ตอนที่ 7

เมื่อเสร็จธุระกับพรรณี ลินินแวะที่แพนทรีเพื่อเตรียมกาแฟร้อนหอมกรุ่นไปให้สามี เป็นสิ่งที่หล่อนปฏิบัติเป็นประจำจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน  

ลินินถือถ้วยกาแฟเดินไปหยุดหน้าประตูห้องทำงาน หล่อนเงื้อมือจะเคาะประตูห้องแต่กลับค้างไว้อย่างนั้นพลางครุ่นคิด...ป่านนี้แล้วคนในห้องจะยังขุ่นเคืองอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้

                ...หายแล้วล่ะ...อีกเสียงดังขึ้นในใจ ฤทธิไม่เคยโกรธนาน ยิ่งกับหล่อน...แค่เข้าหาพูดคุยเอาอกเอาใจ เขาก็พร้อมจะลืมเรื่องที่ทะเลาะทุ่มเถียงกันแทบตายเมื่อครู่จนหมดสิ้น

                ลินินรู้แหละ...ว่าเป็นเพราะหล่อนป่วย ความเจ็บป่วยเหมือนจะทำให้มีอภิสิทธิ์อยู่หน่อยๆ เพราะทุกคนก็พร้อมจะให้อภัย พร้อมจะยกโทษ พร้อมจะดีด้วยและเข้าใจอยู่เสมอ

                หล่อนถึงกล้าพูดเรื่องนั้นกับฤทธิ เขาอาจจะโกรธ แต่หล่อนรู้...เมื่อไรที่หายโกรธ เขาจะรับฟัง แม้จะยังไม่เห็นด้วย แต่ลองหล่อนเซ้าซี้วันละนิดวันละหน่อย สักวัน...เขาจะยินยอมพร้อมใจทำในสิ่งที่หล่อนต้องการ

                ลินินเคาะประตูและหยุดรอฟังเสียงจากคนในห้อง อึดใจเดียวเท่านั้นก็มีเสียงตอบรับให้เปิดเข้าไป

                ฤทธินั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ดวงตาคมคู่นั้นทอดสบสายตาของหล่อน...แววกรุ่นโกรธเจือจางจนแทบไม่เหลือ

                “ลินินเอากาแฟมาให้ค่ะ”  หล่อนเอ่ยสุ้มเสียงอ่อนหวาน พลางเดินไปหยุดข้างโต๊ะและวางถ้วยกาแฟไว้ให้เขาใกล้มือ

                “ขอบคุณ”

                “ว่าจะแวะบอกคุณให้โทรหาเด็กคนนั้น นัดแกเข้ามาคุยกับลินินวันพรุ่งนี้ช่วงเย็นค่ะ”

                “ผมไม่มีเบอร์แกหรอก แต่ให้นามบัตรไว้ บอกให้โทรมาพรุ่งนี้เย็นเหมือนกัน”

                “งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าแกโทรมา คุณก็บอกให้แกแวะเข้ามาที่นี่ได้เลยนะคะ จะได้คุยเรื่องขอบเขตหน้าที่ความรับผิดชอบที่จะมอบหมายให้ทำค่ะ”

                “ได้สิ” รับคำแล้วฤทธิก็ก้มลงอ่านเอกสารในมือต่อ

“ฤทธิคะ” น้ำเสียงยามที่เอ่ยเรียกสามีนั้นอ่อนหวานกว่าเดิม คนฟังเงยหน้าสบตาหล่อนอีกครั้ง “คุณหายโกรธหรือยังคะ?”

เสียงทอดถอนใจดังมาจากคนตัวโต เขาวางเอกสาลงกับโต๊ะแล้วเอื้อมมือมากุมมือหล่อนข้างหนึ่ง แรงกระชับส่งผ่านความอบอุ่นจากมือเขาสู่มือหล่อน

“ผมไม่ได้โกรธคุณ”

“ถ้าไม่โกรธ ก็ช่วยเข้าใจลินินด้วยนะคะ ลินินอยากมีลูก แต่สุขภาพก็ย่ำแย่มีแต่โรครุมเร้าอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่วิธีอย่างที่บอก ลินินก็คงไม่มีวันได้อุ้มลูกแน่ๆ ค่ะ” หล่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยพลางทอดถอนใจออกมาอีกครั้ง

ฤทธิรั้งร่างผอมบางให้ลงนั่งบนตักเขา

                “ให้ผมมีลูกกับคนอื่น ถามจริง...คุณทำใจได้เหรอลินิน?” คำถามนั้นจี้ใจไม่น้อย

                ยามปกติ...หล่อนคงไม่ยอมหรอก

ไม่มีวัน!

“ก็ลินินมีลูกให้คุณไม่ได้”

“ถ้าอย่างนั้น...เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปก็ได้ ยังไงผมก็รักคุณ ไม่ว่าคุณจะมีลูกให้ผมได้หรือไม่ได้ก็ตาม” ฤทธิกอดกระชับอ้อมแขนพลางลูบหลังภรรยาเบาๆ “ไม่มีลูก เราก็มีความสุขด้วยกันได้ ผมจะพาคุณไปเที่ยว คุณอยากไปที่ไหน อยากทำอะไร บอกผม...ผมจะพาคุณไปทุกที่ที่คุณอยากไป”

ฟังคำพูดสามีแล้วลินินกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงอกอย่างยากลำบาก หล่อนจะบอกเขาอย่างไรดี...ว่าเวลาของหล่อนเหลือไม่มาก

รู้ว่าควรบอก แต่จะเริ่มอย่างไร

การบอกเล่าเรื่องความเจ็บป่วยมันไม่สนุกเอาเสียเลย

“ลินิน...” ลินินเอ่ยได้เพียงเท่านั้นก็ไม่อาจกลั้นสะอื้นได้อีกต่อไป หล่อนปล่อยโฮจนผู้เป็นสามีตกใจ

“ลินิน...เป็นอะไร คุณร้องไห้ทำไม?” เขาถามพลางกระชับแขนแน่นขึ้น ร่างผอมบางสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยแรงสะอื้นไห้

“ลินิน...เป็นมะเร็งนะคะฤทธิ ลินินเป็นมะเร็ง คุณก็รู้ว่าจุดจบของมัน...คืออะไร...”

ฤทธินิ่งงันไปชั่วครู่กับประโยคนั้นของหล่อน ทว่าเพียงชั่ววินาทีถัดมาเขาก็ควบคุมตัวเองได้ดังเดิม เขาจูบต้นแขนของหล่อนพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยน

“แค่มะเร็งเอง สมัยนี้การแพทย์ทันสมัยรักษามะเร็งได้แล้ว คนหายจากมะเร็งเยอะแยะ คุณก็เหมือนกัน...เดี๋ยวผมจะหาหมอดีๆ มารักษาคุณเอง”

ยิ่งได้ยินสามีปลอบลินินยิ่งร้องไห้หนัก ประโยคที่ติดค้างอยู่ตรงริมฝีปากจึงอยู่แค่เพียงนั้น หล่อนไม่กล้าเอื้อนเอ่ยบอกประโยคที่ลุงหมอบอกหล่อนให้เขาฟัง...ว่าหล่อนมีเวลาเหลือไม่เกินปี!

เย็นวันรุ่งขึ้น

                เด็กสาวก้าวลงจากรถจักรยานยนต์รับจ้างหน้าประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ตรงท้ายซอย หลังจ่ายค่าโดยสารแล้วหล่อนก็เดินไปกดออดหน้าประตู ครู่ต่อมาก็มีคนมาเปิดประตูให้เป็นหญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน

                “มาพบคุณลินินค่ะ” พนิตนันท์แจ้งไปตามที่ได้รับบอกเล่ามา

                หล่อนโทรศัพท์ไปตามเบอร์ที่ปรากฏบนนามบัตรที่ได้รับมา ฤทธิ ฤทธิไกรรังสรรค์ เป็นคนรับโทรศัพท์เอง เด็กสาวจึงได้รู้ว่านั่นคือเบอร์ส่วนตัวของเขา

                เมื่อโทรศัพท์ไป เขาก็บอกให้หล่อนมาพบภรรยาของเขาในเย็นวันนี้เพื่อคุยเรื่องงานที่จะต้องทำในฐานะผู้ช่วย ทั้งยังเกริ่นให้ฟังคร่าวๆ ว่า ภรรยาของเขาป่วยเป็นมะเร็ง ร่างกายไม่แข็งแรง จึงต้องการคนที่คอยอยู่ใกล้ๆ คอยช่วยทำงานจิปาถะให้

                “ลูกสาวน้าพรรณีใช่ไหมจ๊ะ?” คนที่เปิดประตูยิ้มให้ เมื่อเอ่ยถามเป็นประโยคแรก ก่อนจะเดินนำเข้าไปข้างใน “ทางนี้จ๊ะ คุณลินินรออยู่”