ตอนที่ 6

นัดกันไว้ว่าเย็นนี้ฝ่ายนั้นจะเข้ามาพบและให้คำตอบ ทว่าคำถามของสามีเมื่อครู่...จุดประกายความคิดให้หล่อน

“อุ้มบุญ?” ฤทธิทวนประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงแปรกแปร่ง

“ค่ะ มีวิธีนี้วิธีเดียว...เราถึงจะมีลูกได้ค่ะ ถ้าจะพูดให้ถูกละก็ ต้องใช้ไข่และมดลูกของผู้หญิงคนอื่นแทนค่ะ เราถึงจะมีลูกได้”

“ใช้ไข่กับมดลูกคนอื่น? อย่างนั้นไม่เรียกว่าลูกของเรา ของคุณกับผมหรอกนะลินิน”

“ค่ะ ใช่! ไม่ใช่ลูกของเรา แต่ยังไงก็เป็นลูกของคุณไงคะ ลูกคุณ...ก็เหมือนลูกลินินแหละ ลินินจะเป็นแม่ของแกเอง”

“หมายความว่า...คุณจะให้ผมไปมีลูกกับคนอื่น แล้วคุณจะเป็นแม่ให้แก แล้วแม่แกจริงๆ ล่ะ?”

“เราจ้างเขามาอุ้มบุญให้ เขาก็ได้เงินไปสิคะฤทธิ เงินไม่ใช่น้อยๆ นะคะ ใครมั่งไม่อยากได้”

“แต่...คนเป็นแม่จะยอมทิ้งลูกเพื่อเงินเหรอคุณ”

โถ...ฤทธิขา ขนาดยอมขายลูกเพื่อเงินยังมีเลย นับประสาอะไรกับทิ้งลูกละคะ...ลินินเก็บประโยคนั้นไว้ในใจ มิได้เอ่ยออกมา

“ก็แม่ที่อายุน้อยๆ ยังไม่พร้อมมีลูก แต่มีเหตุต้องใช้เงินไงละคะ หาได้ไม่ยากหรอกค่ะ อย่าง...เด็กนักศึกษาที่ฐานะทางบ้านยากจน พ่อแม่เป็นหนี้ อะไรทำนองนี้ค่ะ” เมื่อจบประโยคลินินจับสังเกตสีหน้าของสามี แม้สีหน้าอีกฝ่ายจะยังเรียบเฉย ทว่าแววตาของเขาคล้ายกำลังตรึกตรองอะไรบางอย่าง

จู่ๆ ฤทธิก็โบกไม้โบกมือพลางเอ่ยตัดบท

“เอาเถอะ...ไว้ค่อยว่ากัน ที่สำคัญคือ...คุณต้องดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ นัดคราวหน้าผมจะไปกับคุณด้วย...เมื่อไรนะ?”

“ศุกร์นี้ค่ะ”

“โอเค ผมจะเคลียร์งานทั้งหมดแล้วพาคุณไปหาหมอ”

“ขอบคุณค่ะฤทธิ” หล่อนเอื้อมมือไปวางทับมือของเขาอีกชั้น บีบเบาๆ “แต่ฤทธิคะ ลินินต้องบอกอีกเรื่องค่ะ”

หล่อนเอ่ย สีหน้าสีตามีแววจริงจัง ฤทธิยกมุมปากเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนพลางเอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มนุ่มนวล

“คุณจะบอกอะไรผม”

“คุณต้องนอนกับเธอนะคะ” สิ้นประโยคผู้เป็นสามีชักมือกลับ หน้าตาท่าทางบอกว่าตกใจและ...โกรธ จ้องมองหล่อนเหมือนไม่เชื่อสายตา

“คุณบ้าไปแล้ว!” เขาเอ่ยออกมาในที่สุด “ผมไม่เอา จะให้ผมไปนอนกับคนอื่นเนี่ยนะ ผสมเทียมเอาก็ได้นะคุณ อีกอย่างผู้หญิงที่ไหนเขาจะยอม”

“ก็ในเมื่อคุณยังแข็งแรง จะไปผสมเทียมทำไมละคะ ไหนๆ เราก็จ่ายเงินก้อนโตจ้างเขาแล้ว ทำไมจะต้องไปจ่ายเงินทำผสมเทียมอีก ลินินรู้นะคะว่าหลายปีมานี้ตัวเองบกพร่องในหน้าที่ โดยเฉพาะ...เรื่องนั้น ในเมื่อลินินให้ความสุขคุณไม่ได้ ก็ควรจะใจกว้าง...กับคุณ”

“ใจกว้าง...มีเมียที่ไหนเขาใจกว้างให้ผัวไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นบ้างคุณ!” น้ำเสียงของฤทธิเริ่มดังขึ้น ท่าทางเขาจะโกรธจริงๆ “ไม่เอา! ผมไม่คุยกับคุณแล้ว! ไม่ต้องมงไม่ต้องมีหรอกลูกน่ะ! ผมไม่อยากมี!”

พูดจบเขาก็ผลุนผลันลุกจากโต๊ะรับประทานอาหารและเดินออกจากห้องไป เสียงฝีเท้าลงส้นหนักๆ ดังเป็นจังหวะกระทั่งไปหยุดที่ห้องทำงาน จากนั้นจึงมีเสียงประตูเปิดและปิดดังโครม

ลินินถอนใจเบาๆ ก่อนจะรวบช้อนส้อมในมือ ปกติหล่อนก็ไม่ค่อยจะอยากอาหารอยู่แล้ว พอสามีโกรธปึงปังเดินออกไป...หล่อนก็ไม่รู้จะนั่งกินต่อไปทำไม

ป้านวลก้าวเข้ามาในห้องรับประทานอาหารอย่างเงียบเชียบ แต่ก็ไม่พ้นจากการรับรู้ของลินิน หล่อนเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยถาม

“มาแล้วเหรอ?”

“ค่ะ ป้าให้รออยู่ที่ห้องสมุดค่ะ”

“ขอบคุณนะคะป้า” พูดจบลินินก็ลุกจากโต๊ะอาหาร

ห้องสมุดอยู่คนละฝั่งกับห้องทำงานของฤทธิ ลินินจึงไม่ต้องกังวลว่าผู้เป็นสามีจะรู้เห็นเรื่องนัดหมายนี้ เพราะลองว่าเขาเข้าห้องทำงานเมื่อไร กว่าจะออกมาก็ดึกดื่น เขาคงทำงานเอาเป็นเอาตายจนกว่าจะขจัดความขุ่นมัวออกจากใจได้สำเร็จนั่นแหละ

                คนที่รออยู่ในห้องสมุดรีบยกมือไหว้ทันทีที่ลินินเดินผ่านประตูเข้ามา ปากที่เคลือบสีแดงเจื้อยแจ้วโดยไม่รอให้เจ้าของบ้านเดินมาถึงตัว

                “อิชั้นบอกมันแล้วค่ะ ให้มันลาออกจากมหาวิทยาลัย แต่มันไม่ยอม แต่คุณไม่ต้องห่วง อิชั้นจะหาทางคุยกับมันอีกที”

                ลินินลงนั่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ ผู้ที่รออยู่จึงเดินมาทรุดลงนั่งคุกเข่ากับพื้นท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัว

“แม่พรรณนั่งบนเก้าอี้นี่เถอะ” ลินินพยักพเยิดไปที่เก้าอี้อีกตัวตรงกันข้ามที่หล่อนนั่ง “แม่พรรณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวที่เหลือฉันมีวิธีจะทำให้นันท์มาทำงานที่นี่ แล้วเดี๋ยวฉันจะคุยกับแกเรื่องนั้นเอง” แววตาสงสัยอยากรู้ที่ฉายออกจากดวงตาของหญิงวัยห้าสิบเศษทำให้ลินินยิ้มออกมาแล้วเอ่ยต่อ “ฉันจะจ่ายเงินให้แม่พรรณก่อนครึ่งหนึ่งดีไหม แล้วที่เหลืออีกครึ่งก็เป็นไปตามข้อตกลงที่เราคุยกันไว้ แม่พรรณโอเคไหม?”

ดวงตาสงสัยเมื่อครู่เบิกกว้างทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘เงิน’ เจ้าตัวยิ้มจนตาหยีเมื่อเอ่ยตอบ

“อิชั้นขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณมาช่วย ก็ไม่รู้จะทำยังไง มันมืดไปหมดแล้วจริงๆ ค่ะ”

“เอาเถอะน่า...ก็ถือว่าเราต่างคนต่างได้ประโยชน์ เดี๋ยวฉันจะเขียนเช็คให้แม่พรรณเอาไปขึ้นที่ธนาคาร ส่วนเรื่องนันท์แม่พรรณไม่ต้องทำอะไรแล้ว ฉันจะจัดการเอง แม่พรรณแค่เห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่เขามาบอกก็พอ”

“ค่ะ อิชั้นจะไม่พูดไม่ด่าอะไรมันแล้วค่ะ”