ตอนที่30

“ช่วยผมด้วยครับคู่หมั้นผมเค้าทิ้งผมไปแล้วเพราะผมมองไม่เห็นเสียทีผมไม่รู้ว่าจะกลับจากที่นี่ยังไงช่วยผมด้วยนะครับ”

อิทธิกรเหล่มองหญิงสาวที่ยังยืนหันหลังนิ่งงันอยู่เล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอไม่เข้ามาช่วยเขาเสียทีจึงส่งเสียงพูดต่อยังไงเขาก็คิดว่าหญิงสาวคงจะไม่ใจดำเดินหนีเขาไปเสียหรอก

“...อืมม..อึก...พี่อิท..ทำไมพวกเค้าใจร้ายกับพี่แบบนี้ล่ะคะ”

อินทิราสะอื้นตัวสั่นเมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่มร้องเรียกให้ช่วยอีกคราพร้อมรีบวิ่งไปพยุงตัวชายหนุ่มขึ้นและกอดเขาเอาไว้อย่างแนบแน่นพร้อมสะอื้นตัวโยน

“........”

อิทธิกรกอดตอบหญิงสาวที่โผเข้ามากอดเขาไว้อย่างแนบแน่นเช่นกันแต่เขารู้ว่าตอนนี้หญิงสาวคงยังไม่รู้ตัวเป็นแน่ว่ามีเขากอดเธอเอาไว้อยู่เพราะมัวแต่สะอื้นร่ำให้อยู่แบบนั้นแปลกที่ครั้งนี้เขาได้เห็นน้ำตาของหญิงสาวกลับยิ้มออกเพราะรู้ว่าเธอนั้นห่วงเขาอย่างใจจริง

“รู้ว่าพวกนั้นใจร้ายแล้วทำไมปล่อยให้คนแบบนั้นมาอยู่กับพี่ได้ล่ะ”

เมื่อปล่อยให้หญิงสาวได้กอดเขาสักพักเมื่อเธอเริ่มนิ่งลงเขาจึงเอ่ยปากพูดกับร่างบางถึงเรื่องที่เธอหนีเขาไป

“......เอ่อ......”

อินทิราผละจากการกอดชายหนุ่มแล้วหันมามองหน้าคนตรงหน้าอย่างสงสัย

“ห่วงพี่ขนาดนี้หนีพี่ไปทำไม”

อิทธิกรอมยิ้มพร้อมก้มไปมองหน้าหญิงสาวตาแป๋วพร้อมส่งคำถามให้เธออีกครา

“นี่พี่อิทมองเห็น..”

อินทิราเห็นสายตาของเขากับคำพูดก็พอจะรู้ว่าเธอโดนเขาหลอกจึงรีบลุกพลางจะหนีชายหนุ่มออกไป

“เดี๋ยว...ออมอย่าหนีพี่ไปอีกเลยนะ”

มีหรือที่อิทธิกรจะปล่อยให้หญิงสาวหนีเขาไปอีกเขารีบรวบเธอมากอดเอาไว้ไม่ปล่อยให้หลุดไปได้เด็ดขาด

“ออมไม่ใช่คู่หมั้นของพี่..พี่อันต่างหาก”

หญิงสาวพูดไปสะอื้นไปคำนี้มันทำให้เธอเจ็บหัวใจเหลือเกิน

“พี่รู้แล้วก็รู้มาตั้งนานแล้วด้วยพี่รู้ว่าเรื่องที่ออมมาอยู่กับพี่เพราะโดนบังคับ...แต่ตอนนี้เรารักกันแล้วพี่ก็รักออมมากด้วยเรากลับมาอยู่ด้วยกันเถอะนะพี่สาวออมเธอไม่ได้รักพี่แม้แต่นิดเดียวเธอรักเงินของพี่มากกว่าแล้วเธอก็ไปจากพี่แล้วด้วย”

อิทธิกรรู้เรื่องราวทุกอย่างเขาไม่ได้โกรธเธอเพราเขารู้ว่าหญิงสาวไม่ได้ประสงค์ร้ายต่อเขาแม้แต่น้อยและตอนนี้เขาก็จะไม่ยอมให้คนบ้านนั้นมาแทรกระหว่างเขากับเธอได้อีก

“อึก...ฮือๆๆ..พี่อิทออมคิดถึงพี่อิทมากๆเลยค่ะ..ฮือๆๆๆ”

อินทิราหันไปสวมกอดชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมปล่อยน้ำตาออกมาอีกรอบด้วยความคิดถึงชายหนุ่มอย่างปิดไม่ได้

“พี่ก็คิดถึงออมมากๆเหมือนกัน..กลับไปกับพี่นะคนดี”

“ค่ะ”

อิทธิกรยิ้มกว้างพร้อมกอดลูบหลังปลอบคนที่สะอื้นตัวโยนอย่างสุขหัวใจที่รู้ว่าตอนนี้เขาได้คนรักของเขากลับมาแล้ว

“เย่!!!...”

หลังจากที่ทั้งสองเข้าใจกันดีแล้วกองเชียร์ที่นั่งซุ่มดูอยู่ไม่ห่างก็ส่งเสียงดีใจกันยกใหญ่

“ทุกคน”

อินทิราได้ยินเสียงบางเสียงที่เธอค้นเคยจึงรีบหันไปดูปรากฏว้าตอนนี้ทุกคนยืนยิ้มพร้อมหน้าพร้อมตากันทำเอาเธอค่อนข้างงงว่าอาเทอร์ไปรู้จักกับพวกเพื่อนๆเธอได้ยังไง

“ใช่ทุกคนช่วยกันทำให้เรากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมไง”

อิทธิกรหันมายิ้มให้หญิงสาวพร้อมบอกกับเธอว่าทุกคนนั้นช่วยกันทำให้เธอกับเขาได้พบกันและก็เข้าใจกันอย่างตอนนี้

โต๊ะอาหาร

“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าโลกจะกลมขนาดนี้”

อินทิราได้รู้ว่าอาเทอร์กับพวกเพื่อนของเธอรู้จักกันได้ยังไงก็รู้สึกว่าโลกนี้มันช่างกลมเหลือเกินไหนจะทำให้เธอได้มารู้จักกับอาเทอร์อีก

“ใช่ครับ”

อาเทอร์เองตอนที่รู้เรื่องก็ยังแปลกใจอยู่ไม่หาย

“แหมคุณอาเทอร์กับน้องแอลหลอกพี่ซะเชื่อสนิทเลยนะคะ”

อินทิราอดเอ่ยปากแซวอาเทอร์กับเอลิซ่าสองพี่น้องคู่นี้ไม่ได้ที่ร่วมแผนการกับเพื่อนสาวเธอซะอย่างดิบดี

“โกหกให้คนรักกันไม่บาปค่ะ”

เอลิซ่าทำสีหน้าทะเล้นเธอแค่อยากให้คนสองคนที่ควรจะอยู่ด้วยกันได้กลับมาอยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง

“ฮ่าๆๆ”

ทุกคนต่างขำกับสีหน้าและท่าทางของเอลิซ่าที่หาทางเอาตัวรอดจากการคาดโทษของอินทิราได้อย่างไหลลื่น

“อืมม..อึก”

อิทธิกรเมื่อนั่งที่โต๊ะอาหารนานๆแล้วเขาก็เริ่มที่จะเวียนหัวกับกลิ่นอาหารเสียแล้วไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้อาการแบบนี้เมื่อไรมันจะหายไปเขาเองก็ให้หมอตรวจแล้วแต่ก็ยังหาสาเหตุไม่เจอเหมือนกัน

“พี่อิทยังไม่หายอาการนี้อีกเหรอคะ”

อินทิราเห็นอาการของชายหนุ่มเธอก็คิ้วขมวดทันทีคิดว่าเขาจะหายจากอาการนี้แล้วเสียอีก

“อืม..พี่ก็ให้หมอตรวจแล้วนะแต่หมอก็บอกว่าไม่มีอะไร”

อิทธิกรหันไปตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าที่แอบเซ็งเล็กน้อย

“คงจะเป็นเพราะ...เรื่องนั้นแหละมั้งแกก็บอกคุณอิทเค้าสักทีสิ”

พีรยาพอจะเข้าใจว่าอาการที่ชายหนุ่มเป็นเกิดจากอะไรคงจะแพ้ท้องแทนเพื่อนเธอล่ะสิจึงพยายามให้เพื่อนสาวของเธอบอกเรื่องลูกในท้องเสียที

“เอ่อ...อาการที่พี่อิทเป็นน่าจะแพ้ท้องแทนออมน่ะค่ะ”

ถึงตอนนี้แล้วอินทิราเองก็ไม่ได้มีความจำเป็นต้องปิดเรื่องนี้กับพ่อของลูกในท้องเธอแล้วหละ

“ฮะ...จ..จริงเหรอออมแล้วรู้ตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่บอกพี่...นี่แสดงว่าออมตั้งใจจะพาลูกหนีไปจากพี่ด้วยใช่ไหม”

อิทธิกรถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้เป็นพ่อคนแต่ความดีใจมันก็ร่วมมาด้วยกับความหดหู่ใจนี่ถ้าเขาไม่ฉลาดพอที่จะรู้ว่าคนที่อยู่กับเขาในวันที่มองเห็นไม่ใช่อินทิราตัวจริงเขาก็คงจะไม่รู้ตลอดไปสินะว่าเขาเป็นพ่อคน

“อะ..เอ่อ...”

อินทิราถึงกับหน้าซีดเพราะเรื่องนี้เธอก็ผิดเต็มๆที่คิดพรากพ่อพรากลูกทั้งที่ชายหนุ่มยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีลูกอยู่ในท้องเธอ