามกับเราหรือใครเลย แบบนี้สิน่ารักจะไม่ให้หลงอย่างไงไหว”

“ไม่ต้องมาพูดดีหรอก นอนได้แล้ว”

ต้อมนอนยิ้มกับคำพูดหวานของสนที่พึ่งได้ยินเป็นครั้งแรก ด้วยความที่เครียดกับการหางานมานาน เมื่อหมดความกังวลเรื่องต่างๆ สนจึงกับมาร่าเริงอีกครั้ง เฉกเช่นเดียวกับต้อมที่กำลังลืมเลือนเรื่องราวความบอบซ้ำในอดีต