20.00 น.
“จะอุ้มลูกไปไหนเหรอแพร”
ชายหนุ่มที่พึ่งอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาโดยทั้งตัวพันผ้าขนหนูผืนเดียวเมื่อเห็นคนป็นภรรยาของเขาเตรียมของใช้แล้วก็พวกนมใส่กระเป๋าแถมกำลังอุ้มลูกสาวของเขาที่นอนขดตัวกลมอยู่ในเปลเตรียมจะออกไปข้างนอกอีกจึงต้องเอ่ยถามว่าเธอจะไปไหน
“คือยายแพรให้พาน้องเพลินไปนอนด้วยน่ะค่ะแกคิดถึง”
“อ่อ...งั้นไปเถอะ”
ชายหนุ่มเห็นว่ายายของหญิงสาวไม่ได้ไปมาที่นี่บ่อยนักเขาเองก็ยุ่งซะจนไม่ค่อยมีเวลาพาเธอและลูกไปหาก็เลยยอมปล่อยให้ลูกสาวไปนอนกับยายของคนเป็นภรรยาถ้าไม่อย่างนั้นเขาไม่ยอมปล่อยลูกสาวไปแน่เพราะเขาเองต้องนอนกอดเจ้าก้อนของเขาทุกคืน
“ทำไมพี่ภูยังไม่ใส่เสื้อผ้าอีกล่ะคะ”
หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาก็เห็นคนเป็นสามียังนั่งอยู่บนเตียงโดยที่ยังมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันอยู่เธอรู้สึกแปลกใจเพราะเธอก็ออกไปหายายของเธอพักใหญ่แล้วทำไมกลับมาชายหนุ่มยังอยู่สภาพเดิมอยู่เลย
“เอ๋...”
หญิงสาวถึงกับทำหน้างงคำถามที่เธอถามเขาเมื่อกี้ยังไม่ได้รับคำตอบจากชายหนุ่มเลยจู่ๆเขาก็ลุกขึ้นเดินมาปิดไฟแล้วดึงมือเธอไปนอนกอดอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้วเธอพอจะเดาออกว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
“เดี๋ยวค่ะพี่ภูแพรยังไม่ได้อาบน้ำเลยค่ะ”
หญิงสาวรีบผลักชายหนุ่มออกอย่างเร็วเพราะเธอยังไม่ได้อาบน้ำแต่ก็ต้านเขาไม่ไหวอยู่ดี
“ไม่เป็นไรหรอกตัวแพรไม่เห็นจะเหม็นเลยสักนิดแถมหอมมากซะด้วยซ้ำ”
ชายหนุ่มกอดหญิงสาวไว้แน่นพร้อมกระซิบที่ข้างหูการกระซิบที่ข้างหูของเธอนี่เป็นไม้ตายสำหรับเขาในเวลาที่จะเผด็จศึกเธอเพราะมันจะทำให้เธอโอนอ่อนตามเขาแต่โดยดี
“คืนนี้น้องเพลินไม่อยู่พ่อก็ขอเพลินกับแม่ทั้งคืนเลยละกัน”
“หืมมม...อีพี่ภูบ้าทั้งคืนเลยเหรอคะ”
ชายหนุ่มยังพูดจาทะเล้นใส่คนใต้ร่างไม่เลิกทำเอาหญิงสาวเขินจนทำตัวไม่ถูก
“อื้มมมม....พี่ภู....อื้มมม”
หญิงสาวครางไม่ได้ศัพท์เมื่อชายหนุ่มโหมบทรักของเขาอย่างหนักหน่วงแบบแรงไม่ตกมาบนตัวเธอ บทรักของทั้งสองเนิ่นนานจนตอนนี้ทั้งห้องนอนของทั้งคู่อบอวลไปด้วยไฟแห่งรักเมื่อทั้งคู่ถึงฝั่งฝันพร้อมๆกันก็ถึงกับต้องกอดรัดกันจนตัวเกร็งเพราะสำลักความสุข
“เดี๋ยวพี่อุ้มไปอาบน้ำนะ”
“ค่ะ”
เมื่อชายหนุ่มเห็นหญิงสาวแทบไม่มีแรงเดินไปเข้าห้องน้ำเขาจึงอาสาพาเธอไปอาบน้ำเพราะตอนนี้ทั้งเธอและเขาต่างก็เหงื่อท่วมตัวหลังจากทั้งคู่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงพาหญิงสาวมานอนที่เตียงพร้อมกอดเธอหลวมๆจากทางด้านหลัง
“พี่อยากมีเจ้าตัวเล็กอีกสักสองสามคน....แพรมีให้พี่นะ”
“คะ...สองสามคนเลยเหรอคะ”
หญิงสาวตกใจเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มพูดว่าอยากจะมีลูกอีกสักสงสามคนนี่ชายหนุ่มเห็นเธอเป็นแม่พันธ์ชั้นดีหรือไง
“ใช่สิ...แพรไม่ต้องห่วงหรอกระดับพี่แล้วมีอีกเป็นสิบพี่ก็เลี้ยงไหว...พี่อยากกลับบ้านมาเจอลูกๆได้เห็นหน้าแพรอยู่กับลูกรอรับพี่ตอนเย็นทุกวันหลังจากกลับจากทำงานรู้ไหมพี่เหนื่อยจากงานมาพอมาเห็นหน้าแพรกับลูกพี่หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ใช่สิ....เมื่อก่อนพี่ไม่เคยชอบเด็กเลยนะแต่พอเรามีลูกพี่ก็มีความรู้สึกรัก...รักอย่างบอกไม่ถูกแล้วตอนนี้พี่ก็อยากจะมีลูกน้อยออกมาเล่นเป็นเพื่อนน้องเพลินจริงๆนะ....การที่มีครอบครัวมันทำให้พี่มีจุดหมายในการทำงานมากขึ้นในการที่จะทำเพื่ออะไรและทำเพื่อใครตอนนี้ครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพี่แล้วหละ”
หญิงสาวไม่คิดว่าชายหนุ่มจะอยากมีลูกมากมายขนาดนั้นเธอเองเคยกังวลกลัวว่าการมีเด็กเล็กอยู่ในบ้านจะทำให้เขารู้สึกเหนื่อยมากขึ้นไปอีกแต่ไม่เลยวันนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเลือกคนมาเป็นพ่อของลูกได้ถูกคนจริงๆ
1ปีต่อมา
ช่วงเช้าที่ชายหาดเกาะสมุย
“คุณพ่อขา…..สนุกจังเลยค่ะ”
เมื่อเด็กหญิงพาเพลินเดินออกมาเจอชายหาดยามเช้าที่แสนสวยก็วิ่งเล่นอย่างสนุกสนานจนลืมเหนื่อย
“น้องเพลินไม่วิ่งสิคะเดี๋ยวก็ล้มหรอกมาหาคุณพ่อเร็ว”
ด้วยความเป็นห่วงลูกสาวตัวกลมของเขาจึงคอยเดินตามอยู่ไม่ห่าง
“พี่ภูคะปล่อยให้น้องเพลินได้เล่นซนเหมือนเด็กทั่วๆไปเถอะค่ะ”
แพรไหมต้องปรามคนเป็นสามีที่คอยประคบประหงมลูกจนเกินเหตุจนลูกสาวของเธอดูจะไม่ได้เล่นเหมือนเด็กทั่วๆไปแล้ว
“ก็พี่เป็นห่วงลูกนี่แพร…..เอาเป็นว่าพี่ปล่อยให้ลูกเล่นก็ได้”
ชายหนุ่มคิดว่ามันก็จริงอย่างที่ภรรยาของเขาบอกเขาเองก็เป็นห่วงลูกจนเกินเหตุจริงๆเด็กก็สมควรเล่นแบบเด็กถ้าขืนเขาสร้างกรอบให้ลูกมากเกินไปเดี๋ยวลูกเขาเองจะอึดอัดเปล่าๆ
18.00 น.
“อร่อยจังเลยค่ะคุณพ่อ”
เด็กหญิงพาเพลินกำลังอร่อยกับกุ้งเผาตัวโตๆที่คนเป็นพ่อนั่งแกะให้
“ค่อยๆทานสิคะ…”
เด็กหญิงทานเก่งซะจนคนเป็นพ่อแกะแทบไม่ทัน
“พี่ภูคะแกะปูให้ลูกหน่อยสิคะ”
หญิงสาวยื่นถาดปูนึ่งให้คนเป็นสามีแกะให้ลูกสาวเธอทานเพราะเธอรู้สึกว่าเหม็นคาวอาหารทะเลพวกนี้เหลือเกินแต่เมื่อสองพ่อลูกอยากทานเธอก็จึงต้องจำใจนั่งอยู่ใกล้ๆโดยไม่แสดงอาการใดๆเพื่อไม่ให้สามีเธอเป็นห่วง
“ได้สิแล้วแพรไม่ทานด้วยกันเหรอพี่ไม่เห็นแพรทานอะไรตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วนะเป็นอะไรหรือป่าวสีหน้าแพรดูไม่ดีเลยนะ”
ภูผาเห็นภรรยาของเขาไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อกลางวันเขาเองเห็นหน้าเธอซีดๆนานแล้วเขานึกเป็นห่วงจึงเอ่ยถามเพราะกลัวว่าเธอจะไม่สบาย
“แพรไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
21.00 น.
“น้องเพลินหลับแล้วเหรอแพร”
ชายหนุ่มพึ่งอาบน้ำเสร็จเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นภรรยาของเขานอนกอดลูกสาวตัวกลมที่กำลังหลับอยู่ก่อนอาบน้ำยังเห็นยังเล่นหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่เลยเขาเข้าไปอาบน้ำแปปเดียวหลับเสียแล้วเขากะว่าอาบน้ำแล้วจะมานอนเล่นกับลูกซะหน่อย
“พี่ภูคะ….นี่ค่ะ”
หญิงสาวส่งแท่งตรวจครรภ์ให้คนเป็นสามีได้ดูอันที่จริงเธอรู้ตัวตั้งแต่ก่อนที่จะมาที่นี่แล้วเธอเพียงแค่อยากจะเซอรไพรซ์คนที่กำลังจะเป็นคุณพ่อลูกสองก็เท่านั้น
“จริงเหรอแพร…ว้าวววพี่ดีใจที่สุดในโลกเลยแพรรู้ไหม”
เมื่อชายหนุ่มเห็นแท่งตรวจครรภ์ก็ถึงกับยิ้มหน้าบานพร้อมก้มลงไปจุ๊บที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆตอนนี้น้องพาเพลินก็จะมีน้องตัวน้อยๆมาเล่นด้วยแล้วสินะอันที่จริงอาการของหญิงสาวดูแปลกๆคราแรกทำไมไม่นึกเอะใจว่าเธอจะแพ้ท้องบ้างนะ
“กี่เดือนแล้วแพร”
“เกือบสามเดือนแล้วค่ะแพรพึ่งรู้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี้เองค่ะ”
หญิงสาวรู้สึกว่าประจำเดือนเธอขาดมาเกินสองเดือนแล้วจึงไปตรวจที่โรงพยาบาลปรากฏว่าเธอตั้งท้องจริงๆด้วยแต่เธอแอบเก็บเงียบเพื่อรอบอกเขาที่นี่เป็น
“แล้วพึ่งมาบอกพี่นะ”
ชายหนุ่มแกล้งทำหน้าเชิงงอนๆใส่ภรรยาเพราะทนที่จะบอกเขาตั้งแต่รู้ทีแรกแล้วเธอเองก็รู้ว่าเขาอยากมีลูกอีกขนาดไหน
“ก็แพรกะเซอร์ไพรซ์พี่ภูที่นี่นี่คะ…”
หญิงสาวมองหน้าสามีของเธอด้วยสายตาละห้อยทำเอาชายหนุ่มที่แกล้งทำหน้างอนต้องอมยิ้มให้กับท่าทีการง้อของเธอ
“หายงอนแล้วใช่ม้าาาาาา”
เมื่อหญิงสาวเห็นสามีของเธอนอนอมยิ้มเธอก็เลยกระโดดไปนอนบนตัวเขาเพื่อที่จะแซวคนที่แกล้งงอนเธออยู่เมื่อครู่
“เบาๆสิแพรท้องอยู่นะ…ใครบอกพี่งอนแค่น้อยใจที่รู้ช้าเฉยๆต่างหาก”
“น่ารักที่สุด…สามีใครเนี่ยยย”
หญิงสาวใช้มือเรียวของเธอบีบจมูกชายหนุ่มเล่นเป็นการหยอกล้อแล้วเธอจึงทิ้งตัวนอนลงบนอกเขาโดยมีแขนแกร่งกอดอยู่เธอรู้สึกว่าอ้อมแขนนี้เป็นอ้อมแขนที่อบอุ่นที่สุดในโลกเลย
จบบริบูรณ์
บริษัท XXX ในเครือแอนเดอสัน09.00 น.แพรไหมหญิงสาวหน้าหวานนั่งกอดเอกสารสมัครงานด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลที่หน้าห้องของเจ้าของบริษัทเธอมาสมัครงานในตำแหน่งบัญชีถ้าเธอไม่ได้งานที่นี่เธอก็ไม่รู้ว่าจะไปสมัครงานที่ไหนแล้วเพราะไปที่ไหนก็ไม่มีใครอยากที่จะรับเพราะเกรดเฉลี่ยและประสบการณ์การทำงานของเธอไม่สู้ดีเอาซะเลยแถมรสนิยมการแต่งตัวก็ดูเฉิ่มไปซะอีกหญิงสาวเคยไปทำงานที่เมืองนอกตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆเพราะมีญาติๆชวนไปทำงานเสริฟอาหารร้านอาหารไทยที่โน่นที่เธอยอมไปเพราะว่าญาติที่มาชวนบอกว่าได้เงินดีบวกกับตอนนั้นเธอยังหางานไม่ได้แถมยายเธอก็ดันมาป่วยหนักต้องใช้ค่ารักษาที่สูงเธอจงยอมไปทั้งที่ในใจก็ไม่รู้ว่าจะดีจริงอย่างที่ญาติบอกหรือป่าวแต่ตอนนี้มันก็เป็นทางเดียวที่จะหาเงินมารักษายายของเธอได้หญิงสาวใช้เงินที่ได้จากเงินประกันอุบัติเหตุของพ่อกับแม่เธอที่เก็บไว้หลังจากที่ท่านเสียเดินทางไปทำงานที่ร้านอาหารที่ออสเตรเลียแต่อยู่ทำได้ไม่ถึงสองเดือนเธอก็ต้องกลับมาที่เมืองไทยเพราะมีเรื่องที่ทำให้เธอต้องหนีกลับบ้านโดยด่วนเพราะเธอทำใจที่จะอยู่ที่นั่นต่อไปไม่ได้แล้วซึ่งเรื่องนี้เธอปิดเป็นความลับไม่มีใครรู้ว่าเธอหนีกลั
ภูผาไม่คิดว่าจะได้เจอหญิงสาวที่เขาเคยเจอเมื่อเดือนก่อนเขาได้กระทำล่วงเกินเธอที่ออสเตรเลียในคืนนั้นเพราะเขาเข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่หุ้นส่วนของเขาส่งมาให้ประกอบกับตอนนั้นเขาก็เริ่มเมาจนได้ที่แล้วด้วยเขารู้ตัวว่าเขาเป็นคนแรกของเธอเพราะเห็นจากรอยที่เตียงนอนเมื่อตอนที่เขาตื่นขึ้นมาที่เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงของหุ้นส่วนที่เขาส่งมาเพราะว่าเช้าของวันนั้นหุ้นส่วนของเขาได้โทรมาต่อว่าว่าชายหนุ่มนั้นปฎิเสธน้ำใจของเขาได้อย่างไรที่ไม่ยอมรับผู้หญิงที่เขาส่งไปให้ทำให้เขาได้รู้ว่าคนที่เขานอนด้วยเมื่อคืนไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่าเขาจึงรีบสืบหาผู้หญิงคนที่เขาบังคับขืนใจเมื่อคืนนี้อย่างเร็วที่สุดเมื่อรู้ว่าเธอเป็นเด็กเสริฟที่ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งในออสเตรเลียเขาจึงไปตามหาเธอถึงที่แต่ก็ได้คำตอบว่าเธอได้หายไปตั้งแต่คืนนั้นแล้วแล้วก็ไม่มีใครติดต่อเธอได้ด้วยเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาเธอที่ไหนรู้แค่ว่าชื่อแพรไหมเท่านั้นเองความรู้สึกผิดยังแล่นอยู่ในหัวใจเขาถึงทุกวันนี้เลยสำหรับเขาเองก็ผ่านผู้หญิงมามากเขาจะเลือกนอนกับผู้หญิงที่สมยอมกับเขาเท่านั้นแต่สำหรับเธอไม่รู้ทำไมเขาจึงได้บังคับขืนใจเธอแบบนั้นยิ่งนึกถึงเ
20.00น “ชาร์ลฉันได้ที่อยู่ของเธอมาแล้วอยู่ในเมลนายรีบไปสืบประวัติเพิ่มเติมของเธอมาด่วนเลยนะ”“ครับคุณภูผา”ชาร์ลอ่านอีเมลของเจ้านายหนุ่มของเขาถึงกับอมยิ้มปกติเจ้านายหนุ่มของเขาไม่มีทีท่าว่าจะสนใจประวัติของสาวคนไหนแต่กับเธอคนนี้กลับให้เขาใช้เวลาสืบอยู่นานโดยที่ไม่ยอมลดละความพยายามเขาเองก็ไม่รู้ว่าแม่สาวคนนี้มีอะไรให้เจ้านายของเขาสนใจนักหนาแต่ในเมื่ออยากรู้เขาก็จะสืบให้ตามหน้าที่ในเมื่อได้ที่อยู่มาแล้วคงจะไม่ยากเรื่องการสืบชาร์ลคิดว่าไม่เกินสามวันได้เรื่องแน่นอนเช้าวันต่อมาวันนี้แพรไหมตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะไปเดินหางานอีกตามเคยหญิงสาวก็ไม่รู้ว่าจะไปหางานที่ไหนแต่ก็ขอออกมาก่อนเพื่อให้คนที่เป็นยายสบายใจ“ว้ายยย..ช่วยด้วยๆๆช่วยด้วยค่าโจรขโมยกระเป๋าค่า”เมื่อหญิงสาวเดินมาถึงหน้าร้านสะดวกซื้อเธอก็ได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วยเมื่อเห็นว่มีโจรผู้ชายกำลังกระชากกระเป๋าของผู้หญิงวัยกลางคนอยู่เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยทันทีแบบไม่คิดชีวิต“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ...คุณตำรวจขาทางนี้ค่ะ....โอ้ยยยยย”แพรไหมรีบวิ่งไปสกัดหน้าผู้ร้ายแล้วแย่งกระเป๋าคืนเมื่อเห็นตำรวจวิ่งมาเธอเลยรีบเรียกให้ตำรวจรีบมาจับผู้ร้ายทำให้ไม่ทัน
“สวสดีครับคุณป้า...คนเจ็บเป็นอะไรมาครับ”เมื่ออัคนีเห็นแม่ของเพื่อนเข้ามาก็รีบเข้ามาสวัสดีแต่เมื่อเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่มีเลือดออกอยู่ก็ต้องเอ่ยถามยกใหญ่ว่าเธอเป็นอะไรมา“โดนโจรทำร้ายน่ะสิ”“งั้นเชิญคุณที่ห้องทำแผลเลยครับ”“ค่ะ”แพรไหมที่ยืนกุมแผลตัวเองอยู่ตอนนี้ได้เดินตามหมอหนุ่มไปที่ห้องทำแผลตามที่เขาบอกเธอรู้สึกว่าเห็นเลือดตัวเองแล้วจะเป็นลมเพราะเธอกลัวเลือดเป็นที่สุดอยากจะให้หมอทำแผลแล้วเช็ดเลือดออกเร็วๆ“แล้วคุณแม่เป็นอะไรหรือป่าวคะ”เพลงพิณเมื่อเห็นหญิงสาวเข้าไปที่ห้องทำแผลแล้วจึงหันมาดูอาการแม่ของตนเองที่พึ่งจะโดนคนร้ายกระชากกระเป๋ามาว่าเป็นยังไงบ้าง“แม่ไม่เป็นอะไรหรอกแม่หนูคนนั้นมาช่วยได้ทันจนตัวเองบาดเจ็บนั่นแหละ”พิมพาเองไม่ได้เป็นอะไรมากเพราะแพรไหมมาช่วยเธอได้ทันนึกสงสารหญิงสาวที่กล้าหาญจนเกินผู้หญิงจนทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ“แล้วนี่เราออกเวรตั้งแต่เมื่อไรถึงมาที่นี่ได้มีเวรถึงจนถึงเย็นไม่ใช่เหรอ”พิมพาทักลูกสาวของตนที่เป็นหมอสูตินารีแพทย์ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งว่ามาทำไมถึงมาที่นี่ได้เห็นวันนี้บอกมีเวรถึงเย็น“ก็พี่ชายสิคะมาคุยเรื่องรับพนักงานหน้าเคาท์เตอร์ใหม่ไม่ได้เพ
“อย่างนั้นเองเหรอ...งั้นให้เธอนอนพักก่อนก็แล้วกัน”“งั้นเพลงว่าคงต้องเลื่อนการให้ปากคำที่โรงพักแล้วล่ะค่ะคุณแม่...งั้นเดี๋ยวเพลงจัดการให้นะคะ”“ก็ดีเหมือนกัน”“เพลงว่าคุณแม่กลับไปพักที่บ้านก่อนนะคะถ้าเธอฟื้นแล้วเดี๋ยวเพลงไปส่งเธอที่บ้านเองค่ะ”“เอาอย่างนั้นก็ได้จ๊ะ”พิมพารู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวจึงกะว่านั่งรอจนกว่าหญิงสาวจะฟื้นแต่เมื่อเพลงพิณเกรงว่าคนเป็นแม่จะนั่งรอนานจึงบอกให้กลับไปก่อนเดี๋ยวเธอจะเป็นคนจัดการทางนี้เองไม่ต้องเป็นห่วง20นาทีต่อมา“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ”เมื่อเพลงพิณเห็นหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับตัวลืมตาเธอจึงเขยิบเข้าไปทักทายใกล้ๆ“เอ่อคุณ...”แพรไหมลืมตาตื่นแบบสลึมสลือเธอจำได้ว่าหญิงสาวที่นั่งข้างเตียงเธอเป็นคนที่เจอเมื่อตอนที่มาถึงแต่ก็ไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร“ฉันชื่อเพลงพิณจ่ะเป็นลูกสาวของคนที่เธอช่วยไว้น่ะ”เมือเพลงพิณเห็นแพรไหมทำหน้างงเลยเอ่ยแนะนำตัวเองก่อนว่าเป็นลูกสาวของผู้หญิงที่หญิงสาวช่วยไว้“ค่ะ...ฉันแพรไหมค่ะ”“เรียกพี่ว่าพี่เพลงก็ได้พี่เห็นในแฟ้มเรซูเม่ของแพรแล้วแพรอายุน้อยกว่าพี่แล้วแพรกำลังหางานอยู่ใช่ไหมจ๊ะ”เพลงพิณถือโอกาศตีสนิทกับแพรไหมทันทีเพราะเธออยากที่
“อ้าวแพรนั่นพาใครมาด้วยน่ะแล้วแขนไปโดนอะไรมาลูก”ทับทิมเมื่อเห็นหลานสาวยืนคุยกับหญิงสาวที่เธอไม่เคยห็นหน้าเลยเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าแขนของแพรไหมมีผ้าพันแผลก็รีบเข้ามาดูว่าหลานสาวของเธอเป็นอะไร“แพรว่าเราไปนั่งคุยกันข้างในดีกว่าค่ะ”แพรไหมเห็นว่าคงต้องคุยกันยาวเลยรีบบอกให้ทั้งสองเข้าไปคุยที่ด้านในน่าจะดีกว่าเพราะขืนยืนอยู่ตรงนี้กว่าจะคุยรู้เรื่องคงจะเมื่อยกันไปข้างนึง“นี่พี่เพลงเป็นเจ้านายของแพรค่ะยาย”“สวัสดีค่ะคุณยายหนูชื่อเพลงพิณเรียกเพลงเฉยๆก็ได้ค่ะ”ทั้งสามนั่งคุยกันพักใหญ่เกี่ยวกับเรื่องบาดแผลของแพรไหมว่ามาได้อย่างไรทำเอาคนเป็นยายต้องนั่งกุมหัวใจของเธอยกใหญ่เพราะเมื่อได้ยินว่าหลานไปต่อสู้กับผู้ร้ายโดยที่ไม่ห่วงตัวเองทำเอาคนเป็นยายถึงกับจะเป็นลมเพราะเป็นห่วงหลานสาวแต่ก็มีเรื่องให้ดีใจก็ที่แพรไหมได้งานที่ดีๆทำแถมยังใกล้บ้านอีกด้วยทำให้เธอสบายใจไปอีกเรื่อง“ยายต้องขอบใจหนูเพลงมากเลยนะคะที่รับยัยแพรเข้าทำงานถึงหลานยายจะดูซื่อบื้อหน่อยแต่ก็ขยันนะคะ”“หือออ..ยายอ้า”เพลงพิณนั่งขำสองยายหลานที่เขาหยอกกันน่าเอ็นดูเสียจริงถึงทั้งครอบครัวของแพรไหมจะเหลือกันอยู่แค่สองคนแต่เพลงพิณก็รู้สึกถ
“ก็น้องแพรกำลังหางานอยู่พอดีนี่คะแถมยังนิสัยดีอีกด้วย”เพลงพิณบอกกับพี่ชายเธอทั้งที่มือยังเขี่ยมือถือแล้วตายังจ้องหน้าจออยู่“เราพึ่งรู้จักเธอคนนั้นได้แปปเดียวเองมั่นใจแค่ไหนว่าเธอเป็นคนดี”ภูผาอดหมั่นใส้ในความมั่นอกมั่นใจของน้องสาวเขามากที่เจอผุ้หญิงคนนั้นแค่ชั่วครู่ก็บอกว่าเธอดีอย่างนั้นดีอย่างนี้แล้ว“มั่นใจล้านเปอร์เซ็นแล้วคุณยายของน้องแพรก็ทำกับข้าวอร่อยยยม้ากกกมากกกก”ครั้งนี้เพลงพิณละจากมือถือหันมาจ้องหน้าตอบคำถามของพี่ชายเธอด้วยความมั่นใจ“แล้วพี่จะคอยดู..เอ...ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรนะ”ภูผานึกสะดุดใจตั้งแต่ที่น้องสาวของเขาพูดชื่อหญิงสาวตั้งแต่ทีแรกแล้วจึงถามขึ้นอีกครั้ง“อ๋อ…น้องแพรค่ะชื่อจริ………”Rrrrrrrrrrrrrrเพลงพิณยังไม่ทันได้บอกชื่อจริงของหญิงสาวเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อนเมื่อเห็นว่าป็นเบอจากที่ไหนก็เดินออกไปคุยหน้าบ้าน“สวัสดีค่ะ”“มีเคสผ่าตัดด่วนเหรอคะได้ค่ะเดี๋ยวหมอรีบไปเลยค่ะ”เพลงพิณคุยโทรศัพท์ได้สักแปปก็เดินเข้ามาหยิบกุญแจรถเพื่อที่จะเข้าไปในโรงพยาบาลเพราะมีพยาบาลโทรแจ้งว่ามีเคสฉุกเฉินต้องผ่าตัดทำคลอดด่วน“มีอะไรเหรอเพลง”พิมพาเห็นลูกสาวของเธอดูตกใจตั้งแต่เ
คืนนั้นที่โรงแรมที่ซิดนีย์หลังจากที่เขาได้คุยงานกับลูคัสหุ้นส่วนเรียบร้อยแล้วเขาจึงกลับมาพักที่โรงแรมวันนี้การคุยเรื่องธุรกิจของเขากับหุ้นส่วนที่อยู่ที่นี่เป็นไปด้วยดีดูท่าว่าอีกฝ่ายจะพอใจในแผนงานของเขาเป็นอย่างมากและทั้งสองเองก็คุยกันอย่างถูกคออีกด้วยเมื่อดื่มสังสรรค์กันนิดหน่อยในคลับเขาก็เห็นว่ามันเริ่มดึกมากแล้วเขาจึงขอตัวมาพักผ่อนRrrrrrrrrrrrrRrrrrrrrrr“สวัสดีคุณแอนเดอสันนี่ผมเองลูคัส”“...ว่าไงลูคัส”เมื่อภูผามาถึงโรงแรมแล้วเขาเตรียมจะพักผ่อนจู่ๆก็มีสายเข้ามาพอดีเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นใครเขาจึงกดรับทันทีเพราะคิดว่าจะมีเรื่องด่วน“คือพอดีผมเห็นคุณมาคุยงานที่นี่กับลูกน้องแค่สองคนไม่มีสาวๆมาด้วยผมกลัวว่าคุณจะเหงาผมเลยส่งสาวๆสวยๆไปเสริฟอาหารให้คุณเพื่อเป็นการคลายเหงาให้ดีไหมครับ”“อืมคือวันนี้ผมขอพักผ่อนก่อนดีกว่าขอบคุณที่กลัวว่าผมจะเหงานะลูคัส”โถ่เอ้ยคิดว่าจะมีเรื่องด่วนอะไรรู้แบบนี้เขาตั้งใจจะไม่รับสายดีกว่าชายหนุ่มสบถในใจเพราะวันนี้เขาอยากที่จะพักผ่อนไม่ได้ต้องการสาวๆที่ไหนมาผ่อนคลายให้เขาด้วยคำว่าเสริฟอาหารเขาก็พอรู้อยู่หรอกว่าลูคัสหมายความว่าอะไร“แต่ผมอยากให้คุณผ่อนคลายสักห