เริ่มจีบกันใหม่

ตอนที่5

เริ่มจีบกันใหม่

          ไม่นานร้านอาหารเวียดนามของภูผาก็ถูกเปิดอย่างเป็นทางการ ขิมเองทำอาหารได้ทุกเมนู เดือนแรกเธอมีผู้ช่วยเพียงคนเดียว แต่ร้านขายดีมาก ภูผาจึงต้องจ้างผู้ช่วยแม่ครัวเพิ่มอีกหนึ่งคน

          “เหนื่อยไหม ขอบคุณมากนะขิม ถ้าไม่ได้คุณผมคงแย่”

         ชายหนุ่มเดินมาที่ห้องครัวหลังจากลูกค้ากลับไปหมดแล้ว

          “ไม่เหนื่อยหรอกค่ะสนุกดี แล้วคุณไม่กลับไปกรุงเทพบ้างเหรอคะ เห็นอยู่ที่นี่มาหลายเดือนแล้ว”

          ขิมไม่กล้าถามถึงลูกกับภรรยาของเขาโดยตรงจึงถามแบบอ้อมๆ ทั่วไป

          “ไปกรุงเทพ ไปทำไมล่ะ ผมไม่ได้มีอะไรที่นั่นเสียหน่อย” คนตอบทำหน้าสงสัย

          หญิงสาวเลือกที่จะไม่ถามต่อ เธอคิดว่าชายหนุ่มคงเลิกรากับวรินแน่ๆเลย ถึงได้ย้ายมาอยู่ไกลแบบนี้ ด้วยความเป็นแม่ หญิงสาวรู้สึกห่วงลูกขึ้นมา แต่ก็เชื่อใจว่าในเมื่อวรินเองมีลูกไม่ได้อย่างไรเสีย เขาคงไม่ทิ้งลูกของเธอแน่นอน

          “เดี๋ยววันนี้ผมไปส่ง แต่ก่อนกลับ เราไปหาข้าวต้มร้อน ๆ กินกันดีกว่า ตั้งแต่มาอยู่เชียงใหม่ ผมยังไม่เคยขับรถเล่นเวลากลางคืนเลย เพราะเหนื่อยแต่กับเรื่องร้าน พรุ่งนี้ร้านหยุด คุณห้ามปฎิเสธเลยนะ ”

          หญิงสาวก็รู้สึกเหงาต้องการเพื่อนไม่ต่างจากเขาเหมือนกัน เธอเลือกที่จะมาอยู่ที่เชียงใหม่เพราะเป็นบ้านเกิดของแม่ แต่ตอนนี้พี่น้องของแม่เธอก็เสียชีวิตไปเกือบหมด บางคนก็ไปอยู่ต่างจังหวัด รุ่นลูกรุ่นหลานก็ไม่ค่อยรู้จักกัน หญิงสาวจึงรู้สึกชีวิตนี้เหมือนตัวคนเดียว

          “ร้านไหนอร่อย แนะนำหน่อยสิคนมาอยู่ก่อน”

          คนขับหันมาถามหญิงสาวตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างเขา เพื่อหวังที่จะหาเรื่องพูดคุยกันบ้าง

          “ขิมกินแต่ร้านที่อยู่ใกล้บ้าน ยังไม่เคยออกมาไกลแบบนี้เลยค่ะ คงแนะนำคุณภูไม่ได้”

          หญิงสาวตอบตามจริง เธอใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายและพอเพียงที่สุด เพราะเธอเพิ่งย้ายมาได้ไม่นาน งานก็เพิ่งจะมีทำ

          “ถ้าอย่างนั้นผมเลือกเลยนะ”

          ร้านข้าวต้มที่ภูผาเลือกอยู่ในตัวอำเภอเมืองก็จริง แต่อยู่ติดทางขึ้นเขาไปอีกจังหวัด บรรยากาศแถวนั้นสวย แล้วเย็นสบาย

          “เคยไปเที่ยวข้างบนหรือยัง ผมเคยไปไปขับรถสนุกมากโค้งเยอะสุดๆ”

          “ยังค่ะ ก็ขิมบอกแล้วว่าไม่มีรถ คุณจะให้ขิมเดินขึ้นไปเหรอคะ”

          คำตอบของคนที่กำลังรู้สึกน้อยใจในชีวิตตัวเอง ทำให้ภูผารู้สึกสงสารเพราะเขาไม่เคยลืมเลยว่าเธอคือภรรยาของเขา

          “พรุ่งนี้เราไปกัน เอาอย่างนี้เดี๋ยวผมพาคุณไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน แล้วมานอนที่คอนโดของผม พรุ่งนี้เราจะได้ออกเดินทางแต่เช้ามืด เผื่อมีโอกาสดีได้เจอหมอกสวยๆ”

          ภูผาลืมไปเลยว่า ตอนนี้เขากับขิมไม่ได้เป็นอะไรกันสัญญาหมดไปแล้ว

          “ผมหมายถึงนอนคนละห้อง อย่าคิดมาก”

          ชายหนุ่มพูดเอง อธิบายเอง จนขิมแอบอมยิ้มไม่ได้ ที่ชายหนุ่มทำท่าเหมือนกำลังเขินเธอ

          หญิงสาวยอมทำตามเพราะเธอก็อยากไปเที่ยวบ้าง และการไปนอนคอนโดของเขา คงไม่มีคนรู้จักมาเห็นหรอก และถ้าเกิดพลาดพลั้งอะไรขึ้นมา อย่างไรเขาก็เคยเป็นสามีชั่วคราวของเธอ

          “บ้านของคุณสวยนะ ทำไมไม่ซื้ออะไรเข้าบ้านบ้าง โล่งเหมือนไม่มีคนอยู่”

          ภูผานั่งรอหญิงสาวเก็บเสื้อผ้า สายตาก็มองสำรวจไปทั่ว

          “ฉันเอาเงินทั้งหมดที่มีซื้อบ้านหลังนี้ด้วยเงินสด เลยไม่มีเงินเหลือพอที่จะซื้ออย่างอื่น ตอนนี้ทำงานแล้ว คงค่อยๆเก็บเงินซื้อเอา ฉันขอตัวไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ”

          ชายหนุ่มเดินสำรวจทั้งภายในบ้านและนอกบ้าน บ้านหลังข้างๆ ยังไม่มีคนมาซื้อโครงการทำป้ายติดประกาศไว้ เพราะเป็นบ้านหัวมุม ราคาสูงกว่าหลังอื่น ชายหนุ่มเห็นแล้วรู้สึกมีแผนขึ้นมาทันที

          “เดินสำรวจไปทั่วเหมือนเด็กเลยนะคะ”

          หญิงสาวเดินลงจากบ้านมาพร้อมกระเป๋าเดินทาง                 ใบเล็กหนึ่งใบ

          “หมู่บ้านคุณน่าอยู่ บ้านแต่ละหลังออกแบบสวยมาก มีแต่บ้านคุณนั่นแหละที่ดูเดิมๆ เดี๋ยวผมขึ้นเงินเดือนให้นะ จะได้มีเงินมาแต่งบ้าน”

          “ขอสักห้าหมื่นนะคะ จะได้พอมีเหลือให้เก็บด้วย”

          ขิมแกล้งพูดเล่น เพราะทุกวันนี้เงินเดือนที่ชายหนุ่มให้เธอก็มากกว่าทำงานอย่างอื่นอยู่แล้ว ยิ่งถ้าเป็นช่วงวันศุกร์ เสาร์อาทิตย์ ลูกค้ามักจะกลับดึกและมาเยอะกว่าทุกวัน เธอยังจะได้โอทีพิเศษ รวมๆแล้วแต่ละเดือนก็เกือบสี่หมื่นอยู่

          “คุณนอนห้องนั้นนะ แต่ถ้านอนไม่หลับก็มาหาผมที่ห้องได้ ผมไม่ปิดประตูจะเปิดไว้รอคุณ”

          เมื่อถึงคอนโดภูผาก็เริ่มต้นปากหวานชวนคิดถึงความหลังทันที แต่ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่คิด ขิมเองก็รู้สึกคิดถึงบรรยากาศเก่าๆที่เขาทั้งคู่เคยอยู่ด้วยกันตั้งหลายเดือน

          “ถึงฉันจะนอนไม่หลับ แต่รับรองว่าคงไม่ไปหาสามีของคนอื่นแน่นอนค่ะ”

          “แต่ถ้าผมโสดล่ะ โสดแบบถูกต้องทั้งตัวและตามกฎหมาย คุณจะนอนไม่หลับแล้วมาหาผมไหม”

          คำพูดของชายหนุ่มทำให้ขิมที่กำลังเดินหันหลัง ถือกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าห้อง หยุดยืนนิ่ง

          หญิงสาวคิดไว้แล้วเชียวว่า เขาคงต้องเลิกรากับคุณวรินแน่ๆ ถึงได้เดินทางมาอยู่ไกลแบบนี้แล้วไม่กลับไปอีกเลย

          กลางดึกในขณะที่หญิงสาวหลับสนิทและปิดประตูแน่นหนาอย่าดี แต่กลับมีใครบางคนพยายามเข้าห้องเธอโดยการปีนผ่านระเบียง ที่เธอไม่ได้ล็อกไว้ เพราะระเบียงทั้งสองห้องอยู่ติดกันมีเพียงแค่ปูนเตี้ยๆกั้นอยู่

          “อุ๊ย!”

          ขิมสะดุ้งสุดตัว เตรียมหันไปฟาด คนบุรุกที่อยู่ดีๆ ก็มานอนกอดเธอ

          “ขิมผมเอง ผมคิดถึงคุณนะ ขอแค่นอนกอดเฉยๆ ไม่ทำอะไรมากกว่านี้แน่นอนถ้าคุณไม่ยอม”

ประโยคหลังทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอมันเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนมันกำลังร้องเรียกหาเขาอยู่ จนเธอต้องพยายามสวดมนต์ ตั้งสมาธิห้ามใจตัวเองให้ได้

สุดท้ายคืนนี้ก็ผ่านไป มีเพียงแค่ความอบอุ่นจากร่างกายของคนทั้งสองที่ส่งผ่านกันเท่านั้น เพราะทั้งคู่ต่างรู้ว่ามันเร็วไปที่จะเริ่มต้นกันใหม่ และภูผาเองก็ยังคงมีความลับที่ปกปิดคนในอ้อมกอดไว้