ตอนจบของขวัญที่ล้ำค่า

ตอนที่ 11

ของขวัญที่ล้ำค่า

“ผมขอโทษ”

         มินตราพี่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ที่บริเวณสวนหลังบ้านหันหลังมาตามเสียงที่เธอได้ยินด้วยความตกใจเพราะมันเป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยและรอคอยมาตลอดตั้งแต่มาอยู่ที่นี่

         “คุณเปรมมาได้อย่างไรคะ”

         สาวน้อยรีบวางสายยางและใช้สองมือประคองชายหนุ่มที่นั่งคุกเข่ายกมือไหว้อยู่ตรงหน้าให้ลุกขึ้น

         “ให้อภัยผมได้ไหมความผิดครั้งนี้มันมากมายและยิ่งใหญ่เหลือเกินที่ผ่านมาผมไม่เคยรู้ว่าหัวใจตัวเองต้องการใครจนวันที่คุณไม่อยู่ผมรู้แล้วว่ารินรดาไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมต้องการอีกแล้ว”

         สาวน้อยพูดอะไรไม่ถูกจึงทำได้แค่เพียงฟังและให้อีกฝ่ายพูดความในใจออกมาสำหรับมินตรา เธอไม่เคยโกรธเขาแต่ที่เธอยอมจากมาแค่เพียงอยากให้เขารู้จักเสียงหัวใจตัวเองและเธอไม่ต้องการอยู่อย่างไร้ค่าในบ้านที่เธอไม่มีตัวตนในฐานะภรรยาอีกแล้ว

         “ผมยกเลิกการแต่งงานทุกอย่างมันจะไม่เกิดขึ้นแล้ว”

มินตราพยักหน้าเพราะเธอรู้เรื่องนี้ดีจาก F******k ของเปรมธวัชที่เธอเฝ้าติดตามเขามาตลอดตั้งแต่เขาไปเรียนที่ต่างประเทศ

         “ที่คุณมาวันนี้เพื่อจะตามมิ้นให้กลับไปอยู่กับคุณในฐานะภรรยารับจ้างเหมือนเดิมใช่ไหมคะ”

         หญิงสาวเข้าใจแบบนั้นจริงๆเธอคิดว่าชายหนุ่มยกเลิกการแต่งงานแล้วก็เลยต้องการจะตามเธอเข้าไปอยู่ที่บ้านของเขาในฐานะภรรยารับจ้างไร้ตัวตนเหมือนเดิม

         “ผมจะตามคุณกลับไปอยู่บ้านของเราในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเราจะแต่งงานกันนะมินตรา”

         หญิงสาวแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินถึงเธอจะรักเขามากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่เคยคาดหวังไปถึงขั้นแต่งงานหรือมีตัวตนในสังคมเธอหวังแค่เพียงให้เขาครองความโสดและอยู่เป็นสามีลับๆกับเธออย่างนี้ก็พอ

         “มิ้นรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะมันมากเกินไปไม่มีอะไรที่เราคู่ควรกันเลยแค่มิ้นได้กลับไปอยู่กับคุณในฐานะภรรยาลับๆไม่มีใครรับรู้แค่นี้มิ้นก็มีความสุขแล้วขอแค่เพียงคุณอย่าแต่งงานหรือพาใครเข้ามาในบ้านให้ทิ่มแทงหัวใจของมิ้นก็พอ”

         ทั้งสองคนถามสารทุกข์สุขดิบกันด้วยความคิดถึงจากทุกบทสนทนาทำให้มินตราแน่ใจว่าสามีของเธอไม่รู้เรื่องที่เธอกำลังท้องอยู่จากตอนแรกที่มินตราคิดว่าเปรมธวัชยอมยกเลิกงานแต่งงานเพียงเพราะเขาต้องการลูกแต่ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับชีวิตน้อย ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นมันเป็นแค่ความรู้สึกระหว่างเธอกับเขา

         “มิ้นจะกลับไปอยู่กับคุณค่ะแต่ขอเวลาหน่อยได้ไหมไม่อยากให้คนอื่นมองว่าขนข้าวขนของออกมาสุดท้ายก็เดินกลับเข้าไปเหมือนเดิม” 

         เปรมธวัชยอมทำตามที่หญิงสาวต้องการทุกอย่าง นอกจากมินตราที่เขาต้องขอโทษก็ยังมียุพาอีกคน เปรมธวัชรู้สึกผิดที่ทำให้คนเป็นแม่ต้องเสียใจกับสิ่งที่ลูกสาวต้องเผชิญ

         “ผมกราบขอโทษน้ายุพาด้วยนะครับผมรู้ว่าการกระทำของผมทำให้น้าต้องเสียใจอดีตย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แต่ผมสัญญาว่าต่อไปนี้ผมจะดูแลมินตราให้ดีที่สุดไม่ฐานะที่เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องของผม”

         ยุพารีบลุกไปประคองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหน้าของเธอให้ลุกขึ้น เมื่อเปรมธวัชก้มกราบลงไปที่เท้าแม่บ้านที่รู้สึกตัวเองอยู่เสมอว่าเป็นเพียงแค่คนรับใช้

         “ไม่เอาไม่อย่ากราบน้านะแบบนี้ ที่ผ่านมาน้ายอมรับว่าโกรธคุณเปรมมากที่ทําร้ายหัวใจของมินตราแต่ในเมื่อวันนี้คุณเปรมคิดได้แล้วน้าก็พร้อมจะให้อภัย”

         ยุพาร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกที่มันแน่นตื้นตันในอก เธอไม่เคยคิดเลยว่าเปรมธวัชจะรักลูกสาวของเธอจริงๆตั้งแต่เก้าออกมาจากบ้านหลังนั้นเธอพยายามเฝ้าบอกกับตัวเองและมินตราว่าอย่าคาดหวังอะไรกับอนาคตบางทีเปรมธวัชอาจจะไม่ตามมาง้อเพราะเขาอาจจะต้องการให้ทั้งคู่จากไปอยู่แล้วแต่ในเมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้ ยุพารู้สึกดีใจและมีความสุขกับความรักที่เกิดขึ้นกับทั้งคู่

          นับตั้งแต่วันนั้นมินตราตัดสินใจที่จะยังไม่ตามชายหนุ่มกลับไปที่บ้านเธอยังคงใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านสวนแห่งนี้เพราะถึงแม้ว่าเธอจะให้อภัยในความเจ็บช้ำที่เปรมธวัชสร้างไว้แต่ก็ยังไม่มั่นใจในตัวเขากลัวหัวใจชายหนุ่มจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเธอจึงเลือกที่จะอยู่ที่นี่และกลับกลายเป็นว่าอีกฝ่ายเดินทางมาหาเธอเกือบทุกวันและนอนกับเธอเกือบทุกคืนทั้งที่ที่ทำงานกลับบ้านสวนต้องใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมง

         “พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของผม ผมขอให้มิ้นกลับไปอยู่ที่บ้านของเราเป็นของขวัญวันเกิดให้ผมได้ไหม”

         ชายหนุ่มสวมกอดภรรยาอย่างเอาใจทั้งคู่ออกมานั่งคุยกันริมระเบียงบ้านไม้ของบ้านหลังเล็กที่พ่อของเปรมธวัชสร้างไว้เมื่อหลายปีก่อนเพื่อไว้อยู่เวลาจะมาพักผ่อนในช่วงที่ธุรกิจวางมือได้

         “มีที่ไหนกันคะเจ้าของวันเกิดมาขอของขวัญจากคนอื่น”

         มินตราทำท่าจะไม่ยอมกลับทั้งที่ความเป็นจริงเธอตั้งใจอยู่แล้วว่าวันเกิดของสามีเธอจะให้ของขวัญเป็นตัวเองที่ยอมกลับไปตามที่เขาต้องการ

         “ผมแค่ขอแต่ถ้ามิ้นไม่พร้อมก็ยังไม่เป็นไร”

         ชายหนุ่มทำท่าเศร้าหวังให้อีกฝ่ายพูดว่าตกลงแต่มินตราก็เลือกที่จะเงียบและเปลี่ยนเรื่องพูดเพราะเธอตั้งใจจะมีเซอร์ไพรส์ใหญ่ให้เขาในวันเกิดปีนี้

         “มิ้นขอถามเกี่ยวกับคุณรินหน่อยได้ไหมคะ”

         สาวน้อยมีบางอย่างสงสัยและเธอก็คิดว่าวันนี้เธออยู่ในสถานะที่สามารถถามเรื่องนี้กับสามีตัวเองได้แล้ว

         “ทำไมคุณรินถึงกลับมาหาคุณแล้วทำไมต้องเร่งรัดให้คุณแต่งงานด้วย”

         ความจริงข้อนี้เปรมธวัชรู้หลังจากที่เขาปฏิเสธการแต่งงานกับคนรักเก่าไป ความจริงจึงได้ปรากฏว่าแท้ที่จริงแล้วรินรดาไม่ได้รักเขาที่เธอกลับมาครั้งนี้เพื่อต้องการกอบกู้ศักดิ์ศรีของตัวเองที่โดนอดีตคนรักบอกเลิกเพราะต้องการไปแต่งงานกับผู้หญิงที่ร่ำรวยกว่าเธอ รินรดาไม่อยากรู้สึกเสียหน้าในสังคมว่าเธอเป็นคนทิ้งเปรมธวัชมาเพื่อที่จะถูกผู้ชายคนใหม่ทิ้งเธอแทน

         “คนเราทำไมถึงต้องแคร์คำพูดของคนอื่นมากกว่าความรู้สึกของตัวเองคะ ในเมื่อเขาไม่ได้รักคุณแล้วแต่งงานกันไปเขาก็คงไม่มีความสุขสู้ทำตัวเองให้เข้มแข็งแล้วรอคนที่รักเราและเรารักมาเจอกันไม่ดีกว่าหรือคะ”

         มินตราเธอถามด้วยความไม่เข้าใจจริงๆเพราะสิ่งที่รินรดายอมทำทุกอย่างก็เพียงเพื่อคนอื่นไม่ใช่เพื่อตัวเองเลย ทำไมเธอต้องเอาความรู้สึกและอนาคตมาแลกกับคำพูดของคนที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับชีวิตเรา

         “ผมก็เป็นหนึ่งคนที่เคยอยู่ตรงจุดนั้นผมใช้เงินทองหน้าที่การงานซื้อผู้หญิงให้มาอยู่กับผมและบอกกับตัวเองว่าผู้หญิงพวกนั้นต่างก็อยากได้ผมทั้งรักและหลงกันทั้งนั้นทั้งที่ความเป็นจริงผมรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาแค่ต้องการเงินแต่ที่ทำลงไปเพราะหวังให้สังคมไม่มองผมเป็นผู้ชายไร้ค่าที่ถูกรินรดาทิ้งมา”

         เปรมธวัชยอมพูดความในใจของเขาที่เขาไม่เคยพูดให้ใครฟังให้ภรรยาได้รับรู้ว่าเขาเองก็เคยผ่านจุดที่แคร์สายตาของคนอื่นจนลืมความรู้สึกของตัวเองมาแล้ว เขาใช้เงินทองหน้าที่การงานสร้างเสน่ห์ให้กับตัวเองโดยลืมไปเลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเสียไปมันไม่ใช่ความยั่งยืนสุดท้ายแล้วผู้หญิงพวกนั้นก็ไม่มีใครจริงใจ

         วันเกิดของชายหนุ่มมาถึงรินรดาขอร้องให้เขาอยู่กับครอบครัวไม่ต้องมาหาเธอไว้รอให้พ้นจากค่ำคืนวันเกิดก่อนค่อยเดินทางมาที่บ้านสวนชายหนุ่มก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมภรรยาจึงได้ผลักไสสามีให้อยู่ร่วมฉลองวันเกิดกับพ่อแม่แทนที่จะไปอยู่กับเธอแต่ก็จำใจต้องยินยอมทำตามทุกอย่างเพราะไม่อยากให้มินตรารู้สึกไม่ดีกลัวว่าเธอจะไม่ยอมกลับมาอยู่กับเขา

         “มีความสุขมากๆนะลูกขอให้สมหวังทุกอย่างหมดทุกข์หมดโศกเสียที”

         อมราอวยพรให้ลูกชายพร้อมกับที่สามีของเธอเป็นคนถือเค้กก้อนใหญ่มาให้ลูกชายได้เป่า เสียงร้องเพลงดังขึ้นแต่เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของพ่อและแม่ที่ร้องแต่มันกลับเป็นเสียงของมินตราที่ดังมาจากด้านหลัง

         “ Happy Birthday To You Happy Birthday To You Happy Birthday Happy Birthday Happy Birthday To You…..”

          สาวน้อยหยิบเค้กจากมือของพ่อสามีเดินตรงมาที่เจ้าของวันเกิดเทียนถูกจุดขึ้นเพื่อร่วมฉลองวันเกิดครบ 40 ปีของเปรมธวัชเมื่อแสงเทียนถูกเป่าให้ดับลงก็ถึงขั้นตอนของการตัดเค้ก

         “ทำไมมันตัดยากจังครับเขาใส่อะไรมาด้วย”

         ชายหนุ่มใช้ความพยายามอีกครั้งในการที่จะแบ่งเค้กออกเป็น 4 ส่วนและเขาก็ได้พบกับความจริงที่ซ่อนอยู่ในเค้กก้อนนั้น

         “นี่มันอะไรกันครับ  2 ขีด”

         เปรมธวัชหยิบวัตถุสีขาวที่มีขีดสี2 ขีดแจ้งผลอยู่ในนั้นเขารู้ดีว่ามันคือที่ตรวจการตั้งครรภ์เพียงแต่ด้วยความตกใจเขาเชื่อมโยงไม่ถูกว่าทำไมมันถึงมาอยู่ในนี้ได้

         “ของขวัญวันเกิดค่ะคุณพ่อ”

         สาวน้อยหอมลงที่แก้มของสามีเธอรู้สึกขำพี่อีกฝ่ายดูจะยังไม่เข้าใจว่าวัตถุที่เขาถืออยู่มันสื่อถึงอะไรกันแน่

         “ที่ตรวจนี้เป็นของคุณ เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน !”

         เปรมธวัชด้วยความดีใจยกตัวภรรยาขึ้นมากอดจนขาลอยขึ้นจากพื้นดิน อมราจึงต้องเดินไปดุลูกเพราะกลัวว่าจะกระทบต่อเด็กในท้องที่ตอนนี้อายุครรภ์ได้เพียงแค่ไม่กี่สัปดาห์

         “เป็นของขวัญวันเกิดที่มีค่าที่สุดเลยครับ”

         ชายหนุ่มถึงกับน้ำตาไหลเมื่อรู้ว่าตัวเองเกือบจะตัดสินใจทำอะไรที่ผิดพลาดไปตลอดชีวิตแล้วถ้าเขาคืนยังดึงดันจะแต่งงานกับรินรดาเขาคงไม่มีโอกาสที่จะให้ลูกได้เรียกเขาว่าพ่อ

          งานแต่งงานระหว่างเปรมธวัชและมินตราถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่บริเวณบ้านสวนซึ่งเป็นที่ดินของครอบครัวเปรมธวัชที่ซื้อไว้ธานินทร์มอบที่ดินผืนนั้นพร้อมด้วยเงินสดอีกจำนวนหนึ่งและชุดเครื่องเพชรของอมราเป็นสินสอดในการสู่ขอกับยุพา

         “ขอบคุณมากนะคะในความเมตตาของคุณท่านทั้งสอง”

         ยุพาไม่ได้เรียกร้องอะไรและเธอก็ไม่เต็มใจที่จะรับสมบัติมูลค่ามหาศาลแบบนั้นแต่สำหรับอมราและธานินทร์เขายินดีที่จะมอบให้เพราะมินตราก็เปรียบเหมือนลูกทั้งสองคนเพราะตั้งแต่เธอยังเล็กครอบครัวของเปรมธวัชก็คอยจุนเจือเลี้ยงดูให้ความช่วยเหลือมาตลอด

         เรื่องราวความรักระหว่างทั้งคู่ที่เป็นเพียงเพียงแค่สถานะของเจ้านายกับลูกสาวคนใช้โด่งดังไปทั่วในสังคมไฮโซและอดไม่ได้ที่จะมีคนพากันซุบซิบนินทาว่าเปรมธวัชกินไม่เลือกหรือแม้แต่ว่า           หญิงสาวว่าเป็นคนทะเยอทะยานมักใหญ่ใฝ่สูงอยากได้ลูกของเจ้านายเป็นสามี....แต่คำพูดเหล่านั้นไม่สามารถทำอะไรทั้งเปรมธวัชและมินตราได้ทั้งคู่รู้อยู่ว่าความจริงเป็นอย่างไรและเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้ทั้งสองคนต่างรู้ว่าความสุขที่แท้จริงของคนเราอยู่ที่ใจของตัวเองไม่ใช่ฝากไว้ที่ปากหรือความคิดของคนอื่น

         วันที่ทุกคนรอคอยมาถึงสาวน้อยหลานคนแรกของตระกูลลืมตาดูโลกธานินทร์ปู่นักธุรกิจที่เอาแต่ติดเพื่อนสนใจแต่การสังสรรค์แปรเปลี่ยนเป็นคนติดบ้านเพราะเขาแอบตำหนิภรรยาว่าชอบเลี้ยงลูกชายมาแบบตามใจจึงทำให้เปรมธวัชเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ธานินทร์เลยตั้งใจว่าเขาจะเป็นคนเลี้ยงหลานสาวด้วยตัวเอง

         “ขอบคุณมากนะที่คุณกับลูกเข้ามาเติมเต็มครอบครัวของผมในฐานะที่คุณเป็นภรรยารับจ้างวันนี้ผมก็มีค่าจ้างพี่จะจ่ายให้คุณ”

         ชายหนุ่มไม่ได้บอกว่าค่าจ้างนั้นคืออะไรแต่เขาขับรถพา                 สาวน้อยในดวงใจยอดภรรยาสุดที่รักไปที่สถานที่ราชการเพื่อจดทะเบียนให้เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา

         “ไม่ว่าจะที่ใดนับจากนี้คุณเป็นภรรยาของผม....ขอบคุณนะครับภรรยารับจ้าง”

         ความสุขของชีวิตคนเรามันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเคยเจ็บช้ำกับอะไรมามันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าเคยทุกข์มาด้วยเรื่องไรแต่มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกของเราตอนนี้ว่าเราเลือกที่จะเดินหน้าไปหาความสุขหรือยอมจมอยู่กับความเจ็บช้ำในครั้งเก่า

ชีวิตของคนเรามีแต่เดินไปข้างหน้าเมื่อรู้สึกว่ารักให้จงรีบบอกเมื่อรู้สึกว่าโกรธจงให้อภัยความรักของคนทั้งคู่ถึงแม้จุดเริ่มต้นจะไม่ได้เกิดจากความรู้สึกดีที่มีให้กันแต่ความผูกพันและความจริงใจทำให้ความรักค่อยๆเริ่มก่อตัวขึ้นถึงแม้สถานภาพจะต่างกันมากแต่เรื่องของหัวใจไม่มีคำว่าผิดหรือถูกมีแต่คำว่าความสุขเท่านั้น

จบบริบูรณ์