ตอนที่25

กรุงเทพมหานคร

อินทิรามาเช้าห้องเช่าเล็กๆอยู่สามสี่วันแล้วเธอพยายามหางานสมัครงานไปเรื่อยๆนี่ก็เป็นอีกวันที่เธอก็เดินมาสมัครงานเธอไปหลายที่แต่ก็ไม่ได้มีใครอยากจะรับคนท้องเข้าทำงานอันที่จริงเธอก็ยังตั้งท้องอ่อนๆไม่ได้มีหน้าท้องให้เห็นมากนักแต่เธอก็เลือกที่จะบอกความจริงกับคนที่สัมภาษณ์เธอจึงทำให้ตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้งานเสียที

“คุณ!!!”

อาเทอร์เห็นหญิงสาวกำลังจะเป็นลมอยู่ที่หน้าร้านของเขาพอดีกับจังหวะที่เขาเปิดประตูออกมาพอดีเลยรับตัวหญิงสาวเอาไว้ได้ทัน

“อือ...อืมม”

“ฟื้นแล้วเหรอครับเมื่อกี้คุณเป็นลมผมเลยพาคุณมาพักด้านใน”

อาเทอร์เห็นหญิงสาวฟื้นขึ้นแล้วก็โล่งใจนึกว่าเธอจะเป็นอะไรมากเสียอีก

“ขอบคุณนะคะ”

อินทิรารีบขอบคุณชายหนุ่มตรงหน้าที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วเธอเองก็เครียดเรื่องานจนไม่ได้ทานข้าวเช้าก่อนออกมาสมัครงานจึงทำให้ไม่มีแรงบวกกับตอนนี้เธอก็ตั้งครรภ์อ่อนๆจึงทำให้เป็นลมล้มพับไป

“นี่คุณกำลังจะมาสมัครงานที่นี่ใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ”

“ผมเป็นเจ้าของร้านที่นี่ครับ”

อาเทอร์เห็นเอกสารของหญิงสาวหล่นตอนที่เธอเป็นลมจึงรู้ว่าเธอนั้นกรอกใบสมัครงานและกำลังมาสมัครงานที่นี่ที่เขาเป็นเจ้าของร้านเขาจะเลือกเลยถือโอกาสนี้คุยกับเธอด้วยตัวเองเสียเลยโดยไม่ผ่านผู้จัดการเพราะไหนๆเขาก็อยู่ที่นี่แล้ว

“เหรอคะ...คือว่าฉันไม่รูว่าที่นี่รับคนท้องเข้าทำงานด้วยหรือเปล่าน่ะค่ะ”

“คุณท้องอยู่เหรอครับ”

หลังจากที่คุยกันนานสองนานอาเทอร์เห็นว่าถ้าหญิงสาวยังท้องอ่อนๆอยู่ทำงานที่ร้านคงจะไม่ได้แน่แต่เขาก็อยากให้เธอได้งานเพราะรู้สึกสงสารที่เห็นเธอนั้นตัวคนเดียวจึงคิดว่าให้เธอไปทำงานที่บ้านของเขาคอยดูแลน้องสาวของเขาคงจะดูเหมาะสมและสบายกว่า

“ออมดูแลคนป่วยได้ค่ะขอบคุณนะคะที่รับออมเข้าทำงาน”

“เอาเป็นว่าอีกสองวันก็เดือนใหม่พอดีคุณก็มาเริ่มงานต้นเดือนหน้าเลยนะครับ”

“ค่ะ...ขอบคุณนะคะ”

อินทิรายิ้มกว้างออกมาด้วยความสบายใจที่ตอนนี้เธอจะมีงานทำแล้วอย่างน้อยก่อนจะคลอดลูกเธอก็สามารถทำงานได้อีกตั้งหลายเดือน

4 วันต่อมา

โรงพยาบาลXXX

วันนี้เป็นวันที่พรณภัทร์นั้นกลับบ้านได้แล้วหลังจากที่หมอทุกท่านลงความเห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

“กลับบ้านกันฉันจะคอยดูแลแกเอง”

พีรยานั่งลงข้างเตียงเพื่อนสาวของเธอพร้อมโอบไหล่เอาไว้ตอนนี้เธเห็นว่าให้เพื่อนเธอไปอยู่ที่บ้านของเธอก่อนจะดีกว่าเพราะเธอเองจะได้คอยดูแลช่วงที่เพื่อนเธอยังไม่ถอดเฝือกด้วย

“แต่ว่า”

พรณภัทร์รู้ว่าถ้าหากเธออยู่บ้านของพัรยาเท่ากับว่าเธอก็จะต้องเจอกับภัคดนัยอยู่บ่อยๆเป็นแน่ตอนนี้จึงมีสีหน้าลำบากใจอยู่ไม่น้อย

“เอาเป็นว่าเมื่อแกหายดีแล้วค่อยคุยกันจะดีกว่าตอนนี้แกตัวคนเดียวไปอยู่ที่อื่นใครจะดูแลให้ฉันห่วงยัยออมแค่คนเดียวก็พออย่าให้มาพะวงเรื่องแกอีกเลย”

พีรยามองตาก็รู้ว่าเพื่อนเธอกำลังคิดอะไรอยู่จึงรีบพูดดักก่อนที่เพื่อนเธอนั้นจะพูดปฏิเสธคำที่เธอไม่อยากฟังออกมา

“อืม...ขอบใจนะ”

พรณภัทร์ตอบตกลงเพื่อนเธอไปอย่างจำใจเพราะไม่อยากจะให้เพื่อนเธอเป็นห่วงอะไรมากนักอีกอย่างตอนนี้เรื่องของอินทิราก็ยังวุ่นๆกันอยู่

“คุณอาเทอร์”

พีรยาหันไปยิ้มหน้าบานเมื่อรู้ว่าใครพึ่งเดินเข้ามา

“ผมรู้จากคุณพีคว่าคุณพลอยจะกลับบ้านเลยถือโอกาสมาเยี่ยมอีกรอบครับ”

อาเทอร์ส่งสายตาหวานเยิ้มให้คนที่เรียกชื่อเขาพร้อมเดินเข้ามาทักทายพรณภัทร์ที่กำลังเตรียมตัวจะออกจากโรงพยาบาล

“ขอบคุณค่ะ”

พีรยาเป็นคนโทรบอกอาเทอร์ว่าเพื่อนเธอกำลังจะออกจากโรงพยาบาลชายหนุ่มเลยรีบมาหาเผื่อว่าจะมีอะไรให้เขาช่วย

“รถพร้อมแล้วไปกันเถอะพลอย”

ภัคดนัยเดินเข้ามาพร้อมกับรถเข็นเพื่อมารับพรณภัทร์ลงไปที่รถเพื่อนที่จะกลับบ้าน

“เอ่อ...พลอยเดี๋ยวแกกลับกับพี่ภาคย์ก่อนนะพอดีฉันนัดกับคุณอาเทอร์ว่าจะไปทานข้าวกับคุยธุระกันนิดหน่อย”

พีรยาพึ่งนึกอะไรออกตอนที่อาเทอร์เข้ามาเมื่อครู่ตอนนี้เธออยากให้พี่ชายของเธอและเพื่อนสาวอยู่กันสองต่อสองเผื่ออยากจะมีเรื่องอะไรที่คุยเคลียใจกันเธอเลยไม่อยากอยู่ให้เสียโอกาสนั้นไป

“อ้าว!!”

พรณภัทร์ถึงกับทำหน้างงเพราะไม่เห็นเพื่อนเธอจะบอกก่อนเลยว่ามีธุระ

“ไปค่ะคุณอาเทอร์”

พีรยาไม่อยู่อธิบายอะไรต่อพร้อมดึงมืออาเทอร์ให้ตามเธอเดินออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็วส่วนสถานการณ์ด้านในจะเป็นอย่างไรเธอหวังว่าพี่ชายเธอจะจัดการได้เป็นอย่างดีก็แล้วกัน

“ไปกันเถอะพลอย”

“ม..ไม่ต้องอุ้มก็ได้ค่ะ”

“อย่าดื้อน่า”

ภัคดนัยเดินเข้ามาชิดหญิงสาวพร้อมสอดแขนอุ้มเธอด้วยท่าเจ้าสาวทำเอาคนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวปฏิเสธไม่ทันเพราะตอนนี้เธอได้นั่งอยู่บนรถเข็นเรียบร้อยแล้ว

“คริๆๆ..”

พีรยาแอบดูที่หน้าห้องอยู่ครู่หนึ่งหลังจากที่ออกจากห้องมาแล้วเมื่อเห็นว่าบรรยากาศด้านในน่าจะโอเคจึงสบายใจได้

“ไม่ทราบว่าคุณพีคมีธุระจะคุยอะไรกับผมครับ”

หลังจากที่ออกมาถึงหน้าโรงพยาบาลแล้วอาเทอร์ถามหญิงสาวถึงเรื่องที่เธอพูดเมื่ออยู่ในห้องเมื่อครู่

“เอ่อ..”

พีรยาเองก็ไม่ได้เตรียมตอบคำถามชายหนุ่มจึงอ้ำอึ้งอยู่เล็กน้อย

“ไม่ต้องอธิบายก็ได้ครับผมพอจะเข้าใจว่าอยากให้สองคนนั้นอยู่กันสองต่อสอง”

อาเทอร์เห็นอาการแบบนี้ก็พอจะเดาออกว่าทำไมหญิงสาวจึงรีบลากเขาออกมาแบบนั้น