คนมันไม่ได้รัก

วันแรกของการทำงานจังหวัดใกล้เคียงในพิษณุโลก ซึ่งต้อมขึ้นรถไฟไปกลับและยังพักอยู่ที่บ้านเช่นเคย เป็นงานทั่วๆ ของกรมอุตสหกรรมจังหวัด สัญญาจ้างหนึ่งปีลูกจ้างชั่วคราว ในช่วงเวลานี้ต้อมยังไม่อยากไปทำงานที่ไหนไกล เขาจึงอยู่แถวๆ ไม่ไกลบ้านนัก

ก่อนที่ต้อมจะเริ่มทำงาน ได้เข้าอบรมอยู่ครึ่งวันกับเพื่อนใหม่สิบคน ช่วงบ่ายต้อมจึงได้เข้าทำงานอย่างเต็มตัวกับรุ่นพี่ที่เคยทำงานมาก่อน ต้อมค่อยๆ เดินเข้าไปยังโต๊ะทำงานของรุ่นพี่อย่างช้าๆ ด้วยความประหม่าและกลัวบ้างพอสมควร

“สวัสดีครับพี่” ต้อมยืนตรงหน้ารุ่นพี่

“อ้าว น้องต้อม” ก้องเงยหน้าขึ้น มีสีหน้าประหลาดใจและดีใจในคราเดียวกัน เขายังจำเด็กหนุ่มรุ่นน้องหน้าตาน่ารัก ในหอพักชายได้ไม่มีวันลืม

“พี่ก้อง” ต้อมยิ้มอย่างยินดี เพราะรู้สึกดีใจอย่างมาก เนื่องด้วยจะได้ทำงานอย่างสบายใจไม่ต้องกังวลสิ่งใด

“โชคดีมากเลยนะ แต่อย่าพึ่งคุยกันเลย เดี๋ยวหัวหน้าว่ามาเริ่มทำงานกันดีกว่า”

“ครับพี่”

ช่วงเวลาครึ่งวันที่เหลือ ต้อมได้รับการสอนงานจากก้องอย่างเต็มที่ ในส่วนตัวของต้อมรับอย่างเต็มใจ ไม่เข้าใจตรงไหนถามไถ่อย่างถี่ถ้วน ในเมื่อผู้สอนเต็มใจขนาดนี้ ทั้งสองจึงทำงานกันอย่างมีความสุขจนเลิกงาน

“ต้อมกลับอย่างไงและพักที่ไหน อยู่พิจิตรไม่ใช่เหรอ” ก้องเก็บข้าวของบนโต๊ะไว้อย่างเป็นระเบียบ

“ไม่ไกลหรอกครับ ผมขึ้นรถไฟมาตื่นเช้าหน่อยกลับค่ำบ้างไม่เป็นไรหรอก”

“ต้อมเหนื่อยแย่ ถ้าเหนื่อยไม่ไหวมาพักกับพี่ก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรครับ ทำไมพี่ก้องมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”

“พี่สอบบรรจุติดที่นี่ไง ก็เลยต้องมาทำที่นี่สักพักถ้ามีตำแหน่งว่าง พี่จะกลับไปทำงานแถวบ้านตอนนี้อยู่ไปก่อน” ก้องเก็บข้าวใส่กระเป๋าของตัวเอง

“ดีจัง งานพี่มั่นคงผมแค่ลูกจ้างชั่วคราว” ต้อมเก็บข้าวของใส่กระเป๋าไว้เหมือนกัน

“เอาน่าอย่าไปคิดอะไรมาก สักวันคงจะสมหวังเชื่อพี่ ตอนนี้กลับกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันรถนะ ว่าแต่บ้านต้อมมีโทรศัพท์ไหม พี่จะได้โทรหาบ้างตอนกลางคืนถ้าเกิดพี่รู้สึกเหงาๆ นะ”

“ไม่มีครับ มีแต่เพจเจอร์”

“เพจเจอร์ก็ได้”

ต้อมบอกเบอร์เพจเจอร์แก่ก้องเสร็จ หลังจากนั้นก้องก็พาหนุ่มรุ่นน้องไปยังสถานีรถไฟ ช่วงแรกก้องจะอยู่เป็นเพื่อนแต่โดนห้ามไว้ เพราะรถไฟนั้นเสียเวลาทีป็นชั่วโมง ต้อมไม่อยากให้ก้องเสียเวลานั่งคอยเป็นเพื่อน

“พี่ยังไม่อยากไปเลย พี่อยากคุยกับต้อมนานๆ กว่านี้ วันเสาร์มาเที่ยวหาพี่ได้ไหม พี่จะได้พาเที่ยวพิษณูโลก”

“เอ่อ” ต้อมอ้ำอึ่ง

“อย่าปฏิเสธพี่สิ เมื่อก่อนตอนอยู่ในหอ ต้อมก็ไม่ค่อยอะไรกับพี่เลย พี่อุตส่าห์ไปหาถึงห้อง อยากจะนอนด้วยก็ไม่ให้นอน พี่ตามตื๊อต้อมอยู่ตั้งนานจนสุดท้ายพี่เรียนจบก่อน”

“คนเยอะพี่ก้องพูดอะไรอย่างนั้นล่ะ อายคนรอบข้างเขาใครเดี๋ยวใครมาได้ยิน” ต้อมมองซ้ายขวาด้วยกลัวคนรู้จักมาพบเห็นและได้ยิน

“ถ้าไม่อยากให้ใครได้ยิน วันเสาร์นี้มาหาพี่ที่ห้องได้ไหม เพราะอย่างไงพี่ดูแลต้อมดีตลอดเลยตั้งแต่ตอนแรกที่เจอกัน จนถึงตอนนี้ต้อมยังไม่เห็นความดีของพี่อีกเหรอ”

“อย่างงั้นก็ได้ วันเสาร์นี้เจอกัน”

เมื่อต้อมรับปากก้องเขาก็เดินไปยังชานชาลา เพราะได้ซื้อตั๋วเดือนไว้แล้วจะได้ไม่ต้องรีบเร่งมาก และต่อแถวคิวรอนาน เพราะคนค่อนข้างใช้บริการรถไฟเยอะพอสมควร

ช่วงดึกต้อมนอนยิ้มดีใจได้เจอก้อง เพราะเขาหวั่นวิตกว่าจะกลัวเจอพี่เลี้ยงสอนงานเข้ากันไม่ได้ ด้วยนิสัยท่าทางหลายอย่างหลายคนดูดออกอย่างแน่นอนว่าเป็นแบบไหน ต้อมจึงกลัวไม่เป็นที่พอใจของรุ่นพี่ เมื่อได้มาเจอก้องเขาจึงรู้สึกอิ่มใจและมีกำลังทำงานในวันต่อๆ ไป ในระหว่างที่กำลังนอนคิดอะไรเพลินๆ เสียงเพจเจอร์ดังขึ้นมาทันที

“หลับฝันดีคิดถึงพี่ด้วยนะ” จากก้อง

ต้อมไม่ได้แปลกใจอะไร เมื่อได้เจอข้อความแบบนี้ เพราะตอนอยู่ในหอพักชายก้องมาแนวนี้ตลอดจึงเป็นอะไรธรรมดามากสำหรับต้อม ด้วยคืนนี้อารมณ์ดีอย่างมาก ต้อมจึงเปิดวิทยุฟังเพลงไปเรื่อยๆ ภายในห้องแคบๆ ของเขา

“ต่อไปเป็นช่วงเวลาขอเพลงแล้วนะครับ ใครอยากขอเพลงให้ใครโทรมาได้เลยครับ”

“ฮัลโหล สวัสดีครับ คืนนี้จะขอเพลงให้ใครครับ”

“ขอเพลง ไม่อาจเปลื่ยนใจ ให้คนเคยเรียนมหาวิทยาฟ้าครามครับ จากพี่ก้องรุ่นพี่”

“ทำไมขอเพลงนี้ครับ”

“อยากบอกว่าวันนั้นถึงวันนี่ พี่ยังไม่เปลื่ยนใจไปจากน้องรักของพี่เลย”

“ถ้างั้นได้เลยครับ มาฟังเพลงไม่อาจเปลื่ยนใจกันเลยครับ”

พอเสียงเพลงดังขึ้นต้อมตั้งใจฟัง เพราะเป็นแนวเพลงที่ชอบอยู่เหมือนกัน แต่เขาอดคิดไม่ได้ว่าทำไมก้องถึงต้องของเพลงนี้ให้เขาด้วย ลึกๆ แล้วต้อมไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะพฤติกรรมหลายอย่างบ่งบอกว่าก้องคิดเช่นนั้น ต้อมถึงกับฟังไปยิ้มไปและตลกในความกล้า”

เมื่อต้อมฟังเพลงจบเขาปิดวิทยุทันที เพราะในคืนนี้กะจะเขียนจดหมายหาเพื่อนรักอย่างแหวน เพราะตั้งแต่จบมาไม่ได้ติดต่อกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“สวัสดีแหวนเพื่อนรัก

ตอนนี้เป็นไงบ้าง ทำงานที่ไหน ส่วนเราทำงานกรมอุตสกรรมจังหวัด คิดถึงเพื่อนมากเลยวันรับปริญญาคงได้เจอกัน ได้ติดต่อปิ่นบ้างไหม เราไม่ได้โทรไปหาเลย วันหลังว่าจะโทรไปอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าป่านนี้กับจืดเป็นไงบ้าง แต่งงานกันหรือยังก็ไม่รู้ แค่นี้ก่อนก็แล้วกัน อย่าลืมตอบจดหมายเราด้วยนะ

จาก ต้อม

พรุ่งนี้ต้อมกะว่าจะไปส่งที่ตู้ไปรษณีย์ใกล้ๆ สถานีรถไฟ ซี่งในช่วงเวลานี้ดึกพอสมควร เขายังไม่สามารถข่มตาหลับได้ เพราะในส่วนลึกๆ แล้วยังคิดถึงคงเดชคนรัก ที่ป่านนี้ยังไม่รู้ว่าไปอยู่แห่งหนตำบลใด แต่ถึงจะคิดถึงสักปานใด เขาต้องพยายามข่มตาให้หลับ เพื่อไปทำงานต่อในวันพรุ่งนี้ ซึ่งใช้เวลาพักใหญ่ๆ กว่าต้อมจะหลับ

เช้าวันใหม่ต้อมต้องตื่นแต่เช้าไม่ได้กินข้าวปลา เพราะต้องรีบไปขึ้นรถไฟเพื่อทำงาน ถึงแม้ขึ้นไปแล้วก็ไม่ได้นั่ง ผู้คนเต็มรถไปหมดที่ยืนแท่บจะไม่มี ต้อมต้องใช้มือจับที่โหนไว้ บางทีต้องหลบเจ้าถิ่นแม่ค้าขายของ เพราะจะเดินไม่มีความเกรงใจใครตะกร้าโดนตัวผู้โดยสารคนอื่น แม้แต่คำขอโทษไม่ได้ยิน มีแต่ขอทางหน่อยอย่ายืนขวางทางเดิน

ร่วมชั่วโมงที่ต้อมกว่าจะมาถึงยังสถานีรถไฟปลายทาง เมื่อเดินลงมากำลังจะเตรียมเดินไปรอรถประจำทาง แต่แล้วเขากลับเห็นก้องยืนอยู่ข้างเสาชานชาลา

“พี่ก้อง”

“พี่มารับต้อมไง ถ้ารอขึ้นรถประจำทางจะไปทำงานสายได้”

“พี่ก้องไม่น่าลำบากเลย”

“ไม่ลำบากหรอก แค่นี้พี่ทำได้เพื่อน้องต้อมอยู่แล้ว และอีกอย่างพี่อยู่ที่นี่ไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไรนัก มีต้อมมาอยู่ด้วยพี่มความสุขมาก”

ต้อมมองหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวเข้มยืนยิ้ม ในส่วนตัวของเขายิ้มกลับตอบรับไมตรีจิตเช่นกัน

“เมื่อคืนพี่ของเพลงให้ต้อมด้วย ไม่รู้ว่าต้อมได้ยินไหม” ก้องพูดขึ้นแต่ยังมีความอายนิดๆ

“ตอนนี้ทำเป็นอาย แต่เมื่อคืนไม่เห็นอายเลย ได้ยินสิ ขอเพลงไม่อาจเปลื่ยนใจ ต้อมว่าเราเดินคุยกันไปดีกว่า ขืนคุยกันอย่างนี้ไปทำงานสายกันพอดี”

“อืม จริงด้วย”

“เมื่อคืนพี่ก้องคิดอย่างไงขอเพลงให้ต้อมล่ะ” ต้อมแกล้งๆ ถามอยากจะรู้คำตอบว่าเป็นอย่างไร

“เพลงตรงตามความรู้สึกของพี่แล้วนี่ พี่ว่าต้อมน่าจะรู้นะว่าพี่คิดอย่างไรกับต้อมตั้งแต่สมัยเรียน แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่างมันไม่สามารถทำให้เดินหน้าต่อไปได้ แต่ตอนนี้สามารถเป็นได้แล้วนี่ พี่จะปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปทำไม” ก้องซ้อนสายตามามองต้อมอย่างแฝงความนัย

เจอคำพูดนี้เข้าไปต้อมไม่รู้จะไปทางไหน เพราะในตอนนั้นและตอนนี้เขาไม่ได้มีความรู้สึกกับก้องเหมือนอย่างก้องรู้สึก แต่อย่างน้อยความรู้สึกดีๆ เริ่มเข้ามาบ้างในช่วงเวลานี้ด้วยที่เริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น

“ถามพี่แล้วทำไมเงียบไปเลย อย่าบอกกับพี่อีกนะว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ แต่พี่เข้าใจมันยังใหม่อยู่ อีกไม่นานหรอกน้องต้อมจะเห็นความดีของพี่”

“อืม”

ต้อมไม่พูดอะไรต่อได้แต่ยิ้ม แล้วเดินตามก้องไปยังรถมอเตอร์ไซค์ เพื่อนซ้อนท้ายรถไปทำงาน