ตอนที่23

บ้านแอนเดอสัน

เย็นของวันต่อมา

“ว้าว….สวยจังเลยแพรพี่ว่าแล้วว่าแพรต้องใสชุดนี้สวยแน่ๆ”

เพลงพิณยืนยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้าที่พึ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเธอคิดไม่ผิดที่เลือกชุดสีขาวนี้ให้กับเธอเพราะพออยู่บนตัวหญิงสาวแล้วมันช่างเข้ากับเธอมากที่สุดรวมทั้งทรงผมที่รวบตึงมัดหางม้าลุคนี้ทำให้แพรไหมดูลุคเป็นสาวที่มีรสนิยมมากขึ้น

“ขอบคุณค่ะ”

แพรไหมยืนยิ้มให้ตัวเองในกระจกเธอไม่คิดว่าตัวเองจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้หลังจากที่แต่งหน้าทำผมเสร็จเธอเองยังตะลึงคนในกระจกอยู่เลย

“งั้นถ้าเรียบร้อยแล้วเราไปกันเถอะ…อ้อ…แล้วถ้ารู้สึกเวียนหัวหน้ามืดบอกพี่ได้นะ”

“ค่ะ”

เพลงพิณยังเป็นห่วงหญิงสาวกลัวว่าเธอจะมีอาการแบบเมื่อวานอีก

“เรียบร้อยแล้วค่ะเราไปกันเถอะ”

เพลงพิณพูดขึ้นหลังจากที่เห็นทุกคนยืนรออยู่ข้างล่างกันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วภูผาหันมาตามเสียงของคนเป็นน้องสาวพลันสายตาก็เหลือบไปจ้องมองคนที่เดินตามหลังน้องสาวเขาทันทีภาพตรงหน้าช่างสะกดสายตาของเขาให้มองไปทางไหนไม่ได้วันนี้แพรไหมสวยแปลกตามากสวยมากจนเขาหยุดมองไม่ได้ทั้งชุดและการแต่งหน้าทำผมทำให้เธอดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“น้องแพรสวยใช่ไหมล่ะคะพี่ชาย”

เมื่อเพลงพิณเห็นคนเป็นพี่ชายมองหญิงสาวตาเป็นมันก็เลยขอแซวหยอกพี่ชายเธอเล่นหน่อยเล่นมองจ้องจนหญิงสาวเขินจนทำหน้าไม่ถูกแล้ว

แพรไหมรู้สึกเขินแปลกๆที่ชายหนุ่มเอาแต่จ้องมองเธอขนาดนั้นแถมวันนี้ชายหนุ่มยังดูดีมากๆอีกด้วยทั้งชุดที่เขาใส่และทรงผมที่ปัดเรียบเข้ากับหน้าลูกครึ่งของเขาได้อย่างดีมันทำให้ใจเธอเต้นผิดจังหวะแปลกๆเธอยอมรับเลยว่าวันนี้ชายหนุ่มดูดีมากจริงๆ

หญิงสาวนอนคิดทั้งคืนว่าจะหาโอกาสบอกเขาเรื่องลูกกับเขายังไงดีเธอตัดสินใจแล้วว่ายังไงวันนี้เธอก็ต้องคุยกับชายหนุ่มเรื่องลูกในท้องเธอให้รู้เรื่องเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้ยังไงเธอก็จะต้องบอกชายหนุ่มให้รู้ตัวแล้วหละว่าเขากำลังจะเป็นพ่อคน

ที่ผ่านมาสิ่งที่เขาพยายามทำดีกับเธอหญิงสาวคิดว่าถึงจะเป็นแค่การที่เขารู้สึกผิดแต่ยังไงสิ่งที่เขาทำดีกับเธอคอยช่วยเหลือดูแลเธอมาตลอดเธอเองก็เห็นว่าเขาไม่ได้เป็นคนที่เลวร้ายอะไรมากมายยังไงเขาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของลูกเธอเธอเองก็จะขอลองให้โอกาศเขาสักครั้งเพื่อที่ลูกของเธอเกิดมาจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์

ชายหนุ่มเลือกที่จะขับรถไปเองกับหญิงสาวส่วนเพลงพิณพิมพาและเอมิลี่ให้ชาร์ลเป็นคนขับรถพาไปที่งานอีกคันทั้งหมดมาถึงที่งานก็เป็นเวลาที่ใกล้งานเริ่มพอดี

“เป็นอะไรเหรอคุณ…”

ภูผาขับรถเข้าไปจอดรถที่จอดรถของแขก VIP เมื่อชายหนุ่มจอดรถเรียบร้อยเขาก็หันมามองงหญิงสาวเห็นว่าเธอเริ่มทำสีหน้ากังวลอีกแล้วเขาจึงยื่นมือของเขาไปจับมือของเธอเป็นการให้กำลังใจเขารู้ว่าเธอคงจะไม่คุ้นชินกับงานนี้แต่เขาเองจะคอยอยู่ข้างๆเธอไม่ยอมให้เธอรู้สึกกลัวแน่นอน

“แพรแค่ไม่เคยมางานแบบนี้น่ะค่ะ”

หญิงสาวตอบเสียงอ่อยด้วยสีหน้าที่ยังเป็นกังวลถ้าเกิดเธอเข้าไปในงานที่มีแต่ผู้ดีมีชาติตระกูลส่วนเธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงเธอกลัวว่าจะทำให้ครอบครัวเขาขายหน้าป่าวๆ

“ฟังผมนะวันนี้คุณสวยมาก…สวยกว่าไฮโซหรือดาราบางคนซะอีก…เดินเข้าไปในงานพร้อมผมจับมือผมไว้คุณจะได้ไม่กลัวโอเคไหม”

ชายหนุ่มรู้ว่าเธอไม่มั่นใจเขาจึงขอพูดเพิ่มความมั่นใจให้กับเธอพร้อมกำชับบอกกับเธอว่าเขาจะอยู่ข้างๆเธอตลอดเพื่อที่หญิงสาวจะได้ไม่ต้องกลัว

“อืม..”

ทั้งสองเดินจับมือเข้างานพร้อมกันเมื่อช่างภาพและพวกนักข่าวเห็นว่านักธุรกิจหนุ่มหล่อชื่อดังกำลังเดินจูงมือหญิงสาวปริศนาเข้างานก็พากันกรูเข้ามารุมถ่ายภาพและขอสัมภาษณ์กันยกใหญ่ต่างก็พากันสัมภาษณ์ถามถึงสาวปริศนาคนนี้คือใครละเป็นอะไรกัน

“คุณภูผาคะไม่ทราบว่าสาวสวยคนนี้ใครคะหรือว่าจะเป็นหวานใจ”

“ใช่ค่ะ/ใช่ค่ะ”

นักข่าวสาวสายบันเทิงคนหนึ่งโพร่งถามคำถามที่ทุกคนอยากรู้ทำเอานักข่าวคนอื่นที่อยากถามประเด็นเดียวกันเอ่ยสมทบ

“เธอเป็นคู่หมั้นของผมครับ…..ขอตัวเข้างานก่อนนะครับ”

ภูผาตอบประโยคสั้นๆแก่นักข่าวแล้วรีบดึงมือหญิงสาวฝ่ากลุ่มนักข่าวแล้วเดินเข้างานทันที

“เดี๋ยวค่ะหมั้นแล้วจะแต่งเมื่อไรคะ”

“แล้วคุณกับเธอคบกันได้ยังไงคะ”

นักข่าวยังตะโกนถามคำถามชายหนุ่มไม่เลิกแม้ชายหนุ่มจะเดินออกมาแล้วก็ตาม

“พี่ชายคะทางนี้ค่ะงานใกล้จะเริ่มแล้ว”

เพลงพิณเห็นพี่ชายของเธอและหญิงสาวพึ่งเดินฝ่ากลุ่มนักข่าวออกมาเธอจึงรีบดึงมือพี่ชายเธอเข้ามาที่โซนของแขก VIP โดยด่วนเพราะโซนนี้นักข่าวจะตามเข้ามาไม่ได้

“น้องแพรเป็นอะไรจ๊ะไหวไหม”

เพลงพิณเห็นสีหน้าของแพรไหมที่ดูจะตื่นนักข่าวเมื่อครู่แถมตอนนี้สีหน้าเธอก็เริ่มซีดเผือดเธอจึงเอ่ยถามเธอว่ายังโอเคไหม

“ค่ะ”

เมื่อแพรไหมพยักหน้าตอบรับเธอเพลงพิณจึงโล่งอกคิดว่าอาการหน้ามืดเป็นลมเธอจะกำเริบมาเสียอีก

“หิวหรือยังจ๊ะหนูแพร….ทานนี่หน่อยนะ”

พิมพายื่นถาดขนมให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอเพราะเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ได้ทานอะไรกลัวว่าเธอจะหิวเพราะคนท้องต้องทานอาหารให้ครบทุกมื้อ

“ขอบคุณค่ะคุณแม่”

แพรไหมรับขนมจากพิมพาแล้วเธอจึงรีบตักใส่ปากคำโตๆทันทีเพราะตอนนี้เธอรู้สึกหิวอยู่เหมือนกันแต่เพราะความตื่นเต้นที่จะได้มางานเลยไม่ได้ทานอะไรก่อนมา

“ทานเก่งจังนะคุณชอบเหรอ…อะนี่มีอีก”

ภูผาเห็นหยิงสาวทานเค้กที่แม่ของเขาส่งให้เธอเกือบหมดในเวลาอันรวดเร็วเขาจึงหยิบที่จานของเขาให้เธออีกเขาไม่คิดว่าตัวเล็กๆอย่างเธอจะทานจุเหมือนกันนะชายหนุ่มได้แต่นั่งอมยิ้มให้กับหญิงสาวที่ทานอย่างไม่ห่วงสวยดูซิเลอะแก้มไปหมดจนเขาต้องหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดให้กับเธอ

“เลอะแก้มหมดแล้วคุณ”

“หืมมม”

ชายหนุ่มใช้มือจับคางของเธอแล้วค่อยๆเช็ดลอยเลอะออกทำเอาหญิงสาวรู้สึกหน้าร้อนผ่าวแก้มแดงขึ้นมาทันทีคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าเธอก็มีมุมที่ดูอ่อนโยนกับเขาบ้างเหมือนกันนะ

“แย่แล้วค่ะคุณท่าน”

ซินดี้หญิงสาววัยกลางคนที่ยังสวยเปรี้ยวเป็นโปรดิวเซอร์จัดงานนี้ให้กับงานการกุศลวันนี้เดินหน้าตาตื่นมาหาคนที่จ้างเธอจัดงาน

“เป็นอะไรซินดี้”

เอมิลี่เห็นซินดี้เดินลุกลี้ลุกลนมาหาเธอก็คิดว่าคงมีเรื่องด่วนแน่ๆไม่อย่างนั้นคงจะไม่รบกวนเธอหรอก

“ก็นางแบบที่จะเดินคู่กับคุณดินแดนวันนี้สิคะเกิดอุบัติเหตุกะทันหันมาไม่ได้ค่ะตอนนี้ยังหานางแบบแทนไม่ได้เลยค่ะเราจะทำยังไงกันดีคะ”

ซินดี้พูดด้วยสีหน้าที่ร้อนรนเพราะตอนนี้งานจะเริ่มแล้วเธอเองยังหานางแบบมาแทนไม่ได้เลย