ตอนที่ 14

เย็นนั้นเมื่อฤทธิกลับมาถึงบ้าน เขาเดินหาภรรยาไปทั่ว ทั้งที่ห้องอเนกประสงค์ที่หล่อนมักใช้เวลาคลุกอยู่ในนั้นทำงานฝีมือจุกจิก ไม่ก็อ่านหนังสือ ทั้งที่เรือนกระจกสำหรับปลูกแค็คตัส แต่ก็หาไม่เจอ

กระทั่งเขาได้ยินเสียงหล่อนลอยมาจากชั้นบน เดินตามขึ้นไปจึงเจอว่าหล่อนกำลังกำกับคนรับใช้ให้ทำความสะอาดห้องพระอยู่นั่นเอง 

ก้าวแรกที่คนตัวโตสูงใหญ่ย่างเข้าไป สายตาก็ปะทะเข้ากับร่างเล็กบอบบางที่กำลังสาละวนเช็ดตู้โต๊ะอยู่ ฤทธิชะงัก ยืนนิ่งก่อนที่ความกรุ่นโกรธแล่นวูบขึ้นหน้าเมื่อภาพอันลางเลือนบางภาพผ่านเข้ามาในความนึกคิด

ภาพที่ไม่ควรหลงเหลืออยู่ในหัวเขาแม้แต่น้อย

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่อยากเห็นหน้าเด็กคนนี้อีก” เสียงเข้มจัดของเขาทำให้คนที่กำลังเช็ดโต๊ะสะดุ้งสุดตัว เงยหน้าจากผ้าในมือขึ้นมอง แวบหนึ่งนั้นเขาเห็นแววตาน้อยเนื้อต่ำใจฉายผ่านดวงตาโตคู่นั้น แต่ก็แค่แวบเดียว หลังจากนั้นเจ้าหล่อนก็ก้มหน้างุดซ่อนแววตาไว้

“ใจเย็นก่อนสิคะฤทธิ” ลินินเอาน้ำเย็นเข้าลูบ หล่อนลุกขึ้นเดินไปหาสามีพลางเกาะแขนเขาพาเดินออกจากห้องเพื่อคุยกันตามลำพัง

ทั้งคู่เดินไปที่ห้องทำงานของฤทธิที่อยู่ชั้นล่าง เมื่อปิดประตูห้องเรียบร้อย ชายหนุ่มก็ย้ำคำพูดเดิมของตน

“ผมไม่อยากเห็นเด็กคนนั้น”

“จะให้ลินินไล่เขาออกหลังเกิดเรื่อง มันก็ไม่ถูกนี่คะ อีกอย่างนะคะฤทธิ เผื่อแกเกิดท้องขึ้นมาละคะ...จะทำยังไง?”

“ท้อง...พูดอะไรของคุณ มันไม่ได้ท้องกันง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง” เขากับเด็กนั่นนอนด้วยกันแค่คืนเดียวเนี่ยนะ!

“แต่คุณไม่ได้ป้องกันนะคะฤทธิ”

 คำพูดของภรรยาทำให้เขาอึ้งไป...ที่หล่อนพูดก็ถูก

ใช่! เขาไม่ได้ป้องกัน...เพราะเขานึกว่าเป็นภรรยาตัวเอง ฤทธิไม่ใช่ผู้ชายมักง่ายที่ชอบนอนกับผู้หญิงไม่เลือกหน้า 

โดยเฉพาะเมื่อเขาแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ที่สำคัญเขารักลินินมาก

“ถ้าท้อง ก็ให้เงินสักก้อนไปเอาออก ผมว่าเด็กนั่นก็ยังไม่อยากเพิ่มภาระให้ตัวเองหรอก อายุเท่าไรเอง”

“ไม่ได้นะคะ!” เสียงเข้มเอาจริงเอาจังของภรรยาทำให้ฤทธิหันมามองหล่อนอย่างพินิจ “ลินินไม่ยอมให้แกไปทำแท้งหรอก ถ้าแกท้อง...ลินินจะรับเด็กคนนั้นเป็นลูก เราจะได้มีลูกกันไงคะฤทธิ จำเรื่องอุ้มบุญที่ลินินพูดให้คุณฟังวันก่อนได้ไหมคะ?”

“ลินิน! ผมอยากมีลูกกับคุณ ไม่ใช่เด็กคนนั้น! แล้วคุณคิดยังไงจะเอาไปลูกเขามาเป็นลูกตัวเอง”

“แต่ยังไงแกก็เป็นลูกคุณนะคะ ใจคอคุณจะฆ่าแกงแกได้ลงคอเหรอคะ?”

“ผมไม่ได้จะฆ่าแกงใคร แค่พูดเฉยๆ อีกอย่างนะคุณ มันก็เป็นแค่การคาดเดาของคุณ จริงๆ อาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ ผมว่าคุณอย่าเพิ่งคิดมากเลย”

“ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น นันท์ไม่ท้อง คุณก็ต้องทำให้ท้องค่ะ ไหนๆ ก็มีครั้งแรกแล้ว ครั้งต่อไปคงไม่ยากแล้วล่ะค่ะ”

ฤทธิหันขวับจ้องหน้าภรรยาด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง จำได้ว่าวันก่อนหล่อนก็เคยคุยเรื่องนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนั้นเขาคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรในเมื่อเขาไม่เคยออกนอกลู่นอกทางกับใคร แต่แล้วมันก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้

“ลินิน!” เขาเอ่ยชื่อหล่อน แววตาปรากฏร่องรอยเสียใจชัดเจน ทว่ามาถึงจุดที่ผู้เป็นภรรยามิได้สนใจความรู้สึกเขามากไปกว่าความต้องการของตนเอง

“ฤทธิคะ ลินินเป็นมะเร็งรังไข่ ถึงรักษาหายก็คงมีลูกให้คุณไม่ได้แน่ๆ ลินินถึงขอให้คุณมีลูกกับนันท์ คุณช่วยทำให้ฝันของลินินเป็นจริงได้ไหมคะ? ลินินอยากมีลูก...แม่เด็กจะเป็นใครไม่สำคัญ เพราะลินินจะเลี้ยงแกให้เหมือนลูกตัวเอง...ลูกของเรา ของคุณ...กับลินินไงคะ”

คำขอของภรรยาดังซ้ำไปซ้ำมาในความคิดของฤทธิ เขารับปากหล่อนในที่สุด...

ถ้าจับผลัดจับผลูเด็กนั่นท้องขึ้นมาจริงๆ ก็ถือว่าเขาโชคดีไป แต่ถ้าไม่ท้อง...งานเข้าอย่างจังแน่

เพราะลินินอยากให้เขาทำให้เด็กนั่นท้อง!

ทำให้ท้อง...นอนกับเด็กนั่นน่ะเหรอ...บ้าฉิบ!

คืนนั้นเพราะคิดว่าเป็นเมียหรอก แถมดื่มเหล้าไปพอกรึ่มๆ ถึงไม่เมาแต่สติก็ไม่ครบถ้วน ถึงได้เกิดเรื่อง! 

ถ้าสติยังครบถ้วนสมบูรณ์ เขาก็ไม่มีวันนอนกับผู้หญิงคนอื่นในบ้านที่มีภรรยาอยู่แน่นอน ถึงเขาไม่ใช่สามีที่ดีนัก แต่ก็ไม่ได้เลวขนาดจะทำแบบนั้น

จริงอยู่ที่เขากับลินินแยกห้องนอนกันมาเป็นปี นับตั้งแต่หล่อนแท้งลูกและป่วยออดแอดนั่นแหละ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหล่อนยังเหมือนเดิม

เขารักลินิน และหล่อนก็รักเขาเช่นกัน

ฉะนั้นเขาคงต้องภาวนาให้เด็กนั่นท้องขึ้นมาจริงๆ จะได้ไม่ต้องทำตามที่ภรรยาขอ

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะความคิด ฤทธิซึ่งนั่งอยู่ตรงเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่เงยหน้าและมองไปที่ประตู ดวงตาคมดุเหลือบมองนาฬิกาตรงข้างฝา

สี่ทุ่ม!

ปกติเวลานี้ลินินจะเอากาแฟดำมาเสิร์ฟ ทว่าหล่อนมักจะส่งเสียงเรียกแทนที่จะเคาะแบบนี้ คนที่อยู่หลังประตูจึงไม่น่าใช่ภรรยาของเขา

และเมื่อบานประตูเปิดออกพร้อมกับร่างบอบบางเดินตัวลีบเข้ามา ฤทธิก็ถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ ชะรอยเสียงคงดังจนคนที่เดินเข้ามาได้ยินกระมัง ถ้วยกาแฟในมือเจ้าหล่อนจึงสั่นน้อยๆ คนถือก็ดูกล้าๆ กลัวๆ ยืนชะงักและมีทีท่าลังเลจนเขาต้องออกปาก

“เข้ามาสิ ยืนตรงนั้นแล้วฉันจะได้กินกาแฟเมื่อไร”

น้ำเสียงดุทำให้ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวจนถ้วยกาแฟกระทบกับจานรองเกิดเสียงดัง หล่อนขยับเท้าเดินมาที่โต๊ะด้วยท่าทางหวาดหวั่น ยิ่งกลัวมือก็ยิ่งสั่น ถ้วยที่ถือมายิ่งกระทบกันหนักขึ้น

เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทำงานเจ้าหล่อนก็วางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ แต่วางเสียห่างจนฤทธิเอื้อมไม่ถึง เขาจึงตำหนิ

“วางตรงนั้นแล้วฉันจะเอื้อมถึงได้ยังไง?”

หญิงสาวร่างเล็กจึงขยับถ้วยกาแฟมาใกล้มือเขากว่าเดิม จังหวะนั้นเองที่ฤทธิฉวยโอกาสพินิจเจ้าหล่อนอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก

พนิตนันท์เป็นหญิงสาวรูปร่างบอบบาง หล่อนสูงประมาณหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร ผิวขาวเหมือนคนมีเชื้อสายจีนทั่วไป ส่วนหน้าตานั้น...นับว่าเจ้าหล่อนหน้าตาสวยน่ารักทีเดียว ปากแก้มคิ้วคางรับกันอย่างพอเหมาะพอเจาะ ทว่าที่โดดเด่นที่สุดคือ...ดวงตากลมโตใต้แพขนตาหนาคู่นั้นที่เหมือนดวงดาวสุกสกาวบนท้องฟ้ายามไร้เมฆ

“โอ๊ย!” ฤทธิร้องลั่นสะบัดมือไปมาเมื่อจู่ๆ ถ้วยกาแฟที่เด็กสาวเลื่อนมาให้กลับสะดุดคว่ำ ทำให้กาแฟร้อนในถ้วยหกกระฉอกเต็มโต๊ะ 

“ขอ...ขอโทษค่ะ หนู...หนูไม่ตั้งใจ” เสียงเล็กละล่ำละลักบอก ขณะพยายามจะใช้ผ้าที่ถือติดมือมาด้วยเช็ดคราบกาแฟ

ทว่ายิ่งเช็ดก็ยิ่งเลอะ เพราะน้ำกาแฟที่เปียกนองเต็มโต๊ะกลับไหลลงหน้าขาผู้เป็นนายแทน 

พนิตนันท์เห็นแบบนั้นก็พยายามจะเช็ดให้โดยที่ไม่รู้ตัวว่า มือพลาดไปโดนอะไรบางอย่างที่สงบนิ่งอยู่ในกางเกงนอนเนื้อแพรของอีกฝ่าย

ฤทธิคว้ามือหญิงสาว จับไว้แน่นเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของเจ้าหล่อน

“พอๆ ไม่ต้องเช็ดแล้ว” เขาห้ามเสียงดุ ใจเต้นโครมครามอย่างห้ามไม่อยู่ กลิ่นกายสาวหอมกรุ่นอวลอยู่ใกล้ๆ ปลุกภาพความทรงจำบางส่วนเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา “พอ!”

เสียงเข้มดุเอ่ยออกมาเกือบเป็นตวาด ฤทธิไม่แน่ใจนักว่าเขากำลังบอกหล่อน หรือที่จริงเขากำลังบอกตนเอง

หล่อนชะงัก ดวงตาที่สบสายตาของเขามีแววตื่นตระหนก พยายามดึงมือตนเองให้หลุดจากมือใหญ่ที่แข็งแกร่งราวกับคีมเหล็ก กระนั้นดวงตากลมโตกลับสบตาเขานิ่ง

ถึงจะไม่ประสีประสานัก แต่พนิตนันท์ก็โตพอที่จะอ่านแววปรารถนาที่ฉายผ่านดวงตาของอีกฝ่ายออก ทั้งสิ่งที่มือหล่อนพลาดไปโดนนั่นก็อีก ทุกอย่างชวนให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน 

แม้ว่าหล่อนรู้สึกเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นราวกับอยู่ในความฝัน ทว่าความรู้สึกบางอย่าง...ยังตามมารบกวนทุกครั้งยามพลั้งเผลอเหม่อลอยลำพัง ทำเอาใจสั่นไหวจนต้องตั้งสติดีๆ 

หล่อนหยุดเช็ดแล้ว ทว่ามือแข็งแรงยังไม่ปล่อยข้อมือเล็กๆ ให้เป็นอิสระ เขาออกแรงดึงนิดเดียว หล่อนก็ถลาลงนั่งคุกเข่าบนพื้นข้างหน้าเขาทันที

“จำได้ไหม...เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง?” 

คำถามห้าวดุไม่เท่าสายตาเยียบเย็นที่จับจ้องมองนิ่ง

พนิตนันท์สั่นหน้าน้อยๆ ปดออกไปทว่าหน้ากลับแดงก่ำ

“จำไม่ได้ค่ะ”

“จำไม่ได้...หรือว่าอายที่จะยอมรับ”

“จำไม่ได้จริงๆ ค่ะ” 

“ดี ลืมๆ มันไปเสีย แล้วก็มาช่วยกันภาวนาให้เธอท้อง เราจะได้ไม่ต้องรื้อฟื้นความทรงจำนั่นขึ้นมาอีก พอเธอคลอดลูก เรื่องระหว่างเราก็ถือว่าจบ...เข้าใจนะ ฉันรักเมียของฉันมาก เพราะเขาขอร้อง...ฉันถึงได้ยอม”

“หนู...หนูก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นหรอกค่ะ หนูไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไปอยู่ในห้องคุณได้”

“เธอจะบอกว่ามีคนอุ้มเธอไปไว้ในห้องนอนฉันหรือไง” 

ฤทธิเหยียดสายตามองหญิงสาวตรงหน้า เขาดูหล่อนผิดไปจริงๆ ที่คิดว่าเจ้าหล่อนเป็นเด็กเรียบร้อยและรู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว 

ทว่านับตั้งแต่เมื่อคืน เขาไม่มีวันเชื่อคำพูดหล่อนอีกต่อไปแล้ว ยิ่งเมื่อได้เห็นสายตาที่มองเขาตอนนี้ 

มันบอกทุกอย่างจนหมดสิ้น บอกให้เขารู้...ว่าหล่อนคิดอะไร

เขาอ่านมันออกอย่างที่ผู้ชายวัยสามสิบห้าซึ่งผ่านโลกมาพอสมควรจะอ่านความคิดของเด็กสาววัยอ่อนกว่าตนได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

เด็กนั่นชอบเขา!

ถ้าเขาเห็นและรู้ก่อนหน้านี้ ฤทธิรับรองว่าเขาไม่มีวันให้ภรรยารับหล่อนเข้ามาทำงานในบ้านแน่นอน 

“เจ็บ...ปล่อยหนูเถอะค่ะ” 

เสียงเล็กเอ่ยเบาๆ ฤทธิจึงรู้สึกตัวว่ากำลังบีบข้อมืออีกฝ่ายอยู่ เมื่อเขาปล่อยมือ เจ้าหล่อนรีบใช้มืออีกข้างกุมข้อมือตนเองแล้วลูบเบาๆ เขาทันเห็นว่ามันขึ้นรอยแดงชัดเจน

“ไปได้แล้ว พรุ่งนี้ถ้าเมียฉันไม่ว่างเอากาแฟมาให้เอง เธอก็ไม่ต้องมา”

“ค่ะ” รับคำแล้วหล่อนก็รีบลนลานออกไปทันที 

ฤทธิมองตามพลางคิดว่าเขาคงต้องคุยกับลินิน เขายอมทำตามที่หล่อนต้องการ แต่ทุกอย่างย่อมมีขอบเขต