ตอนที่32

“ทุกคน”

อินทิราถึงกับน้ำตาคลอที่ทุกคนเซอร์ไพรซ์เธอแบบนี้เธอรู้ว่าอิทธิกรคงจะรู้เห็นด้วยไม่อย่างนั้นคงจะไม่รีบกลับและทำท่าทีแปลกๆจนเธอต้องสงสัย

“นี่ครับแหวน”

อิทธิกรเห็นทุกคนเปิดตัวออกมากันหมดแล้วเขาก็เดินถือกล่องแหวนเพชรที่แม่ของเขาให้เอาไว้เพื่อให้คนที่เขารักมาคุกเข่าต่อหน้าหญิงสาว

“พี่อิท”

อินทิราถึงกับนั่งตัวเกร็งที่ชายหนุ่มทำอะไรโรแมนติกแบบนี้

“จดทะเบียนแล้วจะไม่มีแหวนได้ยังไง”

 อิทธิกรดึงมือเล็กของหญิงสาวมาพร้อมสวมแหวนไปที่นิ้วนางข้างซ้ายขนาดของแหวนของแม่เขาเข้ากับนิ้วมือของเธอได้อย่างดี

“ขอบคุณนะคะ”

อินทิราโผเข้ากอดชายหนุ่มอย่างสุขสุดหัวใจผู้ชายคนนี้คนที่กอดเธออยู่นั้นเป็นคนที่มอบคำว่าครอบครัวที่สมบูรณ์และชีวิตใหม่ให้เธออย่างแท้จริง

“งุ้ยยเขินนน”

พีรยายืนดูสองคนนั้นกอดกันไปก็หน้าแดงไปเพรารู้สึกเขินกับการกระทำของทั้งคู่ด้วยความที่ยินดีกับเพื่อนเธอด้วยทั้งเธอและพรณภัทร์ต่างก็น้ำตาคลอเล็กๆด้วยความสุขหัวใจ

“ทานกันเต็มที่เลยนะคะในครัวมีอาหารอีกเพียบค่ะ”

ตอนนี้ทุกคนรวมตัวอยู่ที่โต๊ะอาหารเพราะหลังจากผ่านช่วงเวลาที่ค่อนข้างจะซึ้งใจกันไปแล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาพร้อมหน้าพร้อมตาปาร์ตี้ทานอาหารกันแบบเล็กๆพูดคุยกันตามประสา

“คุณอิทไหวไหมน่ะแก”

พรณภัทร์เห็นอิทธิกรแล้วก็อดจะสงสารสามีของเพื่อนเธอไม่ได้ที่ต้องแยกตัวไปนั่งที่อื่นทานได้แต่ผลไม้เพราะอาการคลื่นไส้เมื่อได้กลิ่นพวกอาหารคาว

“อืม..โอเคอยู่แกเถอะโอเครึเปล่า”

อินทิรารู้ว่าอิทธิกรโอเคอยู่แต่ที่ดูไม่น่าจะโอเคคงจะเป็นเพื่อนเธอมากกว่าที่ยังคงใส่เฝือกอยู่ตลอดตั้งแต่ที่เธอเจอที่เกาะแล้ว

“คริๆๆๆ..ท่าจะไม่ไหวพี่ชายฉันแทบจะหิ้วไปทุกที่เลยออม”

พีรยากลั้นขำเล็กน้อยบางทีเธอก็แอบสงสารเพื่อนเธออยู่เหมือนกันที่ยังเดินเหินและใช้ชีวิตประจำวันได้ยากลำบากไหนพี่ชายเธอจะชอบทำตัวติดกันกับเพื่อนเธอตลอดเวลาอีกไปไหนก็ต้องหิ้วไปด้วยไม่ได้ดูสังขารเพื่อนเธอเลยจริงๆ

“ก็อย่างว่าแหละน้า”

อินทิราหันไปยิ้มกับพีรยาเธอรู้ว่าทำไมภัคดนัยจึงไม่ยอมปล่อยให้พรณภัทร์อยู่ห่างหูห่างตาไปไกล

“อะไรของพวกแก”

พรณภัทร์รู้สึกแปลกๆที่สองคนนั้นจ้องตากันอย่างเข้าใจทั้งที่เธอไม่เข้าใจ

“เปล่าซะหน่อย”

พีรยารับผละการมองหน้าออกจากกันกับอินทิราแล้วหันไปสนใจกับอาหารในจานต่อ

21.00 น.

“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว”

อิทธิกรเข้ามาสวมกอดหญิงสาวจากด้านหลังเขาเห็นเธอยืนยิ้มคนเดียวตั้งแต่เขาอาบน้ำเสร็จจนแต่งตัวเสร็จก็ยังเห็นหญิงสาวยืนยิ้มที่ริมหน้าต่างอยู่

“ออมมีความสุขนี่คะ...ทุกคนพักที่เรือนใหญ่โอเคใช่ไหมคะ”

ตั้งแต่อินทิราเกิดมาจำความได้ก็ยังไม่เคยที่จะรู้สึกมีความสุขและสบายใจเท่าตอนนี้มาก่อนวันที่เธอมีพร้อมทั้งกัลยานิมิตรและสามีที่ดีครอบครัวที่อบอุ่น

“วิทบอกว่าทุกคนโอเคแล้วก็ชอบมากด้วย...พรุ่งนี้พี่ว่าจะชวนทุกคนไปที่แปลงดอกคอสมอส”

อิทธิกรมีอีกหนึ่งที่ที่อยากให้ทุกคนได้เห็นรวมทั้งคนเป็นภรรยาของเขาด้วย

“ที่นี่มีด้วยเหรอคะออมไม่เห็นรู้เลย”

อินทิราถึงกับตาโตผู้หญิงอย่างเธอหรือจะไม่ชอบแปลงดอกไม้ไม่ยักรู้ว่าที่นี่จะมีด้วย

“มีสิครับแต่อีกฝั่งของไร่นะ”

ไร่อีกฝั่งส่วนมากจะเป็นสวนดอกไม้และจัดเป็นโซนที่ให้นักท่องเที่ยวเข้ามาถ่ายรูปพักผ่อนส่วนด้านที่พวกเขาอยู่ก็จะเป็นโซนส่วนตัวเป็นแปลงที่ปลูกพืชไร่พืชผักผลไม้สำหรับส่งออกและส่งขายในประเทศคนนอกเข้ามาชมไม่ได้

“ออมครับ”

อิทธิกรกระซิบข้างหูหญิงสาว

“คะพี่อิท”

อินทิราเอียงหน้าเข้าหาชายหนุ่มเล็กน้อยสงสัยว่าเขาจะพูดอะไร

“ถ้าลูกเราออกมาแล้วพี่ขอมีคนต่อไปต่อเลยนะ”

“หืมม...พูดอะไรคะออมจะไปนอนแล้ว”

คำพูดเสียงเบาของชายหนุ่มที่พูดอยู่ข้างๆหูเธอทำเอาหญิงสาวหน้าแดงกล่ำพร้อมหันตัวออกจากอ้อมกอดชายหนุ่มไปลงนอนห่มผ้าที่เตียงทันที

“อ้าว...ก็พี่อยากมีลูกเยอะๆให้ทันใช้นี่นา”

อิทธิกรเดินไปปิดทำให้ห้องตอนนี้มีแสงสลัวของแสงจันทร์ในคืนเดือนหงายพร้อมเข้ามาซุกตัวนอนกอดอยู่ด้านหลังหญิงสาวที่นอนตะแคงห่มผ้าแทบจะมิดตัวอยู่

“ออมหลับแล้วค่ะไม่คุยด้วยแล้ว”

อินทิราไม่กล้าหันหน้าไปหาคนเป็นสามีเพระรู้สึกอายกับคำพูดของเขาอยู่

“คนหลับอะไรยังพูดได้แบบนี้ต้องลักหลับแล้วล่ะมั้ง”

ชายหนุ่มยังไม่หยุดหยอกล้อคนเป็นภรรยาที่เขินจนเขานั้นจับอาการได้

“อย่านะคะ..ออมจะนอนแล้ว”

อินทิราดึงมือของชายหนุ่มมาจับไว้เขาจะได้ไม่ทำตัวเป็นปลาหมึกปัดป่ายไปทั่วตัวของเธอได้อีกอิทธิกรอมยิ้มกับการกระทำของหญิงสาวเขาดึงตัวหญิงสาวมาให้ใกล้เขามากที่สุดและกระชับกอดพร้อมจูบที่ผมของเธอและหลับตาลงด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

เรือนใหญ่

“ไร่ที่นี่เงียบดีนะคะคุณอาเทอร์”

พีรยายืนชมบรรยากาศความงามยามค่ำคืนที่ระเบียงของห้องเธอคืนนี้เป็นคืนเดือนหงายที่พระจันทร์สวยมากแถมดาวที่นี่ก็ยังมองเห็นได้ชัดเธอจึงอดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายเก็บบรรยากาศที่นี่เอาไว้พลันเห็นชายหนุ่มห้องข้างๆเธอก็ออกมายืนอยู่ที่ระเบียงเช่นกันจึงร้องทักเขาขึ้นพร้อมไปยืนเกาะขอบระเบียงให้ใกล้กับคนอีกฝั่งมากที่สุด

“เรียกผมว่าพี่อาทสิครับ”

อาเทอร์คิดว่าหญิงสาวจะนอนแล้วเสียอีกเขาขยับตัวมาใกล้กับขอบระเบียงเช่นเดียวกับหญิงสาวพร้อมบอกกับคนตรงหน้าให้เปลี่ยนการเรียกชื่อเขาใหม่