ตอนที่ 10

“เมื่อเช้าเธอบอกจะไปกับเพื่อน เพื่อนอยู่แถวนี้เหรอ” จู่ๆ คนตรงหัวโต๊ะก็ถามขึ้นมา น้ำเสียงเหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังซักไซ้ไล่ความเด็กในปกครอง

                “ค่ะ นันท์เพิ่งทราบว่าเขาอยู่ซอยถัดไปนี่เอง”

                คนฟังพยักหน้ารับรู้

                “ผู้หญิงหรือผู้ชาย?”

                “ผู้ชายค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเบาหวิวทีเดียวเมื่อจับกระแสเสียงเข้มในคำถามนั้นได้

                “ทำอะไรก็ระวังเนื้อระวังตัวไว้ เธอน่ะเป็นผู้หญิง ไปไหนกับผู้ชายสองต่อสองมันไม่ดี”

                วูบหนึ่ง...พนิตนันท์นึกถึงวันก่อนนั้นที่เขารับหล่อนขึ้นรถไปส่งที่มหาวิทยาลัยแต่กลับแวะที่คอนโดมิเนียมให้หล่อนซักชุดนักศึกษาและรอจนแห้ง ถึงแม้ว่าเขาจะออกไปก่อนทิ้งให้หล่อนรอเพียงลำพังก็ตาม

                แต่มันก็เข้าค่ายเดียวกันไม่ใช่เหรอ?

                หากหล่อนเลือกที่จะนั่งนิ่งๆ ก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานไปเงียบๆ

                “วันก่อนนั้นเป็นข้อยกเว้น ฉันโตแล้ว และเธอก็เหมือนเด็กในปกครอง แม่ก็เคยมาทำงานที่นี่ ตอนนี้ตัวเธอเองก็มาทำงานที่นี่เหมือนกัน” น้ำเสียงเรียบเรื่อยนั้นจี้ใจอย่างจัง

                “ค่ะ” พนิตนันท์รับคำเสียงเบา

                บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบเชียบไปโดยปริยาย กระทั่งป้านวลเดินเข้ามาอีกครั้งพร้อมถาดใส่ถ้วยเล็กๆ สองถ้วย นางเดินมาหยุดข้างชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านายแล้วยกถ้วยเล็กๆ มาวางข้างๆ

                “น้ำซุปบำรุงค่ะ อิชั้นตุ๋นให้คุณลินิน แต่เธอไม่อยู่ จะทิ้งก็เสียดายค่ะ พักนี้คุณทำงานหนัก บำรุงเสียหน่อยก็ดีนะคะ” พูดจบเจ้าตัวก็ยกอีกถ้วยมาวางข้างหน้าเด็กสาวที่กุมช้อนส้อมในมือเสียแน่นเหมือนกำลังตื่นกลัวอะไรสักอย่าง “ถ้วยนี้ของหนู ป้าตักมาให้ กำลังเรียนต้องใช้สมองเยอะ บำรุงไว้บ้างก็ดี”

                “ขอบคุณค่ะป้านวล” หญิงสาวยกมือขึ้นพนมไหว้

                “ใส่อะไรบ้าง?” คำถามดังจากคนตรงหัวโต๊ะ เขาใช้ช้อนกระเบื้องที่วางมาข้างจานรองถ้วยตักน้ำซุปขึ้นมาจ่อริมฝีปาก

                “กระดูกหมู รากบัว แล้วก็มีเครื่องยาบำรุงค่ะ”

                “อืม...มิน่าได้กลิ่นเครื่องยาจางๆ”

                “ค่ะ” ป้านวลยิ้ม “ทานให้หมดถ้วยนะคะคุณฤทธิ ป้าใช้เวลาเคี่ยวทั้งบ่ายเลยค่ะกว่าจะได้สองถ้วยเล็กๆ นี่”

                ฤทธิเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้คนเก่าแก่พลางรับคำ

                “ครับ เดี๋ยวผมจะกินให้หมดถ้วย”

                “หนูนันท์ด้วย อย่าให้เหลือแม้แต่หยดเดียว” ป้านวลหันมาคาดคั้นกับหญิงสาวที่นั่งเงียบบนเก้าอี้ตนเอง

                “ค่ะป้า” ได้ยินเช่นนั้นป้านวลก็ยิ้มเยื้อนอย่างสบายใจ

                “ป้าขอตัวไปจัดการในครัวต่อนะคะ” พูดจบเจ้าตัวก็หมุนตัวเดินออกจากห้องรับประทานอาหารไปทันที

                หากก่อนจะพ้นประตูคนเก่าแก่ก็หันมามองชายหนุ่มกับเด็กสาวอีกครั้ง

หลังจากป้านวลออกไปแล้วห้องรับประทานอาหารก็กลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง ฤทธิก้มหน้าก้มตากับซุปถ้วยเล็กๆ ตรงหน้าขณะที่ความคิดกลับวนเวียนอยู่กับเรื่องเดิมๆ

                เมื่อครู่เขาคิดอะไรอยู่ถึงได้ดุเด็กสาวเรื่องเพื่อนชายไปแบบนั้น เจ้าหล่อนก็เป็นแค่เด็กในบ้านเท่านั้นเอง

                ภาพบางภาพแวบเข้ามาในความคิด...ภาพที่เขาพยายามจะลบเลือนออกจากความคิด แต่ก็ทำไม่ได้สักที

                มันติดตรึงนับตั้งแต่วันนั้น...วันที่ฝนตกหนักและเขาพาเด็กสาวไปที่คอนโดมิเนียมนั่นแหละ

                เรือนร่างขาวผ่องที่มีเนื้อหนังส่วนโค้งส่วนเว้าในจุดที่พึงมี..ลบอย่างไรมันก็ยิ่งชัดเจน ชัดเจนจนแค่มองหน้าหล่อนภาพวันนั้นก็เข้ามาแทนที่

                โชคดีที่ภาระหน้าที่การงานมากมายถึงเขาจากเรื่องไร้สาระนี้ และการเดินทางไปต่างจังหวัดทุกอาทิตย์ก็ทำให้เขาไม่ต้องเจอเจ้าหล่อนทุกวัน

                ฤทธิตักซุปคำสุดท้ายเข้าปากจึงเหลียวไปมองคนที่นั่งอยู่ทางซ้ายมือ ฝ่ายนั้นก้มหน้าก้มตาจดจ่ออยู่กับถ้วยซุปตรงหน้าไม่ต่างจากเขาเท่าไร แต่พอรู้ตัวว่าเขามองอยู่ก็เหมือนเจ้าตัวจะพยายามทำตัวให้เล็กที่สุด

เขาดึงสายตากลับเมื่อตระหนักว่ายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ และเริ่มจินตนาการอะไรเลยเถิดไปกันใหญ่

...บ้าแน่ๆ มึง ไอ้ฤทธิ...เขาก่นด่าตัวเองในใจเมื่อภาพที่พยายามสลัดออกกลับยิ่งชัดเจนจนน่ากลัว

กลัวอะไรน่ะเหรอ?

กลัวใจตัวเองนี่แหละ!

เขาวางช้อนลงบนจานรอง ดื่มน้ำอึกใหญ่แล้วก็ขยับเก้าอี้ตั้งท่าจะลุกจากโต๊ะ

“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะ มีงานเอกสารต้องเคลียร์อีก” เขาบอกสาวน้อยที่เพิ่งจะกินซุปหมดถ้วยแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องรับประทานอาหารไปอย่างรวดเร็ว

ได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้คล้ายคนที่นั่งอยู่จะลุกขึ้นยืนตาม ทว่าฤทธิไม่ได้สนใจหันไปมอง เขาก้าวเท้าฉับๆ ไปที่ห้องทำงานทันที

พอก้าวเข้าไปในห้องทำงานเขาก็ปิดประตูตาม ฤทธิยืนนิ่งหลังบานประตูทั้งที่ห้องยังคงมืด พยายามสงบสติอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตนเองอย่างยากลำบาก ครู่หนึ่งจึงเอื้อมไปเปิดไฟแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน

กองเอกสารที่เขานำติดตัวกลับมาสะสางวางอยู่ตรงหน้านั่นเอง ปกติเมื่อใดที่เขาลงมือทำงานใจก็จะจดจ่อกับสิ่งที่ทำกระทั่งลืมทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว แม้กระทั่งเวลา

นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาขึ้นนอนดึกดื่นทุกคืน

แต่วันนี้กองเอกสารมากมายกลับไม่ดึงดูดความสนใจ ความคิดสับสนวุ่นวายจนไม่อาจจดจ่อกับสิ่งใด

สิ่งเดียวที่แวบเข้ามาทุกครั้งที่เผลอไผล...คือ ภาพเรือนร่างด้านหลังอันเปลือยเปล่าของสาวน้อยที่เขาบังเอิญเห็นในวันนั้น!

และมันก็ยิ่งทำให้เขาร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก

...อาบน้ำ...อาบน้ำดีกว่า เผื่อไอ้ความร้อนรุ่มนี่มันจะเย็นลง...