ลาก่อนลูกรัก

ตอนที่4

ลาก่อนลูกรัก

          แพทย์ที่ทำคลอดให้กับขิมเป็นน้องสาวของวริน ทุกอย่างจึงไม่มีปัญหา ทันทีที่เด็กน้อยคลอดออกมา วรินตั้งชื่อให้ว่าปูนปั้น เพราะเธอเป็นคนคิดและวางแผนปั้นมากับมือ

          “ดูแลตัวเองนะลูก หนูอยู่กับพ่อกับแม่ที่รักหนูที่สุดแล้ว”

         ขิมจูบลงไปที่หน้าผากของลูกชายของเธอ คืนวันนี้เธอก็จะออกจากโรงพยาบาลและไปให้ไกล ตามสัญญาที่ให้ไว้กับวริน

          เด็กน้อยเกิดมาด้วยใบหน้าที่เหมือนกับภูผามาก ดังนั้นปูนปั้นจึงเหมือนภูวดลไปด้วย ยิ่งทำให้วรินสบายใจ เพราะทุกคนจะได้เชื่อ

          ตลอดเวลาเกือบสี่เดือนที่วรินเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านเพื่อไม่ให้มีใครได้เห็นเธอ จะได้ไม่แปลกใจในวันที่เธอมีลูกขึ้นมา

         ภูวดลแกล้งอุ้มลูกออกมานอกห้องที่พักของแม่และเด็ก เพื่อพาหนุ่มน้อยปูนปั้นให้ได้มาเจอหน้ากับพ่อแท้ ๆ

          “ผมฝากลูกด้วยนะพี่ รักเขาให้มากๆ ถ้าวันไหนพี่ไม่ต้องการเขาแล้วหรือรักลูกผมน้อยลง บอกผมนะ”

          ภูผาเพิ่งเข้าใจคำว่าพ่อก็วันนี้ เขาตกหลุมรักเด็กน้อยคนนี้อย่างไม่มีเงื่อนไข แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมปล่อยไป เพราะทุกอย่างมันถูกตกลงกันไว้แล้ว และภูวดลก็ไม่ใช่คนอื่นเป็นลุงแท้ๆ ภูผาจึงสบายใจ

******สามเดือนผ่านไป******

          ภูผากลับไปที่อเมริการเพื่อไปบอกบิดาและแม่เลี้ยงของเขา ว่าตัวเขาเองต้องการจะมาเปิดร้านอาหารฝรั่ง กับอาหารเวียดนามที่เมืองไทย ในจังหวัดเชียงใหม่

“ดีเหมือนกัน พ่อก็อยากรู้ว่า ที่ไปเรียนทำอาหารมา มันจะสร้างรายได้ให้ลูกได้เหมือนกับการมาช่วยพ่อดูแลบริษัทนำเข้าสินค้าไหม”

จอร์นเขาไม่พอใจที่ภูผาสนใจที่จะเป็นเชฟแต่ได้    นาตาลีภรรยาใหม่ช่วยพูด ภูผาจึงไม่โดนดุ

“คุณคะ เราให้เงินลูกไปสักก้อน เอาไปเริ่มต้น จะได้มีร้านอาหารสวย ๆ ลูกค้าก็ต้องเยอะมากแน่ ๆค่ะ”

นาตาลีเธอรักภูผามาก ถึงกลับไม่ยอมมีลูก เพราะกลัวจะทำให้ลูกเลี้ยงน้อยใจ ชายหนุ่มจึงเป็นลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียว

จอร์นให้เงินภูผามาจำนวนหนึ่ง ซึ่งถือว่าสบายๆเลยกับการเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ สักสองสาขา

ชายหนุ่มใช้เวลาสามเดือนเต็มในการช่วยพ่อและแม่เลี้ยงจัดการเรื่องธุรกิจ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาจึงเดินทางมาที่เชียงใหม่ทันที

ก่อนที่ภูผาจะเดินทางกลับอเมริกา เมื่อครั้งที่มาช่วยพี่ชายฝาแฝดทำเรื่องสำคัญ เขาได้ขอข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับขิมไว้ และขิมก็บอกกับเขาเอง ว่าเสร็จงานแม่เธอเมื่อไหร่จะย้ายไปซื้อบ้านอยู่เชียงใหม่ทันที เพราะสาเหตุนี้ ร่านอาหารของชายหนุ่มจึงต้องมาเปิดที่เชียงใหม่

ร้านอาหารตกแต่งเสร็จใช้เวลาแค่เพียงเดือนเดียว แต่ตอนนี้ภูผากำลังต้องการรับสมัครพนักงาน และเขาตั้งใจว่าจะไม่เอาคนที่มีความรู้เกี่ยวกับการทำอาหารมาก่อน เขาต้องการสอนคนที่สมองว่างเปล่าพร้อมรับสิ่งใหม่ๆมากกว่า

ผ่านไปสิบวันจากการติดป้ายประกาศรับสมัครงานชายหนุ่มได้พนักงานเสิร์ฟแล้ว6คน โดยจะแบ่งไว้ที่ร้านอาหารฝรั่ง3 คน แล้วร้านอาหารเวียดนาม3คน แต่ก็ยังขาดแม่ครัวและผู้ช่วยแม่ครัว อีกร้านละ3 คน

“ป้าบุญช่วยครับ ไม่มีใครมาสมัครตำแหน่งแม่ครัวและผู้ช่วยบ้างเลยเหรอครับ”

ภูผาเรียกแม่บ้านที่เขารับสมัครเข้ามาตั้งแต่วันแรกที่เริ่มทำร้านและมีหน้าที่คอยรับสมัครพนักงานให้เขา

มีค่ะเพิ่งมาเมื่อกลางวันนี้ ตอนคุณภูผาออกไปข้างนอก ยังเด็กอยู่เลยนะคะ อายุ24เอง เห็นว่าทำอาหารไม่เป็นแต่อยากทำ เดี๋ยวป้าไปหาใบสมัครมาให้ค่ะ

ทันที่ที่ป้าช่วยยื่นใบสมัครที่ติดรูปไว้เรียบร้อย ภูผาถึงกับมองคนในภาพด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและดีใจที่สุด

“ป้าช่วยครับ โทรศัพท์ไปบอกเธอเลย ว่าผมรับเธอเข้าทำงานแล้วให้มาเริ่มงานพรุ่งนี้เช้าเลย เพราะผมต้องสอนเธอทำอาหารก่อนที่ร้านจะเปิดจริงๆ”

ป้าบุญช่วยคิดไว้แล้วเชียว ถ้าเจ้านายของเธอได้เห็นหน้าหญิงสาวที่มาสมัครงาน จะต้องรีบรับทันที เพราะเธอทั้งสวยทั้งน่ารัก

วันนี้ภูผาเข้ามาที่ร้านแต่เช้า เพราะทนรอที่จะเจอกับขิมแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว จะโทรไปคุยก่อน ก็กลัวจะทำให้เธอรู้ตัวแล้วไม่ยอมมาทำงานกับเขา

“คุณภูคะ เธอมาแล้ว ป้าให้นั่งรออยู่ที่หน้าร้าน” ป้าช่วยเดินมาบอชายหนุ่มในครัว

“สวัสดีครับ”

ชายหนุ่มส่งเสียงทักทายไปก่อน เพื่อหวังให้สาวสวยที่ยืนรอเขาได้ยินเสียงแล้วอาจพอจำได้

“ค่ะ สวัส....ดีค่ะ”

หญิงสาวแทบพูดไม่จบประโยค เพราะชายหนุ่มตรงหน้าคืออดีตสามีชั่วคราวของเธอ

“ดีใจนะที่ได้เจอคุณ”

ชายหนุ่มพยายามเดินเข้ามาใกล้ แต่ขิมกลับถอยหลังออก

“เราะจเริ่มงานกันเลยไหมคะ”

หญิงสาวไม่เงยหน้ามอง เอาแต่จ้องที่ปลายเท้าตัวเอง มือไม้เธอดูสั่นกลัวไปหมด

“เราจะเริ่มงานกันวันนี้เลย และเอาเป็นว่าเราจะเริ่มต้นใหม่ในทุกๆเรื่อง ที่ผ่านมาถือว่าผมกับคุณไม่เคยรู้จักกันมาก่อน”

ภูผารู้ว่าขิมกำลังรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องในอดีต เขาจึงตัดสินใจพูดให้เธอรู้ว่า ต่อแต่นี้ไปเขากับเธอจะเป็นเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น

“ตามผมเขามาในครัว อย่างน้อยวันนี้คุณต้องได้สองเมนูกลับไป คุณแจ้งว่าสนใจจะอยู่ร้านอาหารเวียดนาม ซึ่งก็ง่ายกว่าร้านอาหารฝรั่ง เพราะอาหารเวียดนามจะใกล้เคียงกับอาหารของไทย”

ภูผาพยายามเว้นระยะห่าง และเขาก็ทำมันได้ดี เหมือนไม่เคยรู้จักกับหญิงสาวที่ยืนฟังเขาสอนอยู่ข้าง ๆมาก่อนเลย

วันนี้ขิมกับภูผาใช้เวลาทั้งวันในการฝึกทำอาหาร ขิมสามารถเรียนรู้ได้ดี จากที่ตั้งใจว่าจะสอนแค่สองเมนู แต่วันนี้ได้ถึงสาม พรุ่งนี้ภูผาจะให้หญิงสาวทำเองทั้งหมดโดยที่เขาไม่เข้าไปยุ่งเลย

“เก่งมากเรียนรู้ได้เร็ว วันนี้คุณกลับได้แล้ว พรุ่งนี้ก็มาถึงที่นี่ให้เร็วกว่าวันนี้หน่อยแล้วกัน”

ภูผาส่งหญิงสาวที่หน้าประตูร้าน และกำลังจะเดินหันหลังเข้าร้านไป แต่ต้องหยุดเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อเขา

“คุณภูลูก เอ่อ....ปูนปั้นเป็นอย่างไรบ้างคะ”

ขิมพยายามตัดใจที่จะไม่รู้เรื่องของลูกชายเธอมาตลอดแต่ในที่สุดเธอก็หมดความอดทนเมื่อเจอหน้าพ่อของลูก

“ที่นี่ไม่มีปูนปั้น ไม่มีภูวดล ที่นี่มีแต่ภูผาเจ้าของร้านกับขิมเชฟคนเก่ง”

ชายหนุ่มตอบโดยที่ไม่หันไปมองคนถาม เพราะตัวเขาเองก็คิดถึงลูกไม่ต่างจากเธอ แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อทั้งคู่ตัดสินใจไปแล้ว

ขิมเดินทางกลับบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านมากนัก เธอซื้อด้วยเงินสดที่ได้จากวริน เธอจึงมีเงินติดตัวไม่มากนัก พอได้จากค่าเช่าบ้านที่กรุงเทพไม่กี่พัน เพราะเป็นเพียงบ้านหลังเล็กๆและอยู่ในพื้นที่ ที่ไม่ได้มีราคา

หญิงสาวเข้าใจ ว่าทำไมเจ้านายของเธอจึงไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก เพราะยิ่งพูด ยิ่งนึกถึงมันก็ยิ่งเจ็บ ขิมกำลังคิดว่าภูวดลคงเลิกกับวรินและเปลี่ยนชื่อใหม่