ความในใจ

ความคิดถึงกำลังถามหาความรักครั้งเก่าก่อน ต้อมยิ่งคิดยิ่งเสียดายความปากหนักครั้งในอดีต จะด้วยความที่ยังเด็กหรือยังไม่ประสา หรือกลัวโดนแกล้งล้อภายหลัง ต้อมยังไม่แน่ใจตัวเองในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่นั่นเป็นเรื่องที่เลยมาแล้ว ยังไม่เท่าไรแต่กับเรื่องในปัจจุบันช่างโหยหาอยากได้ความรักนั้นคืนมา ต้อมจึงตัดสินใจโทรหาเพื่อนรักยามค่ำคืน

“ฮัลโหล” คงเดชรับสายทันที เมื่อเห็นเป็นชื่อต้อม

“ทำอะไรอยู่” ความรู้สึกแรกที่ได้ยินเสียงต้อมยินดียิ่งนัก

“นั่งดื่มเหล้าอยู่”

“กลับใคร”

“คนเดียว”

“ลูกเมียไม่ว่าเหรอ” ต้อมนึกสงสัยเช่นนั้นจริงๆ

“เราอยู่คนเดียว เมียกับลูกเราไปต่างจังหวัด”

“อ่อ”

“โทรมามีอะไรเหรอ”

“คิดถึงน่ะ” กว่าที่ต้อมจะพูดคำนี้ออกมาได้ใช้เวลานานพอสมควร

“เราก็พึ่งเจอกันได้ไม่นานนี่ไม่ใช่เหรอ”

“สำหรับนายอาจไม่นาน แต่เรานานกว่านายอีกนะ” เสียงของต้อมนั้นเบาบางลง

“นายจะพูดขึ้นมาทำไม ในเมื่อเรื่องของเรามันไม่มีทางเป็นไปได้” คงเดชเสียงห้วนขึ้น

“เรารู้ แต่เราสามารถที่จะพูดคุยกันได้นิ ในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง”

“นายจำได้ไหมเราเคยพูดอะไรกับนายครั้งหนึ่งตอนเรียน”

“อะไร”

“เราถามนายว่า นายชอบเราใช่ไหม”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ต้อมจำได้ไม่มีวันลืม ถึงเขาจะผ่านเรื่องราวมามากมายจนถึงปัจจุบัน แต่คำนี้เป็นอะไรที่ทำให้ต้อมเสียใจมาอยู่ทุกวันนี้ วันนั้นต้อมนั่งอ่านหนังสือคนเดียวใต้พุ่มไม้ คงเดชได้เดินมาหาเขาแล้วนั่งลงมองหน้า

“เรารู้ว่านายรักเรา” คงเดชพูดหน้านิ่ง

ต้อมไม่มีคำพูดใดๆ ออกมา ถึงแม้เขาจะแน่ใจตัวเองแล้วว่ารักคงเดช แต่ยังไม่กล้าเอยคำใดๆ ออกมา เพราะกลัวว่าจะโดนแกล้งโดนเอาไปล้อ

“ใครจะไปรักนาย แกล้งเราทุกวัน” ต้อมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงพูดเช่นนั้นออกไป

“ถ้าไม่รักจะแกล้งทำไม ถ้าเกลียดแม้แต่หน้ายังไม่มองเลย” คงเดชพูดหน้านิ่งๆ

ความรู้สึกของต้อมตอนนี้หวั่นไหว เขาอยากจะบอกเช่นเดียวกับคงเดชออกมา แต่ใจยังไม่กล้าอยู่ดี จนกระทั่งแหวนกับปื่นได้เดินเข้ามา

“นั่งคุยอะไรกันอยู่” ปิ่นเอ่ยขึ้น

“คุยทุกเรื่องที่อยากคุย” คงเดชรีบพูดด้วยกลัวต้อมจะพูดอะไรออกไป

“นึกว่าจีบกัน เล่นกันขนาดนี้เป็นใครเขาก็นึกว่าเป็นแฟนกัน” แหวนนั่งลงทันทีเมื่อพูดจบ

“พวกเธอสองคนเหมือนแฟนกันเลย” ปื่นย้ำอีกครั้งแล้วอมยิ้มนิดๆ

ต้อมกับคงเดชนั่งนิ่งไม่พูดจาอะไร จนกระทั่งคงเดชลุกขึ้นไปยังที่อื่นโดยไม่มีเสียงใดๆ เป็นคำพูดออกมา

“ทำไมพึ่งมากันล่ะ” ต้อมรีบเปลื่ยนเรื่องพูดทันที

“ไปหาซื้อของขวัญให้จืด” แหวนพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ไหนบอกว่าจะไม่สนใจจืดแล้วไง”

“เราไม่ได้ซื้อหรอก ปื่นเป็นคนซื้อแค่เราพาไปเฉยๆ”

“อ่อ พวกเธอสองคนไม่คาใจอะไรกันเหรอ”

“ทำไมต้องคาใจเรื่องมันแล้วก็แล้วไปสิ” ปิ่นยิ้มให้ทั้งแหวนและต้อมอย่างมีความสุข

ต้อมนั่งยิ้มได้เห็นเพื่อนทั้งสองรักกันดี ถึงแม้จะมีความผิดพลาดเกิดขึ้นบ้าง แต่ทั้งคู่ไม่ได้โกรธกันแม้แต่น้อยเลย

“ต้อม ต้อม หลับไปแล้วเหรอ” เสียงคงเดชดังขึ้น

“ยัง เราคิดถึงเรื่องที่นายพูด”

“ทำไมวันนั้นนายไม่บอกเราว่ารักหรือไม่รักเรา”

“คือ เรา เอ่อ” ต้อมอ้ำอึ้ง

“นายยังเหมือนเดิม เหมือนวันนั้น และวันอื่นๆ นายไม่เปลื่ยนแปลงเลย” เสียงตัดพ้อของคงเดชดังขึ้นอย่างชัดเจน

“พูดตอนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไร เพราะนายมีครอบครัวแล้ว”

“อือ จริง ขอโทษด้วยที่ถาม บางครั้งเราก็ลืมตัวเหมือนกัน ขอบใจนะที่เตือนเรา”

“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องของเรามันผ่านมานานมากแล้ว” ต้อมเสียงแผ่วทั้งที่เขายังหวังอยู่ แต่ศีลธรรมค้ำคอไว้

“เราง่วงนอนแล้วขอตัวนอนก่อนนะ วันหลังค่อยคุยกันใหม่”

“อือ หลับฝันดีนะ”

คงเดชเป็นฝ่ายกดปิดก่อน เมื่อไม่มีเสียงปลายสายต้อมจึงวางมือถือลง แล้วเขาคิดย้อนคำพูดของคงเดชหลายคำพูด ยิ่งการกระทำของคงเดชก่อนเข้าออกค่ายอาสาของชมรมไฟฟ้า วันนั้นต้อมจำได้อีกครั้งถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานพอสมควร

คืนสุดท้ายหลังจากเลี้ยงฉลองเมื่อทำงานเสร็จ บรรดาเพื่อนร่วมคณะต่างดื่มกินรอบกองไฟ แต่ด้วยต้อมนั้นดื่มไม่ได้มากเข้าจึงเข้ามานอนก่อน เพียงคนเดียวในห้องกว้างๆ ในขณะที่เกือบจะหลับคงเดชได้เข้ามาหาเขาภายในห้อง พร้อมกับล้มตัวลงนอนกอดเขาไว้แน่น

“กอดหน่อยนะหนาวจังเลย”

ต้อมไม่ได้ดิ้นหนีแต่อย่างใด เพราะเขาชอบใจในสิ่งที่คงเดชทำพอสมควร ไม่ใช่มีแค่กอดเท่านั้นคงเดชพยายามไซซอกคอที่มีกลิ่มครีมทาผิวอ่อนๆ

“หอมจังเลย”

คงเดชจับร่างของต้อมพลิกหงาย พร้อมกดฝ่ามืออันนุ่มนิ่มไว้เหนือหัว ส่วนริมฝีปากของคงเดชไม่หยุดนิ่งไซซอกคอขาวใสอย่างใคร่กระหาย วนซ้ายขวาไม่หยุดทุกซอกมุม จนทำให้ต้อมนั้นเสียวซ่านที่โดนรสใคร่ของคงเดช

ริมฝีปากไล่ขึ้นบนสัมผัสแก้มซ้ายขวาอยู่หลายฟอด ผ่านมาประกบริมฝีปากทันที พร้อมดันปลายลิ้นเข้าไปตวัดไล้พัลวัน

“ใครทำอะไรกัน” เสียงของแหวนดังขึ้น

คงเดชตกใจจึงพลิกตัวจากร่างของต้อมมานอนข้างๆ ส่วนต้อมหลับตาพริ้มแกล้งหลับไม่ยอมมองว่าใครมา

“อ้าวคงเดชกับต้อมนี่เอง ขอโทษทีมาขัดจังหวะเราออกไปก่อนเถอะปิ่น” แหวนกำลังหันหลังกลับ

“อย่าพึ่งเดี๋ยวเราไปเอง เรามานอนคุยกับต้อมเฉยๆ” คงเดชลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปในทันที

“ต้อมไม่ต้องมาแกล้งหลับเลย เมื่อกี้ทำอะไรกันบอกเรามาซะดีๆ”

ดวงตาของต้อมหลับพริ้มและไม่พูดจาอะไร เพราะรู้สึกอายต่อเพื่อนรักอย่างมาก ด้วยแหวนรู้ว่านิสัยของต้อมเป็นอย่างไร เขาจึงไม่ถามไถ่อีกให้มากความ

“สงสัยจะหลับจริงๆ” แหวนแกล้งพูด

จากวันนั้นถึงวันสุดท้ายของการศึกษา คงเดชยังแกล้งต้อมตลอดเวลาอยู่เหมือนเดิม แต่ไม่เคยได้สัมผัสรักเช่นวันนั้นอีกเลย

“วันนี้วันสุดท้ายแล้วเราไปดื่มเหล้ากันไหม” สุรเดชเดินมากับโบ้เพื่อนสนิท

“คออ่อนอย่างนี้อย่าไปชวนเลย เราไปกินตามภาษาผู้ชายดีกว่าไม่ต้องชวนหรอก” โบ้พูดขึ้น เพราะเขามีแผนหลายอย่างที่จะไปเที่ยว ซึ่งถ้าเอาต้อมไปด้วยจะหมดสนุกส่งท้าย

ต้อมยืนนิ่งๆ อยากจะไปแต่ในเมื่อโบ้ปฏิเสธเช่นนั้น เขาจึงไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลย ถึงแม้ใจของเขาจะอยากอยู่ใกล้ชิดกับคงเดชอีกครั้งก่อนจบการศึกษา ต้อมมองรถมอเตอร์ไซค์มีโบ้เป็นขับโดยมีคงเดชซ้อนท้าย แต่ใบหน้าของคงเดชยังหันมามองตลอด เฉกเช่นเดียวกับสายตาของต้อมมองสองหนุ่มจนลับตา

“มองอะไรเขาไปไหนต่อไหนแล้ว” แหวนเดินมาพูดอยู่ข้างหลังต้อม

“เปล่า” ต้อมพูดขึ้นลอยๆ

“ไม่เชื่อคำเรา ปล่อยเวลาให้เนิ่นนาน จะทำอะไรก็ไม่ทำกินแห้วเลยไหมนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะพวกเราจบการศึกษาแล้ว เดี๋ยวเจอผู้ชายอีกเยอะไม่เหมือนบางคนหรอกมีคู่แล้วอดได้ของใหม่” แหวนหันมามองปิ่นที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ

“พวกเธอจะทำอะไรต่อจากนี้” ต้อมรู้สึกใจหายเมื่อได้ยินพูดคำนี้ออกมา

“เราคงกลับไปบ้านก่อน ต้องบอกให้พ่อแม่รับรู้เรื่องของเราสองคน” ปื่นหันมามองจืดแล้วให้ยิ้มให้กัน

“ส่วนเราอยู่บ้านนี่แหละ เราต้องทำงานแถวนี้ใกล้ๆ บ้านไม่ไปไหนไกลหรอก แล้วเธอล่ะกลับบ้านแล้วจะไปทำงานที่ไหนต่อ” แหวนจ้องมองต้อมด้วยความอยากรู้คำตอบ

“ยังไม่รู้เลย คงไปตั้งหลักที่บ้านก่อน”

“นี่ที่อยู่เรานะ ถ้ามีอะไรเขียนจดหมายมาก็ได้” แหวนยื่นกระดาษจดที่อยู่ไว้ให้ต้อม

“ของเราเขียนไว้ที่เดียวกับแหวนนั่นแหละบ้านเรามีโทรศัพท์โทรหาเราก็ได้นะ”

“อือ ขอบใจนะ เราจะเขียนและโทรหาพวกเธอ” ต้อมยิ้มให้ทุกคนแต่ก็รู้สึกใจหายอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะต้องจากเพื่อนๆ ที่คบกันมาสี่ปี ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันตลอดชั่วระยะเวลาผ่านมานี้