ตอนที่ 25

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือที่พนิตนันท์ตั้งไว้ทำหน้าที่ของมันตามปกติ หญิงสาวปรือตาตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบาก เอื้อมไปปัดหน้าปัดโทรศัพท์เพื่อปิดแอพนาฬิกาปลุก

ทว่าแทนที่จะตื่นหล่อนกลับฟุบหลับต่อ แต่กลับต้องแปลกใจเมื่อที่นอนนั้นช่างแข็งเหลือเกิน...มือบอบบางค่อยลูบไปบนที่นอนช้าๆ อย่างสำรวจตรวจตรา...

“อืม...” เสียงครางในลำคอของใครบางคนทำให้หล่อนลืมตาตื่นในทันที นั่นแหละ...สติจึงกลับมาอย่างสมบูรณ์พร้อมกับภาพต่างๆ นานาที่เกิดขึ้นเมื่อคืนประดังประเดเข้ามาไม่ขาดสาย

คืนนั้นหล่อนยังพอพูดได้ว่า...จำอะไรไม่ได้มาก ทุกอย่างเหมือนฝัน คลับคล้ายคลับคลาเหมือนจะจำได้...แต่ก็จำไม่ได้ แต่จะบอกว่าจำไม่ได้...มันก็ไม่เชิง

แต่เมื่อคืนนี้...ไม่ใช่แบบนั้น!

ภาพทุกอย่างชัดเจนยิ่งกว่าภาพสามมิติ ที่สำคัญ...หล่อนยังยินยอมพร้อมใจ...และพึงพอใจกับเซ็กส์ที่เขามอบให้อย่างมาก

มันดี...ดีมากเสียจน...แค่หลับตานึกถึง...เนื้อตัวก็วูบวาบขึ้นมา

“ถ้ายังไม่หยุดลูบ...รับรองว่าเธอไปเรียนสายแน่...สาวน้อย” เสียงแหบพร่าดังขึ้นพร้อมกับที่มือแข็งแรงจับข้อมือของหล่อนไว้

ไม่ได้จับเพื่อหยุดการกระทำของหล่อน ทว่า...จับเพื่อดึงรั้งเรือนร่างงามให้ขึ้นมาคร่อมบนร่างกำยำแข็งแกร่งของเขาเสียมากกว่า

เขาคว้าข้อมืออีกข้างของหล่อนแล้วยึดไว้ทั้งสองข้าง เสมือนตรึงร่างไว้มิให้ขยับเลื่อนลงจากเรือนกายเขา สองเต้าอวบเปิดเปลือยแกว่งไกวโดยมีสายตาคมกริบจ้องมองไม่วางตา แม้จะอายแสนอายก็ไม่อาจปิดบังได้

ส่วนบอบบางของความเป็นหญิงของหล่อนนั้นก็แนบสนิทกับความแข็งขึงที่รุ่มร้อนของเขา หน้าท้องแบนราบของหล่อนเกร็งเป็นระลอกเมื่อเจ้าสิ่งที่หล่อนทาบทับเอาไว้กระตุกเบาๆ เป็นการทักทาย

“คุณฤทธิ...” เสียงที่ลอดริมฝีปากดังไม่ต่างจากเสียงกระซิบ...และเต็มไปด้วยปรารถนาที่ไม่คิดปิดบัง

“เรียนกี่โมง?” เขาถามขณะเดียวก็เด้งสะโพกใส่เบาๆ ให้ความแข็งขึงเสียดสีกลีบนุ่มนิ่มฉ่ำชื้น ถามแล้วก็ไม่รอฟังคำตอบ เขาขืนตัวเองขึ้นแล้วครอบครองปลายทรวงที่แกว่งไกว

พนิตนันท์สั่นสะท้านไปกับสัมผัสหวาม หล่อนอ้าปากจะตอบคำถามอีกฝ่าย ทว่าคำตอบเหมือนจะกลืนหายไปกับอากาศเมื่อเจอการรุกเร้าของเขา อกอวบแอ่นเข้าหาอย่างเชิญชวนเช่นเดียวกับสะโพกที่บดเบียดเข้าหาความร้อนรุมแข็งขึงที่เสียดสีตรงกลางกายสาว

เขาผละริมฝีปากออกจากปลายถันที่หดเกร็งเพราะความซ่านกระสัน เอ่ยเสียงแหบพร่า

“ไปสายได้ใช่ไหม...เดี๋ยวฉันไปส่ง”

คนที่อยู่เหนือร่างพยักหน้ารับน้อยๆ แทนคำตอบ มุมปากคนถามจึงค่อยปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจ เขาวางมือทั้งสองข้างของหล่อนลงบนอกแกร่งกำยำที่หล่อนเผลอลูบไล้ตอนเพิ่งลืมตื่น แล้วเลื่อนมือใหญ่ไปวางบนสะโพกผายของหล่อนแล้วยกขึ้นเล็กน้อย

พนิตนันท์รู้ว่าเขาต้องการให้หล่อนทำอะไร...เมื่อคืนเขาสอนให้หล่อนรู้จักท่วงท่ามากมายในการเล่นรัก...ท่วงท่าที่เขาชอบ ท่วงท่าที่ทำให้หล่อนสุขสมมากกว่าปกติ และนี่คือท่วงท่าที่ให้หล่อนเป็นผู้คุมเกม

สาวน้อยปล่อยสะโพกลงมาทีละน้อยเมื่อปลายทู่มนจดจ่อเข้ากลางกลีบหวานหวาม ครอบครองเขาทีละนิด ให้ความอึดอัดใหญ่โตผ่านล่วงเข้าสู่ความเป็นหญิงอย่างช้าๆ

เสียงสูดปากดังขึ้นเบาๆ หล่อนจึงช้อนสายตาขึ้นจ้องมองคนที่นอนแผ่เหยียดยาวด้วยท่วงท่าสบาย ใบหน้าหล่อเหลาที่หล่อนเฝ้าถวิลหาและแอบรักมาตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาวอยู่ใกล้แค่ชะโงกหน้าก็จูบถึง

มือใหญ่แข็งแรงกำหนดจังหวะให้หล่อนขยับโยกในทีแรก หากต่อมาสาวน้อยก็เริ่มขยับตามจังหวะที่หัวใจปรารถนา

สวาทหวามที่กำลังก่อตัวรุนแรงขึ้นทุกขณะทำให้หล่อนขยับกายด้วยท่วงท่าราวจ็อกกี้สาวที่ช่วงชำนาญการควบขี่ม้าเทศพันธุ์ดี

“อา...เก่งมาก สาวน้อย” น้ำเสียงของเขาสั่นไหวจนรู้สึกได้ ทว่าพนิตนันท์ไม่สนแล้ว...เมื่อปลายสายรุ้งอยู่ใกล้เพียงเอื้อม หล่อนโหมแรงทั้งหมดขยับยกสะโพกผายตามแรงซ่านกระสันที่ไต่ระดับขึ้นสู่จุดสูงสุด ทั้งเร่งจังหวะจนหัวใจแทบจะโยนออกมานอกอก...แต่ให้ช้ากว่านี้ เบากว่านี้

มันไม่ได้...มันเสียวไม่สุด

“แรงอีก...สาวน้อย” คนพูดไม่ได้แค่พูด ทว่าขยับยกสะโพกรับจังหวะของจ๊อกกี้สาวน้อย กระทั่งร่างงามบนกายกำยำแอ่นอกไปข้างหน้าสุดกำลังก่อนจะกระตุกระริกสั่นพราวไปทั้งร่าง

เสียงหวานครางกระเส่าไม่เป็นภาษา ดวงหน้าสวยซ่านด้วยเลือดฝาดช่างน่ามอง สายตาคมกริบจึงจ้องไม่วางตา

สาวน้อยรู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนฟ้าผ่านหมู่เมฆขาวพร่างขึ้นไปจนสูงสุด ณ จุดที่ทุกอย่างสว่างเจิดจ้าจนทุกอย่างขาวโพลน ก่อนจะค่อยๆ ลอยลงมาข้างล่างอย่างเชื่องช้าไม่ต่างจากขนนกที่ละลิ่วไปตามลม

หล่อนซวนซบลงบนอกแกร่งพลางหอบหายใจแรง ทว่า...มันยังไม่จบแค่นั้น เมื่อร่างกำยำพลิกเรือนกายบอบบางให้หลังแตะที่นอน แล้วเขาขึ้นคร่อม...ยกขาเรียวสองข้างขึ้นพาดบ่าแล้วขยับตอกอัดรัวเร็วเพื่อพาตนเองไปสู่สวรรค์ที่อยู่ไม่ไกล

แม้เพิ่งเสร็จสมทว่าจังหวะเร่งเร้าและเน้นหนักของอีกฝ่ายกลับทำให้สาวน้อยกลับเร่าร้อนขึ้นอีกครั้ง

เสียงหวานๆ ครางเรียกชื่อฤทธิซ้ำแล้วซ้ำเล่า แขนเรียวพยายามรั้งร่างกำยำของเขาเข้าแนบชิด สาวน้อยคงใกล้จะถึงฝั่งฝันอีกครั้งแล้ว...เขาเองก็เช่นกัน ฤทธิกอดกระชับร่างบางเอาไว้แนบแน่นขณะสะโพกสอบยังคงเคลื่อนไหวอย่างเน้นหนัก สองตาไม่อาจละสายตาไปจากดวงหน้าของสาวน้อย

เขาชอบทุกอย่าง...ไม่ว่าจะเป็นสีหน้า แววตา หรือเสียงหวานๆ ของเจ้าหล่อน ยิ่งมองยิ่งเห็นก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของเขาให้ลอยลิ่วเหมือนลูกโป่งสวรรค์

และเมื่อเขากับหล่อนหลอมรวมกลายเป็นหนึ่งเดียว ความรู้สึกฤทธิกลับท้วมท้นด้วยความอ่อนหวานลึกซึ้งอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกเช่นนี้กับใครนอกเหนือจากผู้เป็นภรรยาได้อีกแล้ว ฉับพลันที่รู้สึกแบบนั้น...ความรู้สึกผิดก็เข้าจู่โจมหัวใจทันที

ลินินนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วนี่…เขาทำอะไรอยู่!

อย่าลืมสิวะ...ฤทธิ!

หัวสมองจึงสั่งการ...เขาต้องทำ ต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้รู้สึกผิดต่อลินินมากไปกว่านี้...ปากจึงโพล่งออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

“เธอห้ามลืม...ข้อผูกพันระหว่างเราคืออะไร”

เมื่อเขาลุกไปแล้ว ลาดไหล่บอบบางก็สั่นน้อยๆ เจ้าตัวกัดริมฝีปากตนเองไว้แน่นกันมิให้เสียงสะอื้นหลุดลอดออกไปให้เขาได้ยิน

...หล่อนเป็นได้แค่ลูกหนี้...

ไม่ใช่ลูกหนี้ธรรมดาที่ชดใช้หนี้ด้วยเงิน แต่เป็นลูกหนี้ที่ชดใช้หนี้ด้วยร่างกายตนเอง

ทำไมหล่อนจะจำไม่ได้เล่า!