ตอนที่34

“ก็พี่ห่วงของพี่นี่นา”

อิทธิกรหน้าเสียเล็กน้อยที่โดนหญิงสาวตอกลับมาแบบนั้นเขารู้ว่าเธอแค่ท้องแต่เขาเองก็แค่ห่วงคิดในใจว่าทำไมหญิงสาวไม่เข้าใจเขาบ้าง

“อะไรของพี่อิทเนี่ย”

อินทิราส่ายหัวหงึกหงักพร้อมหน้าตึงเล็กน้อยเดินจ้ำอ้าวหนีชายหนุ่มไปให้พ้นๆจะได้ไม่ต้องคอยมาบ่นให้เธอระวังใกล้ๆหูอีก

“เดี๋ยวพลอยเดินรอพี่ด้วยสิ...เดินช้าๆเดี๋ยวหกล้ม”

อิทธิกรจำต้องสาวเท้ายาวๆให้เดินตามคนเป็นภรรยาทันพร้อมปากก็ยังปรามไม่ให้หญิงสาวเดินไปไวแบบนั้นอีก

หลังจากที่ทุกคนเพลิดเพลินกับบรรยากาศยามเช้าในสวนดอกไม้เรียบร้อยแล้วก็กลับเข้ามาทานอาหารเช้ากันพร้อมหน้าพร้อมตาเมื่อทานเสร็จต่างก็แยกย้ายกันพักและเดินชมวิวกันต่อเพราะที่นี่ไม่ได้มีเพียงแค่แปลงดอกไม้เพียงอย่างเดียวยังมีสถานที่จัดไว้ให้ถ่ายรูปเป็นตามจุดอีกมากมายที่จัดเอาไว้

“พลอย”

ภัคนัยเห็นพรณภัทร์ปลีกตัวมานั่งคนเดียวที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆกับซุ้มทานข้าวข้างๆก็มีไม้ค้ำยันคู่ใจของเธอวางพาดอยู่ใกล้ๆเขาจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆเธอ

“....”

พรณภัทร์หน้าตึงเล็กน้อยไม่ได้อะไรชายหนุ่มหากเขาอยากจะนั่งข้างๆเธอก็ขอให้นั่งเงียบๆก็แล้วกันเพราะเธออยากจะอยู่เงียบๆ

“อีกสองวันถ้ากลับแล้วพี่จะผ่าเฝือกให้แล้วเอ็กซเรย์ดูอีกทีว่าต้องใส่เฝือกต่อหรือเปล่าถ้ากระดูกสมานกันดีแล้วก็น่าจะใส่แค่เฝือกอ่อนได้”

ภัคดนัยเห็นจะต้องคุยเรื่องสุขภาพของเธอเพราะเห็นจะเป็นเรื่องเดียวที่หญิงสาวจะยอมคุยกับเขาได้นานหน่อย

“ดีค่ะพลอยจะได้ทำอะไรถนัดขึ้นแล้วก็จะได้ไม่ต้องอยู่รบกวนยัยพีคด้วย”

พรณภัทร์ขอให้อาการของเธอมันหายไปภายในเร็ววันเธอจะได้ไม่ต้องอยู่ใกล้กับชายหนุ่มอีก

“ถ้าหายดีแล้วจะย้ายกลับไปอยู่ที่คอนโดพี่ก็ได้”

ภัคดนัยเห็นว่าหากหญิงสาวหายีแล้วและช่วยเหลือตัวเองได้ถ้าไม่อยากจะอยู่ที่บ้านของเขาต่อเขาก็อยากให้เธอย้ายกลับไปอยู่ที่คอนโดของเขาแบบเดิมจะได้ใกล้หูใกล้ตาเขาด้วย

“ไม่ค่ะ..พลอยไม่รบกวนดีกว่า”

พรณภัทร์คิดเอาไว้แล้วว่ายังไงเธอก็จะไม่ขออยู่ที่นั่นถ้าเธอหายดีแล้วเพราะไม่อยากจะรบกวนชายหนุ่มให้เป็นบุญคุณต่อเธอมากไปกว่านี้

“อย่าทำเหมือนพี่เป็นคนแปลกหน้าของพลอยได้ไหมในเมื่อพลอยเป็นคนของพี่”

ภัคดนัยไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้หญิงสาวเชื่อฟังในความหวังดีของเขาบ้างไม่ชอบให้เธอทำท่าทีเกรงใจเขาเหมือนเขาเป็นคนอื่นคนไกลกับเธอเลยทั้งที่เธอเป็นของเขาแล้วเธอก็รู้ดี

“พลอยไม่ได้เต็มใจเป็นคนของพี่ภาคย์เลยสักนิด”

พรณภัทร์ถึงกับไม่อยากมองหน้าชายหนุ่มดูคำพูดที่เขาพูดออกมาหน้าตาเฉยว่าเธอคือคนของเขาทั้งที่ตัวเองก็น่าจะรู้ตัวดีว่าเธอเต็มใจหรือไม่

“ยังไงพี่ก็ต้องรับผิดชอบพลอยอยู่ดี”

“ไม่ต้องค่ะพี่ภาคย์ช่วยรักษาพลอยให้พลอยไม่ตายไปแค่นี้พลอยก็ถือว่าเป็นการรับผิดชอบแล้วล่ะค่ะพลอยหายดีเมื่อไรก็ชีวิตใครชีวิตมัน”

ทั้งสองต่างต่อปากต่อคำกันอย่างไม่ยอมลดละดูท่าแล้วคำพูดที่พูดใส่กันมันเหมือนจะทำให้เจ็บกันทั้งคู่เพราะไม่ยอมเผยความรู้สึกที่แท้จริงกันออกมาเสียทีพีรยาเองที่ยืนแอบฟังมาตั้งแต่แรกจึงทนไม่ได้อีกต่อไป

“สองคนคุยอะไรกันไปทานอาหารเที่ยงกันเร็ว”

หญิงสาวเห็นพี่ชายของเธอและเพื่อนสาวคุยกันท่าทางจะปล่อยให้นานกว่านี้ไม่ได้เลยส่งเสียงร้องทักทั้งสองให้ไปทานอาหารกลางวัน

โต๊ะอาหาร

“มากันแล้วค่ะ”

พีรยาเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารมีภัคดนัยและพรณภัทร์ที่เดินตามหลังมานั่งข้างๆกัน

“พี่อิททานได้ใช่ไหมคะ”

เมื่อทุกคนมานั่งพร้อมกันที่โต๊ะอาหารแล้วเชฟของที่นี่ก็เดินมาเสริฟเสต็กให้ทุกคนอินทิราเห็นว่าสามีของเธอไม่ได้รู้สึกเหม็นกลิ่นอาหารคาวแล้วจึงถามขึ้นว่าเขานั้นไม่มีอาการคลื่นไส้เมื่อได้กลิ่นอาหารแล้วหรือ

“อืม..พี่ก็ไม่ได้เป็นอะไรนะ..สงสัยเจ้าตัวเล็กคงสงสารพ่อล่ะมั้งที่วันๆทานได้แต่ผลไม้”

อิทธิกรรู้สึกว่าอาการเหม็นกลิ่นอาหารของเขามันไม่มีแล้วพร้อมพูดถึงลูกในท้องที่อนุญาตให้เขาทานของคาวได้เสียที

“ดีแล้วล่ะค่ะทานเยอะๆเลยนะคะอีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปทำงานแล้วขืนทานอะไรไม่ได้แย่เลย”

อินทิรายิ้มกว้างอย่างดีใจที่สามีเธอจะทานข้าวทานปลาได้เสียทีเพราะไม่กี่วันก็ต้องไปทำงานเธอเองก็ห่วงเรื่องนี้อยู่เหมือนกันดีที่ตอนนี้ขาสามารถที่จะทานอย่างอื่นที่นอกจากผลไม้ได้แล้ว

“พี่ภาคย์”

พีรยาสะกิดพี่ชายของเธอที่นั่งอยู่ข้างๆพรณภัทร์พลางมองไปที่จานสเต็กของเพื่อนเธอ

“เอ่อ...พลอยเดี๋ยวพี่หั่นให้”

ภัคดนัยรีบดึงจานสเต็กของหญิงสาวมาหั่นเพราะรู้ว่าเธอใช้มืออีกข้างไม่ถนัดเหตุเพราะแขนยังไม่หายดี

“ขอบคุณค่ะ”

พรณภัทร์ไม่ได้ปฏิเสธที่ชายหนุ่มจะช่วยเพราะไม่อย่างนั้นเธอเองก็คงจะไม่ได้ทาน

“นี่..อ้าปากสิ”

ภัคดนัยหั่นชิ้นสเต็กหมูพร้อมใช้ส้อมจิ้มแล้วยื่นไปที่ปากของหญิงสาวทำเอาคนทั้งโต๊ะอาหารมองกันเป็นตาเดียว

“พลอยทานเองได้ค่ะแค่หั่นให้พลอยก็พอแล้ว”

พรณภัทร์ไม่ชอบให้ทุกคนจับจ้องมาที่เธอแบบนี้เลยจึงรีบดึงจานของเธอกลับมาพร้อมหยิบส้อมจากมือชายหนุ่มกลับไปด้วย

“อิๆๆ/...คริๆ..”

พีรยาและอินทิราต่างมองตากันอมยิ้มเล็กน้อยที่เห็นความรู้สึกของภัคดนัยที่ออกมาจากการกระทำอย่างชัดเจนว่าห่วงพรณภัทร์ขนาดไหน

วันต่อมา

“กลับดีๆว่างๆก็แวะมาเที่ยวใหม่นะ”

“แน่นอนจะ”

อินทิราโบกไม้โบกมือลาพวกเพื่อนๆเธอที่กำลังจะแยกย้ายกันกลับใบหน้าเธอแอบเสียดายเล็กๆที่ทุกคนอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเพราะต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองและยังไม่ลืมที่จะบอกให้ทุกคนมาหาในเมื่อวันที่ว่างเอเองหากเข้ากรุงเทพเมื่อไรก็คงจะหาเวลาไปหาเพื่อนๆเธอเองที่บ้านด้วย

“เสียดายพวกเค้าอยู่ได้ไม่กี่วันเองก็ต้องกลับแล้ว”

อิทธิกรไม่อยากให้ความสุขแบบนี้มันหายไปเร็วเลยเมื่อก่อนเขาไม่ค่อยชอบพบปะสังสรรค์กับใครมากเท่าไรแต่พอมีหญิงสาวเข้ามาในชีวิตความคิดของเขาก็เปลี่ยนไป