ตอนที่ 19

ฤทธิลุกขึ้นแล้วก้าวตรงมาหาสาวน้อย เขาก้มลงช้อนร่างหล่อนขึ้นแล้วอุ้มเดินไปที่ห้องนอน พนิตนันท์หน้าแดงจัดด้วยความขัดเขิน 

ความคิดหล่อนเตลิดไปไกลเมื่อจดจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ตื่นมาพบตัวเองนอนอยู่ในห้องนอนของเขา...มันเกิดอะไรขึ้น

ทว่าเมื่อวางร่างสาวน้อยลงบนเตียงเรียบร้อย ฤทธิก็เอ่ยขึ้น

“นอนพักก่อน เดี๋ยวขอฉันทำงานสักหน่อย...มีอะไรก็ไปเรียกฉันได้ที่ห้องทำงาน...อยู่ข้างๆ ห้องนี้แหละ”

“เอ่อ แต่...หนูไม่ง่วง แล้วก็ไม่ได้เจ็บตัวอะไรเท่าไร ขอหนูไปมหาลัยไม่ได้เหรอคะ” 

“ไม่ได้!” พูดจบเจ้าตัวก็ตัดบทการสนทนาด้วยการก้าวขาฉับๆ ออกจากห้องนอนไปทันที

ฤทธิเปิดประตูห้องข้างๆ ที่ตกแต่งเป็นห้องทำงานเล็กๆ ซึ่งมีเครื่องอำนวยความสะดวกพร้อมทุกอย่าง เป็นออฟฟิศย่อมๆ ที่ใช้ work from home ได้อย่างสบาย

เขาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ขึ้นมาเพื่อเช็กเมล์ว่าเลขานุการส่งไฟล์ร่างสัญญามาให้ตรวจหรือยัง เมื่อยังไม่พบจึงได้โทรศัพท์ไปตามงานอีกครั้ง

จากนั้นจึงโทรศัพท์หาภรรยา...เพื่อบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาตกลงจะทำอะไร

“ลินิน...ผมอยากคุยเรื่องเด็กนั่น”

“ค่ะ...ฤทธิ ว่าไงคะ?”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะให้เขาย้ายมาอยู่ที่คอนโดแทน อยู่ที่นี่จนกว่าจะท้องและคลอดลูก เด็กอายุครบแปดเดือน...คุณค่อยเอาไปเลี้ยง แล้วทุกอย่างระหว่างผมกับเด็กนั่นก็จบ” 

ฤทธิไม่ได้เอ่ยถึงข้อตกลงที่ว่าจะให้เงินเดือนเด็กสาวต่างหาก รวมทั้งไม่ได้บอกผู้เป็นภรรยาว่าตกลงจะรับมาอยู่ในฐานะอะไร

“ไม่เห็นต้องไปอยู่คอนโดก็ได้นี่คะ ยังไงลินินก็ว่าช่วงรักษาตัวจะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านแม่อยู่แล้ว นันท์อยู่ที่บ้านก็จะได้ช่วยดูแลคุณแทนลินินไงคะ”

“ไม่! บ้านเป็นที่ของคุณ ผมไม่สบายใจถ้าจะต้องเอาผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่คุณไว้ที่บ้าน ผมว่าแบบนี้ดีที่สุดแล้วล่ะ คุณเองก็จะได้ไม่ต้องเครียดด้วย”

“แล้วนันท์ตกลงเหรอคะที่จะไปอยู่ที่นั่น”

“ก็ต้องตกลง แม่เขารับเงินจากคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

คำตอบของฤทธิทำให้ปลายสายอึ้งไปนิดไม่นึกว่าเขาจะรู้ข่าวรวดเร็วอย่างนี้

“ถ้างั้นลินินก็แล้วแต่คุณค่ะ ตกลงจะให้นันท์อยู่ไหน เอาที่คุณสะดวกใจก็แล้วกันนะคะ”

“ผมรักคุณนะลินิน สัญญากับผมว่าคุณจะเอาใจใส่ดูแลตัวเองและปฏิบัติตามคำแนะนำของหมอ คุณต้องหายจะได้มาเลี้ยงลูก เข้าใจไหม?” 

“ค่ะ ลินินจะพยายาม” น้ำเสียงเจือสะอื้นของปลายสายทำให้ฤทธินึกอยากอยู่ใกล้ๆ หล่อนเหลือเกิน รู้ว่ามันไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะต้องต่อสู้กับโรคร้ายเช่นนั้น แต่เขาก็หวังหมดใจว่าวิทยาการทางการแพทย์ที่ก้าวหน้าไปไกลจะช่วยชีวิตภรรยาของเขาได้

ลินินอุตส่าห์วางแผนเพื่อจะมีลูก ยินยอมแม้กระทั่งว่าต้องรับลูกของเขาที่เกิดจากผู้หญิงอื่นเป็นลูก เพราะฉะนั้นเขาก็ยอมเหมือนกัน ถ้ามันทำให้หล่อนยิ้มได้...มีความสุขมากขึ้น

เสียงเตือนว่ามีอีเมล์เข้าดังขึ้น ฤทธิจึงเปิดมันขึ้นมาดู ก็พบว่าเลขานุการส่งไฟล์สัญญามาให้เขาตรวจแก้แล้ว หลังจากอ่านทวนเรียบร้อยเขาก็ตอบอีเมล์กลับไปให้เลขาพิมพ์ออกมาสองชุด พร้อมทั้งถือมาให้เขาที่คอนโด

ฤทธิเดินออกจากห้องทำงาน ครั้นผ่านห้องนอนที่มีเด็กสาวอยู่ เสียงที่ดังแว่วออกมาบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้หลับ ตอนแรกเขาเอื้อมมือไปแตะลูกบิดตั้งใจจะเปิดเข้าไปแต่แล้วก็เปลี่ยนใจเมื่อได้ยินเสียงคนในห้องแว่วออกมา

“แม่ ทำไมแม่ไม่บอกหนูก่อน” น้ำเสียงของหล่อนมีแววน้อยเนื้อต่ำใจและตัดพ้ออยู่ในที ทว่าดูท่าทางปลายสายคงมิได้รู้สึกผิดประโยคถัดมาจึงดังขึ้น “แม่เห็นเงินนั่นดีกว่าหนูงั้นเหรอ...”

ปลายเสียงคนพูดเครือจัดเจือร่องรอยเจ็บปวด หลังจากนั้นก็ไม่มีการโต้ตอบอะไรอีกนอกเสียจากเสียงสะอื้นเบาๆ อยู่พักหนึ่ง

ฤทธิหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องทำงาน เปิดไฟล์เอกสารต่างๆ ที่ต้องตรวจตราครั้งสุดท้ายจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขารีบรับสายเมื่อหน้าจอปรากฏชื่อเลขานุการของเขา

“ว่าไง?”

“สัญญาเสร็จเรียบร้อยพร้อมเซ็นแล้วค่ะ”

“คุณให้เมสเซนเจอร์เอามาให้ผมเลยนะ อย่าลืมเซ็นเป็นพยานมาด้วยนะคุณอ้อย”

“ค่ะ”

วางสายจากเลขานุการแล้วฤทธิก็เดินกลับเข้าห้องทำงาน ตั้งใจว่าจะเคลียร์งานเอกสารที่ทำค้างอยู่ แล้วช่วงบ่ายหลังจากจัดการเรื่องสัญญาระหว่างเขากับพนิตนันท์เรียบร้อย ก็จะกลับเข้าออฟฟิศเสียที