ตอนที่ 15

เมื่อออกมาจากห้องทำงาน พนิตนันท์ก็แวะไปที่ห้องนอนของนายสาวเพื่อรายงานให้ทราบว่าหล่อนทำตามคำสั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“คุณลินินคะ หนูเอากาแฟไปเสิร์ฟตามที่สั่งเรียบร้อยแล้วนะคะ”

“ดีจ้ะ ขอบใจมาก ต่อไปนี้สี่ทุ่มทุกวัน นันท์เอากาแฟไปเสิร์ฟคุณฤทธิแทนฉันทีนะจ๊ะ”

“เอ่อ...แต่...” เจ้าหล่อนอึกอักก่อนจะเอ่ยสิ่งที่เจ้านายหนุ่มสั่งไว้ “คุณผู้ชายสั่งไม่ให้หนูไปค่ะ”

ครั้นเห็นนายสาวนิ่งไม่พูดอะไร หล่อนก็ล่าถอยออกมา แล้วตรงกลับเข้าห้องของตนทันที

หญิงสาวเดินไปนั่งตรงขอบเตียงพลางก้มลงมองหน้าท้องของตนเองที่ยังแบนราบ จตนยลูบเบาๆ พลางนึก...

ถ้าหล่อนท้องขึ้นมาจริงๆ จะเป็นอย่างไร สำหรับเด็กสาวอายุสิบเก้าที่ชีวิตยังมีแค่เรื่องเรียนและเรื่องทำงานหาเงินเพื่อช่วยเหลือครอบครัว คำว่า ‘แม่’ จึงนับเป็นเรื่องไกลตัว ไม่ใช่แค่ไม่เคยมีแฟน แต่พนิตนันท์ยังไม่เคยมีเรื่องนี้อยู่ในหัวแม้แต่น้อย

หล่อนอาจจะมีใครบางคนซุกซ่อนไว้ในใจ เป็นคนที่แอบชอบแอบชื่นชมอยู่ลับๆ แต่มันก็เป็นแค่เพียงความรู้สึกที่เก็บไว้คนเดียว ไม่เคยคิดจะบอกใครหรือแม้แต่จะแสดงตัวให้อีกฝ่ายรู้

หญิงสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองเมื่อจู่ๆ ก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาตรงผิวแก้ม ใครจะนึก...ว่าอยู่ดีๆ ‘เขา’ จะกลายมาเป็นผู้ชายคนแรกของหล่อน

แต่...มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะดีใจสักนิด เพราะหล่อนไม่เคยต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ข้อเสนอเรื่องเงินอาจจะเย้ายวนใจก็จริง แต่เมื่อใดที่หล่อนตกปากรับคำไปแล้ว ก็เท่ากับผูกมัดตัวเองไว้กับข้อเสนอนั่นอย่างไม่มีโอกาสจะบิดพลิ้วได้อีก

บางทีหล่อนควรจะตัดสินใจไปจากที่นี่ ตั้งแต่ตอนนี้ ใครจะไปรู้ หล่อนอาจจะโชคดีไม่ท้องก็ได้ 

หญิงสาวสั่นหน้าไปมาก่อนจะเอนตัวลงนอนบนฟูก ไม่นานนักหล่อนก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

ขณะที่อีกสองชีวิตภายใต้หลังคาเดียวกันกลับยังนอนไม่หลับ 

คนหนึ่งนอนตาแข็งอยู่บนที่นอนคิดเรื่องจะทำอย่างไรให้อีกฝ่ายยินยอมพร้อมใจทำตามที่ตนปรารถนา ส่วนอีกคนก็คิดหาทางจะหนีทีไล่ให้กับตนเองเพื่อจะได้ไม่ต้องจำใจทำในสิ่งที่ฝืนใจฝืนความรู้สึก

เหมือนใจจะสื่อถึงกันเพราะเมื่อลินินทนข่มตานอนต่อไม่ไหว จึงลุกจากเตียงเปิดประตูห้องหมายใจจะไปคุยกับผู้เป็นสามี ก็พบว่าเขายืนอยู่หน้าห้องนอนของหล่อนแล้ว

“คุณยังไม่นอนเหรอ?” เขาทัก

“ยังค่ะ ลินินว่าจะไปหาคุณพอดี”

“คุณมีเรื่องจะคุยกับผม...ใช่ไหม?” เขาหยั่งเชิง ครั้นเห็นหล่อนพยักหน้ารับ จึงเอ่ยต่อ “ผมก็มีเรื่องอยากคุยกับคุณ”

“ค่ะ ไปคุยกันที่ห้องทำงานดีกว่าค่ะ”

ฤทธิพยักหน้ารับพลางเบี่ยงกายให้ภรรยาเดินนำ ทั้งคู่ลงบันไดมาชั้นล่าง และเมื่อเข้าไปในห้องทำงานแล้วฤทธิก็ปิดประตู 

“คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับลินินเหรอคะ” หล่อนเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน

“ทำไมคุณถึงให้เด็กนั่นเอากาแฟไปเสิร์ฟให้ผม” ฤทธิถามตรงประเด็นด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“ลินินไม่ค่อยสบายค่ะ เลยให้นันท์ไปแทน”

“ไม่สบาย...” น้ำเสียงอ่อนลงอย่างชัดเจน เมื่อได้ยินภรรยาพูดเรื่องเจ็บป่วย อีกฝ่ายพยักหน้ารับ

“ค่ะ ตัวรุมๆ เหมือนจะมีไข้ค่ะ แต่ลินินกินพาราไปแล้ว เดี๋ยวก็คงดีขึ้น”

“แน่นะ ถ้าไม่หายคุณบอกผมนะ จะได้ไปหาหมอ”

“ค่ะ ถ้าไม่หายเดี๋ยวลินินบอกนะคะ แล้วคุณมีเรื่องพูดแค่นี้เหรอคะ”

“ก็...ไม่เชิง”

“ถ้างั้นก็พูดต่อเถอะค่ะ” ลินินบอกเมื่อเห็นท่าทางลังเลเหมือนเกรงใจของสามี

“มีทางไหนที่ผมพอจะเปลี่ยนใจคุณได้บ้างไหม?”

“เปลี่ยนใจ?” เรียวคิ้วอ่อนบางเลิกสูงขึ้นก่อนเอ่ยต่อ “เปลี่ยนใจเรื่องอะไรคะ”

“เรื่องเด็กนั่นน่ะสิ ถ้าเขาไม่ท้อง...ก็ปล่อยไปไม่ดีกว่าเหรอ ให้เงินเป็นค่าทำขวัญแค่นั้นก็น่าจะพอ หรือจะให้ส่งเสียค่าเล่าเรียนจนเรียนจบก็ได้ แต่คุณจะให้ผมทำให้เด็กนั่นท้อง...ให้ เอ่อ...นอนกับเขา ผม...ผมทำไม่ได้...”

“ทำไมละคะ?” ฤทธิถอนใจพรืดทันทีที่ได้ยินคำถามของภรรยา...ทำไมจู่ๆ เจ้าหล่อนถึงกลายเป็นคนเข้าใจอะไรยากไปเสียได้ก็ไม่รู้...

“ลินิน ผมมีคุณอยู่ทั้งคุณ ที่สำคัญ...ผมรักคุณมาก แล้วคุณจะผลักไสให้ผมไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นเนี่ยนะ?”

“ลินินไม่ได้ผลักไสเสียหน่อยนี่คะฤทธิ ก็แค่...เห็นว่านี่เป็นทางออกแก้ปัญหาเรื่องที่เราอยากมีลูกไงคะ ถ้าลินินสุขภาพดี แข็งแรงเหมือนคนอื่นเค้า ก็คงยังมีหวังว่าสักวัน เราจะมีลูกด้วยกัน แต่พอรู้ว่าเป็นมะเร็ง...” หล่อนเว้นจังหวะเพื่อกลืนก้อนแข็งๆ ที่แล่นขึ้นมาจุกอยู่ตรงลำคอก่อนเอ่ยต่อด้วยเสียงเบากว่าเดิม “ลินินไม่หวังอะไรเลยค่ะฤทธิ แค่ให้ตัวเองหายยังยากเลย”

รอยยิ้มบนริมฝีปากของผู้เป็นภรรยาสั่นระริก ดวงตาแสนเศร้าคลอคลองด้วยหยาดน้ำ ฤทธิดึงร่างผอมบางเข้ามากอดแนบอก จูบตรงขมับปลอบโยนก่อนจะเอ่ย

“ต้องหายสิ ห้ามคิดอย่างอื่นเลย คิดอย่างเดียวว่าต้องหาย”

“ลินินก็อยากหายค่ะ แต่ถึงหาย...ก็คงมีลูก...ไม่ได้” เสียงหล่อนขาดหายไปเมื่อเอ่ยคำสุดท้าย แต่แล้วเหมือนเจ้าตัวจะดึงตัวเองขึ้นมาจากหลุดมืดดำที่เพิ่งตกลงไปได้สำเร็จ รอยยิ้มบางๆ จึงปรากฏบนริมฝีปากอีกครั้ง “นะคะ...ฤทธิ นึกว่าเติมเต็มความฝันของลินิน ลินินอยากอุ้มลูกค่ะ ขอแค่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ แม่จะเป็นใคร...ลินินก็จะรักแกหมดใจ”

“เราใช้วิธีทำเด็กหลอดแก้ว ผสมเทียมหรือวิธีอะไรก็ได้ที่ไม่ใช้ให้ผมไปนอนกับเขา...ไม่ได้หรือลินิน? ผม...ผมไม่สะดวกใจเลยจริงๆ ที่จะมีอะไรกับคนอื่น เรื่องคืนนั้นมันเกิดขึ้นเพราะผมเมา และผมก็นึกว่าเด็กนั่นเป็นคุณ”

“นันท์ยังเด็ก เพิ่งอายุสิบเก้าเองค่ะ ไม่เห็นต้องใช้วิธีพวกนั้นเลย... อีกอย่าง...คุณก็ยังหนุ่มยังแน่น...ยังแข็งแรง ที่สำคัญ คุณเองก็ยังมีความต้องการ” ลินินสบตาสามีตรงๆ เมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี้ “ในเมื่อลินินให้ความสุขคุณไม่ได้...คุณก็ควรมีโอกาสที่จะมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น ลินินเห็นนันท์มาตั้งแต่แตกเนื้อสาว...แกเป็นเด็กน่ารัก รักเรียนและก็เรียบร้อยกว่าเด็กสาวๆ ในวัยเดียวกันเยอะ ถ้าคุณจะมีอะไรกับใครสักคน...เป็นนันท์ก็น่าจะเหมาะที่สุดแล้วค่ะ จริงๆ ถ้าคุณจะรับแกไว้เป็นเมียอีกคน ลินินก็ไม่ขัดนะคะ”

“บ้าน่าคุณ! นี่มันปี พ.ศ. อะไรแล้ว”

“2565 แต่จะแปลกอะไรคะ”

“แปลกตรงที่คุณนั่นแหละเป็นคนอยากให้ผมมี ทั้งที่ผมไม่ต้องการ”

“ลินินอยากอุ้มลูก...แค่นั้นเองจริงๆ ค่ะ ถ้านันท์ท้อง ทุกอย่างก็โอเค แต่ถ้าไม่ท้อง คุณทำเพื่อลินินหน่อยไม่ได้หรือคะ? ถ้าคุณเกรงใจ...หรือกลัวลินินจะหึง สบายใจได้เลยค่ะ อีกอย่าง...อาทิตย์หน้าพอเริ่มกระบวนการรักษา ลินินว่าจะกลับไปอยู่บ้านค่ะ ช่วงให้คีโม...คุณแม่เป็นห่วงอยากให้อยู่ใกล้ๆ จะได้ดูแลลินินได้เต็มที่”

“หมายความว่า...คุณจะทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียว”

“คนเดียวที่ไหนคะ...มีคนอื่นอีกตั้งเยอะแยะ” 

ฤทธิถอนใจเบาๆ รู้ตัวว่าคงยากจะเปลี่ยนใจภรรยา สุดท้ายเขาก็พยักหน้าก่อนเอ่ย

“เอาเถอะ นี่ก็ดึกแล้วคุณนอนเถอะ เดี๋ยวผมไปส่ง”

พูดพลางหมุนตัวอีกฝ่ายแล้วรุนหลังเบาๆ ให้เดินนำ ก่อนก้าวออกจากห้องเขาปิดสวิทช์ไฟและปิดประตูห้องทำงาน แล้วก็ประคองภรรยาพาเดินขึ้นห้องนอน เขาส่งภรรยาที่หน้าห้องนอน ไม่ลืมจุมพิตหน้าผากมนอย่างอ่อนโยนรักใคร่และรอกระทั่งประตูห้องนอนปิดสนิทจึงกลับเข้าห้องนอนตนเอง

ภาพการแสดงออกถึงความรักใคร่ห่วงใยของคนเป็นสามีที่มีต่อภรรยานั้นทำให้คนที่แอบมองหลังบานประตูรู้สึกแปลกๆ 

พนิตนันท์ปิดประตูห้องนอนตนเองอย่างเบามือ มันแน่ชัดอยู่แล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างหล่อนกับผู้เป็นเจ้านายหนุ่มเป็นแค่ความผิดพลาดเท่านั้น ไม่ได้มีความรักใดๆ เจือปนแม้แต่น้อย

แม้เขาจะเคยเอื้อเอ็นดูและคอยช่วยเหลือมาโดยตลอด แต่ดูเหมือนว่าความรู้สึกเหล่านั้นจะอันตรธานไปหมดสิ้น นับแต่วินาทีที่เขาลืมตาขึ้นมาเจอหล่อนนอนเคียงข้างบนเตียงนอนเดียวกันเมื่อเช้าที่ผ่านมา 

 เงินหนึ่งล้านมันจะคุ้มจริงหรือกับสิ่งที่ต้องแลก หล่อนต้องคิดให้ถ้วนถี่ มันไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองปีหรอก แต่มันคือชีวิตทั้งชีวิตของหล่อนเชียวแหละ

แล้วถ้าเกิดมีลูกขึ้นมา มันจะไม่ใช่แค่ชีวิตหล่อนชีวิตเดียว แต่เกี่ยวเนื่องถึงชีวิตใหม่ที่จะเกิดมาอีกด้วย

กับคำถามสุดท้ายที่ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด ถ้ามีลูกหล่อนจะยกให้คุณผู้หญิงได้จริงหรือ...หล่อนจะไม่เกิดความผูกพันกับเด็กที่เกิดมาเช่นนั้นหรือ...