ตอนที่ 20

มือเรียวที่ถือปากกาไว้นั้นออกจะสั่นน้อยๆ คล้ายเจ้าตัวมีความลังเล จึงจดจ้องอยู่ตรงช่องว่างที่จะต้องลงลายมือชื่ออยู่หลายนาที กระทั่งเสียงกระแอมดังขึ้นจากคนที่นั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามจึงสะดุ้งแล้วเงยหน้ามองพร้อมรอยยิ้มจืดเจื่อน

“เซ็นไปเถอะ มีสัญญาเป็นหลักฐานมันก็ดีสำหรับตัวเธอเองนั่นแหละ ในนั้นฉันระบุไว้ครบถ้วนทุกอย่างรวมถึงเรื่องเงินที่ฉันบอกว่าจะให้เธอทุกเดือน เดือนละหนึ่งแสนบาท เริ่มตั้งแต่เดือนนี้ไปจนกว่าเด็กที่คลอดออกมาจะมีอายุครบแปดเดือน”

“แล้ว...ถ้าหนูไม่ท้องละคะ”

“สัญญาก็จะมีผลไปเรื่อยๆ จนกว่าจะท้องและเด็กอายุครบแปดเดือน อยากท้อง...หรือไม่อยากท้องล่ะ”

“ม...ไม่รู้ค่ะ” สาวน้อยสะบัดหน้าจนผมยาวที่รวบไว้เป็นหางม้าแกว่งไปมา “แล้ว...ทำไมต้องรอให้ครบแปดเดือนคะ?”

หล่อนถามด้วยความสงสัย ขณะที่คนตอบกลับนึกขันในความขี้สงสัยนั้น ความคิดผ่านเข้ามาวูบหนึ่ง...หล่อนอายุสิบเก้าเท่านั้นเอง ถึงจะไม่ใช่เด็กแล้ว...แต่ก็ยังไม่ใช่ผู้ใหญ่

ถ้าจะตั้งข้อสงสัยมากหน่อย ก็นับว่าไม่แปลกในเมื่อเป็นการตัดสินใจในเรื่องเกินอายุไม่น้อย ฤทธิยิ้มอย่างใจเย็นเมื่ออธิบายให้หล่อนฟัง

“เร็วกว่านั้นเด็กก็ยังต้องการแม่อยู่ แต่ถ้าให้รอจนครบขวบลินินคงบ่นแย่...ฉันถึงได้กำหนดไว้ที่แปดเดือน หรือเธอจะให้ฉันแก้สัญญาเปลี่ยนจากแปดเดือนเป็นหนึ่งขวบ...แต่พออายุครบแปดเดือนก็ให้ลินินดูแลแทน ช่วงเวลาสี่เดือนที่เหลือนั่นเธอก็ยังต้องอยู่กับฉัน...ยังได้รับเงินเดือนทุกเดือน แต่...ก็ต้องทำหน้าที่ตัวเองไม่ให้บกพร่องเช่นกัน”

หน้าที่ตัวเองที่หมายความว่า...ต้องนอนกับเขาอย่างนั้นเหรอ...พนิตนันท์ส่ายหน้าดิก

...ไม่...หล่อนไม่ต้องการแบบนั้น...

“ไม่ต้องแก้หรอกค่ะ เอาตามที่คุณว่ามาแต่แรกนั่นแหละ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ยังไงพอสัญญาสิ้นสุดลงเธอก็จะได้ชีวิตของตัวเองคืน แถมถ้ารู้จักเก็บงำดีๆ ก็จะมีเงินเก็บสักก้อน ไหนจะเงินที่ลินินตกลงจะให้อีก”

“...” ไร้คำตอบจากอีกฝ่าย หากเจ้าตัวกลับจรดปากกาลงบนกระดาษแล้วจึงลงลายมือชื่อของตน

ฤทธิดึงสัญญากลับมาดูความเรียบร้อยจากนั้นก็ลงลายมือชื่อในช่องของตน

“ลายเซ็นพยานสองคน อันหนึ่งเป็นลายเซ็นเลขาของฉัน อีกอันควรต้องเป็นพยานของเธอ แต่ฉันรู้ว่าเธอคงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ ครั้นจะให้แม่ของเธอมาเซ็นเป็นพยาน ฉันบอกตรงๆ ฉันกลัวเขาจะตาโตถ้าเห็นเงินเดือนที่ฉันให้”

ฤทธิพอจะรู้จักมารดาของเด็กสาวอยู่บ้างเพราะชื่อเสียงนั้นก็ไม่เบาว่าเป็นคนเช่นไร ขืนรู้ว่าลูกสาวได้เงิน เดือนละหนึ่งแสนละก็ มีหวังมารอฮุบทุกเดือน แล้วไม่แคล้วเงินทุกบาททุกสตางค์ก็คงไปลงที่บ่อนนั่นแหละ

พนิตนันท์ยิ้มขื่น ถ้าแม่รู้...ก็อาจจะเห็นดีเห็นงามกับการเป็น ‘นางบำเรอ’ เดือนละแสนนี้ และบอกให้หล่อนทำทุกทางเพื่อที่จะยื้อตำแหน่งนี้ไว้นานๆ

“ขอบคุณค่ะ” หล่อนเอ่ยพร้อมยกมือไหว้...เต็มตื้นในอกจนน้ำตารื้น...เขายังคงเมตตาหล่อนเหมือนเช่นเคย

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันไม่ได้ให้เงินเธอเปล่าๆ อย่าลืมสิ...ว่าเธอต้องแลกมันกับอะไร?”

น้ำตาที่รื้นตรงขอบตาแทบจะไหลย้อนเข้าไปข้างในเมื่อได้ยินประโยคย้ำเตือนนั้น...เมื่อครู่หล่อนขอถอนคำพูดได้ไหม...มันไม่ใช่ความเมตตาหรอก...

มุมปากฤทธิยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเป็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย แม้เรื่องที่เกิดขึ้นจะทำให้เขาหงุดหงิดและตั้งแง่กับเจ้าหล่อนอยู่บ้าง แต่ก็ยอมรับว่าความเอื้อเอ็นดูที่เคยมีให้นั้นก็ยังคงมีอยู่...มิได้หายไปไหน

แรกที่เกิดเรื่องเขาอาจจะโกรธฉุนเฉียวไปบ้าง เพราะรู้สึกผิดต่อภรรยา แถมพอได้ฟังแผนการณ์ที่ลินินวางไว้เพราะอยากมีลูก เขาก็ยิ่งเดือดปุดๆ ที่ภรรยาคิดจะผลักไสเขาไปให้ผู้หญิงอื่น โดยไม่รู้สึกห่วงหวง

“เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวฉันจะเข้าออฟฟิศ เธอพักผ่อนอยู่ที่นี่แหละ ตอนเย็นเลิกงานแล้วฉันจะแวะเข้ามา ถ้าเธอโอเคเดินเหินไหว ฉันจะพาไปกินข้าวแล้วก็หาซื้อของใช้จำเป็น”

“ค่ะ”

ฤทธิยื่นสัญญาฉบับหนึ่งให้เด็กสาวส่วนอีกฉบับเขาเก็บใส่ซองสีน้ำตาลก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปทางประตูห้องโดยมีร่างบอบบางลุกเดินตามไปส่ง

เมื่อถึงประตูฤทธิเอื้อมมือแตะลูกบิดแต่แล้วจู่ๆ ก็หมุนตัวกลับมา คนที่เดินตามซึ่งอยู่ในระยะประชิดจึงไม่ทันตั้งตัว พนิตนันท์ชนอกแข็งแกร่งของเขาเข้าอย่างจังจนเจ้าหล่อนผงะหงายไปเล็กน้อย

คนตัวโตกว่าอาศัยความไวคว้าเอวสาวน้อยเอาไว้ได้ รั้งร่างบอบบางเข้าไว้ในอ้อมแขน อารามตกใจพนิตนันท์จึงเกาะกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น และเมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าใบหน้าคร้ามคมของอีกฝ่ายนั้นอยู่ห่างเพียงแค่ลมหายใจคั่น

ต่างคนต่างจ้องหน้ากัน และก่อนที่พนิตนันท์จะทันตั้งตัว ริมฝีปากอุ่นร้อนก็ทาบลงมาบนกลีบปากนุ่มของหล่อน

เขาเคล้าคลึงกลีบปากนุ่มนวลของหญิงสาวกระทั่งหล่อนเผยอปากรับการรุกรานจากลิ้นอุ่นร้อนที่ตวัดฉวัดเฉวียนกับเรียวลิ้นนุ่มของตน

มือแข็งแรงที่เลื่อนมาประคองท้ายทอยของหล่อนนั้นคล้ายจะตรึงไม่ให้หล่อนผินหน้าหนีไม่ว่าจะทางใดก็ตาม พนิตนันท์จึงต้องยอมจำนนให้เขาจูบ แข้งขามือไม้หญิงสาวเริ่มอ่อนแรงจนต้องยึดร่างกำยำด้วยมัดกล้ามของอีกฝ่ายเป็นที่พึ่ง