EP.01 ฝันที่โหยหา

“ไยน้องมิมา... ปาริชาต ไยปล่อยให้พี่คอย รอคอยแต่เจ้า มิอาดูรอันใดพี่เลยรึนี่... ยามจากเป็นเจ้ายัง... มิห่วงหา หากแม้นจากตายเล่าเจ้าจักเป็นฉันใด เจ้าจะห่วงหาพี่บ้างหรือไม่ เจ้า... ปาริชาต... ดอกงาม...”

น้ำตาปริ่มไหลลงจากหน่วยตาคมเข้ม ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆ หรี่ลงๆ อย่างสุดระงับความง่วงงุนนั้นไว้ได้ แม้จะรู้ว่าหลับครั้งนี้คงมิได้พานพบ แต่อาการชาวาบจากปลายเท้าที่ส่งมาจนทำให้ทุกประสาทสัมผัสค่อยๆ ดับลงนั้น ก็ไม่อาจหยุดยั้งหัวใจที่โลดแล่นแลเจ็บช้ำนั้นไว้ได้ กลีบดอกไม้งามสมชื่อเจ้าของดวงใจปลิดปลิวลงจากต้นแลรายล้อมร่างสูงที่นอนทอดกายอยู่ใต้ร่มไม้ดังจะรองรับและซึมซับทุกห้วงคำนึงสุดท้ายนั้นประดับไว้ทั่วทุกกลีบบางที่พร่างพรมห่มกาย

กรุ่นกลิ่น “ปาริชาต” โชย...โหยไห้

หอมเอย... หอมกรุ่นกลิ่นไม้

หอมนานรำลึก... ตรึงใจ

แม้นชาติภพข้ามไปกรุ่นกลิ่นอาย... มิลืม

ร่มเอย... ร่มปาริชาตแดงชูช่อ

อดีตล้อ... เหินห่างเกินคว้า

ผู้รอเฝ้าหมายเจ้า... ช่อชีวา

เจ้าดอกงามโน้มมา... ให้ชิดชม

สัตย์คำมั่นรำลึก... มิลืมเลือน

แม้นใจจักเชือดเฉือน... ตรมรัก

ดวงใจพี่สยบแล้ว... แม่พุ่มภักดิ์

แต่หวานรักจักร้างลา... ให้ห่างไกล

ในภพหน้าชาติหน้า... ให้พี่พบ

ให้ร่วมเรียงเคียงจบ... ได้ชมชื่น

พี่จะเมินพี่จะหมาง... เจ้ากล้ำกลืน

พี่จะชื่นรอเจ้าช้ำ... ระทมเคียง

ดวงตาคมเข้มเบิกโพลงในความมืด เหงื่อชื้นที่ประปรายตามใบหน้าและไรผมทำให้ท่อนแขนแกร่งต้องเอื้อมขึ้นเหนือหัวเตียงและควานหารีโมทแอร์เพื่อปรับอุณหภูมิภายในห้องให้ลดต่ำลง ฝ่ามือแกร่งปิดกระชับและกดย้ำๆ อยู่ที่ใบหน้าพยายามเรียกสติของตนเองที่กระเจิดกระเจิงให้กลับคืนมา

“อีกแล้ว...”

ครั้งที่เท่าไรแล้วที่เขาฝันแบบนี้ซ้ำๆ กันไปมา ความฝันที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดเสียดแทงหัวใจอยู่ลึกๆ ความเจ็บปวดจนทำให้เขารู้สึกหนาวไปถึงต้นขั้วหัวใจ ความหนาวลึก... เจ็บลึก... สิ่งที่รับรู้ได้ทำให้เขาบอกตัวเองแบบนั้น

เสียงจอกแจกจอแจจากด้านล่างคอนโดฯ ทำให้รู้ว่าใกล้สว่างเต็มที เสียงอาโกเจ้าของร้านข้าวมันไก่ที่เขาเป็นลูกค้าขาประจำเร่งให้เจ้าบิ๊กลูกจ้างตัวน้อยที่ไม่บิ๊กสมชื่อสักนิดรีบจัดโต๊ะเก้าอี้ให้เรียบร้อยเพราะประเดี๋ยวลูกค้าขาประจำ จำพวกวินมอเตอร์ไซด์และคนขับรถสองแถวรับจ้างก็จะทยอยกันมาหากินข้าวเช้ากันแล้ว

ร่างสูงลุกขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียงฝ่ามือขวาวางทาบอยู่เหนืออกด้านซ้าย เสียงที่บ่งบอกถึงความตื่นเต้นปนตื่นกลัวในความฝันยังคงมีอยู่และมันคงทำให้หลับต่อไม่ลงแล้ว แสงสลัวที่ส่งผ่านมาจากระเบียงทำให้พอมองเห็นทุกสิ่งภายในห้องพัก ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทั้งเรือนกายมีเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว กล้ามเนื้อหน้าขาแข็งแรงก้าวยาวสู่ห้องด้านข้างเพื่อจัดการตัวเอง

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เนื้อกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างผู้ที่ดูแลสุขภาพของตนเองเป็นอย่างดี เส้นผมเรียบลู่น้ำดำขลับ แนวคิ้วหนารับกับดวงตาคมเข้ม สันจมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางได้รูป ภาพที่สะท้อนออกมาจากบานกระจกใหญ่ภายในห้องน้ำ คือ ชายหนุ่มผู้ที่จัดว่าหล่ออย่างไม่มีที่ติ แต่ทว่าดวงตาคมเข้มนั้นมันกลับดูเงียบขรึมและเจือไปด้วยความเศร้าโศกอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ติกรานต์จ้องมองตนเองในกระจกบานใหญ่อย่างไม่อยากเชื่อว่านี่คือตัวตนของเขาจริงๆ ปัญหาที่ค้างคาในจิตใจของเขาไม่สามารถบอกใครได้... ไม่สามารถบอกใครได้จริงๆ

ผ้านุ่มผืนหนาถูกยกขึ้นซับใบหน้าและเรือนผมที่เปียกน้ำอย่างเบามือ ห้วงความคิดคำนึงถึง... หญิงสาวใบหน้างดงามและรอยยิ้มพิมพ์ใจติดตรึงตราตั้งแต่แรกเห็น ภาพแห่งความสุขฉายให้เห็นยามเธอนั้นบรรจงเช็ดหยดน้ำตามเรือนผมเขาอย่างเบามือ ภาพเธอเอียงอายยามเขายื้อฝ่ามือบอบบางนั้นไว้และจุมพิตไปตามนิ้วมือน้อยๆ อย่างหยอกเย้า

วาบ...

“อีกแล้ว... เจ็บ...”

อีกครั้งแล้วที่เขารู้สึกเจ็บ ทุกครั้งที่หวนคิดถึงเธอ ทุกครั้งที่ภาพความทรงจำหวนคืนมันมักจะปะปนมากับความเจ็บปวดอยู่ลึกๆ เสมอ สาเหตุที่ทำให้เขาต้องปลีกตัวออกห่างจากเธอทั้งที่เป็นเวลาที่เธอนั้นต้องการเขามากที่สุด ยิ่งอยู่ใกล้เขายิ่งรู้สึกเจ็บปวด ยิ่งเห็นหน้ายิ่งเหมือนหัวใจจะขาดเสียให้ได้ และเมื่อในยามห่างไกลไม่เห็นหน้าไม่ได้ยินเสียงเขากลับเป็นปกติดีทุกอย่าง แต่ใครจะรู้ได้ว่าสิ่งที่เห็นว่าปกติดีนี้ แท้จริงแล้วเขายิ่งรู้สึกเจ็บปวดเสียดลึกเสียมากกว่าการได้เห็นหน้ากันอยู่ทุกวัน เพราะความรู้สึกหนึ่งที่มันร่ำร้องบอกเขาอยู่ภายใน

ความรู้สึกที่ว่าตนเองเป็นผู้ชายไร้ความรับผิดชอบทิ้งภรรยาให้เลี้ยงลูกตามลำพัง เขาจะทำอย่างไรได้ จะทำอย่างไร หรือมีเขาอีกคนที่มีความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจยามรำลึกได้ว่าหัวใจนี้รักเธอยิ่งนัก หรือทั้งหมดนี้เขาเพียงคิดไปเอง หรือแท้ที่จริงแล้ว... เขาควรไปพบจิตแพทย์น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

แววตาเจ็บช้ำที่สะท้อนออกมาจากบานกระจกใหญ่นั้นทำให้เขาต้องปิดเปลือกตาลงด้วยความเหนื่อยล้าจิตใจ สิ่งที่ต้องเผชิญโดยไม่อาจหลีกเลี่ยง สิ่งที่ใจหนึ่งโหยหา... แต่อีกใจหนึ่งอยากหลีกหนี...ให้ไกล

“พรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้ว...”