ตอนที่10

21.00 น.

“ยายจ๋าก่อนนอนกินยาหรือยังจ๊ะ”

แพรไหมเดินส่งเสียงเจื้อยแจ้วตั้งแต่หน้าห้องเพื่อถามว่ายายของเธอกินยายหรือยังเพราะกลัวว่าคนเป็นยายจะลืมอีก

“กินแล้วลูกแล้วนี่แขนเป็นไงบ้างแพร”

ทับทิมรู้ว่าหลานสาวของเธอต้องเข้ามาถามแบบนี้อยู่เป็นประจำทุกวันอยู่แล้วเธอจึงพยายามบอกตัวเองว่าอย่าลืมกินยาเสมอโดยใช้วิธีขีดที่ปฎิทินเล่มเล็กบนหัวเตียงหลานสาวของเธอจะได้ไม่เป็นห่วงพร้อมถามถึงอาการที่แขนของเธอด้วย

“ดีขึ้นแล้วจ๊ะยายแพรกินยาแก้ปวดกับแก้อักเสบที่หมอให้มาแล้วจ๊ะ”

“งั้นไปนอนพักผ่อนเถอะยายก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”

“เดี๋ยวแพรปิดไฟเลยนะจ๊ะยาย”

เมื่อเห็นผู้เป็นยายพยักหน้ารับหญิงสาวก็ปิดไฟแล้วปิดประตูห้องของยายเธอแล้วจึงเดินเข้ามาที่ห้องของตัวเองหญิงสาวจะเดินไปหยิบหนังสือที่โต้ะวางของของเธอขึ้นมาอ่านแต่ตาก็ดันเหลือบไปเห็นแฟ้มเรซูเม่ของตัวเองพลันทำให้นึกถึงเรื่องที่เธอเข้าไปสัมภาษณ์งานกับผู้ชายใจร้ายคนนั้นแล้วภาพเหตุการณ์ร้ายๆที่ออสเตรเลียก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธออีกครั้ง

ในคืนนั้นที่ร้านอาหารไทยในซิดนี่ย์

“แพรจะกลับแล้วเหรอพี่ฝากส่งอาหารให้ลูกค้าที่โรงแรมใกล้ๆนี่หน่อยสิลูกค้าเป็นคนไทย”

สาลี่เจ๊เจ้าของร้านอาหารไทยที่เธอทำงานอยู่วานเดินถือกล่องอาหารมาทางหญิงสาวพร้อมบอกให้เธอช่วยส่งของให้หน่อยเพราะเห็นว่าเป็นคนไทยแพรไหมคงไม่มีปัญหาเรื่องภาษา

“แต่ว่านี่มันเวลาเลิกงานแล้วนะคะ”

หญิงสาวเห็นว่ามันดึกแล้วอีกอย่างก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วด้วย

“เอาน่าช่วยพี่หน่อยเดี๋ยวพี่ให้เงินเพิ่มนะๆๆๆๆ...อะนี่ที่อยู่ตามนี้นะไม่ต้องเก็บเงินนะลูกค้าจ่ายมาแล้ว”

“ก็ได้ค่ะ”

หญิงสาวต้องจำใจตอบตกลงเพราะสาลี่ทั้งยัดกล่องอาหารใส่มือเธอพร้อมที่อยู่จัดส่งเธอเห็นว่าถ้าเธอปฎิเสธก็คงต้องเป็นคนอื่นนั้นไปอยู่ดีเธอจึงรับๆมาจะได้จบๆไป

โรงแรมXXXX

หญิงสาวนำที่อยู่ไปถามที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงแรมเมื่อพนักงานอนุญาติให้เธอขึ้นไปส่งของเธอจึงเดินขึ้นลิฟท์ไปชั้นที่ลูกค้าให้ที่อยู่มา

“อืมมม..ห้อง3517..หรือ3577กันแน่เนี่ยพี่สาลี่นะพี่สาลี่เขียนก็ไม่ชัด....”

หญิงสาวกะว่าจะโทรถามเจ้าของร้านที่ฝากของให้เธอมาส่งอีกครั้งว่าห้องไหนกันแน่แต่มือถือก็ดันมาแบตหมดตอนนี้ซะอีกหญิงสาวจึงขอลองกดออดที่ห้องแรกก่อนละกันถ้าไม่ใช่ก็ค่อยว่ากันอีกทีเธออยากจะส่งๆให้มันเสร็จๆไปแย่แล้ว

ติ๊งต่องๆ

เธอกดออดแล้วยืนรอให้คนมาเปิดครู่หนึ่งก็มีชายหนุ่มที่ดูหน้าฝรั่งที่แทบจะเปลือยเดินมาเปิดประตูทำเอาเธอต้องหลบสายตามองไปทางอื่นเล็กน้อย

 “อาหารที่สั่งไว้ได้แล้วค่า”

“เข้ามาข้างในสิ”

“คะ....เอ่อค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วเป็นภาษาไทยเมื่อเห็นว่าเขาพูดไทยได้และไม่ได้ปฎิเสธอะไรก็คงจะใช่คนที่โทรสั่งอาหารนั่นแหละเธอพูดพร้อมยื่นถุงอาหารให้กับชายหนุ่มแต่เขากลับไม่รับแถมให้เธอเข้าไปด้านในซะงั้นคราแรกเธอทำหน้าตกใจเล็กน้อยแต่หญิงสาวคิดว่าเขาอาจจะให้เธอไปวางข้างในให้เขาละมั้ง

“คุณจะให้วางกล่องอาหารไว้ตรงไหนคะ”

หญิงสาวเดินเข้ามาด้วยท่าทางเก้ๆกังๆแถมประตูห้องก็ปิดแล้วด้วยเธอคิดว่าเธอคิดผิดหรือคิดถูกเนี่ยที่เดินเข้ามา

“วางไว้ตรงโต้ะนั่นแหละ”

“เรียบร้อยแล้วงั้นเดี๋ยวฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

เมื่อหญิงสาววางของให้เขาเรียบร้อยแล้วจึงหันหน้ามาหาเขาแล้วรีบขอตัวกลับทันทีพร้อมเตรียมที่จะเดินออกจากห้องไป

“นี่เดี๋ยวคุณจะไปไหนเล่นบทเด็กเสริฟเสร็จแล้วก็มาทำหน้าที่ของคุณได้แล้วผมจะได้รีบพักผ่อน”

“หน้าที่...เล่นบทอะไรคะฉันงงไปหมดแล้ว”

แพรไหมหันมาถามชายหนุ่มด้วยสีหน้างงๆคิดว่าเขาพูดอะไรของเขาในหัวสมองของเธอตอนนี้คิดว่าท่าจะไม่ดีแล้วเธอจะต้องออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุดดูท่าทางเจ้าของห้องท่าจะเพี้ยน

“ว้ายย....ทำอะไรของคุณเนี่ยยย....ปล่อยฉันนะ”

จู่ๆชายหนุ่มร่างยักก็มารวบตัวเธอลงไปที่เตียงซะงั้นหญิงสาวรู้ตัวแล้วว่าเธอต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆเมื่อร่างของเธอกระแทกกับเตียงนุ่มๆปุ้ปเธอก็รีบหนีหมายจะวิ่งออกไปจากห้องทันทีแต่ก็หนีไม่ทันถูกชายหนุ่มรวบตัวไว้ซะก่อนตอนนี้เธอเริ่มใจไม่ดีเอามากๆตัวเริ่มสั่นน้ำตาเริ่มไหลจู่ๆชายหนุ่มก็กดเธอลงกับเตียงแล้วประกบจูบเธอซะงั้นตอนนี้เธอทั้งดิ้นเอาเป็นเอาตายมือทั้งสองก็ทั้งตบทั้งข่วนชายหนุ่มที่กำลังรังแกเธออยู่จนชายหนุ่มผละออกจากการจูบแล้วมาตะคอกใส่เธอแทน

“นี่คุณหยุดเลิกเล่นบทเด็กสาวบริสุทธิ์ซะทีได้ไหมทำหน้าที่ขายบริการของคุณให้มันเสร็จๆไปเลิกดิ้นเราจะมาสนุกกันโอเคไหมเพราะผมไม่ชอบฟิวนี้หรืออยากจะโก่งค่าตัวเงินที่หุ้นส่วนผมจ้างคุณมันไม่พอใช่ไหมเอางี้ทำตามใจผมแล้วคุณจะได้เงินพิเศษก้อนโตโอเค๊”

“เงินบ้าอะไรฉันไม่อยากแล้วฉันก็ไม่ได้ขายตัวด้วยปล่อยฉันไปเถอะ...ฮือๆๆๆ..ฉันไหว้ล่ะ”

เธอรู้สึกงงกับสิ่งที่เขาพูดยิ่งเขาพูดออกมามากเท่าไรเธอยิ่งงงหนักมากขึ้นเท่านั้นเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยหญิงสาวเริ่มกลัวชายหนุ่มคนนี้จับใจและเริ่มสะอึกสะอื้นร้องให้หนักขึ้นเรื่อยๆเธอไม่รู้จะใช้วิธีไหนแล้วตอนนี้เธอได้แต่ยกมือไหว้ร้องขอให้เขาเมตาเธอก็เท่านั้น

“โถ่เอ้ยยย....เงียบ...ไม่ชอบฟังเสียงร้องให้เข้าใจไหม...ไม่ชอบ...ไม่ชอบ...ไม่ชอบบบบบบ...ถ้าไม่หยุดผมจะเอาเสื้ออุดปากคุณไว้”

เมื่อได้ยินเสียงดุของชายหนุ่มเธอถึงกับสะดุ้งรีบเอามือปิดปากตัวเองกลัวว่าเขาจะทำแบบที่ขู่จริงๆตอนนี้เธอรู้อยู่แก่ใจว่าถ้าเขาจะทำอะไรเธอคงไม่มีแรงขัดขืนเขาได้ได้แต่ภาวนาให้เขาปราณีเธอบ้างก็เท่านั้นเสื้อผ้าของเธอถูกชายหนุ่มจัดการเอาออกจากตัวเธอไปอย่างรวดเร็วแม้เธอจะปัดป้องแล้วแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่ดี

เขากอบโกยความสุขจากตัวเธออยู่หลายรอบโดยที่เธอพยายามร้องขอให้หยุดแล้วแต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตอนนี้เธอรู้สึกระบมไปทั้งตัวรู้สึกเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจที่ปล่อยให้ผู้ชายแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักมาพรากความสาวของเธอไปได้เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงขายตัวอย่างที่เขาพูดสักหน่อยเธอก็แค่มาส่งอาหารแค่นั้นเองทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเธอด้วยหญิงสาวนึกน้อยใจในโชคชะตาที่ชอบเล่นตลกกับเธอเสียจริง