ตอนที่22

1 อาทิตย์ต่อมา

21.30 น.

“พรุ่งนี้พี่ก็จะต้องเข้าผ่าตัดแล้วต่อจากนี้พี่จะได้เป็นคนดูแลออมบ้าง”

“........”

สองหนุ่มสาวกอดกันกลมอยู่บนเตียงนอนนุ่มอิทธิกรดีใจที่เขาจะได้มีโอกาสได้ดูแลหญิงสาวบ้างหลังจากที่ให้เธอคอยดูแลอยู่ตลอด

อินทิรานอนซุกอยู่ที่อกแกร่งน้ำตาซึมออกมาที่เธอรู้ตัวว่าเธอคงจะไม่มีโอกาสนั้นหลังจากที่อรดีโทรหาเธอเมื่อไม่กี่วันมานี้

3 วันที่แล้ว

Rrrrrrrrrrrrr

“ค่ะคุณแม่”

“แกต้องออกไปให้ห่างจากอิทธิกรให้เร็วที่สุดเพราะฉันจะให้ยัยอันไปดูแลอิทธิกร”

“ไหนคุณแม่บอกว่าพี่อันไม่ต้องการพี่อิทไงคะ”

“แล้วจะทำไมลูกฉันต้องการอิทธิกรตอนนี้แล้วจะทำไมแกก็รู้นะว่าฉันจะทำอะไรกับแกได้บ้างแล้วถ้าหากคนบ้านนั้นรู้ว่าแกไปหลอกลวงเค้าพวกเค้าคงจะเอาแกทำลูกสะใภ้หรอกนะ”

“แต่คุณแม่เป็นคนให้ออมมาที่นี่ตั้งแต่แรกเองนะคะ”

“แล้วแกคิดว่าคุณอรุณาจะเชื่อใครระหว่างแกที่เป็นลูกเมียน้อยกับฉันที่เป็นแม่ของคู่หมั้นตัวจริงของอิทธิกร”

“ออมขอเวลาอีกสองสามวันนะคะแล้วออมจะไปเอง”

“ดี...เข้าใจอะไรง่ายๆแบบนี้ก็ดี”

หลังจากวางสายจากอรดีแล้วหญิงสาวก็แอบมานั่งร้องให้ปานจะขาดใจเมื่อเธอนั้นจะต้องจากชายหนุ่มไปจริงๆหากเธอไม่ยอมไปแต่โดยดีเธอก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอบ้างเพราะเธอรู้ว่าอรดีน่ากลัวแค่ไหนลำพังตัวของเธอคนเดียวไม่กลัวเท่าไรแต่ตอนนี้เธอนั้นมีลูกน้อยอยู่ในท้องที่พึ่งจะรู้ตัวไม่กี่วันมานี้เองเธอกะจะบอกข่าวดีกับชาหนุ่มตอนที่ผ่าตัดเรียบร้อยแล้วแต่ตอนนี้เธอนั้นจะต้องเก็บความลับนี้เอาไว้ให้หายไปกับเธอเลยจะดีกว่า

“ออม..ร้องให้ทำไม”

อิทธิกรสังเกตว่าหญิงสาวเงียบไปและตัวสั่นเทาเล็กน้อยแถมมือยังกอดกำเขาแน่นอีกต่างหากอาการแบบนี้เขารู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวกำลังร้องให้สะอื้นอยู่

“ออมแค่ดีใจน่ะค่ะ”

อินทิราตอบชายหนุ่มแต่คำตอบของเธอนั้นมันช่างตรงกันข้ามกับหัวใจเหลือเกินเธอขอเก็บความรู้สึกที่ได้ใกล้ชิดกับเขาไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

“นึกว่าอะไรทำพี่ตกใจหมดนอนเถอะ”

อิทธิกรถอนหายใจนึกว่าหญิงสาวเป็นอะไรมากมายที่แท้ก็แค่ดีใจจึงกระชับกอดเธอให้แน่นขึ้นแล้วหลับตาลงด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข

“พี่อิทกอดออมไว้นะคะ”

“พี่ก็กอดอยู่ทุกคืนไม่ใช่หรือไง”

ชายหนุ่มก้มมองหญิงสาวเล็กน้อยที่ดูท่าว่าคนตัวเล็กจะอ้อนผิดปกติแต่เขาก็ชอบที่เธอเป็นแบบนี้

เช้าวันต่อมา

“พี่ออกจากห้องผ่าตัดแล้วออมต้องอยู่ข้างๆพี่ตลอดนะรู้ไหม”

อิทธิกรนั่งจับมือกับหญิงสาวอยู่ไม่ยอมปล่อยเขารู้ว่าหลังจากผ่าตัดเขาต้องหลับอีกเป็นวันเป็นแน่เลยต้องกำชับห้ามหญิงสาวทิ้งเขาไปไหน

“ออมอยู่ในใจของพี่อิทไงคะ”

อินทิรากลั้นเสียงสะอื้นพร้อมยกมือน้อยไปจับที่หัวใจของชายหนุ่มส่งเสียงพูดคุยเล่นกับชายหนุ่มให้เขาสบายใจ

“ได้เวลาแล้วค่ะ”

พยาบาลเข้ามาพาตัวชายหนุ่มออกไปจากห้องตอนนี้มือของหญิงสาวกับเขาหลุดออกจากกันเธอไม่อยากปล่อยมือนี้ไปเลยยิ่งมองคนที่รักหันหลังไปใจเธอมันก็เหมือนจะขาด

“ฮึก...ฮือๆๆๆ...พี่อิทออมขอโทษที่รักษาสัญญาไม่ได้หวังว่าพี่อันคงทำหน้าที่แทนออมได้อย่างดีนะคะ”

หญิงสาวเดินปาดน้ำตาหอบกระเป๋าที่นำมาด้วยเดินหลบไปที่ด้านหลังโรงพยาบาลเพื่อโบกรถสองแถวไปที่ขนส่งตอนนี้ที่เธอคิดออกก็คือต้องเข้ากรุงเทพไปก่อนส่วนที่อยู่นั้นค่อยไปหาเอาดาบหน้าเรื่องนี้เธอจะไม่ยอมริปากบอกใครทั้งนั้นแม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างพีรยา

3 วันต่อมา

โรงพยาบาลXXX

ตอนนี้พรณภัทร์รู้สึกตัวขึ้นมาแล้วหลังจากรู้ข่าวจากพี่ชายพีรยาจึงรีบมาที่โรงพยาบาลด้วยความดีใจตอนนี้อาการทุกอย่างของพรณภัทร์ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเพราะจากที่หมอคาวีเพื่อนของภัคดนัยที่พึ่งกลับมาจากเมืองนอกมาช่วยภัคดนัยรักษาอาการของหญิงสาวก็ดีขึ้นเรื่อยๆตอนฟื้นมาถามอะไรก็จำได้หมดเพียงแค่ยังอ่อนเพลียเท่านั้น

“เป็นอะไรพีค”

ภัคดนัยเห็นน้องสาวของเขาเดินออกมาด้านนอกหน้าตาไม่สบอารมณ์เท่าไรนักจึงเดินตามออกมา

“ก็พีคติดต่อยัยออมไม่ได้มาสามสี่วันแล้วค่ะ”

พีรยากังวลใจเธออยากจะบอกข่าวดีนี้กับอินทิราแต่ก็ติดต่อไม่ได้อยู่ตลอดจนเธอเริ่มจะสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“แล้วไม่ลองไปหาออมดูล่ะ”

ภัคดนัยเสนอทางออกให้น้องสาวของเขาเพราเห็นว่าช่วงนี้งานออกแบบเสื้อผ้าของน้องสาวเขานั้นก็เริ่มที่จะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว

“พีคคิดไว้แล้วค่ะว่าถ้าวันนี้ติดต่อไม่ได้อีกคงต้องไปหาถึงที่จริงๆแล้วล่ะค่ะ”

พีรยาไปหาเพื่อนเธอแน่หากยังติดต่อไม่ได้อยู่แบบนี้แต่ตอนนี้เธอขออยู่ดูอาการของพรณภัทร์เสียก่อน

“ดีแล้วตอนนี้เราไปดูพลอยก่อนเถอะเพราะตั้งแต่ฟื้นมาพี่คุยด้วยเธอก็ไม่ยอมคุยกับพี่เลย”

“โอเคๆ”

พีรยาเห็นหน้าหงอยๆของพี่ชายเอก็ต้องรีบกลับเข้าไปหาเพื่อนของเธอทันทีนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอกังวลใจเพราะไม่รู้ว่าหลังจากนี้พี่ชายเธอกับพรณภัทร์จะเป็นยังไงกันต่อไป

“หิวน้ำไหม”

“อืมม”

“ค่อยๆจิบนะ”

พีรยาค่อยๆให้เพื่อนเธอจิบน้ำทีละน้อยๆแต่จิบบ่อยๆพร้อมทั้งยังหาเรื่องคุยอยู่ลอดเพื่อที่จะให้เพื่อนเธอกลับมาดูสดชื่นโดยเร็วแต่พรณภัทร์ก็ไม่ได้อยากพูดอะไรมากนักเพราะไม่ค่อยสบอารมณ์กับชายหนุ่มคนที่ยืนเงียบๆมองเธออยู่