ตอนที่33

“อ..เอ่อ..พี่อาท”

พีรยาเห็นว่าคำนี้มีแต่เอลิซ่าน้องสาวของเขาเท่านั้นที่เรียกซึ่งถ้าชายหนุ่มให้เธอเรียกเขาแบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆเล็กน้อยแต่มันก็ทำให้เธอเคอะเขินกว่าจะพูดคำนั้นออกมาได้

“ยังไม่นอนอีกเหรอครับเห็นคุณอิทส่งข้อความบอกว่าพรุ่งนี้เค้าจะพาพวกเราไปเที่ยวที่แปลงดอกคอสมอสที่ไร่อีกฝั่งแต่เช้า”

“พีคได้รับข้อความแล้วค่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้พีคจะแต่งตัวสวยๆไปถ่ายรูป”

พีรยาเองก็ได้รับข้อความจากอิทธิกรเมื่อสักพักเหมือนกันตอนนี้เธอเองก็ได้จัดเตรียมชุดสำหรับถ่ายรูปกับเหล่าดอกไม้เอาไว้แล้ว

“พรุ่งนี้ผมอาสาเป็นตากล้องให้เองครับแต่ว่าคุณพีคไม่ต้องแต่งตัวอะไรมากก็สวยอยู่แล้วครับ”

อาเทอร์อดที่จะพูดหยอดคำหวานกับหญิงสาวไม่ได้อย่างเธอในสายตาของเขาไม่ต้องแต่งอะไรก็สวยอยู่แล้ว

“ปากหวานจังคนบ้าเอ้ย..”

พีรยากลั้นยิ้มจนหน้าแดงพร้อมพูดกับตัวเองเบาๆ

“อะไรนะครับ”

อาเทอร์ได้เอียงหูฟังหญิงสาวแต่เขาก็ได้ยินที่เธอพูดไม่ค่อยถนัดเท่าไร

“เปล่าค่ะ..คืนนี้พระจันทร์สวยดีนะคะ”

พีรยารีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีที่ชายหนุ่มทำหน้าสงสัยเธอจะมาเขินเขาจนเสียอาการตรงนี้ไม่ได้

“คนตรงหน้าผมสวยกว่า”

“อีกแล้วนะคะ...พีคไปนอนแล้วฝันดีค่ะ”

ถึงตอนนี้พีรยาคงจะกลั้นอาการเขินของเธอไม่อยู่แล้วตอนนี้เธอต้องพาตัวเองเข้าไปในห้องก่อนจะดีกว่าทั้งยังไม่ลืมบอกฝันดีชายหนุ่ม

“ฝันดีเช่นกันครับ”

อาเทอร์ไม่ได้คิดจะหยอดเธอเล่นๆคำพูดของเขาแต่ละคำที่พูดกับเธอเขาจริงใจเสมอ

เช้าวันต่อมา

07.20 น

“ตื่นเร็วครับคุณแม่ขี้เซา”

“อืมม..ค่ะ”

อิทธิกรหอมที่แก้มร่างบางในตอนเช้าตอนนี้เจ็ดโมงกว่าแล้วหญิงสาวยังไม่ตื่นเสียทีทำให้ชายหนุ่มต้องเป็นคนปลุกเขารู้ว่ามันน่าจะเป็นเรื่องปกติของคนท้องที่อาจจะมีอาการขี้เซาไปบ้างหากเป็นวันอื่นเขาคงปล่อยให้เธอนอนแต่วันนี้เขาดันนัดกับพวกเพื่อนๆของหญิงสาวไว้แต่เช้าล่ะสิ

อินทิราเองพอเห็นเวลาที่เธอตื่นจึงรีบร้อนอาบน้ำแต่งตัวภายในเวลาอันรวดเร็วเพื่อที่จะไปให้ทันนัดเธอไม่อยากให้ทุกคนต้องมารอเธอ

แปลงดอกไม้อีกฝั่งของไร่

“มุมนี้ก็สวยมุมนั้นก็สวย..ไปถ่ายรูปกันค่ะก่อนที่เหงื่อพีคจะออก”

“โอเคครับ”

เมื่อมาถึงแปลงดอกไม้คนที่ดูจะตื่นตาตื่นใจที่สุดเห็นจะเป็นพีรยาที่มาถึงก็ลากอาเทอร์ถ่ายรูปไม่หยุดเพราะกลัวว่าถ้าหากเธอเหงื่อออกแล้วหน้าจะมันแล้วถ่ายรูปไม่สวยอาเทอร์เองเห็นว่าหญิงสาวมีความสุขเขาก็พร้อมจะทำให้เธอเอยู่แล้ว

“สองคนนั้นนี่พอกันเลยนะคะ”

พรณภัทร์มองสถานการณ์อยู่ที่โต๊ะอาหารในซุ้มที่ชายหนุ่มให้คนที่ไร่มาจัดไว้ก็หันไปอมยิ้มกับเอลิซ่าที่พี่ชายของเอลิซ่ากับเพื่อนสาวของเธอนั้นดูจะเข้ากันได้ดีเสียเหลือเกินอีกคนก็ห่วงแต่จะถ่ายรูปอีกคนก็ตามใจไม่ได้ห้ามแทนที่จะมานั่งทานอาหารเช้าให้เรียบร้อยเสียก่อน

“พี่อาทเอาใจสาวๆเก่งค่ะพี่พลอย”

เอลิซ่ารู้ดีว่าถ้าหากพี่ชายเธอสนใจใครมากๆแล้วเรื่องเอาใจนี่ไม่ต้องห่วงพี่ชายเธอถือว่าเป็นคนที่ชอบตามใจสุดๆไปเลย

“จริงเหรอคะ??”

พรณภัทร์ถึงกับหน้าเหวอหากอาเทอร์เอาใจสาวๆเก่งอย่างที่เอลิซ่าบอกจริงๆแบบนี้สาวๆก็ต้องติดตรึมเป็นแน่

“แค่คนที่พี่อาทมีใจให้เท่านั้นนะคะ”

เอลิซ่ามองหน้าพรณภัทร์ก็พอจะดูออกว่าหญิงสาวตรงหน้าคิดอะไรเธอจึงรีบพูดแก้ต่างให้พี่ชายเธอดูไม่เสียหายในสายตาคนอื่น

“ค่อยสบายใจอิๆๆ”

พรณภัทร์รู้แบบนี้ค่อยโล่งอกเมื่อครู่นึกว่าเพื่อนเธอจะมีคู่แข่งเยอะเสียแล้ว

“พลอยอยากไปถ่ายรูปไหมเดี๋ยวพี่พาไป”

ภัคดนัยเห็นว่าตอนนี้คนอื่นๆก็พากันถ่ายรูปท่ามกลางบรรยากาศยามเช้าในแปลงดอกไม้เขาจึงมาชวนหญิงสาว

“ไม่ค่ะ”

พรณภัทร์ตอบโดยไม่ต้องคิดถึงเธอจะอยากถ่ายแต่ก็ไม่ได้ต้องการให้ชายหนุ่มมาเป็นธุระถ่ายให้เธอ

“อืมม”

ภัคดนัยชินแล้วกับอาการของหญิงสาวเมื่อเธอบอกว่าไม่เขาก็ไม่อยากจะกวนใจเธอ

“ทำไมล่ะคะพี่พลอย”

เอลิซ่าเห็นหน้าภัคดนัยถึงกับสงสารถึงเธอจะรู้จักทั้งสองไม่นานก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเพราะเธอเป็นคนฉลาดจับสังเกตคนเก่งผู้หญิงคนไหนที่เข้าหาพี่ชายของเธอก็เหมือนกันดีหรือไม่ดีเธอดูออกหมดคนไหนที่ดีเธอก็จะดีด้วยคนไหนไม่ดีเธอก็จะไม่ยอมให้พี่ชายเธอพาเข้ามาในบ้านเด็ดขาด

“พี่จะนั่งเป็นเพื่อนน้องแอลอยู่ที่นี่แหละค่ะพี่ออกไปที่ก็เดินเหินไม่ถนัดอยู่ดี”

พรณภัทร์ยื้มให้เอลิซ่าเล็กน้อยพร้อมบอกเหตุผลให้คนตรงหน้าได้ฟังถึงเหตุผลที่เธอไม่ยอมไปถ่ายรูปกับภัคดนัย

“อ๋อ..ค่ะ”

เอลิซ่าดูออกว่าเหตุผลที่พรณภัทร์พูดมามันไม่ใช่เหตุผลหลัก

“ทานอาหารเช้าก่อนไหมแล้วค่อยเดินมาถ่ายรูป”

อิทธิกรเดินตามคนเป็นภรรยาต้อยๆไม่ยอมห่างเพราะห่วงความปลอดภัยของเธอกลัวว่าจะเดินแล้วหกล้มลงไปเพราพื้นดินที่นี่มันไม่ค่อยเสมอกันนัก

“ถ่ายตอนนี้แหละค่ะเดี๋ยวสายจะร้อนตอนนี้บรรยากาศกำลังดีด้วยค่ะ”

อินทิราคิดว่าอีกเดี๋ยวเธอก็จะกลับเข้าซุ้มแล้วตอนนี้ของเดินเล่นก่อนเพราะตอนนี้ยังอากาศดีอยู่

“พื้นมันไม่ค่อยเสมอกันออมจะถ่ายตรงไหนเดี๋ยวพี่อุ้มไป”

ชายหนุ่มเห็นคนเป็นภรรยานึกจะเดินไปตรงไหนก็เดินจนเขาต้องถามเธอให้หาจุดที่จะถ่ายรูปเสียทีเขาจะได้พาเธอไปนั่งในซุ้มเพราะเป็นห่วงเธอเหลือเกินคิดไปคิดมาไม่น่าพาเธอมาที่นี่เลย

“พี่อิท..พลอยท้องนะคะไม่ใช่พิการ”

อินทิราถึงกับต้องหันมามองหน้าชายหนุ่มอย่างงงงวยเธอเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงแต่เธอโตแล้วรู้ว่าอะไรควรระวังไม่ระวังเห็นคนที่จะระวังมากเป็นพิเศษก็จะมีแต่สามีเธอคนเดียวนี่แหละที่ทำให้การเดินชมดอกไม้เธอไม่สนุกเอาเสียเลย