ตอนที่14

เช้าวันต่อมา

แพรไหมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะว่ารู้สึกว่าหมอนข้างที่เธอกอดอยู่นั้นมันทำไมแข็งแปลกๆเมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าไอ้ที่เธอกอดอยู่มันไม่ใช่หมอนข้างกลับเป็นชายหนุ่มที่มาหาเธอเมื่อวานแทนหญิงสาวไม่รู้ว่าเขามานอนที่ตียงของเธอตั้งแต่เมื่อไรทำเอาทำเอาเธอแทบจะกรี๊ดแต่ก็ต้องเอามือปิดปากเอาไว้แล้วค่อยๆเขยิบออกห่างจากตัวชายหนุ่ม

แพรไหมเริ่มคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานว่าเขามานอนห้องเธอได้ยังไงเธอจำได้ว่าเมื่อวานเขานั่งทำแผลให้เธออยู่หลังจากนั้นภาพก็ตัดไปตื่นมาอีกทีก็เจอเขานอนอยู่ตรงนี้แล้วเธอพยายามคิดว่าเป็นเธอเองเหรอที่ชวนเขามานอนด้วยแต่เอ…ออ.ก็ไม่น่าจะใช่

พลันสายตาของเธอก็หันไปมองหน้าของชายหนุ่มที่กำลังหลับอยู่ตอนนี้พอดีหญิงสาวคิดว่าตอนที่เขาหลับก็หล่อดีเหมือนกันแฮะเธอค่อยๆลองใช้มือน้อยๆของเธอยื่นไปจับเคราของเขาเล่นเบาๆพร้อมยื่นหน้าเข้าไปมองเขาใกล้ๆ

ตอนนี้เธอรู้สึกว่าใจของเธอเต้นแรงแปลกๆหน้าที่ซีดเซียวจากการตื่นนอนก็เริ่มมีสีแดงระเรื่อยิ่งเธอมองเขาใกล้ๆความหล่อของเขานี่ชนะพวกนายแบบหน้าปกนิตยาสารดังๆขาดเลยนะเนี่ยยย

“จะลักหลับผมเหรอ”

จู่ๆชายหนุ่มก็ลืมตาพรึ่บขึ้นมาทำเอาหญิงสาวผละออกแทบไม่ทันชายหนุ่มต้องขำให้กับอาการตกใจแรงของเธอที่เขาแค่แกล้งเธอนิดเดียวเองอันที่จริงเขาตื่นก่อนเธอตั้งนานแล้วแต่เห็นว่ายังเช้าอยู่แล้วหญิงสาวก็ยังกอดเขาไม่ปล่อยด้วยเลยอยากจะให้เวลาที่ดีแบบนี้อยู่เขานานๆเลยนอนต่อแต่ก็ไม่ได้หลับสนิทเขารู้ตัวทุกอย่างว่าหญิงสาวตื่นขึ้นมาทำอะไรแต่แค่อยากแกล้งเธอเล่นเท่านั้น

“ปะ...ป่าวซะหน่อยแล้วคุณมานอนที่ห้องแพรได้ไงเนี่ยบ้านตัวเองมีทำไมไม่กลับเล่าห้ะ”

หญิงสาวตีเนียนแกล้งโวยวายกลบอาการเขิน

“ผมไม่อยากให้คุณอยู่คนเดียวผมเป็นห่วง”

คำว่าเป็นห่วงจากปากชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวรู้สึกดีแปลกๆแต่ก็ต้องรีบสลัดความรู้สึกนี้ออกจากหัวและบอกตัวเองว่าเขาก็แค่ผู้ชายที่ทำร้ายเธอวันนั้นอย่าหวั่นไหวกับคำพูดและการกระทำดีๆและหน้าหล่อๆของเขาเป็นอันขาด

“คุณไม่ต้องห่วงหรอกแพรอยู่ได้เอ่อ…แล้วคุณก็กลับไปได้แล้วเรื่องค่ารักษายายของแพรเดี๋ยวแพรจะรีบหาเงินมาคืนคุณให้เร็วที่สุด.....ละ...แล้วต่อไปนี้เราไม่ต้องเจอกันก็ได้ติดต่อกันทางมือถือก็พอเนอะ”

หญิงสาวหันมาพูดกับชายหนุ่มพร้อมยิ้มแหยๆเธอรู้สึกขอบคุณเขามากที่ช่วยเรื่องยายของเธอแต่การกระทำเขาครั้งนั้นเธอไม่อาจทำใจลืมมันได้จริงๆเฮ้ออออใช้วิธีติดต่อกันทางมือถือแหละดีแล้ว

“เฮ้อ...เมื่อวานก็ไล่วันนี้ก็ไล่อยากให้ผมไปจากคุณมากเลยว่างั้น”

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับความคิดของหญิงสาวนี่เธอไม่เห็นความรู้สึกดีๆที่เขามีต่อเธอบ้างเลยหรือไง

“แพรไม่ได้ไล่ค่ะ...ก้อออออ..แค่บอกว่าเราไม่ต้องเจอกันอีกติดต่อกันทางมือถือก็พอ”

หญิงสาวเริ่มมีน้ำเสียงที่อ่อนลงและพูดโดยที่ไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่ม

“ก็นี่แหละคุณเค้าเรียกว่าไล่”

ชายหนุ่มแทบกุมขมับเธอยังกล้าเถียงเขาข้างๆคูๆอีก

“ถ้าผมจะบอกว่าผมชอบคุณอยากรับผิดชอบคุณจะเชื่อไหม”

ชายหนุ่มลองตัดสินใจบอกความในใจของเขาไปดูซิเธอจะพูดว่ายังไงยังจะกล้าไล่เขาอีกหรือป่าว

“คะ..คุณชอบแพร....เอ่อ...ถ้าคุณพูดเพราะรู้สึกผิดเรื่องวันนั้นไม่ต้องก็ได้ค่ะแพรเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดแพรจะพยายามลืมมันให้เร็วที่สุดแต่ทางเดียวที่แพรคิดว่าจะลืมมันได้....คือ...คือ..เราไม่ต้องเจอกันอีกจะดีที่สุดค่ะ”

แพรไหมคิดว่าที่ชายหนุ่มพูดออกมาแบบนั้นเพราะเขาอาจจะรู้สึกผิดที่ทำร้ายเธอมันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเจอกันไม่กี่ครั้งจะมาบอกชอบเธอยังไงเธอก็ไม่เชื่อเขาเด็ดขาด

“หึ”

ภูผาสบถขำออกมาให้กับความคิดของเธอดูคิดเข้ายัยบ๊องเอ๊ยไม่นึกเสียดายความบริสุทธิ์ของเธอบ้างหรือไงแถมปฏิเสธคนอย่างเขาไม่เหลือเยื่อใย..นี่ใคร ภูผา แอนเดอสันเนี่ยนะที่เธอกล้าปฎิเสธ...เธอจะคิดยังไงก็แล้วแต่เธอเลยแต่เขาจะไม่ยอมเลิกยุ่งกับเธอเด็ดขาด

“เอ่อ…ว่าแต่แพรยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยค่ะคุณชื่ออะไรเหรอคะเวลาแพรติดต่อคุณจะได้เรียกถูกค่ะ”

ชายหนุ่มรีบนั่งเสยผมเมื่อได้ยินคำถามของหญิงสาวที่ส่งสายตาใสซื่อมาถามเขาพึ่งคิดจะถามชื่อกันหรือไงนี่เขากำลังชอบผู้หญิงแบบไหนกันนะ

“ผมชื่อ ภูผา แอนเดอสัน เรียกว่าภูเฉยๆก็ได้ผมอายุ 36 ปี”

ชายหนุ่มหันมาจ้องหน้าพร้อมบอกหญิงสาวทั้งชื่อและอายุของเขาเธอจะได้รู้เอาไว้กว่าจะถามชื่อเขาออกมาได้เขานึกว่าจะเรียกเขาชื่อคุณไปตลอดเสียอีก

“ค่ะคุณภู...อืม..ถ้าคุณแก่กว่านี้อีกไม่กี่ปีคุณเป็นพ่อแพรได้เลยนะคะเนี่ย..แฮ่ะๆ..”

หญิงสาวพูดสิ่งที่เธอคิดพร้อมหัวเราะออกมาให้เขาเบาๆแต่เมื่อเห็นสีหน้าของชายหนุ่มไม่ตลกด้วยเธอจึงหุบยิ้มแล้วหันหลบหน้าเขาแทบไม่ทัน

“อืม”

ชายหนุ่มถึงกับต้องส่งสายตาพิฆาตออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของเธอดูซิช่างคิดได้ในสมองเขาตอนนี้คิดว่าเธอหลอกด่าเขาหรือเธอคิดจริงกันแน่

“เอ่อ…แล้วคุณภูจะกลับตอนไหนคะ..อ้อ..แพรขอเบอคุณไว้ด้วยค่ะเวลาที่แพรจะใช้หนี้คุณเดี๋ยวแพรโทรหา”

หญิงสาวรีบพูดขอเบอติดต่อเขาไว้กลัวว่าเธอจะลืมเวลาที่เธอมีเงินใช้หนี้เขาจะได้โทรหา

“ไม่ต้องหรอกคุณผมถือซะว่าผมไถ่โทษเรื่องที่ผมทำกับคุณวันนั้นแล้วกัน”

ชายหนุ่มคิดว่าถ้าเขาไม่พูดแบบนี้เธอก็ยังยืนยันที่จะใช้หนี้เขาอยู่ดีเลยใช้เหตุผลวันนั้นเป็นข้ออ้างก็แล้วกันแต่เมื่อพูดเสร็จนึกอยากตีปากตัวเองยิ่งนักที่ทำให้หญิงสาวเริ่มหน้าเสียเพราะคำพูดของเขาอีกจนได้

“เอ่อเรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกันค่ะงั้นถ้าคุณไม่อยากให้แพรใช้หนี้คุณแพรก็ขอตอบแทนคุณหนึ่งเรื่องแล้วกันค่ะถ้าคุณมีอะไรให้แพรช่วยแพรจะยอมช่วยคุณหนึ่งเรื่องโอเคไหมคะ”

ที่หญิงสาวพูดออกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากเอาเปรียบคนที่ช่วยเหลือเธอสักเท่าไรในเมื่อเขาเองยืนยันที่จะไม่รับเงินคืนเธอก็ให้ข้อเสนอนี้แก่เขาก็แล้วกันแค่หนึ่งเรื่องเท่านั้นเธอจะได้ไม่ต้องรู้สึกติดหนี้บุญคุณเขาอีก

“อืม..อย่างนั้นก็ได้”

ชายหนุ่มคิดว่าก็ดีเหมือนกันที่เธอให้ข้อเสนอนี้มาวันนี้เขาเองก็คงต้องกลับไปก่อนเพื่อที่จะหาวิธีเข้าหาเธอใหม่เพราะขืนถ้าคุยกับเธอตอนนี้ว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอหญิงสาวคงไม่เชื่อเขาเป็นแน่เขาคงต้องใช้เวลาพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขาไม่ใช่แค่รู้สึกผิดแต่เขาชอบเธอจริงๆต่างหากไม่เช่นนั้นคงไม่ตามเธอมาจนถึงที่นี่หรอก