ตอนที่37

“อิๆๆๆ”

พีรยาเองไม่ได้ไปหายาให้พี่ชายเธอที่ไหนเพียงแต่กลับเข้าไปในห้องของเธอก็เท่านั้นตอนนี้หญิงสาวดีดดิ้นดีใจอยู่บนเตียงนอนที่แผนของเธอสำเร็จอีกแล้วตอนนี้ก็เหลือแค่พี่ชายเธอเองเท่านั้นที่จะช่วยให้ตัวเองได้สมหวังหรือเปล่า

แกร็กกกกก

“......”

ภัคดนัยที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่ถึงกับเงยหน้ามองหญิงสาวด้วยสีหน้าที่แปลกใจเล็กน้อยที่เธอรีบร้อนเข้าห้องของเขามาด้วยในมือถือกะละมังน้ำเข้ามาอย่างรีบร้อน

“พี่ภาคย์เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะเดี๋ยวพลอยจะเช็ดตัวให้ก่อนนะคะยัยพลอยน่าจะกำลังไปหายามาเป็นถึงหมอทำไมไม่ดูแลตัวเองปล่อยให้ป่วยหนักแบบนี้ได้ไงล่ะคะ”

พรณภัทร์วางกะละมังน้ำที่โต๊ะวางของข้างเตียงของชายหนุ่มพร้อมใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆเตรียมที่จะเช็ดตัวให้คนที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่

“........???”

ภัคดนัยมองการกระทำของหญิงสาวอย่างสงสัยในคราแรกแต่เมื่อได้ยินว่าน้องสาวของเขากำลังจะไปเอายามาให้จากปากหญิงสาวเขาก็เข้าใจได้ทันทีว่านี่คงจะเป็นการเล่นอะไรแผลงๆของน้องสาวของเขาอีกแล้วสินะ

“ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่นา”

พรณภัทร์นั่งลงข้างๆชายหนุ่มในมืออีกผ้าถือผ้าเอาไว้ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลส่วนมืออีกข้างก็ยื่นไปแตะที่หน้าผากของชายหนุ่มวันอุณหภูมิดูอยู่ครู่หนึ่งจึงเริ่มคิ้วขมวดหนักขึ้นเพราะรู้สึกว่าตัวของชายหนุ่มนั้นก็ไม่ได้ร้อนมากมายตามที่เพื่อนเธอบอก

“แล้วพลอยคิดว่าพี่เป็นอะไร”

ภัคดนัยจับมือหญิงสาวลงมากุมเอาไว้พร้อมมองหน้าคนตรงหน้าอย่างอมยิ้มเขาอยากดีใจที่เธอดูเป็นห่วงเขาจริงจังขนาดนี้

“ยัยพีค!!”

ตอนนี้พรณภัทร์รู้แล้วว่านี่คงจะเป็นแผนของเพื่อนเธออีกแน่เธอไม่น่าหลงเชื่อเพื่อนเธอเลยทั้งที่เอะใจอยู่แล้วเชียวเพราะเธอก็เห็นว่าเมื่อเย็นชายหนุ่มยังดีๆอยู่เลยถ้าเสียเวลาถามสักนิดเธอคงไม่รู้สึกเสียหน้าเท่านี้มาก่อนเลย

“พลอยขอตัวนะคะ”

“เดี๋ยวสิพลอย”

“พี่ภาคย์ปล่อยพลอยค่ะ”

พรณภัทร์ไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่มเพราะรู้สึกขายหน้าเหลือเกินจึงรีบลุกออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดแต่กลับถูกชายหนุ่มรวบตัวมากอดเอาไว้ทำให้หน้าของทั้งสองตอนนี้อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบหญิงสาวเองก็พยายามเบี่ยงหน้าหลบแต่ด้วยแรงกอดของชายหนุ่มที่ดึงเธอมาเสียชิดตัวทำให้หันหน้าไปทางไหนก็ยังคงต้องใกล้ใบหน้าของชายหนุ่มอยู่ดี

“พี่ได้ยินว่าพลอยจะไปจากที่นี่พี่ไม่ยอมให้พลอยไปไหนทั้งนั้นถ้าหากย้ายจากที่นี่ก็ไปอยู่คอนโดพี่”

“พลอยคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องนานแล้วนะคะ”

พรณภัทร์คิดว่าเธอพูดให้ชายหนุ่มเข้าใจแล้วตั้งแต่ตนที่ไปเยี่ยมอินทิราที่ไร่แล้วเสียอีกแต่ดูเหมือนชายหนุ่มยังจะเข้าใจอะไรยากเสียจริง

“พี่ขอโทษกับเรื่องที่เคยทำให้พลอยเสียใจแต่พี่เองก็เสียใจเหมือนกันอย่าหนีพี่ไปเลยนะพี่อยากให้พลอยอยู่กับพี่..พี่รักพลอยได้ยินไหมว่าพี่รักพลอย”

ภัคดนัยไม่อยากเสียคนที่เขารักไปอีกยังไงเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเธอไปเขานึกถึงคำของพีรยาน้องสาวของเขาว่าผู้หญิงต้องการคำพูดที่ชัดเจนเขาจึงบอกความในใจกับหญิงสาวเสียตอนนี้เลยเพราะถ้าหาหากเธอจะไปจากเขาคำพูดของเขาอาจจะยื้อเธอไว้กับเขาได้

“..อื้มมม..”

พรณภัทร์นิ่งงันไม่ขัดขืนชายหนุ่มต่อไปเพราะเธอยังอึ้งกับคำพูดของเขาอยู่ภัคดนัยให้โอกาสตอนที่หญิงสาวเผลอโน้มตัวเธอให้นอนลงแล้วประกบจูบส่งลิ้นร้ายตักตวงความหวานจากปากหญิงสาวทันทีทำเอาหญิงสาวที่ไม่ชินกับเรื่องนี้ขัดขืนเล็กน้อยในคราแรกแต่ก็แพ้การเล้าโลมและบทรักที่นุ่มนวลของชายหนุ่มอยู่ดี

เช้าวันต่อมา

“อืมม...พลอยย”

ภัคดนัยตื่นมาในช่วงสายของวันมือหนาปัดป่ายหาร่างบางที่นอนกอดอยู่เมื่อคืนแต่กลับไม่พบเหตุการณ์ในวันนั้นหวนมาอีกครั้งภาพที่เขาตื่นมาไม่เจอเธอภาพที่หญิงสาวโดนรถชนต่อหน้าต่อตาทำให้เขารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกมาจากห้องนอนโดยที่มีแค่เพียงกางเกงนอนขายาวตัวเดียวเท่านั้น

“พลอยอยู่ไหนพีค...”

ภัคดนัยกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงมาจากชั้นบนเห็นน้องสาวของเธอนั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟาก็ตะโกนถามหาพรณภัทร์น้องสาวของเขายังไม่ได้หันมาตอบเขาก็วิ่งไปหาหญิงสาวที่อื่นแล้วเพราะร้อนใจ

“เอ่อ..”

พีรยายังไม่ทันได้หันไปตอบว่าเพื่อนของเธอทำอาหารอยู่กับป้าวรรณในห้องครัวพี่ชายเธอก็วิ่งไปที่อื่นเสียแล้วผ้าผ่อนก็ไม่ใส่ให้เรียบร้อยเธอไม่รู้ว่าพี่เธอจะรีบอะไรนักหนา

“พลอย...พลอย”

ภัคดนัยยังส่งเสียงเรียกหญิงสาวที่เขาตามหาอยู่ไม่หยุด

“อะไรของเค้าจะโวยวายอะไรแต่เช้า”

พีรยาส่ายหัวให้กับพี่ชายของเธอหากรอให้เธอตอบอีกสักนิดก็คงไม่ต้องตะโกนลั่นบ้านแบบนี้หรอก

“พลอย..พลอยอย่าทิ้งพี่ไปนะพลอย”

ภัคดนัยเดินรนรานเข้ามาถึงห้องครัวเมื่อเห็นหญิงสาวที่เขาเรียกหาจึงรีบเข้าไปกอดเธอเอาไว้ทันทีกลัวว่าเธอจะหนีจากเขาไปอีก

“อะไรกันคะคุณภาคย์”

ป้าวรรณแม่บ้านของที่นี่ถึงกับตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มแสดงอาการออกมาแบบนั้น

“พี่ภาคย์เป็นอะไรคะพลอยกำลังช่วยป้าวรรณทำอาหารอยู่ออกไปก่อนค่ะ”

พรณภัทร์ถึงกับหน้าเสียที่ชายหนุ่มทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้เธอจึงรีบบอกว่าเธอไม่ได้ไปไหนแค่ช่วยป้าวรรณทำอาหารยิ่งเห็นสภาพชายหนุ่มเธอยิ่งอยากจะกุมขมับลงมาเสื้อก็ไม่ใส่ให้เรียบร้อย

“อะ..อ้าวเหรอ..โทษที”

ชายหนุ่มรีบผละตัวออกจากหญิงสาวที่ทำอะไรโจ่งแจ้งโดยไม่แคสายตาคนอื่นเมื่อรู้ว่าหญิงสาวแค่ลงมาทำอาหารเขาถึงกับสีหน้าเปลี่ยนยิ้มแหยๆให้คนทั้งสองเล็กน้อยแก้เขินที่เข้าใจผิดพร้อมรีบเดินกลับไปที่ห้องของเขาอย่างรวดเร็ว