ตอนที่27

“ครับผมพร้อมช่วยคุณพีคเสมอขอแค่คุณพีคขอมา”

อาเทอร์เต็มใจช่วยพีรยาทุกเรื่องอยู่แล้วของเพียงแค่เธอเอ่ยปากบอกกับเขาเท่านั้นตอนนี้เขาได้รู้เรื่องราวของอินทิราก็ถึงกับอึ้งไปเหมือนกันและเขาก็พร้อมที่จะทำให้อินทิราสมหวังอีกด้วย

“หืมม...พูดเหมือนจีบพีคเลยนะคะเนี่ยเขิน..ฮ่าๆๆ”

พีรยาแอบแซวชายหนุ่มกลับแก้เขินถึงคำที่เธอพูดออกไปจงใจให้ชายหนุ่มดูเหมือนเธอพูดเล่นแต่ในใจของเธอมันคิดจริง

“ครับผมจีบคุณพีคครับ”

อาเทอร์ตอบหญิงสาวกลับหน้าตาเฉย

“หา..เอ่อ.”

พีรยาถึงกับไปไม่เป็นเมื่อเจออาเทอร์สวนกลับมาแบบนี้ตอนนี้หน้าเธอแดงเป็นลูกตำลึงจนอีกฝ่ายมองเห็นได้ชัดเจนอีกด้วย

บ้านอาเทอร์

“น้องแอลคะอาหารเย็นเรียบร้อยแล้วค่ะ”

อินทิราเข้ามาทำงานที่นี่ได้สองวันแล้วเธอเข้ากันดีกับเด็กสาวอายุ17มากเอลิซ่าก็ชอบเธอมากๆด้วยที่รู้ใจไปเสียทุกอย่างผิดกับคนดูแลคนก่อนๆที่ชอบบังคับ

“หอมจังเลยค่ะ..เย่!!วันนี้มีผัดปูของโปรดแอลอีกแล้ว”

เอลิซ่าเห็นอินทิรายกจานปูผัดผงกะหรี่จานโตเข้ามาก็นั่งปรบมือดีใจที่ได้ทานของโปรดอีกแล้ววันนี้

“ทานเยอะๆเลยนะคะ”

อินทิราพยายามทำอาหารหลากหลายให้เอลิซ่าได้ทานเธอจะได้ประโยชน์ครบ5หมู่ตามที่อาเทอร์ได้สั่งเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ทำอาหารสุขภาพจ๋าอย่างเดียวแต่ปรับเปลี่ยนวัตถุดิบให้ดีต่อสุขภาพที่สุดเพราะกลัวว่าเอลิซ่าจะเบื่อและไม่ยอมทานเอาได้

“พี่ออมก็ทานเยอะๆด้วยนะคะเจ้าตัวน้อยจะได้แข็งแรง”

เอลิซ่าชอบให้อินทิราทานพร้อมเธอเสมอเพราะเมื่อเห็นอินทิราทานได้เยอะเธอเองก็ทานได้เยอะเหมือนกันเพราะเธอหวังว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเธอก็จะมีน้องน้อยของอินทิราออกมาให้เธอได้คลายเหงาแล้ว

“ค่ะ”

อินทิราคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้เจอกับอาเทอร์แถมงานที่เธอได้รับก็ไม่ได้หนักหนาอะไรแถมเงินเดือนก็ยังถือว่าโอเคเธอสามารถมีเก็บและใช้จ่ายได้อย่างสบาย

ไร่แก้วกัลยา

23.00 น.

ดึกสงัดในความเงียบอิทธิกรนั่งอยู่ที่ห้องของคุณยายของเขา

“อย่ามัวแต่เศร้าไปเลยตาอิท”

ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่ามีมือของใครบางตนที่คุ้นเคยมาวางลงที่หัวของเขามือนั้นทำให้เขาได้รับรู้ถึงความอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

“คุณยาย..คุณยายครับผมคิดถึงเธอ”

เมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นคนเป็นยายยืนยิ้มให้เหมือนที่เคยเจอกันทุกครั้งแต่ครั้งนี้คุณยายของเขามีเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักมาด้วย

“คุณพ่อคิดถึงคุณแม่คุณพ่อก็อย่าเศร้านะคะคุณแม่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลคุณพ่อหรอกค่ะ”

“คุณพ่อ???...”

ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจที่เด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักคนนั้นเรียกเขาว่าพ่อคำว่าคุณแม่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลทำเขาสงสัยหนักจนหลับไม่ลงกว่าจะข่มตานอนอีกคราได้ก็เกือบรุ่งเช้า

เช้าวันต่อมา

อรุณาต้องกลับมาก่อนกำหนดและให้ไอรดาควบคุมงานอยู่แทนไปก่อนชั่วคราวเพราเธอรู้สึกว่าปัญหาทางนี้มันช่างกวนหัวใจเธอเสียจริงกลัวว่าลูกชายเธอจะมีอาการเป็นเหมือนเดิมเหมือนตอนที่ถูกกรกนกทิ้งไปอีกทั้งที่ตอนนี้กำลังดีอยู่แล้วเชียว

“ตาอิท”

อรุณาเดินเข้ามาในบ้านก็รีบเดินเข้ามาหาลูกชายของเธอที่กำลังก้มหน้าก้มตาคุยธุระอยู่กับวิทวัสอยู่เมื่อวิทวัสเห็นอรุณาเดินเข้ามาก็รีบเดินออกไปเพราะรู้ว่าแม่ลูกเขาน่าจะมีธุระคุยกันส่วนตัวมากกว่า

“คุณแม่”

“เป็นยังไงบ้างลูก”

“ผมจะหาออมให้เจอให้ได้ครับ”

“คนบ้านนั้นนี่ก็จิตใจทำด้วยอะไรกันนะ”

อิทธิกรสวมกอดคนเป็นแม่อย่างต้องการกำลังใจอรุณาเองก็ไม่เข้าใจว่าอรดีนั้นจิตใจทำด้วยอะไรถึงได้ทำชีวิตคนๆหนึ่งเป็นเรื่องเล่นๆแบบนี้คิดจะให้ใครมาอยู่กับลูกชายเธอก็ได้อย่างนั้นหรือ

Rrrrrrrrrr

“ครับคุณพีค...อ...อะไรนะครับ..ครับ...โอเคครับ...ขอบคุณคุณมากๆเลยขอบคุณจริงๆ”

“มีอะไรเหรอลูก”

“คือคุณพีคเพื่อนของออมน่ะครับเธอบอกว่าตอนนี้รู้แล้วว่าออมอยู่ที่ไหน”

อิทธิกรโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอกที่ตอนนี้ได้รู้เสียทีว่าหญิงสาวอันเป็นที่รักอยู่ที่ไหนทำอะไรเขาจะต้องตามเธอกลับมาให้ได้เขาจะไม่ยอมให้เธอไปตกระกำลำบากที่ไหนเด็ดขาด

บ้านโรจน์วินิจวรกุล

19.00 น.

“ทำไมยังไม่ทานข้าว”

ภัคดนัยเข้ามาดูหญิงสาวในห้องเพื่อดูว่าเธอนั้นทำอะไรอยู่เมื่อเข้ามาก็เห็นว่าถาดอาหารที่วางไว้ใกล้ๆกับหญิงสาวยังไม่มีรอยแต่เลยแม้แต่นิดจึงต้องทักถามหญิงสาวที่นั่งพิงกับหัวเตียงอยู่ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมทานข้าว

“พลอยไม่หิวค่ะ...”

พรณภัทร์เห็นชายหนุ่มเดินเข้าทาก็รีบถดตัวลงนอนหันหลังให้อีกฝ่ายทันที

“อีกสองวันเราจะไปทะเลกันนะ”

ภัคดนัยถอนหายใจนิดหน่อยเมื่อเห็นอาการของเธอเขามีแพลนว่าจะไปทะเลกับหญิงสาวและน้องสาวของเขาเมื่อเธอฟื้นตัวเพราะอยากพาคนป่วยไปเปิดหูเปิดตาเผื่อว่าจะสดชื่นขึ้น

“พลอยไม่อยากไปค่ะไปก็เป็นภาระคนอื่นเปล่าๆ”

หญิงสาวตอบปฏิเสธทั้งยังไม่หันไปมองหน้าชายหนุ่ม

“พี่ไม่คิดว่าพลอยเป็นภาระของพี่นะยังไงพี่จะให้ยัยพีคมาช่วยเตรียมของก็แล้วกัน”

ภัคดนัยไม่เคยคิดว่าหญิงสาวนั้นเป็นภาระของเขาเลยสักนิดน้องสาวของเขาก็คงจะคิดเช่นเดียวกันถึงเธอจะปฏิเสธยังไงทริปนี้ที่เขาตั้งใจว่าจะพาเธอไปให้ได้แล้วยังไงเธอก็ต้องไปพร้อมเดินออกจากห้องโดยยังไม่ถือถาดอาหารออกไปเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะหิวแล้วไม่มีอะไรทาน

“.......”

พรณภัทร์ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มนั้นจะมาดูแลเจ้ากี้เจ้าการอะไรเธอนักหนาเธอไม่อยากจะไปก็ต้องบังคับให้เธอไปทั้งที่เธอเองก็ยังไม่หายดีเดินก็ยังไม่ถนัดทั้งแขนและขาก็เข้าเฝือกไว้อย่างละข้างอีกต่างหากยิ่งคิดเธอก็ยิ่งหงุดหงิดหัวใจ