ตอนที่7

“ก็น้องแพรกำลังหางานอยู่พอดีนี่คะแถมยังนิสัยดีอีกด้วย”

เพลงพิณบอกกับพี่ชายเธอทั้งที่มือยังเขี่ยมือถือแล้วตายังจ้องหน้าจออยู่

“เราพึ่งรู้จักเธอคนนั้นได้แปปเดียวเองมั่นใจแค่ไหนว่าเธอเป็นคนดี”

ภูผาอดหมั่นใส้ในความมั่นอกมั่นใจของน้องสาวเขามากที่เจอผุ้หญิงคนนั้นแค่ชั่วครู่ก็บอกว่าเธอดีอย่างนั้นดีอย่างนี้แล้ว

“มั่นใจล้านเปอร์เซ็นแล้วคุณยายของน้องแพรก็ทำกับข้าวอร่อยยยม้ากกกมากกกก”

ครั้งนี้เพลงพิณละจากมือถือหันมาจ้องหน้าตอบคำถามของพี่ชายเธอด้วยความมั่นใจ

“แล้วพี่จะคอยดู..เอ...ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรนะ”

ภูผานึกสะดุดใจตั้งแต่ที่น้องสาวของเขาพูดชื่อหญิงสาวตั้งแต่ทีแรกแล้วจึงถามขึ้นอีกครั้ง

“อ๋อ…น้องแพรค่ะชื่อจริ………”

Rrrrrrrrrrrrrr

เพลงพิณยังไม่ทันได้บอกชื่อจริงของหญิงสาวเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อนเมื่อเห็นว่าป็นเบอจากที่ไหนก็เดินออกไปคุยหน้าบ้าน

“สวัสดีค่ะ”

“มีเคสผ่าตัดด่วนเหรอคะได้ค่ะเดี๋ยวหมอรีบไปเลยค่ะ”

เพลงพิณคุยโทรศัพท์ได้สักแปปก็เดินเข้ามาหยิบกุญแจรถเพื่อที่จะเข้าไปในโรงพยาบาลเพราะมีพยาบาลโทรแจ้งว่ามีเคสฉุกเฉินต้องผ่าตัดทำคลอดด่วน

“มีอะไรเหรอเพลง”

พิมพาเห็นลูกสาวของเธอดูตกใจตั้งแต่เดินออกไปคุยโทรศัพท์แล้วเมื่อเห็นเธอรีบจะออกไปข้างนอกอีกจึงถามขึ้น

“มีเคสผ่าคลอดฉุกเฉินค่ะคุณแม่เพลงต้องรีบไป”

“อ่องั้นขับรถดีๆนะลูก”

“ค่ะคุณแม่”

เพลงพิณหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าได้ก็รีบวิ่งออกไปทันทีเพราะผู้ป่วยรออยู่เธอจะชักช้าลีลาไม่ได้ชีวิตแต่ละชีวิตสำคัญในเมื่อเธอเลือกที่จะเป็นหมอแล้วก็ต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ผมคิดผิดหรือคิดถูกครับที่สนับสนุนให้น้องเป็นหมอเนี่ย”

ภูผาหันมาพูดกับแม่ของเขาเมื่อเพลงพิณขับรถออกไปแล้วเขารู้สึกว่าเพลงพิณดูเหนื่อยกับงานนี้มากแถมเงินเดือนยังน้อยนิดอีกด้วยเขาเองเคยเสนอให้เธอลาออกแล้วมาช่วยงานเขาหลายครั้งแล้วเพราะเหนื่อยน้อยกว่าแถมยังได้เงินเยอะกว่าอีกด้วย

แต่เธอก็ไม่สนเพราะเธอรักงานนี้ไปแล้วแถมยังกลับมาต่อว่าเขาว่าใครกันล่ะที่ตอนแรกมาสนับสนุนเองว่าชอบงานแบบไหนก็เรียนแบบนั้น

ก็คราแรกเขาคิดเองเออเองว่าว่าน้องสาวเขาเรียนอะไรไม่สำคัญเพราะจบมาก็ต้องมาช่วยธุรกิจของครอบครัวอยู่ดีแต่ไม่เลยน้องสาวจอมหัวดื้อของเขาอยากจะเป็นหมออยู่ท่าเดียวเขาจึงต้องยอมปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่เธอรักเพราะเห็นว่าเป็นความสุขของเธอ

“แล้วเพลงได้ประวัติของน้องแพรของเธอมาหรือป่าวล่ะครับคุณแม่”

ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวตามที่น้องสาวของเธอเรียกเขานึกหมั่นใส้น้องสาวที่เอ่ยคำก็น้องแพรสองคำก็น้องแพรสงสัยจะเอ็นดูผู้หญิงคนนี้คนนี้มากเป็นพิเศษ

“เห็นน้องบอกว่าลืมน่ะลูกเดี๋ยวพอหนูแพรมาทำงานแล้วค่อยขอก็ได้”

“แบบนั้นก็ได้ครับคุณแม่เดี๋ยวผมขอตัวไปข้างบนก่อนนะครับ”

“จ้ากลับมาเหนื่อยๆไปพักก่อนเถอะลูกเดี๋ยวค่อยลงมาทานข้าวกัน”

“ครับคุณแม่”

เมื่อภูผาเดินเข้ามาในห้องของเขาชายหนุ่มก็ปลดกระดุมถอดเสื้อถอดกางเกงเดินตัวเปล่าเข้าห้องน้ำไปนอนแช่น้ำในอ่างเพื่อผ่อนคลายทันทีหลังจากที่ประชุมเครียดมาทั้งวัน

หลังจากอาบน้ำเสร็จชายหนุ่มก็หยิบเสื้อคลุมมาใส่เพียงชิ้นเดียวแล้วเดินออกจากห้องน้ำแบบสดชื่นชายหนุ่มหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหัวเสร็จก็มานั่งที่โต้ะทำงานในห้องนอนโดยที่ยังไม่ใส่เสื้อผ้าเขาเปิดดูข่าวดูหุ้นและเชคงานจากในอีเมลเรื่อยเปื่อยตามประสาคนที่ห่วงงานหรือเรียกว่าบ้างานได้เลย

ชายหนุ่มที่ดูดีเพอเฟคทั้งฐานะละหน้าตาอย่าง ภูผา แอนเดอสัน วัย 36 ปีใครจะคิดว่าคนอย่างเขาจะครองความเป็นโสดได้ถึงทุกวันนี้เขาเองไม่เคยสนที่จะเลือกผู้หญิงคนไหนมาเป็นคู่ชีวิตเพราะเขาคิดว่าชีวิตนี้ขอทุ่มเทให้กับงานดีกว่าถึงแม้คนเป็นย่าของเขาจะพยายามพาสาวๆที่เพอเฟคมาให้เขาดูตัวก็เถอะแต่ไม่มีคนไหนที่เขาสนใจและคิดที่จะสานต่อเลยสักคน

เขาเองไม่ใช่ว่าตายด้านไม่แลผู้หญิงแต่เขาเลือกจะมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่ไม่ผูกมัดเขาและชั่วครั้งชั่วคราวมากกว่าประมาณว่าเสร็จงานแล้วจ่ายเงินวินวินกันทั้งคู่

แต่แปลกมีคนเดียวที่เขาสนใจก็คือคนที่เขากำลังให้ชาร์ลคนสนิทของเขาสืบเรื่องของเธออยู่นี่แหละยิ่งเธออยากจะหนีเขามากเท่าไรเขาก็ยิ่งอยากจะตามเธอมากเท่านั้นคอยดูก็แล้วกันว่าเธอจะหนีเขาได้อีกนานเท่าไร

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

“ว่าไงชาร์ล”

“ผมได้ข้อมูลทั้งหมดของคุณแพรไหมมาแล้วครับคุณภูเดี๋ยวผมส่งเข้ามเมลคุณภูตอนนี้เลยครับ”

“ไวดีนี่หวังว่าจะมีข้อมูลครบแบบที่ฉันต้องการนะชาร์ล”

“เชื่อมือผมเถอะครับเจ้านาย”

หลังจากที่วางสายจากชาร์ลคนสนิทเขาก็เปิดอ่านข้อมูลของแพรไหมที่ชาร์ลส่งมาให้เขาทันที

“แพรไหม จันทรวงศ์ อายุ22ปี”

เขานั่งอ่านประวัติของหญิงสาวทำให้เขาได้รู้ว่าเธออยู่กับยายแค่สองคนเพราะพ่อแม่เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุเมื่อปีก่อนแถมพึ่งเรียนจบมาหมาดๆอีกต่างหากประวัติการเรียนของเธอทำให้เขารู้ว่าสมองของเธอคงจะไม่ดีสักเท่าไรแล้วประวัติการทำงานก็ยังดูไม่ได้อีกแต่เมื่อดูจากงานที่เธอทำแล้วเขาก็คิดว่าเธอคงจะขยันอยู่พอตัวดูจากที่เธอไม่เคยเกี่ยงงานในประวัติที่บอกไว้ว่ารับจ้างเป็นแม่บ้านเธอก็ทำแต่เพราะทำข้าวของเจ้าของบ้านเสียหายเลยโดนไล่ออกและที่เขาเจอเธอที่ออสเตรเลียคืนนั้นเพราะเธอไปทำงานเป็นเด็กเสริฟที่ร้านอาหารไทยนั่นนั่นเอง

เขานั่งอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับตัวหญิงสาวยิ่งเห็นประวัติเธอที่ดูจะน่าสงสารซะเหลือเกินเขายิ่งนึกโกรธตัวเองที่การกระทำของตัวเขาคงจะเป็นบาดแผลอยู่ในหัวใจของเธอไม่น้อยเรื่องในคืนนั้นเขายังจำมันได้ดี