ตอนที่16

21.00 น

กุกกักๆ เพล้งงงงง

“เสียงอะไรนะ”

แพรไหมนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนอนของเธอเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆก็เห็นท่าว่าไม่ดีหญิงสาวจึงไปหยิบไม้เบสบอลที่เธอแอบซื้อเก็บไว้ในตู้แล้วเดินย่องออกมาด้านนอกเพื่อดูว่าเสียงที่เธอได้ยินนั้นเกิดจากอะไรกันแน่ถ้าเป็นโจรเธอก็พร้อมจะสู้ตายเหมือนกัน

“หยุดนะไอ้ขี้ขโมย….นี่แน่ะๆๆๆๆ”

ตุบ..ตุบ

หญิงสาวเห็นเงาตะคุ่มๆที่ชั้นล่างของบ้านเธอก็คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นขโมยแน่ๆหนอยรู้จักแพรไหมน้อยไปคนอย่างเธอไม่มีวันให้ใครมาขโมยของบ้านเธอได้หรอกของรักของหวงของเธอทั้งนั้นเธอจะรักษาเท่าชีวิตเลยคอยดู

เมื่อหญิงสาวเดินมาใกล้เงานั้นก็ใช้ไม้เบสบอลที่ถืออยู่ในมือฟาดลงที่คนที่เธอคิดว่าเป็นขโมยอย่างไม่ยั้งมือ

“โอ้ยๆคุณนี่ผมเอง”

“คุณภู”

เมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่มร้องโอดโอยเธอกพอจะเดาออกว่าเป็นเสียงใครเลยยั้งมือการฟาดไม้เบสบอลไปที่คนที่ตัวเธอเองคิดว่าเป็นโจรทันที

“โอ้ยยยเบาๆคุณผมเจ็บ”

“สมน้ำหน้าอยากเล่นอะไรพิเรนเอง”

เมื่อหญิงสาวรู้ว่าคนที่แอบย่องเข้าบ้านเธอเป็นใครเธอจึงเดินไปเปิดไฟเพื่อจะได้คุยกับชายหนุ่มให้รู้เรื่องว่าเขาเข้ามาทำอะไรแต่เมื่อแสงไฟสว่างขึ้นหญิงสาวเห็นว่าหัวของชายหนุ่มตอนนนี้เริ่มปูดโนจะเป็นลูกมะนาวเลยรีบหาน้ำแข็งมาประคบให้โดยด่วนนึกสมน้ำหน้าชายหนุ่มอยู่เหมือนกันที่เล่นอะไรแผลงๆเองจนเจ็บตัวดีนะที่หัวไม่แตก

“แล้วคุณมาทำอะไรลับๆล่อๆในบ้านแพรคะ”

แพรไหมถามพร้อมยื่นก้อนน้ำแข็งที่ห่อผ้าไปประคบที่หน้าผากของชายหนุ่ม

“ผมก็จะมาคุยกับคุณเรื่องที่ผมจะให้คุณช่วยน่ะสิ”

เมื่อรู้ว่าความต้องการของชายหนุ่มที่มาหาเธอเพราะอะไรทำเอาหญิงสาวหยุดการปฐมพยาบาลให้คนตรงหน้าทันที

“ดูปากแพรนะคะคุณภู......เรื่อง นี้ แพร ไม่ ช่วย”

แพรไหมค่อยๆพูดเน้านคำให้คนตรงหน้าได้รู้ว่ายังไงเธอก็จะไม่ยอมช่วยเรื่องนี้เด็ดขาดอย่ามาบังคับเธอซะให้ยากเลย

“เหรอ...”

“อื้ม..อื้อ...”

สิ้นคำพูดของชายหนุ่มเขาก็พุ่งตัวเองเข้าไปหาเธอทันทีพร้อมจูบบดขยี้ไปที่ปากของเธอเป็นการทำโทษที่เธอชอบที่จะปฏิเสธเขานัก

“อื้อไอ้บ้า..ภู.”

เมื่อหญิงสาวหลุดจากพัธนาการจากการจูบของชายหนุ่มเธอก็รีบถอยตัวหนีแผดเสียงใส่ชายหนุ่มด้วยความโมโหพร้อมผลักเขาให้ออกห่างจากตัวเธอทันที

“ใช่ผมจะบ้าได้มากกว่านี้อีก…ถ้า คุณ ไม่ ช่วย ผม”

ชายหนุ่มพุ่งตัวหาหญิงสาวหลังจากที่เธอพยายามผลักเขาให้ห่างออกจากตัวพร้อมใช้สองมือจับที่ใบหน้าของเธอแล้วพูดเน้นคำตรงหน้าของเธอช้าๆให้รู้ว่าเรื่องนี้เขาไม่ใช่คนแพ้พร้อมบดจูบไปปที่หญิงสาวอีกรอบ

ครั้งนี้เนิ่นนานซะจนหญิงสาวเริ่มมือไม้อ่อนเกือบที่จะหลงไปกับรสจูบของเขาเมื่อชายหนุ่มเห็นว่าคนที่เขากำลังจูบอยู่นั้นเริ่มที่จะหายใจไม่ออกจึงผละออกจากปากของเธอให้เธอได้เว้นระยะเพื่อหายใจบ้าง

“แฮ่ก..ฟู่”

แพรไหมนั่งสูดอากาศเข้าปอดอยู่หลายรอบทั้งยังไม่กล้าหันไปสบตาคนที่นั่งกอดเธออยู่ข้างๆเพราะรู้สึกเขินที่เมื่อครู่เกือบที่จะเคลิ้มตามชายหนุ่มไปเสียแล้วเธออยากจะตีตัวเองแรงๆเสียจริงที่บังคับตัวเองไม่ได้

“ไงคุณจะยอมช่วยผมหรือยัง”

ภูผานั่งกอดหญิงสาวที่เขาพึ่งบดขยี้ปากเธอไปหมาดๆเขาถามหญิงสาวด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ถ้าเธอยังปฏิเสธเขาอยู่เขาก็จะนั่งจูบเธออยู่แบบนี้จนกว่าจะเธอยอมนั่นแหละ

“เห้ออออออ....”

หญิงสาวทำหน้าเหมือนจะร้องให้เพราะเธอลำบากใจที่จะช่วยเขาเรื่องนี้จริงๆจะเป็นเรื่องอื่นไม่ได้หรือยังไงนะ

“ว่ายังไง...ฮึ!!!!”

ชายหน่มเห็นว่าเธอยังนิ่งไม่ยอมให้คำตอบเขาเลยเตรียมที่จะหันหน้ามาใกล้ๆเธออีกรอบทำเอาหญิงสาวต้องยกมือดันเขาออกอย่างเต็มแรงเพื่อเป็นการบอกให้เขาหยุดและฟังเธอก่อน

“เอ่อเดี๋ยววว......โอเคๆๆๆๆ..ยอมช่วยแล้ววววววว”

เมื่อได้ยินว่าหญิงสาวยอมช่วยชายหนุ่มจึงหยุดการกระทำของเขาทันทีพร้อมหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับหญิงสาว

“หึๆๆๆ...ก็ลองไม่ยอมช่วยดูสิผมจะนั่งจูบคุณอยู่แบบนี้จนปากเปื่อยเลยคอยดู”

ชายหนุ่มแค่นหัวเราะเธอในลำคออย่างผู้ชนะที่เธอยอมตกลงเสียทีอันที่จริงเขาไม่ต้องขอร้องเธอด้วยซ้ำเพราะเธอและเขาต่างก็เคยลึกซึ้งเกินคำว่าแฟนแล้วถ้าไม่ติดว่าเขาขืนใจเธอนะ

“อีตาบ้า....ละ...แล้ว...แพรต้องช่วยคุณนานเท่าไรล่ะคะ”

หญิงสาวเห็นว่าถ้าเธอไม่ยอมตกลงช่วยชายหนุ่มเขาก็จะต้องรังแกเธออยู่อย่างนี้เป็นแน่เขาเอาแต่ใจแค่ไหนเธอว่าเธอน่าจะรู้ดีในเมื่อแกล้งเป็นแฟนมันก็ต้องมีวันเลิกแกล้งเธอจึงอยากรู้ว่ามันจะนานเท่าไรจะได้ทำใจเผื่อไว้ถูก

“จนกว่าคุณย่าผมจะกลับไปอเมริกา”

ใจจริงเขาอยากตอบว่าอยากให้เป็นแฟนเขาตลอดไปด้วยซ้ำแต่ก็ต้องแกล้งตอบแบบนี้ไปก่อนเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะคิดว่าเขาฉวยโอกาศรวบหัวรวบหางเธอ

“แล้วนานเท่าไรล่ะคะ”

หญิงสาวหันมาถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างระอาทำยังไงได้ก็เธอรับปากเขาไปแล้วนี่คนอย่างแพรไหมถึงจะสมองไม่ดีแต่ก็จำคำที่เธอพูดไว้ได้อยู่แล้วยิ่งเรื่องใครที่มีบุญคุณเธอก็จำไม่ลืมใครที่ทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจเธอก็จำไม่ลืมเช่นกัน

“ก็ประมาณเดือนกว่าๆได้มั้ง”

เมื่อได้ยินที่ชายหนุ่มพูดว่าเดือนกว่าๆทำเอาเธอค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อยเพราะไอ้สถานะการป็นแฟนปลอมๆเดือนกว่าๆคงจะไม่ได้ลำบากอะไรเธอมากหรอกมั้ง

“คิดไรอยู่คุณ”

ภูผาชะโงกมองหน้าหญิงสาวที่กำลังทำหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดและสับสนกับตัวเองอยู่

“ป่าวซะหน่อยถ้าเสร็จธุระแล้วคุณภูก็กลับไปได้แล้วค่ะ”

หญิงสาวหลุดจากพวังความคิดก็เพราะตกใจที่ชายหนุ่มอยู่ดีๆก็ยื่นหน้ามาหาเธอนี่แหละเมื่อคิดว่าชายเสร็จธุระที่เขามาที่นี่แล้วจึงน่าจะกลับไปได้แล้วเพราะนี่มันก็ดึกแล้วและเธอก็อยากจะพักผ่อนด้วย

“โอเคงั้น...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะมารับคุณไปทานข้าวกับครอบครัวผมนะ”

“พรุ่งนี้”

หญิงสาวหันหน้ามาหาชายหนุ่มทันควันเธอรู้สึกว่ามันเร็วไปให้เวลาเธอทำใจอีกสักวันสองวันก็ไม่ได้หรือไง

“ใช่...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมให้คนมาส่งชุดให้คุณ...อ้อแล้วก็..เดี๋ยวผมมารับตอน10โมงเช้านะคุณเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”

หญิงสาวพยักหน้ารับปากชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ยังเป็นกังวล

“เห้อ”

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกลับไปแล้วหญิงสาวถึงกับนั่งถอนหายใจคิดทบทวนอยู่พักใหญ่ว่าทำไมชีวิตเธอต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยแต่ก็ในเมื่อชายหนุ่มช่วยเหลือยายของเธอไว้เธอก็จะทำใจช่วยเรื่องที่เขาขอให้เต็มที่ก็แล้วกันเพราะถ้าจบเรื่องนี้เธอละเขาก็ไม่น่าจะได้เจอกันอีกแล้ว

ชายหนุ่มนั่งอยู่บนรถเขานั่งมองห้องที่ยังเปิดไฟอยู่จนดับไฟไปแล้วเขาจึงขับรถกลับใจจริงเขาอยากอยู่กับเธอที่นี่ด้วยซ้ำเพราะบ้านเธอมันช่างปีนเข้าง่ายเหลือเกินวันนี้เขายังเข้าไปได้อย่างง่ายดายแล้วพวกโจรคนอื่นถ้ารู้ว่าเธออยู่บ้านคนเดียวแล้วพยายามที่จะเข้ามาขโมยของบ้านเธอล่ะเธอจะเป็นยังไงชายหนุ่มพยายามสลัดความคิดในแง่ร้ายนี้ออกไปจากหัวแล้วขับรถกลับบ้านอย่างรวดเร็ว