ตอนที่ 18

พนิตนันท์กลับออกมาจากโรงพยาบาลด้วยแผลเย็บที่หน้าผาก แม้แผลจะไม่ใหญ่มาก แต่ก็ลึกพอสมควร นอกนั้นก็มีเพียงอาการฟกช้ำดำเขียวตามเนื้อตัว กับอาการปวดระบม

ฤทธิพาหญิงสาวไปที่คอนโดมิเนียมของเขาตามที่บอกแต่แรก ระหว่างนั้นก็โทรศัพท์ไปสั่งงานที่ออฟฟิศไว้เรียบร้อย 

พอถึงห้องฤทธิประคองสาวน้อยไปนั่งตรงโซฟาในห้องรับแขก ส่วนตัวเขาก็เดินไปทรุดนั่งบนเก้าอี้นวมตัวที่ตั้งตรงข้ามกัน ความเงียบโรยตัวลงมาปกคลุมบรรยากาศจนทำให้คนที่เพิ่งเจ็บตัวมาอึดอัด รู้สึกราวกับว่ากำลังจะถูกพิพากษาลงโทษอย่างไรอย่างนั้น จึงได้แต่นั่งนิ่งๆ หลุบตามองมือตนเองที่ประสานกันอยู่บนตัก

เสียงถอนหายใจที่ดังมาจากคนที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามทำให้หล่อนเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็รู้ตัวว่าคิดผิดเมื่อพบว่าเขามองมาอยู่ก่อนแล้ว สายตานิ่งขรึมลึกล้ำราวน้ำก้นบึ้งทะเลสาบทำให้หล่อนหายใจไม่ทั่วท้องยิ่งกว่าเดิม

"ฉันไม่ชอบที่เธอไปยุ่งกับไอ้หนุ่มนั่น”

ฤทธิไม่แน่ใจในความรู้สึกตัวเองนัก...แต่ที่แน่ๆ ในฐานะผู้ชาย เขาอ่านสายตาเด็กหนุ่มคนนั้นออก

“อาชว์...น่ะเหรอคะ” พนิตนันท์ถามแววตาบอกชัดว่าไม่เข้าใจ...อาชว์เป็นเพื่อน...แล้วเพื่อนกัน จะพูดคุยไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ได้เหรอ...

“จะชอบหรือไม่ชอบ...แต่เธอควรรู้ไว้ว่า ตอนนี้เธอเป็นเมียฉันแล้ว และฉันก็ไม่ชอบเห็นเมียตัวเองไปสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่น”

ใบหน้าหญิงสาวเห่อชาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินถ้อยประโยคเหล่านั้น มันตอกย้ำให้ต้องย้อนรำลึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นอย่างช่วยไม่ได้ จนถึงบัดนี้หล่อนก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่า หล่อนไปอยู่ในห้องนั้นได้อย่างไร 

พนิตนันท์ก้มหน้า ซ่อนสีหน้าและแววตาด้วยการมองเพียงมือที่ประสานอยู่บนตัก เสียงเขาเอ่ยต่อ

“ฉันจะให้เธอย้ายมาอยู่ที่นี่...น่าจะสะดวกใจกับทุกฝ่าย” ถึงลินินจะเปิดทางให้แต่เอาเข้าจริงเขาไม่เชื่อว่าหล่อนจะทำใจได้จริงอย่างที่พูด “ที่นี่ใกล้มหาวิทยาลัย และก็ใกล้ที่ทำงานฉันด้วย ฉันแวะมาหาเธอได้สะดวก”

“แต่หนูต้องกลับไปทำงาน...”

“งานดูแลลินินน่ะเหรอ...ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวลินินเขาก็จัดการหาคนทำแทนเองแหละ ต่อไปนี้งานของเธอคือดูแลฉัน ลินินคงคุยกับเธอแล้วใช่ไหม? เรื่องที่เขาอยากมีลูก แต่มีไม่ได้”

“ค่ะ” คำตอบเบาหวิวจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยิน ถามซ้ำ

“ว่าไง”

“ค่ะ คุณลินินคุยแล้วค่ะ”

“ฉันรู้ว่าเขาตกลงจะให้เงินเธอจำนวนหนึ่ง นั่นถือเป็นการตกลงระหว่างเธอกับลินิน แต่ข้อตกลงระหวางเธอกับฉัน คือ...ฉันจะให้เงินเดือนเธอ เดือนละแสน แลกกับการที่เธอต้องมาดูแลฉัน...” เขาหยุด...เว้นจังหวะ “เข้าใจใช่ไหม? ว่าเธอต้องดูแลฉันยังไง?”

ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ คล้ายยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะบอกคืออะไร

“ดูแลคุณ...เอ่อ...แบบ แบบ...คืนนั้น...น่ะเหรอคะ?”

“ฉันจะจ้างเธอมาเป็น ‘นางบำเรอ’ ระหว่างนี้เธอจะยังไปเรียนหนังสือตามปกติก็ได้ ฉันไม่ห้าม แต่ถ้าเมื่อไรเธอท้อง ก็คงต้องพักการเรียนไว้ก่อนรอจนคลอด พอเด็กอายุได้แปดเดือนก็ค่อยส่งให้ลินินเลี้ยงต่อในฐานะแม่ ส่วนเธอก็จะเป็นอิสระ จะกลับไปเรียนหนังสือ มีแฟนหรือคบใคร ก็เป็นสิทธิ์ของเธอ ฉันจะไม่ยุ่ง เรื่องระหว่างเราจบแค่นั้น”

“...”

“ว่าไงล่ะ?”

ใบหน้าสาวน้อยค่อยคลี่ออกเป็นรอยยิ้มแห้งโหยเหมือนดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา พยายามทำใจดีสู้เสือเมื่อเอ่ยปากต่อรองตามที่ยืนกรานไปกับนายสาวเมื่อเช้า

“รอก่อนไม่ได้เหรอคะ...ถ้าหนูไม่ท้อง คุณก็ไม่ต้องมาจ้างหนู ทุกอย่างก็จบ...หนูจะไปจากที่นี่เอง” 

“ประเด็นไม่ได้อยู่ที่เธอท้องหรือไม่ท้อง ไม่ว่ายังไง...เธอต้องท้อง”

“แต่ถ้าไม่ท้อง มันก็เป็นสิทธิของหนูไม่ใช่เหรอคะที่จะเลือกในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง หนูเองก็ยังไม่ได้ตอบตกลงคุณลินิน ยังไม่ได้รับเงินอะไรทั้งสิ้น...” 

สาวน้อยชะงักคำพูดเมื่อจู่ๆ เสียงสัญญาณจากโทรศัพท์มือถือแจ้งว่ามีข้อความไลน์เด้งเข้ามา หล่อนหยิบมันมาดู สีหน้าที่แปรเปลี่ยนไปย่อมไม่พ้นสายตาของชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่

“ทำไม...มีอะไร?” ไม่ใช่แค่ถาม แต่เขายังถือวิสาสะเดินมาคว้าโทรศัพท์จากมืออีกฝ่ายไปดู

ในแชตไลน์ระหว่างพนิตนันท์กับมารดาคือรูปถ่ายเช็คธนาคารระบุจำนวนห้าแสนบาท ด้านล่างคือข้อความของคนเป็นแม่ที่กำชับให้ลูกสาวตอบตกลงรับข้อเสนอเสียเพราะรับเงินมาเรียบร้อยแล้ว

“ท่าทางเธอคงบิดพลิ้วไม่ได้แล้วล่ะ เพราะเท่ากับฉันเป็นเจ้าหนี้ของเธอเต็มตัวแล้ว ฉันจะให้เลขาร่างสัญญามาให้เซ็น แล้วก็จะจ่ายเงินเดือนก้อนแรกให้เธอทันที เธอจะย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ส่วนเรื่องลินินฉันจะกลับไปจัดการเอง”

“ค่ะ” คำตอบตกลงสั้นๆ ที่แทบจะแผ่วหายไปกับอากาศทำให้เกิดรอยยิ้มตรงมุมปากของชายหนุ่ม

ฤทธิยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหาเลขานุการ บอกกล่าวถึงรายละเอียดที่ต้องการให้มีในสัญญาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็กำชับให้ฝ่ายนั้นส่งสัญญามาให้ตรวจทานก่อนจะให้คนวิ่งเอกสารมาให้ที่คอนโด

“เธอมีเลขบัญชีธนาคารไหม ฉันจะโอนเงินเดือนก้อนแรกไปให้” คนตัวโตหันมาถามหลังจากวางสายไปแล้ว

“มีค่ะ” หล่อนตอบด้วยท่าทางเหมือนคนหมดเรี่ยวหมดแรง ก่อนจะบอกหมายเลขบัญชีธนาคารที่ท่องจำขึ้นใจให้เขาฟัง ครู่เดียวเสียงสัญญาณเตือนก็ดังขึ้นที่โทรศัพท์หล่อน พนิตนันท์หยิบขึ้นมาดูก็เห็นข้อความแจ้งเตือนว่ามีเงินเข้าบัญชีจำนวน หนึ่งแสนบาทถ้วน

สาวน้อยมองจำนวนเงินในบัญชีด้วยความรู้สึกที่สับสน โชคชะตาเล่นอะไรกับหล่อน ถึงทำให้กลายมาเป็น ‘นางบำเรอ’ ทั้งที่ไม่ได้ต้องการเลยแม้แต่น้อย

“วันนี้หยุดพัก ไม่ต้องไปเรียนสักวันแล้วกัน นอนพักก่อน เดี๋ยวช่วงบ่ายฉันจะพาไปช็อปปิงหาข้าวของเข้าห้อง ส่วนเสื้อผ้าค่อยกลับไปเอาที่บ้านวันหลัง...หรืออยากจะกลับไปเอาวันนี้เลย”

“แล้วแต่คุณเถอะค่ะ หนูยังไงก็ได้”

“ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ดี ฉันชอบ”