ตอนที่ 13

ฤทธินอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เขาง่วงนอนจนจะหลับอยู่รอมร่อ แต่ทุกครั้งที่หลับตาก็เห็นแต่ภาพสาวน้อยคนนั้นหลับตาพริ้มรับจูบหวานซ่านในอ้อมกอดของตน

หากจินตนาการกลับไปไกลกว่านั้น...เมื่อระลึกถึงสัมผัสจากปลายมือยามได้โลมลูบไปบนเนื้อตัวเจ้าหล่อน ใจกลับเต้นระทึกจนแทบโลดออกมานอกอก กลางกายปวดหนึบจนเผลอเปล่งเสียงแหบพร่าออกมา

...เป็นบ้าอะไรวะเนี่ย หยุดคิดแล้วหลับสักที!...

แต่ยิ่งห้ามตัวเอง ใจก็ยิ่งเตลิด ภาพในมโนความคิดนั้นไปไกลแสนไกลจนเจ้าตัวได้แต่นอนดิ้นกระสับกระส่ายบนเตียง

กระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นตอนห้าทุ่มเศษ มือคว้าสะเปะสะปะกระทั่งเจอโทรศัพท์มือถือ ปรือตาหนักอึ้งขึ้นมองชื่อของภรรยาที่ปรากฏบนหน้าจอ เมื่อรับเสียงปลายสายฟังดูสดใสไม่น้อย

“ฤทธิคะ ลินินจะโทรมาบอกว่าคืนนี้ลินินจะกลับดึกหน่อยนะคะ หรือไม่ก็อาจจะค้างบ้านคุณพ่อคุณแม่ค่ะ”

“อืม” เขาตอบได้แค่นั้น รู้สึกว่าสติสัมปชัญญะตนเองกำลังจะดับในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้แล้ว

“ค่ะ ถ้างั้นแค่นี้นะคะ ฝันดีค่ะ”

โชคดีที่ปลายสายไม่ต่อความยาว ทันทีที่ฝ่ายนั้นวางสาย เขาก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ทว่าการโทรศัพท์มาของภรรยาก็ทำให้เขาสงบขึ้น เมื่อพยายามนึกถึงอีกฝ่ายเข้าไว้

เขารักลินิน...และเขาจะไม่มีวันนอกใจหล่อนเด็ดขาด!

ไม่นานนักฤทธิก็หลับสนิท

ราวครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นเมื่อเสียงลมหายใจดังสม่ำเสมอ ประตูห้องนอนของเขาก็แง้มออกพร้อมกับร่างตะคุ่มของคนสามสี่คนค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาข้างใน

ร่างบอบบางร่างหนึ่งถูกหิ้วปีกเข้ามา สองคนที่ขนาบข้างพาเดินมาถึงเตียงนอนใหญ่กลางห้องที่เจ้าของห้องหลับสนิทอยู่บนเตียง ได้ยินเพียงเสียงกรนเบาๆ

เมื่อหย่อนร่างที่ถูกหิ้วปีกมาลงบนเตียง ขยับแขนขาจัดท่าจัดทางเรียบร้อย คนที่ยืนคุมก็หันไปมองตรงประตูห้องซึ่งมีเงาตะคุ่มของใครบางคนยืนอยู่

ครั้นเห็นฝ่ายนั้นพยักหน้าเป็นอันว่าพอใจ จึงหันมากวักมือเรียกอีกคนให้เดินตามกันออกมา เมื่อทั้งหมดออกมาจากห้องเรียบร้อยก็ปิดประตูห้องไว้เช่นเดิม

ฤทธิหอบหายใจแรง ความเสียดเสียววูบขึ้นมาจากส่วนปลายทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำ กดน้ำหนักลงไปอีกนิด...กระแสซาบซ่านยิ่งทวีเมื่อตัวตนของเขาถูกโอบรัดทุกทิศทาง ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักโดยไม่รู้ว่ายิ่งดิ้น ก็ยิ่งทำให้เขาเสียวกระสันจนหมดสิ้นความอดทน

“ไม่ไหวแล้ว ผมขอเถอะลินิน ผมรู้คุณเองก็ต้องการเหมือนกัน”

สิ้นประโยคเขาก็ขยับสะโพกเต็มกำลังไม่สนใจอาการดิ้นรนขัดขืนของผู้ที่อยู่ใต้ร่าง เสียงหวีดร้องดังขึ้นแต่เขาก็ปิดกั้นเสียงนั้นด้วยปากที่บดจูบอย่างเร่าร้อนตามอารมณ์ที่ร้อนแรงขึ้นทุกวินาทีของตน

ร่างบอบบางที่เขาครอบครองเริ่มขยับสะโพกรับจังหวะที่เขาเป็นผู้กำกับ เสียงหวานเปล่งลอดจากลำคอบ่งบอกว่าเจ้าหล่อนเองกำลังสุขสมกับรสสัมผัสพิศวาส

ฤทธิผละจากริมฝีปากแล้วซุกไซ้ไปตามลำคอระหง กระทั่งริมฝีปากแตะเข้ากับปลายยอดอันเต่งตึง ไล้ลิ้นไปรอบๆ ก่อนจะยั่วเย้าด้วยการรัวตรงยอดตูม เสียงหวานยิ่งครวญครางหนักขึ้น มือข้างหนึ่งกระชับทรวงอกอีกข้างฟอนเฟ้นความนุ่มหยุ่นเต็มมือก่อนริมฝีปากจะผละจากยอดเดิม มาครอบครองอีกยอดแล้วดูดเล่นราวหิวกระหาย

เสียงลมหายใจของคนใต้ร่างเริ่มหอบแรง ช่องทางรักคับแน่นของหล่อนก็เริ่มตอดรัดเป็นจังหวะ และเมื่อร่างบอบบางกระตุกเกร็ง ฤทธิก็รู้ว่าหล่อนคว้าสายรุ้งมาครอบครองแล้วเรียบร้อย

เขาไม่รอช้ารีบเร่งเพื่อจะตามหล่อนไปติดๆ ขยับสะโพกด้วยลีลาแน่นหนักทุกจังหวะจนลมหายหอบสะท้าน ความกระสันซ่านแผ่จากแก่นกลางกายราวกับกระแสไฟฟ้าที่แล่นผล่านไปตามเนื้อตัว ฤทธิเปล่งเสียงแห่งความสุขสมออกมาเมื่อเขาไปถึงปลายทางในที่สุด

ก่อนจะซบลงบนเรือนร่างที่เขากอดกระชับไว้ในอ้อมแขนด้วยความรักและหวงแหน เขากระซิบริมหูอีกฝ่าย

“ผมรักคุณนะลินิน”

จากนั้นสติของเขาก็ขาดผึงทั้งที่ยังมีรอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้า

เสียงโวยวายดังลั่นกระชากคนที่เพิ่งจะผล็อยหลับไปตอนย่ำรุ่งให้ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจปนงุนงง ลินินกลับถึงบ้านราวเที่ยงคืน ทว่ากว่าจะนอนหลับก็ล่วงเข้าวันใหม่แล้ว

ทว่าเมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาครบถ้วน เจ้าตัวก็พยุงตัวลุกจากเตียงแล้วเปิดประตูห้องออกไปทันที

ต้นเสียงอยู่ที่ห้องเยื้องๆ นั่นเอง

“ออกไป! ฉันบอกให้ออกไป!”

ร่างบอบบางสวมใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ ก้าวพรวดออกมาด้วยท่าทางตกใจและหวาดกลัว คล้ายยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก พอหันมาเจอหล่อนเข้าก็ทรุดฮวบลงกับพื้นพลางประนมมือไหว้ปะลกๆ

“คุณลินินคะ หนู...หนู ขอโทษ หนูไม่รู้...”

“คุณ!” คนตัวโตที่ถลันตามออกมาจากห้องชะงักเมื่อเห็นร่างผอมบางยืนอยู่ตรงหน้า “ฟังผมอธิบายก่อน”

มือใหญ่รวบมือหล่อนไว้ สายตาเต็มไปด้วยความร้อนใจ หล่อนยิ้มอ่อนโยนแล้ววางมือทับบนหลังมือเขา ตบเบาๆ ปลอบประโลมให้เขาใจเย็น

“ใจเย็นค่ะฤทธิ ฉันเข้าใจ คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ นี่ก็สายแล้ว เดี๋ยวฉันคุยกับนันท์เองนะคะ”

“เข้าใจ...จริงหรือลินิน ผม...ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง เด็กนั่นย่องเข้ามาในห้องผม คงกะจะมายั่ว ผม...นึกว่าเป็นคุณ ถึงได้...”

เขาไม่อาจพูดอะไรต่อได้อีก ความรู้สึกผิดยิ่งทบทวีจนนึกเกลียดตัวเอง และแน่นอน...เกลียดเด็กนั่นด้วย!

เกลียดหรือ...คำถามดังขึ้นในใจตัวเอง...

...เกลียดสิ เด็กนั่นมันมายั่ว มันย่องเข้าหาเขา...เสียแรงที่อุตส่าห์เอ็นดูช่วยเหลือ แล้วดูมันทำ...

เกลียด!

แต่...

กลิ่นเนื้อสาวหอมกรุ่น ความอบอุ่นคับแน่นนั่นช่างติดตรึง

“เอาเถอะค่ะ ฉันเข้าใจ...เดี๋ยวฉันจัดการเรื่องนี้เอง คุณไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานเถอะ กลับมาแล้วค่อยมาคุยกันนะคะ”

น้ำเสียงหวานๆ ที่เอื้อนเอ่ยอย่างใจเย็นทำให้ฤทธิเหลือบมองอย่างกังวล เขาเอ่ยถามอีกครั้ง

“คุณไม่โกรธเหรอ?”

ลินินส่ายหน้า

“ไม่ค่ะ ฉันไม่โกรธ คุณสบายใจได้เลย ไปอาบน้ำนะคะฤทธิ” หล่อนบอกพลางรุนหลังสามีให้กลับเข้าห้องนอนตนเอง

“ผมไปก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนว่า ตอนกลับมาผมไม่อยากเห็นหน้าเด็กนั่นอีก คุณจะไล่มันออกหรือยังไงก็แล้วแต่คุณ”

ฤทธิทิ้งท้ายพลางปรายตาไปยังร่างบอบบางที่ยังคงนั่งพับเพียบตัวสั่นที่เดิม ภาพทรวดทรงส่วนโค้งเว้าอันน่ามองผ่านเข้ามาในความคิดคำนึงของเขาวูบหนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะปัดมันทิ้งโดยเร็วแล้วเดินเข้าห้องตามที่ภรรยาขอ

ทว่าท่าทีใจเย็นของลินินกลับกวนใจเขาอย่างประหลาด เขาแต่งงานกับหล่อนมาสามปี ถ้ารวมช่วงเวลาที่คบหาดูใจกันก็ราวห้าหกปี ลินินอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงประเภทขี้หึงร้ายกาจ แต่หล่อนก็ไม่ใช่คนที่จะใจเย็นกับเรื่องแบบนี้เช่นกัน

เมื่อผู้เป็นสามีเข้าห้องไปแล้ว ลินินจึงหันมาที่สาวน้อยซึ่งยังคงนั่งประนมมืออยู่บนพื้น ดวงหน้ามีแววหวาดหวั่นและยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นดูแล้วน่าสงสาร

“นันท์มากับฉัน” หล่อนเอ่ยกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ลินินเดินนำเด็กสาวมาที่ห้องส่วนตัวของตน เมื่อพนิตนันท์ก้าวเข้ามาในห้องแล้ว หล่อนก็สั่งให้ปิดประตู สาวน้อยเดินมานั่งพับเพียบตรงพื้นหน้าหล่อนพลางยกมือประนม เอ่ยเสียงสั่น

“หนูขอโทษค่ะคุณ หนู...หนูไม่รู้จริงๆ ว่าเข้าไปอยู่ในห้องนั้นได้ยังไง”

ลินินยกมือขึ้นโบกเบาๆ

“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกฉันไม่สนใจ ฉันสนใจแต่เรื่องต่อจากนี้เท่านั้น ถ้านันท์เกิดท้องขึ้นมาจะทำยังไง” ลินินพุ่งเข้าประเด็นทันที สีหน้าของเด็กสาวเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเอ่ยเรื่องท้อง

“ท้อง...ท้องเหรอคะ? นันท์...นันท์...”

“เมื่อคืนฤทธิคงไม่ได้ป้องกันใช่ไหม เพราะฉะนั้นโอกาสที่เธอจะท้องก็มีสูง” ยิ่งฟังเด็กสาวก็ยิ่งวิตกกังวลจนเริ่มนั่งไม่ติด เจ้าหล่อนขยับเข้ามาใกล้ลินิน เกาะขาพลางเอ่ยเสียงเครือ

“หนู...หนูไม่รู้ หนูไม่รู้จริงๆ ค่ะ ถ้า...ถ้ามันเกิดเป็นแบบนั้นจริงๆ หนูจะไม่ทำให้คุณกับคุณผู้ชายเดือดร้อนแน่นอนค่ะ” ดวงตาโตฉ่ำด้วยหยาดน้ำจนคนมองนึกสงสาร ทว่าความเห็นใจหายวับเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “หนูจะเอาเด็กออกค่ะ”

“ไม่ได้!” เสียงลินินทั้งเข้มทั้งดัง จนคนที่นั่งพับเพียบสะดุ้งโหยง “ห้าม...ห้ามทำแท้งเด็ดขาด!”

พนิตนันท์ตกตะลึงกับท่าทางกราดเกรี้ยวของนายสาวร่างบอบบางผงะไปด้านหลังก่อนจะเอ่ยคำขอโทษเมื่อไม่รู้จะพูดอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว

“หนูขอโทษ”

นั่นแหละลินินจึงรู้สึกตัว เอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาลง

“ฉันอยากมีลูก พยายามมาหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ ตั้งแต่แท้งคราวนั้นร่างกายฉันมันก็ไม่เหมือนเดิม ถ้านันท์ท้อง ฉันจะรับเด็กคนนั้นไว้เป็นลูก” ลินินโน้มตัวไปข้างหน้า เอื้อมจับมือเล็กบางที่ประสานอยู่บนตักมากุมไว้ในอุ้งมือ “ถ้าท้อง...ห้ามทำแท้งเด็ดขาด...เข้าใจไหมนันท์ ฉันจะดูแลนันท์อย่างดีจนกว่าจะคลอด นันท์มีลูกให้ฉันได้ไหม ฉันจะจ่ายให้นันท์อย่างงาม เอาไปให้แม่ใช้หนี้ หรือจะเอาไปเรียนหนังสือต่อจนจบก็ได้ ว่าไง?”

พนิตนันท์ฟังที่ผู้เป็นนายร่ายยาวแล้วก็นั่งเงียบ หัวสมองสับสนอึงอลไปหมด สิ่งที่ลินินพูดออกมาฟังดูง่ายดายไปหมด...ก็แค่ท้องคลอดลูก...ได้เงินแล้วก็จบ

แต่มันง่ายอย่างนั้นเชียวหรือ...ถึงแม้หล่อนจะอายุแค่สิบเก้า แต่พนิตนันท์กลับไม่มั่นใจว่าอะไรๆ มันจะง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากอย่างนายสาวว่า

เงินก้อนหนึ่ง...เพื่อปลดหนี้และเป็นทุนรอนให้หล่อนได้เรียนต่อตามที่ใจปรารถนา แต่ก็ต้องแลกกับความสาว และช่วงเวลาเก้าเดือน

“ว่าไงล่ะนันท์?”