ตอนที่30

“ยังโกรธผมอยู่เหรอ....”

เมื่อเห็นหญิงสาวไม่ตอบเขาจึงค่อยๆคลายอ้อมกอดออกแล้วหันหน้ามาใกล้ๆเธอแต่หญิงสาวก็ยังหันหน้าหนีเขาจึงต้องใช้สองมือของเขาจับใบหน้าของเธอให้หันมาจ้องตาของเขาเพื่อที่หญิงสาวจะได้เห็นเวลาที่เขาพูดว่าเขาไม่ได้เสแสร้ง

“คุณฟังผมนะ...ผมสัญญาว่าเหตุการณ์บ้าๆนั่นจะไม่เกิดขึ้นกับคุณอีก...ผมรักคุณแล้วตอนนี้เราก็กำลังจะมีลูกด้วยกันผมอยากทำให้ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ที่สุดอะไรที่มันทำให้คุณหายโกรธผมได้ในตอนนี้คุณก็บอกมาเลยหรือจะตบจะตีผมก็ได้ผมยอม...ยอมทุกอย่างเพื่อที่จะให้คุณอยู่กับผม”

เมื่อเห็นหญิงสาวยังทำหน้าบึ้งตึงเดาอารมณ์ไม่ออกใส่เขาอยู่เขาจึงรวบรวมความรู้สึกที่มีพูดกับเธอในใจเขาเองหวังว่าเธอคงจะเชื่อที่เขาพูดบ้างและอะไรที่ทำให้เธอหายโกรธเขาได้เขาก็พร้อมที่จะทำขออย่างเดียวของให้เธออย่าไปจากเขาเท่านั้น

เพี๊ยะ.....ปั้กๆ...ๆๆๆ......

“หึ....อึกก...ฮือๆๆๆๆ..อืออ”

เมื่อสิ้นคำพูดของชายหนุ่มหญิงสาวก็ฟาดฝ่ามือไปที่หน้าของเขาทันทีพร้อมทั้งทุบทั้งตีไปที่ตัวของชายหนุ่มเพื่อระบายความโกรธนั้นออกมาแต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ดีๆเธอเป็นอะไรที่ทุบตีเขาเท่าไรเธอกลับเหมือนว่าตัวเธอเจ็บเสียเองยิ่งเห็นเขาไม่ต่อต้านเธอก็ทุบเขาไปด้วยร้องให้สะอึกสะอื้นไปด้วยจนชายหนุ่มทนดูเธอร้องให้ไม่ไหวต้องรีบดึงตัวเธอเข้ามากอดปลอบใจแทน

 “ฮือๆๆๆทำไม...ทำไมต้องยอมแพรไม่เจ็บหรือไงเล่า.....ทำไมแพรต้องใจอ่อนให้คุณด้วยนะ”

ชายหนุ่มกอดหญิงสาวที่กำลังสะอึกสะอื้นเขาต้องอมยิ้มเพราะคำพูดที่ดูสับสนของเธอแต่ก็พอจะเดาออกว่าเธอให้อภัยเขาแล้ว

“เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”

“อื้อ....เริ่มก็เริ่ม”

เมื่อเธอถูกชายหนุ่มสวมกอดเธอยิ่งสะอื้นหนักคิดว่าการที่เธอทำร้ายชายหนุ่มมันอาจทำให้เขาโมโหเธอขึ้นมาอีกมันจะได้ทำให้เธอแน่ใจที่จะไม่ให้อภัยเขาแต่ไม่เลยเขายอมให้เธอทำเขาเจ็บอยู่แบบนั้นจนทำให้ตอนนี้คนที่เธอรู้สึกโมโหตัวเองที่ยอมใจอ่อนให้เขาจนได้

หญิงสาวร้องให้จนหลับไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เมื่อเห็นหญิงสาวหลับสนิทแล้วเขาจึงอุ้มเธอนอนบนเตียงของเขาแบบดีๆพร้อมนั่งเฝ้าเธออยู่ไม่ห่างเขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจู่ๆก็จะได้เป็นพ่อคนแบบกะทันหันเมื่อก่อนเขาไม่เคยนึกชอบเด็กสักเท่าไรแต่พอได้รู้ว่าเขากำลังจะมีลูกกับเธอมันกลับทำให้เขารู้สึกรักลูกทั้งที่ยังไม่เคยพบหน้ามาก่อนนี่สินะสัญชาติญาณความเป็นพ่อ

“พ่อรักลูกนะครับ...แล้วก็รักแม่ของลูกมากด้วย”

ชายหนุ่มค่อยๆก้มลงไปจูบที่หน้าท้องน้อยๆของหญิงสาวที่หลับอยู่ตอนนี้มันยังแบนราบอยู่เมื่อเขานึกถึงเจ้าตัวเล็กที่อยู่ข้างในนั้นมันช่างน่ามหัศจรรย์สำหรับเขาเสียจริง

11.30 น.

“ตื่นแล้วเหรอ....หิวหรือป่าว”

ภูผาเห็นหญิงสาวขยับตัวตื่นจึงเข้าไปช่วยพยุงตัวเธอให้นั่งพิงกับหมอนที่หัวเตียงของเขาพร้อมถามว่าหญิงสาวหิวหรือยังเพราะนี่มันก็ใกล้เที่ยงแล้ว

“ไม่ค่ะแพรยังไม่หิว”

หญิงสาวที่พึ่งตื่นขึ้นมายังรู้สึกวิงเวียนอยู่แต่เธอยังไม่รู้สึกหิว

“ได้ยังไงคุณนี่มันก็จะเที่ยงแล้วอย่าลืมสิว่าคุณต้องทานอาหารให้ตรงเวลานะเดี๋ยวคุณไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดี๋ยวผมพาไปหาอะไรทาน”

ชายหนุ่มพูดพร้อมลูบไปที่หน้าท้องของเธอพร้อมกับยิ้มให้กับหญิงสาวตอนนี้หน้าของเขาและเธออยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบรอยยิ้มของเขาทำเอาหญิงสาวเริ่มหน้าแดงขึ้นมาทันที

“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ”

แพรไหมลืมไปซะสนิทเลยว่าตอนนี้เธอต้องทานอาหารห้ครบทุกมื้อแล้วก็ต้องมีสารอาหารครบถ้วนด้วยเพื่อที่ลูกน้อยของเธอจะได้มีสุขภาพที่แข็งแรง

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณภู”

เมื่อหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินมาเรียกชายหนุ่มที่นั่งรอเธออยู่บนโซฟา

“เราไปกันเลยไหมคุณภู”

“เดี๋ยว”

ชายหนุ่มรั้งเธอมานั่งที่ตักของเขาพร้อมกอดไว้หลวมๆ

“มีอะไรหรือป่าวคะ”

“ลองเรียกว่าพี่ภูให้ชินปากหน่อยสิแพร”

ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูหญิงสาวแผ่วเบาทำเอาหญิงสาวถึงกับขนลุกซุ่ขึ้นมาทันทีทำไมเขาต้องทำเสียงเซ็กซี่ใส่เธอด้วยนะ

“คะ.....เอ่อ..พี่ภู”

หญิงสาวเรียกชายหนุ่มด้วยท่าทีขัดเขินไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเรียกแต่ตอนนั้นเธอต้องเรียกเพราะเล่นละครต่างหากซึ่งแตกต่างจากตอนนี้สิ้นเชิงทั้งยังสรรพนามที่เขาเรียกชื่อเธอว่าแพรแทนคุณอีกมันดูจั๊กจี้หัวใจของเธอแปลกๆ

ทั้งสองใช้เวลาไม่นานก็มาถึงห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง

“แพรอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”

ภูผาเดินมาถึงโซนร้านอาหารก็เอ่ยถามหญิงสาวขึ้นว่าเธออยากจะทานอะไรเพราะตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยากทานอะไรเหมือนกันแค่อยากพาหญิงสาวมาทานอาหารให้ตรงเวลาและพาออกมาซื้อของใช้จำเป็นด้วยเท่านั้น

แพรไหมเลือกเข้าร้านสเต็คเพราะเธอรู้สึกว่ามันน่ากินมากไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเมื่อเห็นรูปที่หน้าร้านก็อยากทานขึ้นมาทันทีทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยจะชอบทานสเต็คเท่าไรแถมยังเป็นตัวเลือกสุดท้ายที่เธอจะเลือกมาเป็นเมนูอาหารกลางวันอีกด้วย

เมื่อทั้งสองทานอาหารกลางวันกันเสร็จเรียบร้อยแล้วภูผาจึงพาหญิงสาวมาหาซื้อของใช้จำเป็นมีทั้งเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าซึ่งมันก็ไม่ได้จำเป็นสำหรับเธอเท่าไรเพราะของพวกนี้เธอยังมีใช้อยู่แต่ชายหนุ่มนี่สิเล่นเลือกซื้อให้เธอเองแทบทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ชุดชั้นในจนเธอเริ่มอายพนักงานที่จ้องมองมายังเธอและเขาตาเดียวซะแล้วสิ

“เอ่อ...พี่ภูคะ...ซื้อมาทำไมเยอะแยะคะพอแล้วค่ะ”

หญิงสาวตองรีบดึงมือชายหนุ่มออกจากการเดินเลือกซื้อชุดชั้นในเพราะจากที่เธอเห็นเขาหยิบมันดูจะเยอะเกินความจำเป็นแถมทั้งสีและรูปแบบก็ดูจะสยิวพิกลไม่ใช่แบบที่เธอชอบเลยสักนิดแต่เพื่อม่ให้ชายหนุ่มอยู่ตรงนี้นานเธอเลยต้องลากเขามาจ่ายเงินที่เคาเตอร์แล้วรีบไปก่อน

“พี่ยังเลือกไม่เสร็จเลยแพร”

ชายหนุ่มยังทำหน้างงเพราะอยู่ดีๆหญิงสาวก็ลากเขาออกมาจากร้านซะงั้นเขายังเพลินกับการเลือกชุดชั้นในให้เธออยู่เลย

“พอแล้วค่ะไม่อายบ้างหรือไงคะเดินเลือกชุดชั้นในอยู่ได้”

“จะอายอะไรก็ของเมีย”

ชายหนุ่มแกล้งพูดกระซิบใกล้ๆหญิงสาวทำเอาเธอเริ่มหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบเมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นจึงอมยิ้มขึ้นมาทันทีเพราะเวลาที่หญิงสาวเขินมันดูน่ารักมากๆสำหรับเขา