สิ่งตอบแทนคำว่าไม่รัก

วันเสาร์ต้อมมาตามคำสัญญาให้ไว้กับก้อง เป็นไปตามปกติทุกอย่างก้องมารับยังสถานีรถไฟแล้วพาไปเที่ยวสถานที่ต่างๆ จนเกือบบ่าย ก็กลับมายังห้องพักที่ดูเรียบง่าย มีเพียงตู้เย็น ทีวี ตู้เสื้อผ้า เครื่องใช้ไฟฟ้าอื่นๆ อีกเล็กน้อย

“ห้องพี่น่าอยู่จังเลย” เมื่อต้อมพูดจบนั่งลงบนเตียงนอนทันที เพราะไม่มีเก้าอี้ให้นั่งหรือไม่อีกอย่างต้องนั่งกับพื้น

“ถ้าห้องพี่น่าอยู่ มาอยู่กับพี่เลยก็เลย ตอนเช้าเราก็ไปทำงานด้วยกัน ตอนเย็นเลิกงานมาอยู่ด้วยกัน” ก้องนั่งลงใกล้ๆ

“ไม่ดีกว่า เกรงใจพี่ อีกอย่างพี่ ถ้าต้อมมาอยู่ด้วยพี่จะไม่อิสระเท่าที่ควร” สายตาของต้อมมีความประหวั่นกลัวใจของก้อง เพราะสมัยอยู่หอพักชายก้อล่อก้อติดอยู่เป็นประจำ

“รังเกียจพี่เหรอ ตั้งแต่อยู่หอพักแล้วชอบหลบหนีพี่อยู่เป็นประจำ” ก้องเริ่มขยับเข้ามาใกล้ๆ ต้อมมากขึ้นพร้อมโอบไหล่

“ต้อมไม่ได้รังเกียจพี่ก้องแม้แต่น้อยเลย คือ”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ถ้าไม่ได้รังเกียจพี่ก็ดี พี่จะได้ทำตามใจที่ต้องการนะ”

ก้องค่อยๆ ขยับใบหน้ามาทีละนิดๆ เข้ามาใกล้ๆ แก้มของอันขาวผ่องใสเนียน ส่วนก้องค่อยๆ ถอยห่างทีละนิด แต่ความรู้สึกของก้องยังต้องการทำต่อ จึงขยับตามไปครั้งละหน่อย จนกระทั่งต้อมเซล้มลงนอนบนเตียง ก้องได้โอกาสเลื่อนร่างกายลงไปเรื่อยๆ ทาบทับร่างกายของต้อม

“อย่าครับพี่ก้อง”

สองมือน้อยๆ ค่อยๆ ดันอกของก้องให้ถอยห่างออกไป ในขณะเดียวกันพลิกร่างถอยตะแคงและพยุงตัวลุกยืน

“ทำไม พี่ไม่ดีตรงไหน” ก้องลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงนอนด้วยท่าทีกระวีกระวาด

“ไม่ใช่ไม่ดี แต่ต้อมไม่ได้รักพี่ก้องแบบนั้น ต้อมรักและเคารพพี่ก้องเหมือนพี่คนหนึ่ง” ต้อมยังมีใจให้คงเดชอยู่ เขาจึงไม่สามารถเผลอใจให้ใครได้อีกในตอนนี้

“พี่ไม่ได้รักต้อมแบบน้อง แต่พี่รักต้องจากใจจริงๆ”

“พี่ก้องแน่ใจนะครับว่ารักต้อมจริงๆ”

“ต้อมจะดูถูกน้ำใจพี่มากเกินไปแล้วนะ ทุกอย่างที่พี่ทำให้ต้องนั้นเกิดมาจากความรักทั้งนั้น” ก้องเริ่มมีอารมณ์โกรธไม่พอใจต้อม เมื่อได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของชายหนุ่มรุ่นน้อง

“ต้อมขอโทษพี่ก้องด้วยนะครับ ต้อมไม่ได้ตั้งใจพูดอย่างนั้นออกมา”

“ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าต้อมยอมเป็นของพี่ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม”

“ไม่ได้หรอกครับพี่ก้อง ต้อมไม่สามารถทำแบบที่พี่ก้องต้องการได้ เพราะต้อมมีคนรักอยู่แล้ว ต้อมยอมรับนะครับว่าพี่ก้องเป็นคนดีมาก แต่ความรักมันไม่สามารถบังคับให้รักกันได้” ต้อมยืนนิ่งๆ พยายามทำใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

“เอาล่ะ เมื่อต้อมไม่ต้องการพี่ก็ไม่เป็นไร” ก้องนั่งนิ่งๆ แต่ดวงตาขุ่นมัว

“ขอบคุณพี่ก้องมากนะครับที่เข้าใจต้อม ถ้าอย่างนั้นต้อมของตัวกลับบ้านก่อน”

“พี่ไม่ไปส่งนะ” ก้องหันหน้าไปทางอื่น

“ต้อมกลับเองได้ครับ”

ต้อมเดินออกมาจากห้องด้วยอารมณ์ล้านความรู้สึก เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นถูกต้องไหม แต่เขาก็ยังแคร์ความรู้สึกของก้อง มีความรู้สึกผูกพันและเห็นความดีมีให้ตั้งแต่เริ่มเข้ามาทำงาน ซึ่งต้อมไม่สามารถรู้ได้เลยว่าก้องจะแสดงอาการอย่างไรในวันพรุ่งนี้เมื่อเขามาทำงาน สิ่งนี้เป็นอีกอย่างทำให้กังวลจนเดินมาถึงชานชาลารถไฟ แล้วนั่งลงคิดวนมาวนไปแต่เรื่องนี้เพียงอย่างเดียว

เช้าวันถัดมาต้อมมาทำงานด้วยใจเป็นกังวล เมื่อมาถึงห้องทำงานที่มีเจ้าหน้าหลายสิบชีวิตเริ่มทะยอยมา ต้อมนั้นก็เช่นเดียวกันเหมือนคนอื่น หลังจากมาถึงเขาจึงเดินไปหาก้องเพื่อทักทายอย่างวันวาน

“สวัสดีครับพี่ก้อง” ต้อมยืนข้างๆ โต๊ะทำงานของก้อง พร้อมใบหน้าอันยิ้มแย้มแสดงความจริงใจ

ไร้เสียงตอบกลับด้วยความยินดีแต่ก่อน แต่กลับมีสายตาอันเย็นชาไร้ความรู้สึกขึ้นมาแทนที ต้อมนั้นตะลึงกับภาพตรงหน้าจึงไม่สามารถจะทำอะไรต่อจากนี้ได้เลย

“นี่งานที่ต้อมต้องทำวันนี้ให้เสร็จ” ก้องเขี่ยเอกสารกองใหญ่ให้ต้อมอย่างไม่ใยดี

ต้อมยืนนิ่งและหอบเอกสารแฟ้มใหญ่ที่วางบนโต๊ะไว้แนบอก แล้วหันหลังกลับไปยังที่ของตัวเอง ซึ่งเอกสารแฟ้มใหญ่นั้นต้อมลงบันทึกในคอมพิวเตอร์ ด้วยเอกสารกองใหญ่นี้จึงทำให้ต้อมไม่มีเวลาคิดเรื่องราวกับก้องได้ เพราะต้องรีบทำงานให้เสร็จสิ้นภายในวันนี้

ในที่สุดต้อมทำเสร็จทันเวลาพอดี แต่สร้างเความหน็ดเหนื่อยแกเขาอย่างมาก กินข้าวกลางเพียงน้อยนิดกับน้ำไม่ถึงขวด ด้วยเหตุนี้จึงสร้างความหิวอย่างมาก แต่เขาต้องอดทนรอจนเลิกงาน เมื่อเวลารอคอยมาถึง ต้อมจึงรีบเก็บข้าวของแล้วรีบออกจากที่ทำงานในทันใด รีบเร่งเดินอย่างรวดเร็ว เพื่อไปหาอะไรกินรองท้องก่อนกลับบ้าน ซึ่งใช้เวลานานอยู่แล้วถ้าขึ้นรถไฟ

“อ้าวน้องต้อมทำไมเดินกลับล่ะพี่ก้องไปไหนเนี่ย” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นต้อมเดินมาคนเดียว

“พี่ก้องมีธุระครับ”

“เหรอ ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวต้อมจะแวะซื้อของอีกครับ”

“อืม ตามใจนะ พรุ่งนี้เจอกัน” เพื่อนร่วมงานยิ้มให้ก่อนขับรถออกไป

ต้อมเดินไปอีกนิดรู้สึกหิวอย่างมาก เหมือนจะเป็นลมให้ได้เขาจึงรีบมองหาร้านข้าวแกง ซึ่งอยู่ไม่ไกลมาก ต้อมจึงรีบเดินไปอย่างรวดเร็วเพื่อไปกินอาหารประทังความหิวก่อนกลับบ้าน เมื่อไปถึงเขารีบสั่งอาหารทันที

“พะโล้กับแกงเขียวหวานครับ”

หลังจากสั่งเสร็จเขารีบไปตักน้ำดื่มแล้วมานั่งยังโต๊ะทันที เพียงเวลาไม่นานข้าวราดแกงมาวางบนโต๊ะ เขาจึงรีบกินอย่างรวดเร็วไม่ได้สนใจคนรอบข้าง

“ก้มหน้าก้มตากินไม่มองใครเลยนะ”

เสียงอันคุ้นเคยเมื่อมากระทบหูต้อมจึงเงยหน้าขึ้น เขาตะลึงชั่วครู่แล้วยิ้มออกอย่างทันที เพราะนั่นคือคงเดชคนที่เขารักตั้งแต่สมัยเรียน

“มาได้ไงเนี่ย ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอนายที่นี่”

“เราก็เหมือนกัน เราทำงานอยู่ที่กรมป่าไม้นครไท นายล่ะทำงานที่ไหนล่ะ”

“กรมอุตสาหกรรม”

“ดีหนอพวกเราจบไฟฟ้า แต่มาทำงานที่ไม่ตรงสายที่เรียนมาเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก หาประสบการณ์ทำงานไปก่อน พอหมดสัญญาจ้างค่อยไปหางานทำที่อื่นก็ได้” ต้อมกินข้าวอิ่มพอดี เขาจึงหยิบแก้วน้ำมาดื่ม

“อืมใช่” คงเดชพยักหน้า

ต้อมรู้สึกดีใจอย่างมากและมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้ตอนนี้จะมีความรู้สึกอันอ่อนล้าจากการทำงานพอสมควร

“นายพักที่ไหน” ต้อมถามด้วยความอยากรู้และมีความหวังใหม่ขึ้นมาอีกครา

“เราพักในกรมป่าไม้เลยนายล่ะ”

“เราพักที่บ้านนะ ขึ้นรถไฟไปกลับ บ้านเราไม่ไกลเท่าไร”

ในความรู้สึกของต้อมตอนนี้อยากจะเข้าไปพักในกรมป่าไม้ใจจะขาด แต่เขาก็รู้ว่าไม่สามารถเป็นไปได้ จึงมีความคิดอยากมาหาที่พักในพิษณุโลก

“สิ้นเดือนเงินเดือนออก เรากะว่าจะมาพักในตัวเมืองพิษณุโลก เพราะเหนื่อยมากต้องตื่นแต่เช้าและกลับจนมืดค่ำ” ต้อมพูดขึ้นอย่างมีเลศนัย เพราะเขาอยากจะให้คงเดชมาหาได้ในวันเสาร์อาทิตย์ และจะบอกความในใจที่มีต่อเขา แต่ต้อมคิดอีกทีถ้าบอกวันนั้นน่าจะช้าไป เลยอยากจะบอกวันนี้ แต่ไม่สามารถบอกตรงนี้ได้ ต้อมจึงคิดทุกวิถีทางเพื่อติดต่อคงเดชไว้

“นายมีเบอร์โทรไหม หรือ เบอร์เพจเจอร์ก็ได้ เราจะได้ติดต่อกัน”

“มีสิ”

ต้อมกำลังจะควักกระดาษในกระเป๋าเพื่อมาจด แต่ไม่ทันเสียแล้วเพราะได้ยินเสียงชายสุงวัยเรียกขานคงเดช ซึ่งเขารีบหันไปทันทีเพื่อ สิ่งที่ต้อมเห็นในตอนนั้นชายหนุ่มกำลังยิ้มให้คงเดช อายุอานามประมาณสามสิบปลายๆ สี่สิบต้นๆ ในความคิดของต้อม

“ใครเหรอ” ต้อมถามด้วยความสงสัย

“หัวหน้างานของเราน่ะ เดี๋ยวเราไปหาพี่เขาก่อนนะ” คงเดชรีบลุกขึ้นไปทันทีเมื่อพูดจบ

“เบอร์ล่ะ”

“ลืมไปเลย” คงเดชรีบมาจดให้อย่างไวและเมื่อเขียนเสร็จ จึงเร่งรีบไปยังโต๊ะชายผู้นั้นทันที

สายตาของต้อมมองทั้งสองไม่วาง เพราะรู้สึกถึงความแปลกสองคนนั้น โดยเฉพาะหัวหน้างานของคงเดชที่มีรอยยิ้มให้คงเดชตลอดเวลา ท่วงท่ารูปร่างบางผิวพรรณขาวแสดงอาการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของคงเดชอย่างเด่นชัด จึงทำให้ต้อมพอมองออกว่าชายหนุ่มวัยผู้ใหญ่นั้นไม่แตกต่างจากเขาเท่าไรนัก

ด้วยเวลามีไม่มากเขาต้องรีบกลับบ้าน ต้อมไม่มีเวลานั่งต่อ เขาจึงรีบนำปากกากระดาษเก็บใส่กระเป๋าเหมือนเดิม พร้อมเรียกพ่อค้ามาคิดเงินแล้วเดินออกจากร้านช้าๆ แต่เขากลับไม่ได้รับการมองย้อนมาจากคงเดช