ตอนที่18

“หนูชื่อแพรไหมใช่ไหมไหนมาใกล้ๆย่าหน่อยซิ”

เอมิลี่นั่งมองหญิงสาวอยู่ที่หัวโต้ะรู้สึกอยากจะมองหน้าหญิงสาวตัวเล็กบอบบางที่ช่างกล้าหาญตรงนี้เสียจริง

เมื่อหญิงสาวถูกผู้เป็นย่าของชายหนุ่มเรียกให้เธอเข้าไปหาใกล้ๆเธอจึงค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาด้วยความนอบน้อมตามที่ยายของเธอเคยสอนมาหญิงสาวยิ้มให้หญิงแก่ตรงหน้าอย่างจริงใจเธอรู้สึกว่าคนตรงหน้าช่างดูอบอุ่นทำให้เธอนึกถึงยายของเธอที่นอนป่วยอยู่ตอนนี้เหลือเกิน

“ไหนขอย่าดูหน้าใกล้ๆหน่อยซิ...น่ารักจังเลยนะเราอายุเท่าไรแล้วจ๊ะหนูแพร”

“22เข้า23แล้วค่ะคุณย่า”

แพรไหมรู้สึกหายใจทั้งท้องขึ้นมาทันทีที่คุณย่าของชายหนุ่มไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เขาบอกเลยสักนิดแถมยังดูเอ็นดูเธออีกด้วย

“อย่างนั้นเรอะ...อืม..อย่าหาว่าย่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะแล้วท้องรึยังล่ะ”

"พรวดดดดด......"

ภูผากำลังยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเมื่อได้ยินคนเป็นย่าถามคำถามว่าที่หลานสะใภ้ทำเอาเขาสำลักน้ำพุ่งพรวดออกมาทันควันเขาไม่คิดว่าคุณย่าของเขาจะถามตรงไปตรงมาแบบนี้เมื่อเขาหันไปดูหญิงสาวตอนนี้เธอก็ดูมีสีหน้าที่ตกใจไม่ต่างจากเขาเช่นกัน

“คุณแม่คะ”

พิมพาเมื่อได้ยินคนเป็นแม่สามีถามหญิงสาวตรงไปตรงมาแบบนั้นเธอเองก็ต้องรีบเข้าไปจับแขนของหญิงสูงวัยทันทีเป็นการร้องขอให้ถามคำถามที่เบาลงกว่านี้หน่อยเพราะดูจากหน้าหญิงสาวแล้วคงจะตกใจอยู่ไม่น้อย

“คริๆๆๆๆ..5555”

เพลงพิณนั่งกลั้นขำกับคำถามของคนเป็นย่าของเธอไม่คิดว่าคุณย่าของเธอจะเรียลได้ขนาดนี้ยิ่งเห็นหน้าพี่ชายของเขาที่ดูตกใจขนาดนั้นยิ่งตลกไปใหญ่

“คุณย่าครับผมพึ่งคบกันเองนะครับยังไม่ได้คิดเรื่องแต่งงานมีลูกด้วย”

เอมิลี่เห็นสีหน้าของหลานชายก็อดขำไม่ได้ที่เธอถามหญิงสาวแบบนั้นเพราะเธอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรคิดว่าจะเล่นเกมส์ก็เล่นไปเธอก็ขอแจมด้วยละกันอยากจะเห็นสีหน้าคนที่ตัวเองคิดว่าเป็นผู้ชนะนักว่าจะมีทีท่าอย่างไรเมื่อเธอโพร่งคำถามแบบนี้ใส่แฟนหลอกๆขอหลานชาย

“ย่าเข้าใจนะว่าหนูแพรพึ่งคบกับตาภูแค่เดือนสองเดือนแต่ย่าก็เข้าใจย่าหน่อยนะว่าย่าอยากอุ้มเหลนแย่แล้วร้อยวันพันปีตาภูไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านก็มีแต่หนูแพรนี่แหละและหนูแพรก็คงจะเป็นคนที่ตาภูเลือกให้เป็นแม่ของลูกแล้วหละถ้าอย่างนั้นรีบแต่งงานมีเหลนให้ย่าไวๆเลยนะ”

เอมิลี่พูดไปยิ้มไปเธอรู้สึกเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าอยู่เหมือนกันซึ่งเธอเองก็พอจะรู้ประวัติคร่าวๆอยู่บ้างเพราะคนอย่างเธอไม่ใช่ยายแก่คร่ำครึที่ไม่ทันหลานชายเธอเอก็ต้องจ้างสายสืบให้สืบเรื่องหลานชายของเธออยู่เหมือนกันว่าหลานชายของเธอกำลังเล่นอะไรอยู่จึงรู้ว่าหลานชายของเธอน่าจะอยากที่จะจริงจังกับสาวน้อยตรงหน้าของเธออยู่ไม่น้อยแต่ติดตรงเธอไม่อยากเล่นด้วยเอาเสียนี่ดูยังไงก็รู้ว่าหลานของเธอต้องใช้แผนไม่ดีบังคับเธอแน่นอน

และในเมื่อหลานชายของเธอเลือกที่จะเอาชนะเธอแบบนี้เธอก็จะขอตีเนียนแกล้งทำไม่รู้ร่วมด้วยทำให้แผนควงแฟนปลอมๆของหลานชายดำเนินไปด้วยดีและก็แอบหวังว่าหลานชายของเธอจะเอาชนะใจสาวน้อยตรงหน้านี้ได้เร็วๆละกันเธอคิดว่าเกมส์นี้เธอชนะขาดหลานชายไปเรียบร้อยแล้วแต่คนที่แพ้ยังไม่รู้ตัวก็เท่านั้นให้มันรู้กันไปว่าใครมันจะเกมส์ก่อนใคร

“เอ่อ...คือแพรคือ...ตอนนี้แพร”

หญิงสาวทำหน้าลำบากใจและยังคิดคำตอบที่จะตอบคนตรงหน้าไม่ได้เลยหันหน้าของเธอที่คิ้วกำลังขมวดชนกันมาหาชายหนุ่มเพื่อเป็นการขอความช่วยเหลือ

“คือแพรเธออยากจะทำงานอีกสักปีสองปีน่ะครับคุณย่าเรื่องนั้นค่อยว่ากันอีกที”

“ใช่ๆค่ะ”

แพรไหมถอนหายใจเฮือกใหญ่โล่งใจที่ชายหนุ่มช่วยเธอเอาไว้ทันตอนนี้เธอเริ่มรู้แล้วว่าที่ชายหนุ่มบอกว่าคุณย่าของเขาน่ากลัวนั้นน่ะมันน่ากลัวแบบไหนเมื่อกี้ใจเธอก็แทบจะเต้นหลุดออกมาข้างนอกอยู่แล้ว

“น้องแพรแล้วแผลดีขึ้นไหมจ๊ะ”

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะพี่เพลงอีกสองวันแพรน่าจะไปทำงานได้แล้วค่ะ”

หลังจากที่แพรไหมลุกขึ้นมานั่งที่โต้ะข้างชายหนุ่มทุกคนก็เริ่มนั่งทานอาหารกันไปคุยกันไปมีแต่หญิงสาวเท่านั้นแหละที่ทานอะไรไม่ค่อยลงเพราะว่าความรู้สึกผิดมันจุกแน่นอยู่ในอกเธอจึงนั่งทานกับข้าวอย่างละนิดอย่างละหน่อยเพื่อเป็นพิธีละเธอก็นั่งคุยกับเพลงพิณตามประสาสาวๆไปเรื่อยการได้คุยกับเพลงพิณทำให้ความรู้สึกอึดอัดของเธอลดลงอย่างมาก

“แล้วคุณยายสบายดีไหมจ๊ะพี่ว่าจะเข้าไปหาอยู่พอดีเลย”

“เอ่อ..ยายแพรเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ”

“ตายจริงทำไมไม่บอกพี่เลย”

เพลงพิณมีสีหน้าตกใจเมื่อรู้ว่าคุณยายของหญิงสาวเข้าโรงพยาบาล

“คือแพรไม่อยากรบกวนพี่เพลงน่ะค่ะ”

แพรไหมจำได้ว่าเพลงพิณเคยบอกว่าถ้ามีเรื่องให้ช่วยอะไรบอกได้ทันทีแต่เธอเองรู้สึกเกรงใจหญิงสาวที่พึ่งรู้จักกันถ้าจะขอร้องให้ช่วยเธอก็เกรงใจเธอจึงไม่ได้บอกเรื่องที่ยายของเธอเข้าโรงพยาบาลกับเพลงพิณแล้วอีกอย่างชายหนุ่มก็รับผิดชอบเป็นเจ้าของไข้ไปแล้วด้วย

“ไม่ต้องห่วงหรอกเพลงเรื่องคุณยายของแพรพี่ดูแลแล้ว”

เมื่อชายหนุ่มเห็นน้องสาวของเขาตั้งท่าเป็นห่วงจนออกนอกหน้าซะขนาดนั้นเขาจึงอกว่าเขาเป็นคนจัดการเรื่องนี้เองเธอจะได้สบายใจ

“แล้วแบบนี้หนูแพรก็อยู่คนเดียวสิจ๊ะอันตรายแย่เลย”

พิมพานึกเป็นห่วงหญิงสาวตัวเล็กๆที่อยู่บ้านคนเดียวมันคงอันตรายน่าดู

“แบบนั้นหนูแพรก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ซะเลยสิจนกว่ายายหนูแพรจะหาย”

เอมิลี่เห็นว่าเรื่องนี้ค่อนข้างเข้าทางแผนของเธอที่จะให้หลานชายมีทายาทจึงบอกให้หญิงสาวมาอยู่ที่นี่ซะเลยเผื่อสัมพันธ์ของทั้งคู่จะดีขึ้นเธอก็จะได้มีเหลนอุ้มสมใจเสียที

“แต่ว่า.....”

“ไม่ต้องแต่หรอกจ๊ะหนูแพรยังไงๆอีกหน่อยเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันอยู่ที่นี่จะปลอดภัยกว่านะ”

แพรไหมยังพูดไม่ทันจบคนเป็นย่าของชายหนุ่มก็พูดแทรกคะยั้นคะยอให้เธออยู่ที่นี่ทันที

“คุณ”

“อืม..ก็ดีนะที่รักอย่างน้อยอยู่ที่นี่ก็ปลอดภัยกว่าอยู่ที่บ้าน”

หญิงสาวใช้ปลายนิ้วดึงชายเสื้อชายหนุ่มเพื่อเป็นการร้องขอให้ช่วยเธออีกครั้งเพราะเธอเองไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ยิ่งอยู่นานเธอยิ่งรู้สึกผิดแต่ชายหนุ่มกลับไปเสริมทัพคุณย่าของเขาเสียนี่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอโดนรุมเป็นหมาจนตรอกเข้าแล้วล่ะสิ

ชายหนุ่มรู้สึกรักคนเป็นย่าขึ้นมาทันทีที่คำสั่งของคุณย่าเขามันช่างเข้าทางเขาเสียจริง

“โอ้ยยยยย”

เมื่อหญิงสาวรู้สึกว่ายังไงเธอก็ปฏิเสธไม่ได้แล้วแต่ก็ขอทำอะไรระบายความโมโหชายหนุ่มหน่อยเถอะเธอจึงค่อยๆสอดมือไปบิดเอวของเขาให้ระบายอารมณ์หน่อยเถอะเจ้าเล่ห์ดีนัก

“เป็นอะไรคะพี่ชายยยย”

“ปะ...ป่าวววว”

เพลงพิณดูออกว่าพี่ชายเธอร้องเพราะอะไรเธอก็แกล้งถามไปงั้นเพราะตอนนี้เธอเริ่มจะรู้แล้วว่าอนาคตพี่ชายเธอต้องสยบให้สาวน้อยคนนี้แน่นอน