ตอนที่29

ร้านอาหารXXX

“ร้านอาหารที่นี่ตกแต่งสวยมากเลยนะคะ”

“...”

อินทิรารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เมื่อเธอพูดอะไรกับอาเทอร์เขาก็ดูจะมัวสนใจอยู่กับมือถือที่อยู่ในมือ

“คุณอาเทอร์ยุ่งกับงานเหรอคะ”

หญิงสาวตัดสินใจถามชายหนุ่มออกไปเพราะกลัวว่างทีเธออาจจะเผลอคุยกับเขาในเวลาที่เขากำลังยุ่งกับการทำงานหรืออะไรสักอย่างก็เป็นได้

“อ๋อ..เอ่อ..”

อาเทอร์ถึงกับชะงักกับคำถามของหญิงสาวใบหน้าของเขาดูร้อรรนเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะจับสังเกตได้ว่าเขานั้นอยู่กับมือถือมากเกินไป

“พี่อาทยุ่งอยู่กับการคุยกับสาวๆมากกว่าค่ะ”

เอลิซ่าถึงกับต้องออกโรงแก้ต่างให้พี่ชายเธอแทนเธอไม่ได้โกหกเรื่องที่เขาคุยกับสาวๆแต่ไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไรเท่านั้นเองเธอส่งสายตาเชิงดุให้พี่ชายเธอเล็กน้อยเพราะสั่งเธอว่าห้ามมีพิรุตแต่ตัวเองทำให้อินทิราสังเกตเห็นความพิรุตนั้นเอง

“หืม..อย่างนี้นี่เอง”

อินทิราพยักหน้าเข้าใจพร้อมอมยิ้มเล็กน้อยเธอรู้สาเหตุแล้วว่าเวลาเธอคุยกับเขาชายหนุ่มถึงไม่ค่อยได้สนใจคำพูดของเธอ

“คุณอิทไปรอตรงโน้นได้เลยค่ะมุมนั้นพีคนัดกับทางร้านเอาไว้แล้ว”

“โอเคครับ”

“สู้ๆนะคะ”

พีรยาชี้ไปทางโซนหลังร้านที่ไม่มีคนอยู่ให้อิทธิกรไปรออยู่ที่นั่นเพราะเธอได้นัดกับทางร้านเอาไว้แล้วเดี๋ยวทางนี้เธอจะให้อาเทอร์จัดการให้อินทิราเดินตามไปอีกที

ทางด้านอาเทอร์

“เดี๋ยวผมขอตัวไปคุยโทรศัพท์ทางด้านโน้นก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

อาเทอร์ได้รับข้อความจากพีรยาแล้วเขาก็เริ่มทำตามแผนขั้นต่อไปเลยทันที

“คุณอาเทอร์ทางนี้ค่ะ”

“....”

พีรยาเห็นอาเทอร์เดินมองซ้ายมองขวาเลยส่งเสียงเรียกพร้อมโบกไม้โบกมือให้อีกฝ่ายได้เห็นเมื่อชายหนุ่มเห็นแล้วว่าพีรยาอยู่ตรงไหนจึงเดินดุ่มๆเข้าไปทันที

“แล้วสามีคุณออมอยู่ไหนแล้วครับ”

“นั่งรอที่จุดนัดไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะค่ะ”

“ขอให้ผ่านไปด้วยดีนะครับ...ตอนนี้ก็เหลือแค่รอเวลาสักครู่ก็เท่านั้น”

ทางด้านอิทธิกรก็นั่งรอยืนรอหญิงสาวถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีกรู้สึกตื่นเต้นและประหม่าเล็กน้อยที่เขาจะได้เห็นหญิงสาวตัวเป็นๆเสียทีแต่ก็ยังกังวลที่ยังต้องแกล้งเล่นเป็นคนที่มองไม่เห็นอีกนี่แหละถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะคุยให้พีรยาเปลี่ยนแผนแต่ตอนนี้เห็นว่ามันจะไม่ทันเสียแล้ว

20 นาทีผ่านไป

“พี่ออมคะแอลอิ่มแล้วค่ะอยากกลับแล้วไม่เห็นพี่อาทจะคุยโทรศัพท์เสร็จสักทีล่ะคะพี่ออมไปตามให้หน่อยได้ไหมคะ”

เมื่อนั่งทานอาหารกันมาได้พักใหญ่เอลิซ่าก็เห็นว่าน่าจะได้เวลาแล้วจึงทำทีอ้อนให้อินทิราไปตามพี่ชายเธอกลับมาด้วยเหตุผลว่าเธออิ่มและอยากที่จะกลับแล้ว

“เอ่อ...จะดีเหรอคะ”

อินทิราลำบากใจเล็กน้อยหากเธอไปตามชายหนุ่มแล้วเขายังคุยโทรศัพท์อยู่เธอคงจะดูเสียมารยาทน่าดู

“ดีสิคะตอนนี้แอลอิ่มแล้วอยากพักแล้วด้วย”

เอลิซ่ายังคงปล่อยลูกอ้อนให้หนักกว่าเดิมเข้าไปอีกเพราะรู้ว่ายังไงคนตรงหน้าของเธอก็ต้องยอมใจอ่อนไปเป็นแน่

“ก็ได้ค่ะ”

อินทิราจำต้องยอมด้วยสีหน้าและท่าทางของเอลิซ่าคงอยากจะกลับจริงๆพร้อมเดินออกไปตามทางที่ชายหนุ่มชี้ว่าจะไปคุยโทรศัพท์คราแรก

พีรยาและอาเทอร์ปลีกตัวจากภัคดนัยและพรณภัทร์มาดูสถานการณ์อยู่ใกล้ๆเมื่อเห็นว่าอินทิราเดินออกไปแล้วจึงรีบเข้ามาหาเอลิซ่ากันในทันที

“ตื่นเต้นจังเลยค่ะพี่อาท”

เอลิซ่านั่งกุมมืออมยิ้มอย่างตื่นเต้นที่ทุกอย่างไปได้สวย

“นี่คุณพีค”

อาเทอร์ถือโอกาสนี้แนะนำพีรยากับน้องสาวของเขาให้รู้จักกันเพราะเคยพูดถึงพีรยาให้น้องสาวของเขาฟังอยู่บ่อยๆวันนี้เจอตัวจริงกันเสียที

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะน้องแอล”

พีรยาหันไปยิ้มให้เอลิซ่าอย่างเป็นมิตรเธอเองก็เคยได้ยินอาเทอร์พูดถึงน้องสาวให้ฟังอยู่บ่อยๆเหมือนกัน

“เช่นกันค่ะนี่พี่สะใภ้แอลใช่ไหมคะพี่อาท”

เอลิซ่ายิ้มตอบพีรยาอย่างเป็นมิตรเช่นกันพร้อมหันไปหาพี่ชายของเธอพลางพูดแซวเล่นนิดหน่อย

“แอล”

อาเทอร์ถึงกับปั้นสีหน้าไม่ถูกเมื่อถูกยัยน้องสาวตัวแสบเล่นแกล้งกันซึ่งๆหน้าแบบนี้

“คริๆๆ”

เอลิซ่าไม่ได้สลดต่อหน้าตาที่ทำเป็นดุของพี่ชายเธอแม้แต่น้อยทั้งยังขำในอาการเขินแล้วปั้นหน้าไม่ถูกของพี่ชายเธอด้วย

“น้องแอลก็..พูดอะไร”

พีรยาเองก็อมยิ้มให้กับคำพูดของเอลิซ่าเช่นกันพร้อมบิดไปบิดมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่

“เอ่อ..แล้วนี่คุณพีคบอกกับสามีคุณออมไปหรือยังครับว่าเขากำลังจะมีลูกน้อย”

“ยังค่ะ พีคคิดว่าเรื่องแบบนี้ให้ยัยออมเป็นคนบอกเองจะดีกว่า”

พีรยาเห็นว่าเรื่องที่สำคัญแบบนี้อินทิราควรจะเป็นคนที่บอกกับอิทธิกรเองมากกว่ายังไงเธอก็เชื่อว่าเรื่องนี้ต้องจบอย่างแฮปปี้แน่นอน

ทางด้านอินทิรา

“อยู่ไหนของเค้านะ...พี่อิท!!”

อินทิราเดินมาตามอาเทอร์แต่ก็ไม่ยักจะเห็นชายหนุ่มหญิงสาวมองซ้ายมองขวาพลันสายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนที่เธอเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกวันเธอไม่รู้ว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรแต่ตอนนี้สมองเธอมันสั่งว่าห้ามให้ออกจากที่นี่ไปให้เร็วที่สุดเพราะถ้าหากชายหนุ่มอยู่ที่นี่คงจะมีพี่สาวของเธออยู่ด้วยถ้าอันธิกาเห็นเธอคงจะไม่ดีต่อตัวเธอเป็นแน่

ปั้ก

“โอ้ยย...มีคนอยู่แถวนี้ไหมครับช่วยผมด้วยผมมองไม่เห็น”

อิทธิกรจ้องมองหญิงสาวอย่างละสายตาไม่ได้ตั้งแต่เห็นเธอเดินมาแต่ไกลแล้วแต่ก็ทำได้เพียงนั่งทำไม่รู้ไม่เห็นเท่านั้นเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังจะเดินจากไปเขาจึงทำตามที่พีรยาบอกทันทีโดยปล่อยตัวเองให้ล้มคว่ำหน้าลงพร้อมตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ

“....หา!!....หรือว่า”

อินทิราถึงกับชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดว่าเขานั้นมองไม่เห็นและขอความช่วยเหลือเธอแปลกใจเล็กน้อยในเมื่อก่อนที่เธอจะจากมาชายหนุ่มก็ได้รับการผ่าตัดแล้วนี่นาทำไมถึงยังมองไม่เห็นอีกเมื่อคิดไปคิดมาหรือว่าการผ่าตัดจะไม่เป็นผลสำเร็จหญิงสาวยิ่งคิดก็ยิ่งน้ำตาคลอสงสารชายหนุ่มจับใจ