ถึงเวลาของความจริง

ตอนที่7

ถึงเวลาของความจริง

         ภูผาจอดรถหน้าบ้านของหญิงสาว เขารวบรวมความกล้าและตั้งสติ เพื่อคิดคำพูดและเหตุผลที่ดีที่สุด ที่จะทำให้ขิมยอมฟังเขาจนจบเรื่อง

          “ขิม เปิดประตูให้ผมหน่อย มีธุระด่วน”

          ชายหนุ่มโทรศัพท์เข้าไปก่อน เพราะกลัวว่าถ้าไปเคาะหน้าประตูเลยอาจจะทำให้อีกฝ่ายตกใจได้

          “ทำไมกลับมาอีกล่ะคะ เข้ามาในบ้านก่อน ขิมคิดว่าคุณกลับไปนอนหลับที่คอนโดแล้วเสียอีก เพราะเมื่อเช้าคุณต้องตื่นแต่เช้า”

          หญิงสาวหยุดพูดเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าจริงจัง และเอาแต่ถอนหายใจ ก้มหน้ามองมือสองข้างที่กำกันไว้แน่น

          “คุณภูมีอะไรหรือเปล่าคะ บอกขิมได้นะ หรือเรื่องนี้จะเกี่ยวกับลูก”

          ขิมเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี เพราะเรื่องที่ทำให้ชายหนุ่มไม่สบายใจและตัดสินในกลับมาหาเธอ คงไม่พ้นเรื่องเธอหรือปูนปั้นแน่ๆ

          “ทั้งสองคน ผมไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับคุณอย่างไรดี ผมละอายไปหมด”

          ชายหนุ่มทำท่าเหมือนคนที่กำลังควบคุมสติไม่ได้ เขาโวยวายตาแดงกร่ำ

          “ลูกเป็นอะไรคะ เกิดอะไรขึ้นกับลูก”

          หญิงสาวห่วงอยู่เรื่องเดียว คือปูนปั้น เธอกลัวว่าลูกของเธอจะเป็นอะไร

          “ลูกสบายดี แต่คนที่ไม่สบายคือคุณวริน เธอกำลังเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง และคงมีเวลาอีกไม่นาน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมจะมาบอกกับคุณ”

          ภูผาคว้ามือหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างเขา ด้วยสายตาที่อ้อนวอน เหมือนเด็กที่ไปทำอะไรผิดมา

          “คุณมีอะไรก็พูดออกมาเถอะค่ะ ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้ขิมไม่สบายใจ”

          “ขิมคุณสัญญาได้ไหม ว่าคุณจะฟังทุกอย่างที่ผมจะสารภาพให้คุณฟัง จนจบและผมอยากให้คุณให้อภัยผม ถึงแม้มันจะยากก็ตาม”

          ภูเผาที่ว่าแข็งแกร่งพอถึงเวลานี้ เขากลับรู้สึกทั้งกลัวทั้งหวาดหวั่นในสิ่งที่จะตามมา

          “ค่ะ ขิมสัญญา”

          ภูผาตั้งต้นเล่าเรื่องตั้งแต่วันที่พี่ชายของเขาภูวดล โทรศัพท์ตามให้เขากลับเมืองไทยด่วน แล้วถึงค่อยบอกสาเหตุ

          “แล้วคุณก็ยอม” ขิมพยายามควบคุมอารมณ์

          “ผมกับพี่ภูวดล คิดเหมือนกันว่า ในเมื่อคุณยอมเซ็นสัญญาแล้ว การที่คุณนอนกับผม คุณจะไม่ต้องผิดศีล ที่ไปนอนกับผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว ส่วนพี่ชายผมก็ไม่ต้องนอกกายภรรยา”

          “ใช่ที่คุณพูดถูกทุกคำ แต่ทำไมพวกคุณไม่บอกฉันตั้งแต่แรก เพราะถึงอย่างไรฉันก็ไม่มีทางเลือก”

          “คุณมีทางเลือกเพราะในสัญญาบอกไว้ว่าคนที่จะนอนกับคุณคือพี่ผม พวกเรากลัวคุณไม่ยอม”

          “และคุณมาบอกตอนนี้เพื่อต้องการอะไร”

          หญิงสาวไม่เข้าใจในเมื่อเรื่องมันจบและผ่านไปแล้ว เขาจะเพิ่งมาสำนึกผิดทำไม

          “พี่สะใภ้ผม กำลังจะจากโลกนี้ไป เธอไม่สบายใจกลัวว่า ถ้าเธอไม่อยู่แล้วพี่ภูวดลจะรับคุณไปเป็นภรรยาเพราะอย่างไรเสีย คุณก็เป็นแม่ของปูนปั้น ผมจึงอยากให้คุณไปกับผมไปบอกกับเธอ ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงคือเราสองคน คุณวรินเองก็ไม่รู้เรื่องที่พี่ชายผมมีแฝด เพราะเราแยกกันตั้งแต่เกิด พี่อยู่กับแม่ที่ไทย และผมไปอยู่กับพ่อที่อเมริกา แต่เราติดต่อกันตลอด และจะแอบมาเจอกันเฉพาะวันเกิดของแม่ จนแม่เสียไปเราถึงไม่ได้เจอกันอีกเลย”

          ชายหนุ่มถอนหายใจ เมื่อสุดท้ายหญิงสาวก็ทำตามสัญญา คือยอมฟังเรื่องราวทั้งหมดจนจบ

“ถ้าคุณวรินไม่อยู่แล้ว ปูนปั้นจะอยู่อย่างไรคะ”

หญิงสาวเริ่มใจเย็นลง เมื่อคิดถึงลูกชายของเธอที่กำลังจะเสียแม่ที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เกิด

“นอกจากไปเล่าความจริงทั้งหมดแล้ว ผมอยากจะให้เราทุกคนไปหาทางออกเรื่องนี้ด้วย”

ภูผาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูสบายใจขึ้นมา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้โกรธโมโหเมือนอย่างที่เขาคิดไว้

“ชีวิตของฉันดูแล้วก็น่าสงสารเนาะ ยอมเป็นเมียคนแปลกหน้าโดยที่เพิ่งมารู้ตอนหลังด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร เพื่อหาเงินรักษาแม่ แต่สุดท้ายแม่ก็จากไป ตอนนี้ลูกชายของฉัน ก็กำลังจะต้องสูญเสียคนที่รักเขาและดูแลเขามาตั้งแต่เกิด คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง”

ขิมมองชีวิตของเธอเป็นเหมือนละครน้ำเน่า ที่สุดท้ายละครเรื่องนี้นางเอกไม่เหลืออะไรสักอย่างแม้แต่ความภูมิใจในชีวิต

“ขิมคุณฟังผมนะ คุณยังเหลือลูก การไปของเราครั้งนี้ ผมตั้งใจจะรับลูกมาอยู่ด้วยเมื่อคุณวรินจากไป เพราะตอนนี้ ปูนปั้นคงเป็นกำลังที่ดีที่สุดสำหรับเธอ”

“แล้วคุณคิดว่าเธอและพี่ชายคุณจะยอมเหรอ”

“ยอมแน่นอน เพราะพี่ภูวดล เคยโทรมาหาผมด้วยเรื่องนี้ เขารู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่เห็นปูนปั้นรักเขา เพราะเขารู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร เขารู้ว่าเราสองคนรู้สึกคิดถึงลูกขนาดไหน ส่วนคุณวรินเธอกลัวพี่ชายผมจะแต่งงานใหม่อยู่ตลอด ถ้าเธอรู้ว่าปูนปั้นจะได้มาอยู่กับพ่อแม่แท้ๆ เธอคงจะสบายใจกว่าที่สักวันลูกชายของเธออาจจะต้องมีแม่เลี้ยง”

ขิมคิดตามในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด ความจริงแล้ว เธอก็รับรู้ถึงความแตกต่างระหว่างคุณภูที่อยู่กับคุณวริน กับคุณภูที่อยู่กับเธอ เพียงแต่ขิมแค่คิดว่า ฝ่ายชายคงต้องการแสดงให้ต่างกัน เพื่อเป็นการให้เกียรติภรรยา

การไปครั้งนี้ ความหวังของหญิงสาว คือการได้ลูกชายกลับมาเลี้ยง อย่างน้อยตอนนี้เธอก็มีงานทำแล้ว และ ภูผาก็คงไม่ปล่อยให้ลูกของเขาต้องลำบาก แต่เธอจะไม่เรียกร้องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ จะปล่อยให้ทุกอย่างผ่านแล้วก็ผ่านไป