เหนี่ยวรั้งใจ

ตอนที่ 8

เหนี่ยวรั้งใจ

2 เดือนผ่านไป

         “เปรมไปส่งรินที่คอนโดนะ”

         สาวสวยผิวขาวสองแขนยาวกอดคอชายหนุ่มคนรักเก่าของเธอจนใบหน้าของทั้งคู่แทบจะแนบชิดติดกัน

         “ทำไมถึงไม่กลับบ้าน”

         เปรมธวัชถามด้วยความแปลกใจเพราะตั้งแต่รินรดากับมาหาเขาทั้งคู่ออกไปกินข้าวเย็นด้วยกันตลอดแล้วสุดท้ายเขาก็จะขับรถไปส่งเธอที่บ้านแต่วันนี้เธอกลับร้องขอให้เขาไปส่งเธอที่คอนโดแทน

         “วันนี้รินเมาแล้วไม่อยากกลับบ้านเดี๋ยวคุณพ่อกับคุณแม่จะว่าเอา เปรมก็เมาเหมือนกันไม่ใช่หรือคะ”

         วันนี้ไม่ใช่แค่เพียงกินอาหารเย็นด้วยกันแต่เป็นการนั่งดื่มด้วยจึงทำให้เมาทั้งคู่ถึงแม้จะไม่มากนักแต่ก็เรียกได้ว่าความรู้สึกร้อนๆหนาวๆมันเริ่มแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจและร่างกายของคนที่เคยเป็นถ่านไฟเก่าของกันและกัน

         เปรมธวัชเป็นอันต้องยอมแพ้เขาเดินประคองหญิงสาวขึ้นไปส่งถึงในห้องนอนที่คอนโดเขาตั้งใจว่าส่งเธอเข้านอนเสร็จก็จะรีบกลับบ้านทันทีแต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่ออีกฝ่ายพยายามใช้มารยาทุกอย่างรั้งให้เขาอยู่เพื่อรื้อฟื้นความสัมพันธ์ที่ทั้งคู่เคยมีให้กันเมื่อหลายปีที่ผ่านมา

         “อย่าทำแบบนี้ริน” 

คนตัวสูงพยายามดันตัวอีกฝ่ายให้ออกไปพ้นตัวเขาเมื่อรู้สึกว่าความเมาทำให้รินรดากำลังจะทำในสิ่งที่ไม่สมควร

“มองหน้ารินสิคะคุณไม่รักรินแล้วใช่ไหม...ที่ผ่านมาไม่เคยมีอ้อมกอดและรอยจูบของใครทำให้รินมีความสุขได้ถ้าไม่ใช่เปรม”

สาวน้อยเล่นทีเผลอเธอยกตัวขึ้นและบรรจงจูบไปที่                       ปากหยักที่ไม่ทันตั้งตัว รินรดาพยายามกอดดึงร่างหนาเข้ามาแนบชิดกับตัวเองไว้แน่น ไซ้ซอกคอของอีกฝ่ายเพื่อหวังสร้างอารมณ์ให้                ชายหนุ่มยินยอมเป็นของเธออีกครั้งในวันที่เธอทั้งเหงาและทั้งเปลี่ยวในอารมณ์แบบนี้

“คือ...ผม”

คนร่างสูงพยายามขัดขืนเขาอยากจะบอกให้รินรดาได้รู้ว่าตอนนี้เขามีภรรยาแล้วแต่ใจของก็ยังไม่แน่ชัดว่ามินตราอยู่ในฐานะไหนจึงทำได้แต่พูดเบา ๆ อยู่ในคอแล้วปล่อยให้สาวสวยได้ทำตามที่ใจเธอต้องการ

“ผมจะกลับบ้านแล้วดูแลตัวเองดีๆนะ”

เมื่อเกมส์รักครั้งนี้ดูแล้วจะไม่จบแค่เพียงกอดจูบแต่มันกำลังลุกลามมาถึงบนเตียงเตรียมธวัชด้วยความรู้สึกผิดและไม่สบายใจที่ตอนนี้ตัวเขาเองไม่ได้อยู่ในสถานภาพโสดจึงรีบจับสาวร่างเล็กวางลงกับเตียงนอนและเดินออกมาจากคอนโดอย่างเร็วที่สุด

“นี่มันอะไรกัน เธอจะกลับมาในวันที่มีมินตราแล้วทำไม”

เปรมธวัชไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมแค่เพียงรินรดาบรรจงจูบไปที่ปากของเขาภาพของมินตราก็ผ่านเข้ามาใน                  ความทรงจำจนเขาไม่สามารถที่จะปล่อยอารมณ์ไปกับรสรักที่            รินรดากำลังมอบให้ได้ทั้งที่ความจริงแล้วเขากับมินตราไม่ได้รักกันทุกอย่างเป็นเพียงแค่ข้อตกลงตามสัญญาเท่านั้น

ค่ำคืนนี้ชายหนุ่มกลับบ้านพร้อมด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้ง

ไปหมดทั้งตัวภรรยาที่นอนอยู่ข้างๆได้แต่แกล้งฝืนทำท่าเหมือนว่าเธอหลับไปแล้วเพราะตลอดระยะเวลา 2 เดือนตั้งแต่คนรักเก่าของเขากลับมามิตราก็ไม่เคยได้นอนหลับสนิทเลยเพราะมัวแต่คิดไปทั่วว่าป่านนี้ทั้งคู่จะทำอะไรกันและเธอกับเขาจะยุติความสัมพันธ์กันเมื่อไหร่ในเมื่อความเป็นจริงเธอก็เป็นเพียงแค่ภรรยาคั่นเวลาถ้าตอนนี้เขาหาภรรยาตัวจริงได้แล้วก็คงใกล้เวลาหมดหน้าที่ตัวปลอมอย่างเธอ

“นอนหรือยังครับไหนมาให้กอดหน่อย”

คนทำผิดมารู้สึกไม่ดีเขาจึงได้แค่คว้าตัวสาวน้อยที่นอนหลับอยู่ข้างๆมากอดไว้มันเป็นความรู้สึกผิดและความสับสนในหัวใจเปรมธวัชไม่รู้ว่าเวลานี้เขาควรจะจัดการกับปัญหาอย่างไรทั้งที่    เขาไม่ควรจะคิดว่านี่คือปัญหาเพราะทุกอย่างจะจบลงแค่เพียงเขายกเลิกสัญญาและปล่อยมินตราให้เป็นอิสระ

ความสัมพันธ์ระหว่างมินตรากับเปรมธวัชค่อยๆห่างกันออกไปทีละนิดเวลาที่ชายหนุ่มมีให้กับครอบครัวก็แปรเปลี่ยนไปมีให้กับคนรักเก่าจนวันนึงเขาก็จำเป็นต้องตัดสินใจว่าจะเลือกทางไหนเพราะไม่มีประโยชน์ที่เขาจะจับปลาสองมือในเวลานี้และสิ่งที่เปรมธวัชกลัวที่สุดคือการสูญเสียคนรักเก่าไปเพราะความสุขที่            รินรดาพยายามเอาใจเขาทุกอย่างทำให้เขายอมลืมเรื่องเลวร้ายที่เธอเคยสร้างบาดแผลให้ไว้จนแปรเปลี่ยนเป็นความสุขเขายินดีที่จะมีเธออยู่แบบนี้ในชีวิต

“ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนฉันหน่อย” 

อมราเดินมาตามลูกสะใภ้ถึงห้องนอนเพื่อขอให้อีกฝ่ายออกไปเป็นเพื่อนทำธุระข้างนอกโดยที่ไม่ยอมบอกว่าไปที่ไหนและทำอะไร

มินตราได้แต่นั่งรถไปตามคำสั่งเธอไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถามเพราะตอนนี้ชีวิตของเธอก็มีเรื่องวุ่นวายมากพออยู่แล้ว เธอไม่อยากจะรับรู้ปัญหาอะไรมากไปอีกโดยเฉพาะสุขภาพร่างกายของเธอตอนนี้ก็ดูจะแย่ไปทุกทางตื่นเช้ามาก็เวียนหัวคลื่นไส้อาเจียนได้ตลอดซึ่งส่วนหนึ่งเธอคิดว่าคงมาจากการที่เธออดนอน

“คุณท่านไม่สบายหรือคะถึงได้มาหาหมอ”

คนขับรถจอดส่งทั้งคู่ที่โรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่จึงทำให้สาวน้อยคิดว่าเจ้านายของเธอคงจะกำลังไม่สบาย

“ฉันจะพาเธอมาปรึกษาหมอหาทางมีลูกให้เร็วที่สุด”

อมราบอกจุดมุ่งหมายก่อนที่ทั้งคู่จะเดินขึ้นไปยังชั้น 2 ของโรงพยาบาลซึ่งเป็นแผนกเกี่ยวกับเรื่องการตั้งครรภ์โดยเฉพาะ

“บางทีคุณเปรมอาจจะไม่อยากมีลูกแล้วก็ได้นะคะ”

คำพูดของมินตราทำให้หญิงสูงวัยที่กำลังเดินนำหน้าเธอถึงกับต้องหยุดยืนนิ่งอยู่สักพักก่อนที่จะหันมาสบตาคนพูดด้วย               แววตาของคนแก่ที่กำลังเสียใจ

“เพราะฉันกลัวว่าอีกไม่นานลูกชายฉันจะคิดแบบนั้นวันนี้เราถึงต้องมาที่นี่ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป”

“คุณท่านกลัวคุณเปรมกลับไปหาคนรักเก่าของเขาใช่ไหมคะ”

มินตราเธอเฝ้าทนเก็บความจริงที่รู้มาตลอด 2 เดือนแต่วันนี้เธอต้องการรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีถ้าเธอรู้             ความจริงเมื่อไหร่เธอพร้อมจะไปจากที่นี่ถ้าไม่มีใครต้องการให้เธออยู่ในฐานะภรรยารับจ้างอีกต่อไป

“ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้กลับมาเพราะรักลูกชายฉันแต่คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปพูดให้เปรมรับรู้ความรักทำให้เขาตาบอด             ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นเคยทำไว้ ฉันเองก็เป็นแค่แม่ เลี้ยงได้แต่ตัวบังคับหัวใจใครไม่ได้บางทีถ้าเธอท้องอาจจะทำให้เขารู้ว่าคนที่เขาควรจะรักที่สุดคือเธอกับลูกไม่ใช่ผู้หญิงที่ใจโลเลเห็นเขาเป็นแค่ของตาย”

มินตราไม่ได้รู้สึกตามอย่างที่อมราพูดเธอกำลังคิดว่าการ           ใช้ชีวิตอีกหนึ่งชีวิตเข้ามาเป็นตัวดึงให้เปรมธวัชกลับมาเป็นสิ่งที่ไม่ยุติธรรม ลูกควรจะเป็นเครื่องหมายของความรักไม่ใช่เป็นเพียงแค่เครื่องมือยึดเหนี่ยวหัวใจของใคร

“หลายครอบครัวที่เขาก็รักลูกแต่สุดท้ายเขาก็เลือกไปใช้ชีวิตกับผู้หญิงที่เขารักแล้วเด็กที่เกิดมาก็กลายเป็นปัญหาของสังคมที่ต้องอยู่กับครอบครัวที่แตกแยก มิ้นไม่เชื่อค่ะว่าการมีลูกจะทำให้คุณเปรมเลิกกับผู้หญิงคนนั้น”

อมราหันมามองหน้าสาวน้อยที่ไม่เคยขัดคำสั่งด้วย                ความเข้าใจแต่สำหรับเธอแล้วไม่มีทางเลือก อมราจึงพร้อมจะทำ    ทุกอย่างที่เชื่อว่าจะช่วยดึงลูกชายให้เลิกกับรินรดาได้ถ้าทางนี้มันไม่สำเร็จเธอก็พร้อมจะคิดหาทางอื่นถึงแม้จะรู้ว่าแผนการทุกอย่างที่กำลังคิดอยู่มันคือความเห็นแก่ตัวของแม่ที่อยากให้ลูกชายหลุดพ้นจากผู้หญิงไม่ดีแบบนั้นก็ตาม

“สุขภาพของลูกสะใภ้ดิฉันเป็นอย่างไรบ้างคะมีอะไรหรือเปล่าถึงได้ยังไม่มีลูกกันสักที”

หลังจากที่คุณหมอตรวจร่างกายของมินตราเสร็จทั้งคู่ก็นั่งรอผลทันทีเพราะต้องการที่จะหาทางแก้ไขให้เร็วที่สุดถ้าเกิดมินตรามีปัญหาอะไรเกี่ยวกับทางร่างกายที่ส่งผลให้มีลูกยาก

“ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้นครับมีแต่ข่าวดี” คุณหมอส่งยิ้ม

“หมายความว่าอย่างไรคะ”

คนอยากรู้ทั้งสองคนถามขึ้นมาพร้อมกันเพราะจากใบหน้าและรอยยิ้มของคุณหมอตอนนี้มันเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างเป็นเรื่องน่ายินดี

“คุณมินตราตั้งท้องได้ 4 สัปดาห์แล้วครับ”

คำตอบจากปากของคุณหมอทำเอาคนฟังแทบหยุดหายใจทั้งคู่สำหรับอมราแล้วเธอดีใจจนพูดไม่ออกที่วันนี้ในที่สุดเธอก็ได้เป็นย่าคนจากที่รอคอยมาเกือบ 4 เดือนเต็มแต่สำหรับมินตราแล้วเธอรู้สึกโลกทั้งใบดับวูบ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับสามีมันเหมือนรอวันสิ้นสุดแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แค่เพียงเธอตัวคนเดียวอีกแล้วแต่มันคืออีกหนึ่งชีวิตที่ต้องร่วมชะตากรรมไปกับความสัมพันธ์ที่แสนซับซ้อนนี้ไปด้วยกัน

“คุณแม่อย่าเพิ่งบอกคุณเปรมได้ไหมคะ”

มินตราขอแม่สามีว่าอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้เธอต้องการบอกกับชายหนุ่มในวันที่เหมาะและเวลาที่เขาควรจะรับรู้แต่ตอนนี้เธอยังไม่ต้องการให้ลูกมาเป็นเครื่องมือในการทำให้เปรมธวัชว่าต้องเลือกระหว่างเธอกับผู้หญิงที่เขารักถ้าเขาตัดสินใจที่จะเลือกทางนั้นเธอกับลูกก็พร้อมจะไป เธอจึงต้องการเก็บความลับนี้ไว้ก่อน