Share

ตอนที่17

“อึก..ฮือๆ”

พรณภัทร์วิ่งหนีไปปาดน้ำตาไปตอนนี้เธอไม่อยากจะมองหน้าชายหนุ่มให้ความรู้สึกมันเสียไปมากกว่านี้แล้วยังไงเธอก็ไม่ยอมอยู่ที่นี่ต่อไปเด็ดขาดถึงแม้หนทางข้างหน้าเธอจะลำบากกว่าอยู่ที่นี่หลายเท่าเธอก็ยอม

“พลอย..เดี๋ยว..หยุดก่อน”

“ฮึก..ฮือๆๆ”

พรณภัทร์ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะตามเธอลงมาเร็วขนาดนี้ตอนนี้ในหัวหญิงสาวคิดได้อย่างเดียวคือวิ่งหนีให้พ้นจากคนใจร้ายให้เร็วที่สุดสายตาของเธอตอนนี้พร่ามัวไปหมดเพราน้ำตาที่มันคลอเอ่อล้นออกมาอย่างไม่ขาดสายนั่นเอง

“พลอยระวัง”

“อ๊ายยยยย”

เอี๊ยดดดด…ปั้งงงงงง

“ม่ายยยย”

ภัคดนัยถึงกับใจหายวาเมื่อหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีข้ามถนนอยู่นั้นจู่ๆก็มีรถเก๋งวิ่งมาด้วยความเร็วเขาจึงร้องทักให้เธอระวังแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วร่างของหญิงสาวกระเด็นลอยลิ่วไปต่อหน้าต่อตาของเขาอย่างที่เขาช่วยเหลืออะไรเธอไม่ได้

โรงพยาบาล

“ผมจะผ่าตัดให้เธอเอง”

จากอุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้หญิงสาวกระดูกหักหลายส่วนและที่กระทบกระเทือนและบาดเจ็บมากที่สุดก็คงจะเป็นส่วนหัวชายหนุ่มยังถือว่าโชคดีอยู่บ้างที่อุบัติเหตุครั้งนี้ไม่ได้พรากชีวิตของหญิงสาวไปเลยไม่อย่างนั้นเขาคงจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตตอนนี้เขาเองก็ทำได้แค่รักษาเธอให้เต็มที่และดีที่สุด

บ้านโรจน์วินิจวรกุล

หลังจากที่ภัคดนัยกลับมาถึงบ้านก็โดนคนเป็นน้องสาวซักที่ไปที่มาของเรื่องนี้จนหมดว่าเพื่อนเธอไปอยู่ที่คอนโดของพี่ชายเธอได้อย่างไรและเพราะอะไรเพื่อนเธอถึงได้รับอุบัติเหตุที่รุนแรงแบบนั้น

“พีคไม่คิดเลยนะคะว่าพี่ชายที่แสนดีของพีคจะใจร้ายกับเพื่อนพีคได้ขนาดนี้...ทำกับเพื่อนพีคแบบนี้ได้ยังไง”

พีรยามือไม้สั่นไปหมดหลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดอย่างละเอียดเธอไม่คิดว่าเรื่องที่เลวร้ายแบบนี้จะมาเกิดกับเพื่อนเธอเพราฝีมือพี่ชายแท้ๆของเธอเองพร้อมกับวิ่งหนีขึ้นห้องของเธอไปเพราะตอนนี้ยังไม่อยากจะมองหน้าพี่ชายเธอให้มีอารมณ์โมโหไปมากกว่านี้

“พี่ผิดเองเรื่องนี้พี่ผิดทั้งหมด”

ภัคดนัยนั่งกุมขมับตอนนี้น้ำตาลูกผู้ชายมันเริ่มเอ่อไหลมาอย่างหยุดไมได้เขารู้ตัวว่าเขาผิดและเขาก็ยอมรับผิดทุกอย่างตอนนี้เขาเครียดมากเพราหลังจากผ่าตัดหญิงสาวเสร็จอาการของเธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น

ไร่แก้วกัลยา

“อะไรนะ!!”

อินทิรารับรู้ข่าวของพรณภัทร์เธอถึงกับมือไม้สั่นที่รู้ว่าอาการของเพื่อนเธอตอนนี้ยังห้าสิบห้าสิบและอีกอย่างต้นเหตุมันก็มีส่วนที่มาจากเธออีกด้วยถ้าเธอปฏิเสธภัคดนัยเด็ดขาดโดยที่ไม่ปล่อยให้เขาตัดใจไปเองตั้งแต่แรกก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้วนี่เรื่องเลวร้ายทั้งหมดมันก็มาเกิดกับเพื่อนที่เธอรักซึ่งตอนนี้เธอยังทำใจให้ไม่กังวลคงเป็นไปไม่ได้

“เป็นอะไรออม”

อิทธิกรถึงกับตกใจเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวอุทานออกมาอย่างใจเสียพร้อมค่อยๆเดินมาประชิดตัวหญิงสาวตามเสียงของเธอ

“พ..เพื่อนออมได้รับอุบัติเหตุตอนนี้อาการยังห้าสิบห้าสิบค่ะ”

“เอาแบบนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้วิทพาเธอไปหาเพื่อนดีไหม”

อิทธิกรรับรู้ได้ว่าหญิงสาวตัวสั่นน่าจะเกิดจากร้องให้และเสียงที่สั่นเครือนั้นอีกเขาไม่อยากให้เธอกังวลอยู่แบบนั้นจึงอยากจะให้หญิงสาวได้มีโอกาสไปเยี่ยมเพื่อนของเธอพร้อมใช้มือหนาจับหัวของเธอมาซบที่อกของเขาเพื่อปลอบใจ

“จริงเหรอคะคุณอิทขอบคุณนะคะ”

“เอ่อ..อืม”

อินทิราดีใจที่ชายหนุ่มใจดีให้คนพาเธอไปเยี่ยมเพื่อนสาวของเธอด้วยความดีใจจึงกอดชายหนุ่มไว้แน่นอย่างขอบคุณทำเอาคนตัวโตถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว

วันต่อมา

โรงพยาบาลXXX

“พลอยเป็นยังไงบ้างพีค”

อินทิรามาถึงโรงพยาบาลในช่วงบ่ายเธอเจ้ามาในโรงพยาบาลก็เห็นพีรยาเพื่อนสาวของเธอนั่งอยู่พอดีจึงรีบเข้าไปหา

“ออมมาได้ไงเนี่ย”

พีรยาถึงกับแปลกใจไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะมาได้เพราะเห็นว่าจะต้องดูแลว่าที่สามี

“พอดีคุณอิทให้คุณวิทพาฉันมา”

“อาการพลอยตอนนี้ก็ยังไม่ดีขึ้นเลยแต่ก็ไม่ได้ทรุดลงฉันล่ะโมโหพี่ภาคย์ที่สุดเลย”

พีรยาพยักหน้าเข้าใจพลางคิดว่าดีที่อิทธิกรยังใจดีให้เพื่อนสาวเธอออกมาเยี่ยมเยียนเพื่อนบ้างพร้อมทั้งเล่าอาการของพรณภัทร์ด้วยสีหน้ากังวล

“เรื่องนี้มันก็มีส่วนมาจากฉันเหมือนกัน”

อินทิราถึงกับนั่งคอตกเพราะรู้สึกผิดคิดว่าตังเองก็มีส่วนทำเกิดเรื่องนี้

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับแกเลยออมมันเป็นที่พี่ชายฉันมากกว่าที่บ้าไปเองอย่าโทษตัวเองออม”

“......”

พีรยาไม่โทษใครทั้งนั้นเรื่องทั้งหมดมันก็เกิดจากพี่ชายของเธอคนเดียวนั่นแหละที่ไปชอบอินทิราเองทั้งที่ก็มองออกว่าเพื่อนเธอไม่เล่นด้วยแถมยังไปพาลจนคนอื่นต้องเสียใจและเจ็บปางตายอีกด้วยหญิงสาวยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

“แล้วเป็นยังไงอยู่ที่นั่นสบายดีไหมดูแกสดใสมากขึ้นนะรู้ไหม”

พีรยาหาเรื่องคุยกับเพื่อนสาวเธอเรื่องชีวิตการเป็นอยู่เพราะไม่อยากจะให้ตอนนี้มีแต่เรื่องที่น่าเศร้าในบทสนทนา

“อืมม..ก็ดีคนที่นั่นก็ดีกับฉันมาก”

“ดีแล้วหละวันที่คุณอิทหายดีแกก็จะได้แต่งงานกับเค้าแล้วก็มีความสุขกับชีวิตครอบครัวเสียที”

“ขอบใจนะ”

พีรยายิ้มยินดีกับเพื่อนสาวของเธอที่ชีวิตในตอนนี้ได้พบกับคำว่ามีความสุขกับเขาบ้าง

“พี่ภาคย์”

อินทิราสังเกตเห็นภัคดนัยเดินเข้ามาพอดีจึงทักเขาขึ้นเพราเธอก็มีเองที่จะคุยกับเขาเหมือนกัน

“ออม...พี่ขอคุยด้วยได้ไหม”

สีหน้าของภัคดนัยมีสีหน้าที่เคร่งเครียดและหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด

“แกอยู่คุยกับพี่ภาคย์ไปแล้วกันฉันขอตัวก่อน”

พีรยาเองไม่อยากจะหันหน้าไปมองพี่ชายเธอในตอนนี้ในเมือทั้งสองจะคุยกันเธอก็ขอไม่อยู่ร่วมวงด้วยจะดีกว่า

“ยัยพีคยังงอนพี่ไม่หายน่ะพี่ไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าออมจะโกรธพี่อีกคน”

ภัคดนัยมองตามหลังน้องสาวของเขาที่เกินหนีไปพร้อมหันมาหาอินทิราพร้อมพูดกับหญิงสาวด้วยท่าทัดพ้อ

“เรื่องแบบนี้มันไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอกค่ะ”

อินทิราเองเห็นว่าการโกรธมันไม่ได้ทำให้เกิดผลดีอะไรขึ้นเพราตอนนี้คนตรงหน้าก็ดูว่าจะสำนึกผิดจนดูเครียดขนาดนี้แล้ว

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status