มนต์ปาริชาต

EP.01 ฝันที่โหยหา

“ไยน้องมิมา... ปาริชาต ไยปล่อยให้พี่คอย รอคอยแต่เจ้า มิอาดูรอันใดพี่เลยรึนี่... ยามจากเป็นเจ้ายัง... มิห่วงหา หากแม้นจากตายเล่าเจ้าจักเป็นฉันใด เจ้าจะห่วงหาพี่บ้างหรือไม่ เจ้า... ปาริชาต... ดอกงาม...”น้ำตาปริ่มไหลลงจากหน่วยตาคมเข้ม ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆ หรี่ลงๆ อย่างสุดระงับความง่วงงุนนั้นไว้ได้ แม้จะรู้ว่าหลับครั้งนี้คงมิได้พานพบ แต่อาการชาวาบจากปลายเท้าที่ส่งมาจนทำให้ทุกประสาทสัมผัสค่อยๆ ดับลงนั้น ก็ไม่อาจหยุดยั้งหัวใจที่โลดแล่นแลเจ็บช้ำนั้นไว้ได้ กลีบดอกไม้งามสมชื่อเจ้าของดวงใจปลิดปลิวลงจากต้นแลรายล้อมร่างสูงที่นอนทอดกายอยู่ใต้ร่มไม้ดังจะรองรับและซึมซับทุกห้วงคำนึงสุดท้ายนั้นประดับไว้ทั่วทุกกลีบบางที่พร่างพรมห่มกายกรุ่นกลิ่น “ปาริชาต” โชย...โหยไห้หอมเอย... หอมกรุ่นกลิ่นไม้หอมนานรำลึก... ตรึงใจแม้นชาติภพข้ามไปกรุ่นกลิ่นอาย... มิลืมร่มเอย... ร่มปาริชาตแดงชูช่ออดีตล้อ... เหินห่างเกินคว้าผู้รอเฝ้าหมายเจ้า... ช่อชีวาเจ้าดอกงามโน้มมา... ให้ชิดชมสัตย์คำมั่นรำลึก... มิลืมเลือนแม้นใจจักเชือดเฉือน... ตรมรักดวงใจพี่สยบแล้ว... แม่พุ่มภักดิ์แต่หวานรักจักร้างลา... ให้ห่างไกลในภพหน...