ตอนที่19

บ้านแพรไหม

หลังจากทานข้าวเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มจึงขับรถพาหญิงสาวกลับบ้านมาเพื่อเก็บเสื้อผ้าไปอยู่ที่บ้านของเขาเพราะคนเป็นย่าของชายหนุ่มได้จัดการให้คนจัดห้องให้เธอเรียบร้อยแล้วดูเหมือนคนเป็นย่าจะจงใจให้อยู่ใกล้ห้องหลานชายเขาเหลือเกินงานนี้ถ้ายายเธอรู้จะเป็นยังไงเนี่ย

“คุณภูคะวันนี้แพรขอนอนที่นี่คืนนึงได้ไหม...นะคะขอนอนทำใจคืนนึง”

หญิงสาวทำหน้าขอร้องให้คนตรงหน้าเห็นใจเธอไม่กล้าปฏิเสธผู้ใหญ่ในบ้านของเขาเลยเปลี่ยนมาเป็นขอร้องเขาแทนเพื่อที่ชายหนุ่มจะได้ช่วยเธอพูดเรื่องนี้แทนเธอ

“อืมมม..ได้แต่ผมต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่ด้วย”

ชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวคงจะอยากมีเวลาเก็บของเต็มที่เขาจึงไม่ปฏิเสธแต่มีข้อแม้ว่าเขาต้องอยู่ด้วยเพราะเขาเองก็รู้สึกเป็นห่วงเธออยู่เหมือนกันไม่อยากให้อยู่คนเดียวและอีกอย่างที่บ้านเขาคงต้องว่าเขาแน่ๆถ้าเขาปล่อยให้เธออยู่คนเดียว

“แพรอยู่ได้ค่ะคุณไม่ต้องห่วงหรอก....คุณกลับไปเถอะ”

หญิงสาวรีบปฏิเสธความหวังดีของเขาที่อยากจะอยู่เป็นเพื่อนทันทีเพราะให้เธออยู่คนเดียวยังรู้สึกว่าปลอดภัยกว่าอยู่กับเขาซะอีก

“ไม่ต้องปฏิเสธเลยคุณ...ขืนผมกลับไปแล้วปล่อยให้คุณอยู่ที่นี่คนเดียวมีหวังคุณย่าผมสงสัยแน่”

ชายหนุ่มอ้างเรื่องกลัวว่าที่บ้านเขาจะสงสัยทันทีเพราะคิดว่านี่เป็นเหตุผลที่ดีที่สุดที่จะอ้างกับเธอแล้วขืนเขาบอกว่าเป็นห่วงเธอตรงๆเธอก็คงจะไม่เชื่อ

“จะไปไหนคุณ”

แพรไหมไม่ได้ตอบอะไรเพราะรู้ว่าคงห้ามเขาไม่ได้เธอได้แต่เดินทำหน้าบูดแล้วขึ้นห้องไปทิ้งให้เขาอยู่ด้านล่างคนเดียวเธอไม่อยากมองหน้าเขาตอนนี้เลยไม่หันไปตามเสียงเรียก

ในเมื่อเขาอยากอยู่ก็อยู่ไปแต่เธอขอไม่สนใจละกันเธอรู้สึกนอยเล็กน้อยเพราะวันนี้การที่เธอรับปากช่วยเหลือชายหนุ่มกลับเป็นเขาทำให้เธอโกหกคนที่มีพระคุณกับเธอซะงั้นถ้าเธอรู้ก่อนว่าครอบครัวของเขาเป็นใครคงไม่ใจอ่อนแน่ๆ

18.00 น.

แพรไหมตื่นขึ้นมาเมื่ดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาหกโมงเย็นแล้วเธอจึงรีบดีดตัวขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วเพราะเธอลืมไปซะสนิทเลยว่าทิ้งชายหนุ่มให้อยู่ด้านล่างแล้วหนีมานอนบนห้องคนเดียว

“อ้าวคุณลงมาพอดีเลยอาหารพึ่งมาคุณมากินก่อนสิ...อ้อแล้วหญ้าที่หน้าบ้านคุณผมสั่งคนมาตัดให้เรียบร้อยแล้วนะมันเริ่มรกแล้วผมเห็นแล้วไม่สบายตาเท่าไร”

เมื่อหญิงสาวลงมาด้านล่างก็เห็นกล่องอาหารวางเต็มโต้ะเป็นฝีมือของชายหนุ่มที่สั่งมาเธอนึกว่าเขาจะถอดใจกลับไปแล้วเสียอีกเพราะเธอทำเป็นไม่สนใจเขาแต่กลับลงมาเจอชายหนุ่มยิ้มหน้าระรื่นพร้อมกองอาหารอีกมากมายอยู่นี่สิเธอล่ะเชื่อเขาเลยจริงๆนี่นึกว่าบ้านตัวเองหรือไงถึงได้จัดการโน่นนี่อยู่ได้

“สั่งมาทำไมเยอะแยะคะคุณภูอยู่กันแค่สองคนนี่นึกว่าเหมาทั้งร้าน”

หญิงสาวเห็นว่าอาหารมันเยอะเกินไปสำหรับสองคนนี่เขาจะสั่งมาถมที่เหรอยังไงกันคนรวยเค้าเป็นกันอย่างนี้ทุกคนเลยหรือป่าวเนี่ยเธอคิดในใจ

“ก็ผมเห็นคุณนอนอยู่เลยไม่กล้าเข้าไปถามผมไม่รู้ว่าคุณอยากทานอะไรเลยสั่งมาหมดเลย”

ชายหนุ่มว่าจะเข้าไปถามเธอก่อนสั่งอยู่แล้วแต่ว่าเห็นเธอหลับเลยไม่อยากกวนเขาเลยจัดการสั่งมันมาหลายๆอย่างที่คิดว่าผู้หญิงเค้าชอบทานกัน

“คุณภูขึ้นไปหาแพรบนห้องเหรอคะ”

หญิงสาวพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมล็อคห้องนี่นาเพราะความเคยชินเหมือนตอนที่อยู่กับยายเธอหญิงสาวมักจะไม่ล็อคประตูอยู่แล้วเพราะยายเธอชอบเข้าไปปลุกแล้วนี่ชายหนุ่มเข้าไปในห้องของเธอเขาทำอะไรเธอบ้างหรือป่าวเนี่ยยย

“ผมป่าวทำอะไรคุณนะผมเห็นคุณหลับก็เลยเดินลงมาเลย”

ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวทำหน้าตกใจก็คิดว่าเธอต้องคิดว่าเขาทำมิดีมิร้ายกับเธอแน่เขาจึงรีบพูดโพร่งบอกเธอไปก่อนว่าเขาไม่ได้แตะต้องเธอแม้แต่นิดเดียว

“อืม...อือ..”

หญิงสาวรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วจึงเดินเข้ามาแกะกลอ่งอาหารดูว่ามีอะไรบ้าง

“คุณภูจะทานกล่องไหนบ้างคะ....”

ก่อนที่จะยกอาหารไปเก็บหญิงสาวหันมาถามชายหนุ่มก่อนว่าเขาจะทานอะไรที่เหลือเธอจะได้เอาไปเก็บไว้ในตู้เอาไว้อุ่นทานได้

“กล่องนี้”

ชายหนุ่มชี้มาที่กล่องสี่เหลี่ยมใสที่ข้างในน่าจะเป็นสเต็คเนื้อหญิงสาวเลยเอากล่องที่เขาจะทานวางไว้ที่โต้ะพร้อมข้าวผัดปูของเธออีกหนึ่งกล่องส่วนที่เหลือเธอจึงเอาไปเก็บ

“ชอบกินข้าวผัดปูเหรอคุณ”

ภูผาเห็นเธอหยิบข้าวผัดปูตั้งแต่ทีแรกเขาพอจะดูออกว่าหญิงสาวคงจะชอบข้าวผัดปูอยู่ไม่น้อยเพราะเห็นเธอทานแบบไม่พูดไม่จาผิดจากเมื่อกลางวันที่เขี่ยจานข้าวไปมา

“ค่ะตอนที่แม่ของแพรอยู่แม่ชอบทำให้แพรทานค่ะข้าวผัดปูฝีมือแม่อร่อยที่สุดเลยค่ะแต่...แพรไม่ได้ทานข้าวผัดปูรสชาตินั้นนานแล้วววว”

หลังจากที่หญิงสาวทานข้าวแบบเงียบๆอยู่นานเมื่อชายหนุ่มถามคำถามที่เธอรู้สึกว่ามันจี้ใจเธอเหลือเกินเลยตอบด้วยสีหน้าเศร้าๆเขาทำให้เธอคิดถึงแม่ตั้งแต่เธอเห็นกล่องข้าวผัดปูนั้นแล้ว

“คุณแม่ผมก็ทำข้าวผัดปูอร่อยมากเหมือนกันนะเอาไว้วันหลังผมจะให้คุณแม่ทำให้คุณทานดีไหม”

ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวทำหน้าเศร้าเมื่อพูดถึงแม่เขาจึงหาเรื่องพูดให้เธอได้คลายเศร้าลงบ้างเขารู้ว่าเธอคงจะเจ็บปวดมากๆเพราะเขาเองตอนที่คุณพ่อของเขาเสียเขาเองก็ทำใจอยู่นานเหมือนกันแต่ยังดีที่ยังเหลือคณแม่ของเขาอยู่แต่หญิงสาวเสียทั้งพ่อและแม่คงจะเจ็บมากกว่าเขาหลายเท่าเป็นแน่

“จริงเหรอคะคุณภู....”

หญิงสาวเริ่มมีสีหน้าที่ตื่นเต้นเมื่อเขาพูดถึงเรื่องที่คุณแม่เขาทำกับข้าวอร่อยแต่ก็ต้องหลุบตาลงอีกครั้งเพราะยิ่งนึกถึงหน้าของแม่ของชายหนุ่มความรู้สึกผิดปาปอยู่ในใจของเธอก็ผุดขึ้นมาอีก

“คุณภูคะ...แพรรู้สึกผิดจังเลยที่โกหกพวกท่านถ้าแพรรู้มาก่อนว่าทั้งพี่เพลงแล้วก็คุณพิมพาเป็นทั้งแม่และก็น้องสาวคุณต่อให้คุณใช้วิธีไหนมาบังคับแพรแพรก็จะไม่ยอมช่วยเด็ดขาดเลย”

หญิงสาวพูดเสียงอ่อนบอกความรู้สึกที่คิดอยู่ในใจให้เขาได้ฟังตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่แย่เหลือเกินที่คนที่บ้านของเขาออกจะเมตตาเธอขนาดนั้นแต่เธอกลับต้องเล่นละครตบตาเขาอยู่ทุกวัน

“ผมก็ไม่รู้นี่ว่าพวกคุณรู้จักกันมาก่อน..อีกอย่างถ้าไม่อยากหลอกพวกเค้าเราก็มาเป็นคู่รักกันจริงๆซะเลยสิ”

ชายหนุ่มเสนอแนวคิดให้หญิงสาวที่ดูๆแล้วออกจะให้เข้าทางตัวเองเสียมากกว่าทำเอาหญิงสาวถึงกับมองค้อนให้คนที่นั่งพูดแล้วทำหน้าทะเล้นอยู่ตรงข้ามเธอ