ตอนที่ 26

พนิตนันท์มองตามรถคันใหญ่ที่แล่นออกไปอยู่ชั่ววินาทีก่อนจะหมุนตัวแล้วก้าวเท้าเดินไปยังอาคารเรียนซึ่งอยู่ถัดไป

หล่อนย้ายมาอยู่ที่คอนโดมิเนียมประมาณอาทิตย์เศษ ความจริงที่นี่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยของหล่อนไม่น้อย ทว่าทุกเช้าฤทธิขับรถมาส่ง

คืนไหนเขาค้างด้วยก็ง่ายหน่อย แต่คืนไหนเขาไม่ได้มาค้าง ก็จะแวะมารับตอนเช้าแล้วไปส่งที่มหาวิทยาลัย

“นันท์...นันท์...รอด้วย” เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นข้างหลัง

เมื่อหันไปพนิตนันท์จึงเห็นว่าเป็นวิจิตรา...เพื่อนสนิทของตนนั่นเอง จึงเอ่ยทัก

“อ้าว...วิว มานานยังอะ”

“ก็มาตะกี้พร้อมๆ แกอะแหละ”

คำตอบของเพื่อนทำให้รอยยิ้มของพนิตนันท์เจื่อนไปนิด เพราะนั่นหมายความว่า...วิจิตราต้องเห็นว่ามีคนมาส่งหล่อน

“แกไม่ได้มาพร้อมอาชว์เหรอวะ ตะกี้ฉันเห็นแกลงจากรถ แต่จำได้ว่าไม่ใช่รถอาชว์” นั่นไง...จริงอย่างที่คิดไหมล่ะ 

“อือ...พอดีนายจ้างเราเขาให้ติดรถมาเพราะมาทางเดียวกันน่ะ เราเลยไม่ได้มาพร้อมอาชว์แล้ว” หล่อนแก้ตัว

“อ๋อ...มิน่า พักนี้อาชว์มันซึมไปเลย แกไม่ยอมนั่งรถมันนี่เอง” วิจิตราทำตาเล็กตาน้อยใส่จนต้องรีบปฏิเสธเสียงแข็งออกไป

“เฮ้ย...เรากับอาชว์เป็นเพื่อนกัน!” 

นอกจากจะไม่ได้นั่งรถอาชว์มามหาวิทยาลัยแล้ว หล่อนยังพยายามหลีกเลี่ยงการเจอหน้าฝ่ายนั้นด้วย

“แกน่ะเป็นเพื่อน แต่อาชว์มันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับแกด้วยนี่นา อย่าบอกว่าไม่รู้”

พนิตนันท์ฟังเพื่อนแล้วก็ได้แต่ถอนใจ ก่อนจะตอบ

“ก็รู้...แต่เรายังไม่ได้คิดเรื่องนี้ แกก็รู้นอกเหนือจากเวลาเรียน เราทำงานพิเศษ จะเอาเวลาไหนมาคิดเรื่องแบบนี้”

“มันจะไปเสียเวลาสักเท่าไรกันเชียววะ อาชว์มันก็ดีนะแก หน้าตาดี เรียนเก่ง บ้านอาจจะไม่ได้รวยมาก แต่ก็เรียกว่ามีตังค์แหละ เป็นฉันนะ...ไม่ปล่อยให้หลุดมือหรอก”

ไม่ใช่ไม่รู้...ตอนแรกหล่อนก็มองๆ เขาไว้เหมือนกัน ไม่ใช่เพราะบ้านเขามีฐานะหรอก แต่เพราะดูท่าทางอาชว์น่าจะนิสัยดี ทั้งเขายังให้เกียรติหล่อนเสมอ ไม่เคยแสดงท่าทางเจ้าชู้หรือมือไม้ไวเลยสักครั้ง แต่...

หัวใจหญิงสาวเหมือนลูกโป่งที่มีรูรั่วจึงฟีบลงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้...หล่อนไม่คู่ควรกับเขา

หรือกับผู้ชายคนไหนๆ อีกแล้ว

“ถ้าแกชอบก็จีบเลย เราสนับสนุน” หล่อนยุคนเป็นเพื่อน

“บ้า! มันไม่ได้ชอบฉัน!”

“ตอนนี้ไม่ได้ชอบ ไม่ได้แปลว่าจะชอบไม่ได้นี่ แกก็ลองดู ฉันเชียร์”

“โอ๊ย...ไม่ต้องเลยแก” วิจิตรายกมือขึ้นมาปัด “ไปๆ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวสาย”

ทั้งคู่เดินไปด้วยกันเพราะเรียนวิชาเดียวกัน 

เมื่อไปถึงหน้าห้องเรียน อาชว์ยืนอยู่หน้าห้องเรียนเหมือนกำลังรีรออะไรอยู่ และเมื่อเห็นสองสาวเดินมาเขาก็ยิ้มกว้าง ดวงตาสดใสจ้องมองมาที่พนิตนันท์ไม่วางตา แน่นอนว่าไม่รอดพ้นสายตาวิจิตรา ฝ่ายนั้นจึงลอบกระทุ้งศอกใส่สีข้างหล่อนเบาๆ พลางเอ่ยโดยแทบไม่ขยับริมฝีปากว่า

“เห็นไหม...แค่เห็นหน้าแก มันก็ยิ้มหวานตาปรอยขนาดนี้ แล้วแกยังจะให้ฉันไปจีบมันอีกเหรอวะ”

พนิตนันท์มิได้ตอบเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงตัวอาชว์พอดี

“นันท์...เรานึกว่าจะไม่มาแล้ว”

รู้ทั้งรู้ว่าคำถามนั้น ไม่ได้มีนัยแอบแฝงอะไร แต่ความคิดของหล่อนดันไพล่ไปคิดถึงความเร่าร้อนระหว่างตัวเองกับคุณฤทธิเมื่อคืนเสียได้ หน้าจึงร้อนเห่อขึ้นมาดื้อๆ จนคนที่ยืนรอเข้าห้องพร้อมกันทัก

“หน้าแดง...มีไข้หรือเปล่านันท์ ไปห้องพยาบาลไหม?”

หล่อนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“เปล่าๆ เราไม่ได้เป็นอะไร สงสัยจะร้อนแหละ กว่าจะเดินขึ้นบันไดมาถึงชั้นสี่” ที่จริงอากาศไม่ได้ร้อนมาก และการเดินขึ้นบันไดก็ไม่ได้ทำให้หล่อนเหนื่อยอะไรนัก แต่มันก็เป็นข้ออ้างเดียวที่พอจะนึกออก

พอเลิกคลาสวิจิตราซึ่งมีเรียนต่อทันทีก็ขอตัวไปเข้าคลาสก่อน จึงเหลือเพียงพนิตนันท์และอาชว์ที่กว่าจะเรียนคลาสต่อไปก็มีเวลาว่างอยู่ราวชั่วโมงเศษ

อาชว์จึงได้โอกาสชวนหญิงสาวไปนั่งเล่นที่ร้านกาแฟใกล้มหาวิทยาลัย

“คลาสถัดไปนันท์กับเราเรียนด้วยกันใช่ไหม? ไปร้านพี่โป้กันไหม...เดี๋ยวเราเลี้ยงกาแฟ”

“เราว่าจะไปห้องสมุดน่ะ” หล่อนพยายามหาทางเลี่ยง 

“ทำไมเรารู้สึกว่า...นันท์พยายามหลบหน้าเรา”

“คิดมากน่า...เราไม่ได้หลบหน้าสักหน่อย ก็แค่จังหวะเวลามันไม่ใช่” หล่อนพูดไป...ไม่ได้คิดว่าจะทำให้เขาตีความไปอีกอย่าง

“นันท์หมายถึง จังหวะเวลาของเรามันไม่ตรงกับนันท์เหรอ เราไม่ใช่คนที่นันท์อยากคบ...อย่างนี้ใช่ไหม?”

...จะตอบยังไง...ตอบว่าใช่ก็หักหาญน้ำใจกันเกินไป แต่ให้ตอบไม่ใช่...ก็ยิ่งไมได้ เพราะเท่ากับหล่อนเปิดทางให้เขา...

แต่หล่อนทำแบบนั้นไม่ได้!

พนิตนันท์เปิดทางให้ผู้ชายคนไหนไม่ได้ทั้งสิ้น! 

“เราบอกแล้วว่าอาชว์คิดมาก เราไม่ได้จะหลบหน้า แค่ตอนเรียนหรือตอนอยู่ที่มหาลัย เรากับอาชว์คลาดกันเพราะจังหวะเวลาไม่ตรงกัน...ก็เท่านั้น”

“ก็นี่ไง...พอเจอกัน เราชวนนันท์ไปร้านพี่โป้ นันท์ก็ไม่ยอมไป”

“เรามีรายงานต้องทำ เลยอยากไปห้องสมุดหน่อย เดี๋ยวพอเลิกเรียนเราก็ต้องไปทำงานพิเศษ” พอพูดถึงงานพิเศษแล้ว...ใบหน้าของใครบางคนกลับลอยขึ้นมาในห้วงคำนึงจนต้องรีบปัดๆ ออกไป

“ถ้างั้นเราไปห้องสมุดเป็นเพื่อนนันท์ก็ได้ เราว่าง...ให้เราช่วยทำรายงานก็ได้”

พนิตนันท์มองหน้าอาชว์...เห็นแววดึงดันในสายตาเขาแล้ว หล่อนก็รู้ว่า ถึงปฏิเสธ...เขาก็คงไม่ฟังอยู่ดี สุดท้ายจึงพยักหน้า

“เอาสิ...ถ้าอาชว์ว่างก็ไปห้องสมุดด้วยกัน”

นั่นแหละ...เขาจึงยิ้มออกมาด้วยความสมใจ ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามพนิตนันท์จนกระทั่งเดินทันกัน

พนิตนันท์ไม่ได้โกหกเมื่อบอกว่าจะไปห้องสมุดเพื่อค้นคว้าข้อมูลมาทำรายงาน หล่อนมีงานต้องทำส่งจริงๆ และใกล้จะถึงเดดไลน์ส่งงานแล้ว แต่ยังขาดข้อมูลเชิงทฤษฎีอยู่อีกมาก จึงตั้งใจว่าจะแวะห้องสมุดหลังคลาสแรก

หญิงสาวตั้งใจกับการเรียนมาก เพราะไม่แน่ใจว่าเทอมหน้าตนเองจะได้ลงเรียนหรือไม่ 

หล่อนอาจจะท้อง และถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงต้องดร็อปเรื่องเรียนเอาไว้ก่อน จึงอยากจะทำคะแนนในเทอมนี้ให้ดีที่สุด

เผื่อบางที...เมื่อกลับมาเรียนอีกครั้ง หากหล่อนจะทำเรื่องเทียบโอนเพื่อย้ายมหาวิทยาลัย จะได้ไม่ยากนัก

พนิตนันท์ไม่แน่ใจว่าเมื่อกลับมาแล้ว จะยังอยากเรียนที่นี่อยู่อีกไหม ไม่ใช่เพราะไม่ชอบมหาวิทยาลัยนี้ หรือเพราะที่นี่ไม่ดี แต่...หล่อนไม่อยากตอบคำถามใครต่อใครมากกว่า

หล่อนควรตอบว่าอย่างไร...ถ้าหยุดเรียนหายไปตั้งปี!