เข้าสู่ระบบแชร์
EP.04 ปิดหัวใจ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-05 03:19:15ดวงตาหวานเหม่อมองออกไปนอกตัวรถทั้งที่ควรจะสตาร์ทและขับเคลื่อนออกไป ทำให้ทิวลิปและเด็กชายพฤกษ์ต้องมองหน้ากันไปมาอย่างงงๆ มือที่จับพวงมาลัยยังคงนิ่งเฉยและไม่มีทีท่าว่าจะขยับ
“มน... มน... มน!”
“อ่ะ... ว่าไงทิวลิป”
“ฉันสิต้องถามแกว่า... ว่าไง ทำไมไม่ออกรถ”
“เออ... ใช่ ขอโทษจ้ะ” ใบหน้างามยิ้มแหยๆ ให้ทั้งเพื่อนและลูกชายตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตักของเพื่อนสาว
“มาเลย มานั่งนี่เลย เดี๋ยวฉันขับเอง ให้แกขับมีหวังฉันได้ไปเกิดใหม่ก่อนมีสามีแน่ ลงมาเลย”
“...” ดวงตาหวานยังคงเหม่อมองไปด้านนอกตัวรถอย่างไร้จุดหมายเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เพื่อนสาวบอกเลยสักนิด
“เฮ้ย! มน นี่ฉันพูดกับแกอยู่นะ นี่... หรือว่าแกไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลย”
“ฟังจ้ะ ฟังอยู่ จะไปไหนกินไอศกรีมร้านไหนดีล่ะ”
“เฮ้อ!” ทิวลิปส่ายศีรษะไปมาอย่างเซ็งสุดขีด
ในห้างสรรพสินค้าใหญ่ มนทิพย์ขอตัวไปจ่ายของสดในซูเปอร์มาร์เก็ต ทิวลิปจึงทำหน้าที่ดูแลเด็กชายพฤกษ์พร้อมทั้งสังเกตอาการของเพื่อนรักยามจับจ่ายซื้อของในซูเปอร์ฯ ที่อยู่ไม่ไกลกับร้านไอศกรีมไปด้วย อาการเหม่อลอยครุ่นคิดของเพื่อนสาวยิ่งทำให้ทิวลิปไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น เธอรู้ดีว่ามนทิพย์เริ่มมีปัญหาครอบครัวนับตั้งแต่ตั้งท้องน้องพฤกษ์ แต่ผู้หญิงอย่างมนทิพย์ก็เลือกที่จะใช้ความรู้สึกรักที่เธอมีให้กับสามีมาทุ่มเทเลี้ยงดูบุตรชายที่ผู้เป็นพ่อไม่ค่อยจะมีเวลาให้เสียเท่าไร
ปัญหาลึกๆ ระหว่างมนทิพย์และคุณติกรานต์นั้นคงไม่มีใครให้คำตอบได้ดีเท่ากับทั้งสองคน เพราะทุกครั้งที่เธอพบสามีของเพื่อน สายตาที่เขาใช้มองมนทิพย์มันก็ยังคงเจือไปด้วยความรักไม่เปลี่ยนแปลงและในหน้าที่แห่งความเป็นพ่อนั้น คุณติกรานต์ก็ดูจะรักน้องพฤกษ์มากไม่แพ้เพื่อนสาวของเธอเลย แต่เหตุผลอะไรหรือสาเหตุอะไรที่ทำให้ทั้งสองคนไม่เข้าใจกันนั้นคนนอกอย่างเธอก็ไม่อาจรู้ได้ จะให้เข้าไปยุ่มย่ามก้าวก่ายเรื่องครอบครัวของเพื่อนมากจนเกินไปเธอก็คงทำไม่ได้ถ้าเจ้าตัวเขาไม่ได้ร้องขอ แต่หลายวันมานี่เหมือนกับว่ามนทิพย์จะหลุดมากขึ้น
“น้องพฤกษ์...”
“ครับ น้าทิวลิป” เด็กชายละสายตาจากถ้วยไอศกรีมและมองเพื่อนสาวของมารดา
“คุณพ่อน้องพฤกษ์จะกลับบ้านวันไหนจ๊ะ”
“วันนี้แหละครับน้า ป่านนี้คุณพ่อก็คงจะถึงบ้านแล้วล่ะครับ”
“เอ... แล้วน้องพฤกษ์เคยเห็น เอ่อ... คุณพ่อกับคุณแม่... เขา... ทะ... เอ่อ... ไม่สิ เคยเห็นเขาเสียงดังใส่กันไหมจ๊ะ”
“ไม่นะครับ คุณพ่อน่ะรักคุณแม่มากนะครับ แต่คุณแม่ไม่รู้”
เด็กชายตัวน้อยยังคงนั่งทานไอศกรีมไปและตอบคำถามไปมาอย่างซื่อๆ
“อ้าว... แล้วทำไมคุณแม่จะไม่รู้ล่ะ”
“ก็คุณแม่ปิดหัวใจน่ะสิครับ”
“โห! ลูกใช้คำพูดซะ นี่แม่เราเขาปล่อยให้เราดูละครมากไปหรือเปล่าเนี่ย” นิ้วมือเรียวบีบแก้มยุ้ยๆ นั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
“จริงนะครับน้าทิวลิป ความรักน่ะมันต้องใช้หัวใจมอง ใช้ตามองไม่เห็นนะครับ”
ทิวลิปมองเด็กชายพฤกษ์อย่างอึ้งๆ ก็รู้อยู่หรอกว่าลูกชายของเพื่อนนี่มักจะพูดจาเกินเด็ก 6 ขวบ แต่ถึงขนาดพูดได้เป็นคุ้งเป็นแควแบบนี้มันก็แปลกพิสดารเกินเด็กไปหน่อยแล้ว
“แล้วน้องพฤกษ์รู้ได้ไงครับว่าคุณพ่อรักคุณแม่มากน่ะ” ทิวลิปยิ้มย่องเมื่อรู้แล้วว่าจะต้องถามข้อข้องใจกับใครได้ ถ้าน้องพฤกษ์ดูท่ารู้มากขนาดนี้ต้องรู้เรื่องของพ่อแม่แน่ๆ
“พฤกษ์รู้สิครับ ก็พฤกษ์น่ะเป็นผู้ชายเหมือนกันแค่มองตากันก็รู้แล้ว”
คำพูดแก่แดดเกินวัยแทบจะทำให้ทิวลิปสำลักไอศกรีม
“โห! แก่แดดแก่ลมจริงนะเรา อืม... น้าเข้าใจ พ่อคนหนุ่ม”
น้ำเสียงเหน็บแนมพร้อมกับนิ้วมือน้อยๆ ที่จับแก้มเด็กชายตัวน้อยบีบเบาๆ อย่างหมั่นไส้ เรียกเสียงหัวเราะขบขับได้จากทั้งสองน้าหลาน
มนทิพย์ไม่ได้เอารถเข้าบ้าน เธอให้ทิวลิปขับกลับไปเพราะเมื่อช่วงเย็นทิวลิปจอดรถไว้ที่ออฟฟิศและไปเป็นเพื่อนเธอรับน้องพฤกษ์ที่โรงเรียนรวมทั้งยังเลยไปซื้อของและทานไอศกรีมกันต่อ ทำให้ถ้ากลับไปเอารถที่ออฟฟิศก็จะเสียเวลามาก
เธอโบกมือให้เพื่อนสาวที่มองมาอย่างสื่อความหมายให้เธออดทนต่อสิ่งที่กำลังจะเผชิญหน้าต่อจากนี้ ดวงตาหวานก้มมองมือตนเองที่ลูกชายบีบกระชับแน่นขึ้นอย่างกับจะให้กำลังใจกับหัวใจที่ใกล้จะอ่อนล้าเต็มทีนี้ รอยยิ้มที่เหือดแห้งเต็มทนแต่พยายามอย่างยิ่งที่จะทำให้เห็นว่ามันสดชื่นอย่างที่สุด ในเมื่อวันนี้เป็นวันของครอบครัวเป็นวันที่เขาและเธอจะต้องทำเพื่อลูก
“จ๋าลูก... ว่าไง”
“แม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่นี่จ๊ะ เข้าบ้านกันเหอะ พ่อคงรอน้องพฤกษ์แย่แล้ว”
“ครับ พฤกษ์คิดถึงพ่อ เอ... วันนี้แม่จะทำอะไรให้พฤกษ์ทานครับ”
เด็กชายตัวน้อยอมยิ้มพลางมองไปที่ข้าวของพะรุงพะรังที่มารดาช็อปมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตของห้างสรรพสินค้าที่น้าทิวลิปพาเขาไปทานไอศกรีม
บทที่เกี่ยวข้อง
มนต์ปาริชาต EP.05 ทั้งรักทั้งช้ำ
“ก็หลายอย่างจ้ะ มีแกงจืดปลาหมึกยัดไส้ที่พฤกษ์ชอบด้วยนะลูก”“แล้วพ่อก็ชอบด้วยใช่ไหมครับ”“เอ่อ... จ้ะ ไปเถอะเข้าบ้านกันก่อน ถามแม่อยู่อย่างนี้แม่หนักนะ” หญิงสาวแกล้งทำหน้าเง้าที่เหมือนจะถูกลูกชายไล่ต้อนให้จนมุม ส่งผลให้คนร่างป้อมต้องเข้ามากอดรัดเอวบางอย่างเอาใจ“โอ๋! มาพฤกษ์จะช่วยถือ”“จ้า... พ่อตัวน้อย...”“ครับ ก็พฤกษ์น่ะเป็นพ่อตัวน้อยจริงๆ นี่”รอยยิ้มแจ่มใสส่งให้กับลูกชายคนเดียว มนทิพย์ส่งถุงเล็กๆ ให้พลางรีบรุนหลังให้ลูกชายเดินเข้าสู่ตัวบ้านเร็วๆ ส่วนตัวเธอนั้นรับรู้ได้ถึงทั้งใจทั้งขาที่สั่นของตนเองกับสิ่งที่มองเห็นอยู่ตรงหน้ารถยนต์คู่ชีพคันโตของเขามันเหมือนถูกล้างทำความสะอาดเป็นอย่างดีอีกทั้งพื้นซีเมนต์ด้านล่างยังมีรอยเปียกชื้นค้างอยู่แสดงว่าเขากลับมานานแล้ว นานพอที่จะทำความสะอาดรถและนานพอที่รอยเปียกชื้นนั้นซึมจางลง เขาจะต่อว่าเธอไหมหนอที่พาน้องพฤกษ์ไปตะลอนเสียจนเย็นค่ำขนาดนี้ ทั้งที่รู้ว่าวันนี้เขาจะต้องกลับ “บ้าน” บ้านของเรา..“บ้านของเราครับ...”น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่ข้างหูยามฝ่ามือใหญ่ที่ปิดตาของเธอเปิดออก ภาพที่เห็นนั้นทำให้หน่วยตาคู่งามเหมือนมีน้ำรื้นขึ้นในทันที บ้านเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05มนต์ปาริชาต EP.01 ฝันที่โหยหา
“ไยน้องมิมา... ปาริชาต ไยปล่อยให้พี่คอย รอคอยแต่เจ้า มิอาดูรอันใดพี่เลยรึนี่... ยามจากเป็นเจ้ายัง... มิห่วงหา หากแม้นจากตายเล่าเจ้าจักเป็นฉันใด เจ้าจะห่วงหาพี่บ้างหรือไม่ เจ้า... ปาริชาต... ดอกงาม...”น้ำตาปริ่มไหลลงจากหน่วยตาคมเข้ม ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆ หรี่ลงๆ อย่างสุดระงับความง่วงงุนนั้นไว้ได้ แม้จะรู้ว่าหลับครั้งนี้คงมิได้พานพบ แต่อาการชาวาบจากปลายเท้าที่ส่งมาจนทำให้ทุกประสาทสัมผัสค่อยๆ ดับลงนั้น ก็ไม่อาจหยุดยั้งหัวใจที่โลดแล่นแลเจ็บช้ำนั้นไว้ได้ กลีบดอกไม้งามสมชื่อเจ้าของดวงใจปลิดปลิวลงจากต้นแลรายล้อมร่างสูงที่นอนทอดกายอยู่ใต้ร่มไม้ดังจะรองรับและซึมซับทุกห้วงคำนึงสุดท้ายนั้นประดับไว้ทั่วทุกกลีบบางที่พร่างพรมห่มกายกรุ่นกลิ่น “ปาริชาต” โชย...โหยไห้หอมเอย... หอมกรุ่นกลิ่นไม้หอมนานรำลึก... ตรึงใจแม้นชาติภพข้ามไปกรุ่นกลิ่นอาย... มิลืมร่มเอย... ร่มปาริชาตแดงชูช่ออดีตล้อ... เหินห่างเกินคว้าผู้รอเฝ้าหมายเจ้า... ช่อชีวาเจ้าดอกงามโน้มมา... ให้ชิดชมสัตย์คำมั่นรำลึก... มิลืมเลือนแม้นใจจักเชือดเฉือน... ตรมรักดวงใจพี่สยบแล้ว... แม่พุ่มภักดิ์แต่หวานรักจักร้างลา... ให้ห่างไกลในภพหน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05มนต์ปาริชาต EP.02 ระลึกชาติ
ปริ๊น! ปริ๊น! ปริ๊น!“แม่ครับ... แม่ครับ”“อะ! ว่าไงครับลูก”ปริ๊น!“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”มนทิพย์ก้มศีรษะขอโทษขอโพยรถที่วิ่งแซงออกไป เจ้าของรถที่ผ่านไปมองมาด้วยสีหน้าบูดบึ้งที่ชั่วโมงเร่งด่วนแบบนี้ยังมีคนมาขับรถหลับใน แต่เมื่อมองมาเห็นคนขับสาว ใบหน้าบึ้งๆ นั้นก็ต้องแปรเปลี่ยนเป็นเหวอๆ แบบไม่อยากเชื่อสายตาที่จะมาเจอนางฟ้าแต่เช้า ยิ่งเห็นอาการก้มศีรษะขอโทษขอโพยนั้น ภาษาปากที่บอกมาว่าไม่เป็นไรก็ได้รอยยิ้มพิมพ์ใจกลับไปแทน เล่นเอาหัวใจหนุ่มคนขับพองโตแต่เช้า“แม่ครับ... ใกล้ถึงโรงเรียนแล้วครับ”“อ๋อ... จ้ะ”เด็กชายพฤกษ์เอียงศีรษะมองหน้ามารดาอย่างแปลกใจ แววตาคมเข้มที่ถอดแบบมาจากผู้ชายที่ติดตรึงอยู่ในความทรงจำเสมอนั้นมองตรงมาที่มารดาอย่างต้องการคำตอบที่คาดคิดว่ามารดาย่อมรู้ว่าเขาอยากรู้เรื่องอะไร“แม่ขอโทษจ้ะน้องพฤกษ์ แม่มีเรื่องต้องคิดหลายอย่าง ขอโทษนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ขึ้นไปส่งที่ห้องนะ”ใบหน้างามผินมองเจ้าของใบหน้าน้อยๆ ที่ละม้ายคล้ายคลึงเขาคนนั้นเพียงครู่ แล้วรีบละสายตามองด้านหน้าก่อนจะตีไฟเลี้ยวเข้าโรงเรียนอนุบาลมีชื่อแห่งหนึ่ง“น้องพฤกษ์มาลูก แม่อุ้ม”“ไม่ต้องหรอกครับแม่ พฤกษ์โตแล้ว”อาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05มนต์ปาริชาต EP.03 ความสุขที่อยากเก็บไว้
สัมผัสอุ่นวาบที่ทาบทับลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว เหมือนโลกหมุนคว้างอยู่กลางอากาศ มือน้อยที่ถูกยื้อยุดไว้นั้นถูกประทับวางทาบไว้ที่แผงอกแกร่ง แรงกอดรัดที่แน่นเสียจนรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของท่อนแขน สัมผัสที่ได้รับนั้นอ่อนโยนอ้อยอิ่งดั่งอยากหยุดยั้งเวลาไว้เพียงเราสองฝ่ามือลูบไล้สัมผัสริมฝีปากตนเองไปมา ความอุ่นวาบที่ทาบทับลงมานั้นคล้ายความรู้สึกยังคงรับรู้ได้แม้จนบัดนี้ สิ่งที่เธอเห็นในความฝันนั้น แท้จริงเธอฝันไปเอง... ใช่ไหม“เฮ้ย! มน จะชงอีกนานไหมเนี่ย ฉันยืนรอแกจนขาแข็งแล้วนะ”“อ่ะ... ขอโทษจ้ะ”มนทิพย์ชะงักมือที่กำลังคนถ้วยกาแฟ มุมกาแฟแคบๆ ที่แยกโซนออกมาจากออฟฟิศทำให้เธอต้องเบี่ยงตัวออกมาให้เพื่อนสาวเข้าไปแทนสาวสวยเก๋ผมสั้นระต้นคอมองดูเพื่อนสาวของตนเองนิ่ง ใบหน้าสวยเก๋มีแววกังวลเพียงครู่ แต่แล้วก็รีบสลัดทิ้งไปเพื่อไม่ทำให้คนตรงหน้ารู้สึกแย่ลงไปมากกว่านี้“มน... แกเป็นอะไรหรือเปล่า แก... แกทำท่าเหมือน... เหมือน...”“เหมือน... เหมือนอะไรทิวลิป” ดวงตางามมีแววตื่นเร้าอยู่ภายใน ยิ่งทำให้ทิวลิปมั่นใจในสิ่งที่ตนเองคิด“แกทำท่าเหมือน เหมือน... เหมือนแกเพิ่งถูกจูบมาเลยว่ะ”คำพูดที่โพล่งออกไปพร้อม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
บทล่าสุด
มนต์ปาริชาต EP.05 ทั้งรักทั้งช้ำ
“ก็หลายอย่างจ้ะ มีแกงจืดปลาหมึกยัดไส้ที่พฤกษ์ชอบด้วยนะลูก”“แล้วพ่อก็ชอบด้วยใช่ไหมครับ”“เอ่อ... จ้ะ ไปเถอะเข้าบ้านกันก่อน ถามแม่อยู่อย่างนี้แม่หนักนะ” หญิงสาวแกล้งทำหน้าเง้าที่เหมือนจะถูกลูกชายไล่ต้อนให้จนมุม ส่งผลให้คนร่างป้อมต้องเข้ามากอดรัดเอวบางอย่างเอาใจ“โอ๋! มาพฤกษ์จะช่วยถือ”“จ้า... พ่อตัวน้อย...”“ครับ ก็พฤกษ์น่ะเป็นพ่อตัวน้อยจริงๆ นี่”รอยยิ้มแจ่มใสส่งให้กับลูกชายคนเดียว มนทิพย์ส่งถุงเล็กๆ ให้พลางรีบรุนหลังให้ลูกชายเดินเข้าสู่ตัวบ้านเร็วๆ ส่วนตัวเธอนั้นรับรู้ได้ถึงทั้งใจทั้งขาที่สั่นของตนเองกับสิ่งที่มองเห็นอยู่ตรงหน้ารถยนต์คู่ชีพคันโตของเขามันเหมือนถูกล้างทำความสะอาดเป็นอย่างดีอีกทั้งพื้นซีเมนต์ด้านล่างยังมีรอยเปียกชื้นค้างอยู่แสดงว่าเขากลับมานานแล้ว นานพอที่จะทำความสะอาดรถและนานพอที่รอยเปียกชื้นนั้นซึมจางลง เขาจะต่อว่าเธอไหมหนอที่พาน้องพฤกษ์ไปตะลอนเสียจนเย็นค่ำขนาดนี้ ทั้งที่รู้ว่าวันนี้เขาจะต้องกลับ “บ้าน” บ้านของเรา..“บ้านของเราครับ...”น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่ข้างหูยามฝ่ามือใหญ่ที่ปิดตาของเธอเปิดออก ภาพที่เห็นนั้นทำให้หน่วยตาคู่งามเหมือนมีน้ำรื้นขึ้นในทันที บ้านเ
มนต์ปาริชาต EP.04 ปิดหัวใจ
ดวงตาหวานเหม่อมองออกไปนอกตัวรถทั้งที่ควรจะสตาร์ทและขับเคลื่อนออกไป ทำให้ทิวลิปและเด็กชายพฤกษ์ต้องมองหน้ากันไปมาอย่างงงๆ มือที่จับพวงมาลัยยังคงนิ่งเฉยและไม่มีทีท่าว่าจะขยับ“มน... มน... มน!”“อ่ะ... ว่าไงทิวลิป”“ฉันสิต้องถามแกว่า... ว่าไง ทำไมไม่ออกรถ”“เออ... ใช่ ขอโทษจ้ะ” ใบหน้างามยิ้มแหยๆ ให้ทั้งเพื่อนและลูกชายตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตักของเพื่อนสาว“มาเลย มานั่งนี่เลย เดี๋ยวฉันขับเอง ให้แกขับมีหวังฉันได้ไปเกิดใหม่ก่อนมีสามีแน่ ลงมาเลย”“...” ดวงตาหวานยังคงเหม่อมองไปด้านนอกตัวรถอย่างไร้จุดหมายเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เพื่อนสาวบอกเลยสักนิด“เฮ้ย! มน นี่ฉันพูดกับแกอยู่นะ นี่... หรือว่าแกไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลย”“ฟังจ้ะ ฟังอยู่ จะไปไหนกินไอศกรีมร้านไหนดีล่ะ”“เฮ้อ!” ทิวลิปส่ายศีรษะไปมาอย่างเซ็งสุดขีดในห้างสรรพสินค้าใหญ่ มนทิพย์ขอตัวไปจ่ายของสดในซูเปอร์มาร์เก็ต ทิวลิปจึงทำหน้าที่ดูแลเด็กชายพฤกษ์พร้อมทั้งสังเกตอาการของเพื่อนรักยามจับจ่ายซื้อของในซูเปอร์ฯ ที่อยู่ไม่ไกลกับร้านไอศกรีมไปด้วย อาการเหม่อลอยครุ่นคิดของเพื่อนสาวยิ่งทำให้ทิวลิปไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น เธอรู้ดีว่ามนทิพย์เริ่มมีปัญหาครอบครั
มนต์ปาริชาต EP.03 ความสุขที่อยากเก็บไว้
สัมผัสอุ่นวาบที่ทาบทับลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว เหมือนโลกหมุนคว้างอยู่กลางอากาศ มือน้อยที่ถูกยื้อยุดไว้นั้นถูกประทับวางทาบไว้ที่แผงอกแกร่ง แรงกอดรัดที่แน่นเสียจนรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของท่อนแขน สัมผัสที่ได้รับนั้นอ่อนโยนอ้อยอิ่งดั่งอยากหยุดยั้งเวลาไว้เพียงเราสองฝ่ามือลูบไล้สัมผัสริมฝีปากตนเองไปมา ความอุ่นวาบที่ทาบทับลงมานั้นคล้ายความรู้สึกยังคงรับรู้ได้แม้จนบัดนี้ สิ่งที่เธอเห็นในความฝันนั้น แท้จริงเธอฝันไปเอง... ใช่ไหม“เฮ้ย! มน จะชงอีกนานไหมเนี่ย ฉันยืนรอแกจนขาแข็งแล้วนะ”“อ่ะ... ขอโทษจ้ะ”มนทิพย์ชะงักมือที่กำลังคนถ้วยกาแฟ มุมกาแฟแคบๆ ที่แยกโซนออกมาจากออฟฟิศทำให้เธอต้องเบี่ยงตัวออกมาให้เพื่อนสาวเข้าไปแทนสาวสวยเก๋ผมสั้นระต้นคอมองดูเพื่อนสาวของตนเองนิ่ง ใบหน้าสวยเก๋มีแววกังวลเพียงครู่ แต่แล้วก็รีบสลัดทิ้งไปเพื่อไม่ทำให้คนตรงหน้ารู้สึกแย่ลงไปมากกว่านี้“มน... แกเป็นอะไรหรือเปล่า แก... แกทำท่าเหมือน... เหมือน...”“เหมือน... เหมือนอะไรทิวลิป” ดวงตางามมีแววตื่นเร้าอยู่ภายใน ยิ่งทำให้ทิวลิปมั่นใจในสิ่งที่ตนเองคิด“แกทำท่าเหมือน เหมือน... เหมือนแกเพิ่งถูกจูบมาเลยว่ะ”คำพูดที่โพล่งออกไปพร้อม
มนต์ปาริชาต EP.02 ระลึกชาติ
ปริ๊น! ปริ๊น! ปริ๊น!“แม่ครับ... แม่ครับ”“อะ! ว่าไงครับลูก”ปริ๊น!“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”มนทิพย์ก้มศีรษะขอโทษขอโพยรถที่วิ่งแซงออกไป เจ้าของรถที่ผ่านไปมองมาด้วยสีหน้าบูดบึ้งที่ชั่วโมงเร่งด่วนแบบนี้ยังมีคนมาขับรถหลับใน แต่เมื่อมองมาเห็นคนขับสาว ใบหน้าบึ้งๆ นั้นก็ต้องแปรเปลี่ยนเป็นเหวอๆ แบบไม่อยากเชื่อสายตาที่จะมาเจอนางฟ้าแต่เช้า ยิ่งเห็นอาการก้มศีรษะขอโทษขอโพยนั้น ภาษาปากที่บอกมาว่าไม่เป็นไรก็ได้รอยยิ้มพิมพ์ใจกลับไปแทน เล่นเอาหัวใจหนุ่มคนขับพองโตแต่เช้า“แม่ครับ... ใกล้ถึงโรงเรียนแล้วครับ”“อ๋อ... จ้ะ”เด็กชายพฤกษ์เอียงศีรษะมองหน้ามารดาอย่างแปลกใจ แววตาคมเข้มที่ถอดแบบมาจากผู้ชายที่ติดตรึงอยู่ในความทรงจำเสมอนั้นมองตรงมาที่มารดาอย่างต้องการคำตอบที่คาดคิดว่ามารดาย่อมรู้ว่าเขาอยากรู้เรื่องอะไร“แม่ขอโทษจ้ะน้องพฤกษ์ แม่มีเรื่องต้องคิดหลายอย่าง ขอโทษนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ขึ้นไปส่งที่ห้องนะ”ใบหน้างามผินมองเจ้าของใบหน้าน้อยๆ ที่ละม้ายคล้ายคลึงเขาคนนั้นเพียงครู่ แล้วรีบละสายตามองด้านหน้าก่อนจะตีไฟเลี้ยวเข้าโรงเรียนอนุบาลมีชื่อแห่งหนึ่ง“น้องพฤกษ์มาลูก แม่อุ้ม”“ไม่ต้องหรอกครับแม่ พฤกษ์โตแล้ว”อาก
มนต์ปาริชาต EP.01 ฝันที่โหยหา
“ไยน้องมิมา... ปาริชาต ไยปล่อยให้พี่คอย รอคอยแต่เจ้า มิอาดูรอันใดพี่เลยรึนี่... ยามจากเป็นเจ้ายัง... มิห่วงหา หากแม้นจากตายเล่าเจ้าจักเป็นฉันใด เจ้าจะห่วงหาพี่บ้างหรือไม่ เจ้า... ปาริชาต... ดอกงาม...”น้ำตาปริ่มไหลลงจากหน่วยตาคมเข้ม ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆ หรี่ลงๆ อย่างสุดระงับความง่วงงุนนั้นไว้ได้ แม้จะรู้ว่าหลับครั้งนี้คงมิได้พานพบ แต่อาการชาวาบจากปลายเท้าที่ส่งมาจนทำให้ทุกประสาทสัมผัสค่อยๆ ดับลงนั้น ก็ไม่อาจหยุดยั้งหัวใจที่โลดแล่นแลเจ็บช้ำนั้นไว้ได้ กลีบดอกไม้งามสมชื่อเจ้าของดวงใจปลิดปลิวลงจากต้นแลรายล้อมร่างสูงที่นอนทอดกายอยู่ใต้ร่มไม้ดังจะรองรับและซึมซับทุกห้วงคำนึงสุดท้ายนั้นประดับไว้ทั่วทุกกลีบบางที่พร่างพรมห่มกายกรุ่นกลิ่น “ปาริชาต” โชย...โหยไห้หอมเอย... หอมกรุ่นกลิ่นไม้หอมนานรำลึก... ตรึงใจแม้นชาติภพข้ามไปกรุ่นกลิ่นอาย... มิลืมร่มเอย... ร่มปาริชาตแดงชูช่ออดีตล้อ... เหินห่างเกินคว้าผู้รอเฝ้าหมายเจ้า... ช่อชีวาเจ้าดอกงามโน้มมา... ให้ชิดชมสัตย์คำมั่นรำลึก... มิลืมเลือนแม้นใจจักเชือดเฉือน... ตรมรักดวงใจพี่สยบแล้ว... แม่พุ่มภักดิ์แต่หวานรักจักร้างลา... ให้ห่างไกลในภพหน
