ตอนที่23

ก๊อกๆๆๆ.

“คุณอาเทอร์”

พีรยาหน้าบานเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผู้มาใหม่เดินเข้ามาเธอเคยเจอกับเขาค่อนข้างบ่อยตอนที่อาเทอร์นั้นมาเยี่ยมเพื่อนสาวของเธอ

“สวัสดีครับทุกคน”

อาเทอร์กล่าวทักทายทุกคนเหมือนที่เคยๆวันนี้ที่เขารีบมาก็เพราะว่าพีรยาโทรไปบอกกับเขาว่าพรณภัทร์ฟื้นแล้วเขาจึงรีบซื้อของมาเยี่ยมและถือโอกาสมาขอโทษหญิงสาวที่นอนป่วยอยู่ด้วย

“นี่คุณอาเทอร์พลอยคนที่เค้าขับรถชนแกตอนที่แกหลับอยู่เค้าคอยมาเยี่ยมแกบ่อยๆ”

พีรยาเห็นพรณภัทร์มีสีหน้าที่สงสัยเลยรีบแนะนำอาเทอร์ให้เพื่อนเธอรู้จัก

“ผมต้องขอโทษคุณพลอยด้วยนครับที่ทำให้คุณเจ็บหนักขนาดนี้”

อาเทอร์กล่าวขอโทษหญิงสาวด้วยความสำนึกผิดที่วันนั้นเขาก็ขับรถมาด้วยความเร็วเหมือนกัน

“เป็นเพราะพลอยไม่ได้ระวังมากกว่าค่ะ”

พรณภัทร์เองรู้ว่าวันนั้นเธอเองก็ไม่ได้ระวังไปวิ่งตัดหน้ารถชายหนุ่มเสียเองเป็นเธอมากกว่าที่ผิด

“ดอกไม้กับผลไม้ครับหายไวๆนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

อาเทอร์ยื่นดอกไม้กับกระเช้าผลไม้ให้คนที่นอนป่วยดูพร้อมส่งให้พีรยาเพื่อเอาไปวางไว้ข้างๆเตียงเพราเห็นว่าคนป่วยคงจะถือไม่ไหว

วันต่อมา

เขาใหญ่

โรงพยาบาลXXX

“เป็นยังไงบ้างเห็นชัดไหม”

ตฤนค่อยๆเปิดผ้าปิดตาของอิทธิกรออกพร้อมลองให้ชายหนุ่มมองสิ่งของในมือของเขาดุพร้อมตรวจดูการมองเห็นระยะใกล้ไกล

“อืม..ก็โอเคนะ”

อิทธิกรค่อยๆมองเห็นชัดขึ้นเรื่อยๆตอนนี้เขายังไม่ค่อยชินกับแสงเท่าไรแต่ก็ถือว่าโอเค

“เดี๋ยวมันก็จะค่อยๆปรับไปเรื่อยๆ”

“แล้วนี่ออมไม่ได้มาอยู่กับฉันเลยเหรอ”

ตอนนี้อิทธิกรไม่ได้สนใจกับอาการของเขาว่ามันจะดีขึ้นมากน้อยแค่ไหนตอนนี้เขาสงสัยมากกว่าว่าตั้งแต่เขาฟื้นมาจนวันที่มองเห็นหญิงสาวไม่ได้อยู่ข้างๆเขาเหมือนที่สัญญาเอาไว้เลย

“เห็นว่าเธอจะรอแกอยู่ที่บ้านนะ”

ตฤนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหญิงสาวปล่อยให้เพื่อนของเขาอยู่คนเดียวมาตั้งแต่หลังจากผ่าตัดได้อย่างไรแต่ก็ต้องพูดให้เพื่อนของเขาสบายใจว่าหญิงสาวคงจะรอเพื่อนของเขาอยู่ที่บ้าน

“อืม...งั้นฉันกลับเลย”

“เดี๋ยวๆใจร้อนจริงๆ..เอายาบำรุงไปด้วย”

อิทธิกรพรวดพราดจะกลับทันทีเมื่อรู้ว่าหญิงสาวที่เขาอยากเห็นหน้ามากที่สุดอยู่ที่ไหนทำเอาหมอหนุ่มรั้งไว้แทบไม่ทัน

ไร่แก้วกัลยา

อิทธิกรเป็นคนขับรถกลับมาเองด้วยความรวดเร็วเพราะรู้สึกว่าวิทวัสนั้นขับไม่ทันใจเขาเอาเสียเลยตลอดทางกลับมาความเร็วของรถที่อิทธิกรใช้นั้นวิทวัสเองต้องสวดมนต์มาตลอดทางเพราะกลัวว่าจะไม่ถึงไร่เหลือเกิน

“ออม”

//**//

เมื่อขับรถมาจอดที่หน้าเรือนเล็กก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างในทันทีอยากจะได้เห็นหน้าหญิงสาวสุดที่รักเกินจะทนแล้วเมื่อมองดูในครัวก็เห็นหญิงสาวยืนหันหลังอยู่จึงรีบเข้าไปกอดแต่ความรู้สึกที่เขากอดหญิงสาวมันแปลกๆไปจากสัมผัสแรกที่เขารับรู้ได้

“พี่อิท”

อันธิกายิ้มกริ่มอย่างพอใจพร้อมหันมาเรียกชื่อคนตรงหน้าแบบที่กับที่อินทิราเรียก

“ออมทำไมไม่อยู่เฝ้าพี่ตามที่สัญญา”

ชายหนุ่มคลายกอดหญิงสาวเพราะรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆที่เขานั้นไม่คุ้นกับหญิงสาวตรงหน้าเลยสักนิดแถมเธอยังแต่งหน้าจัดดูไม่อ่อนหวานเลยสักนิดเดียวเขาจำได้ว่าอินทิรานั้นไม่ค่อยมีเครื่องสำอางค์กับคนอื่นเขาสักเท่าไรเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเธอกับเขาตัวติดกันตลอดจึงรับรู้ว่าอินทิรานั้นทำอะไรเวลาไหนบ้างและเขาก็ไม่ยักจะเห็นอินทิราเอาเวลาไปแต่งหน้าด้วย

“อืม...ออมแค่เบื่อๆโรงพยาบาลก็มีแต่เชื้อโรคออมเลยกลับมารอพี่อิทที่บ้านจะดีกว่า”

อันธิกาตอบชายหนุ่มไปอย่างที่ใจคิดเธอไม่ชอบอยู่ในสถานที่แบบนั้นสักเท่าไรอีกอย่างก็กลัวคนอื่นเห็นเธอด้วย

“มาให้พี่กอดให้ชื่นใจอีกครั้งสิคนดี”

อิทธิกรค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าคนตรงหน้าของเขานั้นไม่ใช่คนที่เขาอยากจะเจอแต่ขอพิสูจน์อีกอย่างซึ่งเขาคิดว่าเขาจำมันได้ดี

“ได้เลยค่ะ”

อันธิกาไม่ได้ปฏิเสธชายหนุ่มเธอโผเข้ากอดชายหนุ่มเองโดยพฤติกรรมแบบนี้มันไม่ใช่วิถีของอินทิรา

“โอ้ย”

อิทธิกรหลับตาพยายามใช้สัมผัสลูบไล้ตามตัวหญิงสาวพร้อมใช้ปลายจมูกของเขาลูบไล้ลงมาที่หน้าผากของหญิงสาวโดยที่ยังหลับตาอยู่จู่ๆหญิงสาวก็ดึงเขาไปจูบเสียแบบนั้นตอนนี้เขาจึงมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าคนตรงหน้าไม่ใช่อินทิราอย่างแน่นอนพร้อมผลักหญิงสาวให้ลงไปกองอยู่กับพื้นด้วยความไม่พอใจ

“เธอไม่ใช่ออม”

ชายหนุ่มตะคอกใส่หญิงสาวที่ลงไปนั่งอยู่กับพื้นอย่างเสียงแข็ง

“อะไรของพี่อิทคะออมจะไม่ใช่ออมได้ยังไง

อันธิการนรานไม่คิดว่าชายหนุ่มจะจับผิดเธอได้แต่ด้วยความที่ไม่ยอมเธอก็ยังยืนยันโกหกหน้าตายว่าเธอไม่ใช่ตัวปลอม

“น้ำเสียงก็ไม่ใช่ตัวก็ไม่ใช่ออมอยู่ที่ไหน”

อิทธิกรเริ่มมือไม้สั่นถามหญิงสาวออกไปด้วยเสียงสั่นเครือเขาไม่อยากจะทำร้ายแต่กลัวจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองตอนนี้ไม่ได้เหลือเกิน

“พี่อิทคิดไปเองหรือเปล่าคะตรงหน้าพี่อิทคือออมไงคะ”

อันธิการีบลุกขึ้นมาประชิดตัวชายหนุ่มหวังใช้เสน่ห์ของเธอเองทำให้ชายหนุ่มสงบลง

“ฉันบอกว่าเธอไม่ใช่...ออมอยู่ที่ไหนฮะ!!!”

อิทธิกรไม่หลงกลมารยาของหญิงสาวตรงหน้าแม้แต่น้อยเปลี่ยนเสียงที่แข็งกร้าวดุดันมาเป็นตวาดอย่างหัวเสียเพราะตอนนี้เขาโมโหสุดขีดแล้ว

“เอ่อ...”

อันธิกาผละตัวออกจากชายหนุ่มอย่างรวดเร็วเพราท่าทีที่น่ากลัวของคนตัวโตตอนนี้เธอเริ่มมือไม้สั่นรู้ตัวแล้วว่าเธอคงจะหลอกอะไรชายหนุ่มไม่ได้แล้ว

“ไม่บอกใช่ไหม..ได้”

อิทธิกรเดินกะฟัดกะเฟียดเข้าไปในห้องปล่อยให้หญิงสาวที่ยืนมองอยู่ทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจว่าเขาจะเข้าไปทำอะไร

“ว้ายยยย...นี่คุณบ้าไปแล้วหรือไงอย่าทำอะไรฉันนะไอ้บ้าเอ้ยนังออมมันอยู่กับคนบ้าแบบนี้ได้ยังไง”

อันธิกาถึงกับหวาดจนถดตัวหนีอย่างเร่งรีบเพราชายหนุ่มออกมาพร้อมปืนหนึ่งกระบอกอยู่ในมือหญิงสาวจึงร้องตะโกนด่าคนตรงหน้าอย่างหัวเสียไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเป็นคนหัวรุนแรงขนาดนี้หากเธอรู้แบบนี้แต่แรกว่าเขาจะบ้าดีเดือดได้เพียงนี้คงจะไม่ยอมเชื่อแท่ของเขาและมาที่นี่ตั้งแต่คราแรก