All Chapters of มนต์ปาริชาต: Chapter 1 - Chapter 5

“ไยน้องมิมา... ปาริชาต ไยปล่อยให้พี่คอย รอคอยแต่เจ้า มิอาดูรอันใดพี่เลยรึนี่... ยามจากเป็นเจ้ายัง... มิห่วงหา หากแม้นจากตายเล่าเจ้าจักเป็นฉันใด เจ้าจะห่วงหาพี่บ้างหรือไม่ เจ้า... ปาริชาต... ดอกงาม...”น้ำตาปริ่มไหลลงจากหน่วยตาคมเข้ม ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆ หรี่ลงๆ อย่างสุดระงับความง่วงงุนนั้นไว้ได้ แม้จะรู้ว่าหลับครั้งนี้คงมิได้พานพบ แต่อาการชาวาบจากปลายเท้าที่ส่งมาจนทำให้ทุกประสาทสัมผัสค่อยๆ ดับลงนั้น ก็ไม่อาจหยุดยั้งหัวใจที่โลดแล่นแลเจ็บช้ำนั้นไว้ได้ กลีบดอกไม้งามสมชื่อเจ้าของดวงใจปลิดปลิวลงจากต้นแลรายล้อมร่างสูงที่นอนทอดกายอยู่ใต้ร่มไม้ดังจะรองรับและซึมซับทุกห้วงคำนึงสุดท้ายนั้นประดับไว้ทั่วทุกกลีบบางที่พร่างพรมห่มกายกรุ่นกลิ่น “ปาริชาต” โชย...โหยไห้หอมเอย... หอมกรุ่นกลิ่นไม้หอมนานรำลึก... ตรึงใจแม้นชาติภพข้ามไปกรุ่นกลิ่นอาย... มิลืมร่มเอย... ร่มปาริชาตแดงชูช่ออดีตล้อ... เหินห่างเกินคว้าผู้รอเฝ้าหมายเจ้า... ช่อชีวาเจ้าดอกงามโน้มมา... ให้ชิดชมสัตย์คำมั่นรำลึก... มิลืมเลือนแม้นใจจักเชือดเฉือน... ตรมรักดวงใจพี่สยบแล้ว... แม่พุ่มภักดิ์แต่หวานรักจักร้างลา... ให้ห่างไกลในภพหน

สัมผัสอุ่นวาบที่ทาบทับลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว เหมือนโลกหมุนคว้างอยู่กลางอากาศ มือน้อยที่ถูกยื้อยุดไว้นั้นถูกประทับวางทาบไว้ที่แผงอกแกร่ง แรงกอดรัดที่แน่นเสียจนรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของท่อนแขน สัมผัสที่ได้รับนั้นอ่อนโยนอ้อยอิ่งดั่งอยากหยุดยั้งเวลาไว้เพียงเราสองฝ่ามือลูบไล้สัมผัสริมฝีปากตนเองไปมา ความอุ่นวาบที่ทาบทับลงมานั้นคล้ายความรู้สึกยังคงรับรู้ได้แม้จนบัดนี้ สิ่งที่เธอเห็นในความฝันนั้น แท้จริงเธอฝันไปเอง... ใช่ไหม“เฮ้ย! มน จะชงอีกนานไหมเนี่ย ฉันยืนรอแกจนขาแข็งแล้วนะ”“อ่ะ... ขอโทษจ้ะ”มนทิพย์ชะงักมือที่กำลังคนถ้วยกาแฟ มุมกาแฟแคบๆ ที่แยกโซนออกมาจากออฟฟิศทำให้เธอต้องเบี่ยงตัวออกมาให้เพื่อนสาวเข้าไปแทนสาวสวยเก๋ผมสั้นระต้นคอมองดูเพื่อนสาวของตนเองนิ่ง ใบหน้าสวยเก๋มีแววกังวลเพียงครู่ แต่แล้วก็รีบสลัดทิ้งไปเพื่อไม่ทำให้คนตรงหน้ารู้สึกแย่ลงไปมากกว่านี้“มน... แกเป็นอะไรหรือเปล่า แก... แกทำท่าเหมือน... เหมือน...”“เหมือน... เหมือนอะไรทิวลิป” ดวงตางามมีแววตื่นเร้าอยู่ภายใน ยิ่งทำให้ทิวลิปมั่นใจในสิ่งที่ตนเองคิด“แกทำท่าเหมือน เหมือน... เหมือนแกเพิ่งถูกจูบมาเลยว่ะ”คำพูดที่โพล่งออกไปพร้อม

“ก็หลายอย่างจ้ะ มีแกงจืดปลาหมึกยัดไส้ที่พฤกษ์ชอบด้วยนะลูก”“แล้วพ่อก็ชอบด้วยใช่ไหมครับ”“เอ่อ... จ้ะ ไปเถอะเข้าบ้านกันก่อน ถามแม่อยู่อย่างนี้แม่หนักนะ” หญิงสาวแกล้งทำหน้าเง้าที่เหมือนจะถูกลูกชายไล่ต้อนให้จนมุม ส่งผลให้คนร่างป้อมต้องเข้ามากอดรัดเอวบางอย่างเอาใจ“โอ๋! มาพฤกษ์จะช่วยถือ”“จ้า... พ่อตัวน้อย...”“ครับ ก็พฤกษ์น่ะเป็นพ่อตัวน้อยจริงๆ นี่”รอยยิ้มแจ่มใสส่งให้กับลูกชายคนเดียว มนทิพย์ส่งถุงเล็กๆ ให้พลางรีบรุนหลังให้ลูกชายเดินเข้าสู่ตัวบ้านเร็วๆ ส่วนตัวเธอนั้นรับรู้ได้ถึงทั้งใจทั้งขาที่สั่นของตนเองกับสิ่งที่มองเห็นอยู่ตรงหน้ารถยนต์คู่ชีพคันโตของเขามันเหมือนถูกล้างทำความสะอาดเป็นอย่างดีอีกทั้งพื้นซีเมนต์ด้านล่างยังมีรอยเปียกชื้นค้างอยู่แสดงว่าเขากลับมานานแล้ว นานพอที่จะทำความสะอาดรถและนานพอที่รอยเปียกชื้นนั้นซึมจางลง เขาจะต่อว่าเธอไหมหนอที่พาน้องพฤกษ์ไปตะลอนเสียจนเย็นค่ำขนาดนี้ ทั้งที่รู้ว่าวันนี้เขาจะต้องกลับ “บ้าน” บ้านของเรา..“บ้านของเราครับ...”น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่ข้างหูยามฝ่ามือใหญ่ที่ปิดตาของเธอเปิดออก ภาพที่เห็นนั้นทำให้หน่วยตาคู่งามเหมือนมีน้ำรื้นขึ้นในทันที บ้านเ