“อึก..ฮือๆ”
พรณภัทร์วิ่งหนีไปปาดน้ำตาไปตอนนี้เธอไม่อยากจะมองหน้าชายหนุ่มให้ความรู้สึกมันเสียไปมากกว่านี้แล้วยังไงเธอก็ไม่ยอมอยู่ที่นี่ต่อไปเด็ดขาดถึงแม้หนทางข้างหน้าเธอจะลำบากกว่าอยู่ที่นี่หลายเท่าเธอก็ยอม
“พลอย..เดี๋ยว..หยุดก่อน”
“ฮึก..ฮือๆๆ”
พรณภัทร์ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะตามเธอลงมาเร็วขนาดนี้ตอนนี้ในหัวหญิงสาวคิดได้อย่างเดียวคือวิ่งหนีให้พ้นจากคนใจร้ายให้เร็วที่สุดสายตาของเธอตอนนี้พร่ามัวไปหมดเพราน้ำตาที่มันคลอเอ่อล้นออกมาอย่างไม่ขาดสายนั่นเอง
“พลอยระวัง”
“อ๊ายยยยย”
เอี๊ยดดดด…ปั้งงงงงง
“ม่ายยยย”
ภัคดนัยถึงกับใจหายวาเมื่อหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีข้ามถนนอยู่นั้นจู่ๆก็มีรถเก๋งวิ่งมาด้วยความเร็วเขาจึงร้องทักให้เธอระวังแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วร่างของหญิงสาวกระเด็นลอยลิ่วไปต่อหน้าต่อตาของเขาอย่างที่เขาช่วยเหลืออะไรเธอไม่ได้
โรงพยาบาล
“ผมจะผ่าตัดให้เธอเอง”
จากอุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้หญิงสาวกระดูกหักหลายส่วนและที่กระทบกระเทือนและบาดเจ็บมากที่สุดก็คงจะเป็นส่วนหัวชายหนุ่มยังถือว่าโชคดีอยู่บ้างที่อุบัติเหตุครั้งนี้ไม่ได้พรากชีวิตของหญิงสาวไปเลยไม่อย่างนั้นเขาคงจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตตอนนี้เขาเองก็ทำได้แค่รักษาเธอให้เต็มที่และดีที่สุด
บ้านโรจน์วินิจวรกุล
หลังจากที่ภัคดนัยกลับมาถึงบ้านก็โดนคนเป็นน้องสาวซักที่ไปที่มาของเรื่องนี้จนหมดว่าเพื่อนเธอไปอยู่ที่คอนโดของพี่ชายเธอได้อย่างไรและเพราะอะไรเพื่อนเธอถึงได้รับอุบัติเหตุที่รุนแรงแบบนั้น
“พีคไม่คิดเลยนะคะว่าพี่ชายที่แสนดีของพีคจะใจร้ายกับเพื่อนพีคได้ขนาดนี้...ทำกับเพื่อนพีคแบบนี้ได้ยังไง”
พีรยามือไม้สั่นไปหมดหลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดอย่างละเอียดเธอไม่คิดว่าเรื่องที่เลวร้ายแบบนี้จะมาเกิดกับเพื่อนเธอเพราฝีมือพี่ชายแท้ๆของเธอเองพร้อมกับวิ่งหนีขึ้นห้องของเธอไปเพราะตอนนี้ยังไม่อยากจะมองหน้าพี่ชายเธอให้มีอารมณ์โมโหไปมากกว่านี้
“พี่ผิดเองเรื่องนี้พี่ผิดทั้งหมด”
ภัคดนัยนั่งกุมขมับตอนนี้น้ำตาลูกผู้ชายมันเริ่มเอ่อไหลมาอย่างหยุดไมได้เขารู้ตัวว่าเขาผิดและเขาก็ยอมรับผิดทุกอย่างตอนนี้เขาเครียดมากเพราหลังจากผ่าตัดหญิงสาวเสร็จอาการของเธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น
ไร่แก้วกัลยา
“อะไรนะ!!”
อินทิรารับรู้ข่าวของพรณภัทร์เธอถึงกับมือไม้สั่นที่รู้ว่าอาการของเพื่อนเธอตอนนี้ยังห้าสิบห้าสิบและอีกอย่างต้นเหตุมันก็มีส่วนที่มาจากเธออีกด้วยถ้าเธอปฏิเสธภัคดนัยเด็ดขาดโดยที่ไม่ปล่อยให้เขาตัดใจไปเองตั้งแต่แรกก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้วนี่เรื่องเลวร้ายทั้งหมดมันก็มาเกิดกับเพื่อนที่เธอรักซึ่งตอนนี้เธอยังทำใจให้ไม่กังวลคงเป็นไปไม่ได้
“เป็นอะไรออม”
อิทธิกรถึงกับตกใจเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวอุทานออกมาอย่างใจเสียพร้อมค่อยๆเดินมาประชิดตัวหญิงสาวตามเสียงของเธอ
“พ..เพื่อนออมได้รับอุบัติเหตุตอนนี้อาการยังห้าสิบห้าสิบค่ะ”
“เอาแบบนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้วิทพาเธอไปหาเพื่อนดีไหม”
อิทธิกรรับรู้ได้ว่าหญิงสาวตัวสั่นน่าจะเกิดจากร้องให้และเสียงที่สั่นเครือนั้นอีกเขาไม่อยากให้เธอกังวลอยู่แบบนั้นจึงอยากจะให้หญิงสาวได้มีโอกาสไปเยี่ยมเพื่อนของเธอพร้อมใช้มือหนาจับหัวของเธอมาซบที่อกของเขาเพื่อปลอบใจ
“จริงเหรอคะคุณอิทขอบคุณนะคะ”
“เอ่อ..อืม”
อินทิราดีใจที่ชายหนุ่มใจดีให้คนพาเธอไปเยี่ยมเพื่อนสาวของเธอด้วยความดีใจจึงกอดชายหนุ่มไว้แน่นอย่างขอบคุณทำเอาคนตัวโตถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
วันต่อมา
โรงพยาบาลXXX
“พลอยเป็นยังไงบ้างพีค”
อินทิรามาถึงโรงพยาบาลในช่วงบ่ายเธอเจ้ามาในโรงพยาบาลก็เห็นพีรยาเพื่อนสาวของเธอนั่งอยู่พอดีจึงรีบเข้าไปหา
“ออมมาได้ไงเนี่ย”
พีรยาถึงกับแปลกใจไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะมาได้เพราะเห็นว่าจะต้องดูแลว่าที่สามี
“พอดีคุณอิทให้คุณวิทพาฉันมา”
“อาการพลอยตอนนี้ก็ยังไม่ดีขึ้นเลยแต่ก็ไม่ได้ทรุดลงฉันล่ะโมโหพี่ภาคย์ที่สุดเลย”
พีรยาพยักหน้าเข้าใจพลางคิดว่าดีที่อิทธิกรยังใจดีให้เพื่อนสาวเธอออกมาเยี่ยมเยียนเพื่อนบ้างพร้อมทั้งเล่าอาการของพรณภัทร์ด้วยสีหน้ากังวล
“เรื่องนี้มันก็มีส่วนมาจากฉันเหมือนกัน”
อินทิราถึงกับนั่งคอตกเพราะรู้สึกผิดคิดว่าตังเองก็มีส่วนทำเกิดเรื่องนี้
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับแกเลยออมมันเป็นที่พี่ชายฉันมากกว่าที่บ้าไปเองอย่าโทษตัวเองออม”
“......”
พีรยาไม่โทษใครทั้งนั้นเรื่องทั้งหมดมันก็เกิดจากพี่ชายของเธอคนเดียวนั่นแหละที่ไปชอบอินทิราเองทั้งที่ก็มองออกว่าเพื่อนเธอไม่เล่นด้วยแถมยังไปพาลจนคนอื่นต้องเสียใจและเจ็บปางตายอีกด้วยหญิงสาวยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห
“แล้วเป็นยังไงอยู่ที่นั่นสบายดีไหมดูแกสดใสมากขึ้นนะรู้ไหม”
พีรยาหาเรื่องคุยกับเพื่อนสาวเธอเรื่องชีวิตการเป็นอยู่เพราะไม่อยากจะให้ตอนนี้มีแต่เรื่องที่น่าเศร้าในบทสนทนา
“อืมม..ก็ดีคนที่นั่นก็ดีกับฉันมาก”
“ดีแล้วหละวันที่คุณอิทหายดีแกก็จะได้แต่งงานกับเค้าแล้วก็มีความสุขกับชีวิตครอบครัวเสียที”
“ขอบใจนะ”
พีรยายิ้มยินดีกับเพื่อนสาวของเธอที่ชีวิตในตอนนี้ได้พบกับคำว่ามีความสุขกับเขาบ้าง
“พี่ภาคย์”
อินทิราสังเกตเห็นภัคดนัยเดินเข้ามาพอดีจึงทักเขาขึ้นเพราเธอก็มีเองที่จะคุยกับเขาเหมือนกัน
“ออม...พี่ขอคุยด้วยได้ไหม”
สีหน้าของภัคดนัยมีสีหน้าที่เคร่งเครียดและหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด
“แกอยู่คุยกับพี่ภาคย์ไปแล้วกันฉันขอตัวก่อน”
พีรยาเองไม่อยากจะหันหน้าไปมองพี่ชายเธอในตอนนี้ในเมือทั้งสองจะคุยกันเธอก็ขอไม่อยู่ร่วมวงด้วยจะดีกว่า
“ยัยพีคยังงอนพี่ไม่หายน่ะพี่ไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าออมจะโกรธพี่อีกคน”
ภัคดนัยมองตามหลังน้องสาวของเขาที่เกินหนีไปพร้อมหันมาหาอินทิราพร้อมพูดกับหญิงสาวด้วยท่าทัดพ้อ
“เรื่องแบบนี้มันไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอกค่ะ”
อินทิราเองเห็นว่าการโกรธมันไม่ได้ทำให้เกิดผลดีอะไรขึ้นเพราตอนนี้คนตรงหน้าก็ดูว่าจะสำนึกผิดจนดูเครียดขนาดนี้แล้ว
“แล้วออมไปอยู่ที่ไหนมา”ภัคดนัยถามหญิงสาวเสียงอ่อนตอนนี้เขาอยากรู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนมาเพราะความเป็นห่วง“ออมต้องไปดูแลผู้ชายคนนึงตอนนี้เค้าตามองไม่เห็นเมื่อเขาหายดีเมื่อไรเราก็จะแต่งงานกันค่ะ”อินทิราตัดสินใจพูดเรื่องที่เธอต้องไปอยู่ที่ไหนทำอะไรให้ชายหนุ่มได้ฟังเพื่อที่เขานั้นจะได้เลิกหวังลมๆแล้งๆกับเธอเสียที“พี่ดีใจกับออมด้วยนะ..แล้วก็ขอโทษที่บางทีพี่ก็ทำให้ออมลำบากใจตอนนี้พี่รู้แล้วว่าพี่ไม่มีวันที่จะได้ใจออมมาจริงๆ”ตอนนี้ชายหนุ่มรู้ตัวจริงๆแล้วว่ายังไงก็ไม่สามารถคว้าหัวใจของอินทิรามาได้แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นแล้วตอนนี้ในใจของเขาที่ห่วงสุดๆก็คือพรณภัทร์พร้อมยิ้มินดีกับอินทิราที่เธอกำลังจะมีชีวิตครอบครัวที่มีความสุข“ถึงเราจะไม่ได้รักกันในฐานะคนรักแต่ออมก็รักและเคารพพี่ภาคย์เป็นพี่ชายเสมอนะคะ”อินทิราดีใจและโล่งอกที่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอนั้นเข้าใจเธอดีแล้วถึงเธอกับเขาจะไม่ได้รักกันในฐานะคนรักแต่ด้วยความผูกพันธ์ที่รู้จักกันมานานทำให้เธอเคารพภัคดนัยเหมือนพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น“งั้นพี่ขอกอดออมในฐานะน้องสาวก็แล้วกันและก็ขอเก็บความรู้สึกดีๆแบบนี้ตลอดไปได้ไหม”“ค่ะพี่ภาคย์”ภัคดนัยยิ้มอ่อนที
“แล้วอาการเป็นยังไงบ้าง”ชายหนุ่มถึงกับบดกรามกรอดเพราชื่อโรงพยาบาลที่หญิงสาวบอกมันตรงกับคำบอกเล่าของกรกนกเขาอยากจะรู้นักว่าที่เธอบอกไปเยี่ยมเพื่อนได้รู้อาการของเพื่อนเธอจริงๆหรือเปล่าเพราะไม่ใช่มัวแต่ขลุกอยู่กับผู้ชายตามที่เขาได้รู้มา“ก็ยังทรงๆอยู่ค่ะแต่เท่าที่ออมคุยกับพี่หมอที่ดูแลเพื่อนออมอยู่เค้าก็บอกว่าจะรักษาให้สุดความสามารถเลยค่ะออมเชื่อว่าไม่นานเพื่อนออมต้องหายแน่ๆ”อินทิราอมยิ้มอย่างพอใจที่เห็นว่าชายหนุ่มนั้นมีกะใจที่จะไถ่ถามอาการของเพื่อนเธอด้วยจึงบอกถึงอาการของเพื่อนสาวเธออย่างอารมณ์ดี“หึ่...ไปเยี่ยมเพื่อน...แต่ดูท่าทางจะไปเยี่ยมหมอมากกว่ามั้งถึงได้มีคนเห็นว่ากอดกับหมอหนุ่มจนถึงใจขนาดนั้น”น้ำเสียงที่ฟังดูหญิงสาวจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษมันทำให้เขาเริ่มโมโหเป็นพิเศษเหมือนกันคงจะอิ่มอกอิ่มใจมากที่ได้ไปกอดกกกับผู้ชายได้อย่างหน้าไม่อายที่โรงพยาบาลชายหนุ่มยังไม่รู้ตัวเองว่าอารมณ์แบบนี้คือเขากำลังหึงหญิงสาวอย่างหน้ามืดตามัวอยู่พักหลังมานี้หญิงสาวนอนกับเขาแทบทุกคืนบางคืนเธอก็กอดก่ายเขาอย่างไม่รู้ตัวทำให้ชายหนุ่มนอนข่มตาหลับได้ยากแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากปฏิเสธเธอออกไปเพรามันก็ทำให้ใจของเขา
“ฉันจะค่อยๆทำ”ชายหนุ่มกระซิบข้างหูหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเขารู้ว่าเธอยังไม่เคยกับเรื่องแปลกใหม่แบบนี้เขาจะพยายามทำให้เธอเจ็บน้อยที่สุดแม้ในใจตอนนี้อยากจะทำตามอารมณ์ที่มันพลุ่งพล่านอยู่มากก็ตามเมื่อทั้งคู่ปรับตัวเข้าหากันได้และหญิงสาวเองก็เริ่มที่จะลืมความเจ็บแล้วชายหนุ่มจึงร่ายบทรักอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุดเสียงครางในห้องดังระงมของทั้งคู่สลับกันไปมาจนตอนนี้ผ่านไปค่อนคืนชายหนุ่มจึงยอมปล่อยหญิงสาวให้เธอได้พักผ่อนไปก่อนเพราะเห็นว่าเธอแทบจะไม่มีเสียงร้องและเรี่ยวแรงแล้วทั้งที่ในตัวของเขามันยังไม่หมดความต้องการด้วยเพราะเขาเองนั้นก็ห่างหายเรื่องแบบนี้มานานเช้าวันต่อมา07.30 น.บ้านโรจน์วินิจวรกุล“หายงอนพี่แล้วหรือไงถึงได้ลงมาทานข้าวพร้อมกันได้”ภัคดนัยนั่งทานอาหารเช้าที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้เขาทุกเช้าเขาเห็นวันนี้น้องสาวของเขาลงมาทานข้าวด้วยได้ก็ดีใจเพราะพอจะดูออกว่าน้องของเขาหายงอนบ้างแล้ว“ขี้เกียจงอนไม่รู้จะงอนไปทำไมในเมื่อพี่ชายพีคเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆแล้ว”พีรยาทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้พร้อมทานอาหารตรงหน้าเธอรู้ว่าพี่ชายเธอปรับความเข้าใจกับอินทิราเรียบร้อยแล้วทำให้เธอหายห่วงเรื่องนี้ไ
1 เดือนต่อมาเป็นเวลาอีกร่วมเดือนที่หญิงสาวใช้ชีวิตอยู่ที่เรือนเล็กท้ายไร่กับชายหนุ่มตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งสองดูเป็นคู่รักที่เอาใจใส่กันและกันเสมอมาชายหนุ่มเองเมื่อมีหญิงสาวอยู่ใกล้ๆความอารมณ์ร้อนก็จะไม่ค่อยมีให้เห็นเว้นเสียแต่ว่าเขาเรียกหาหญิงสาวแล้วไม่เจอเธอก็จะหงุดหงิดนิดหน่อยก็เท่านั้นแถมสรรพนามของทั้งคู่ที่ใช้เรียกกันก็ดูสนิทสนมกันมากขึ้นด้วย“ออม..”“มีอะไรคะพี่อิท”อินทิราที่กำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัวได้ยินชายหนุ่มเรียกเสียงดังก็รีบวิ่งออกมาจากห้องครัวอย่างตกอกตกใจแล้วร้องถามคนที่นั่งบนโซฟาสีหน้ายิ้มแย้มว่าเขาเป็นอะไร“เปล่าพี่แค่เรียกเฉยๆคิดถึง”อิทธิกรฉีกยิ้มให้หญิงสาวอย่างหน้าทะเล้นว่าที่เขาเรียกเธอก็เพราว่าอยากให้อยู่ใกล้ๆและได้ยินเสียงของเธอก็เท่านั้น“แกล้งออมอีกแล้วนะคะเดี๋ยวก็ได้ทานไข่ดาวไหม้หรอก” อินทิราแอบหน้ามุ่ยเล็กน้อยแต่ก็รู้สึกเขินที่เขาชอบมาหยอดเธออยู่บ่อยๆแต่เวลานี้เธอก็คิดว่าเขาก็ไม่ควรจะเล่นเพราะอาจจะได้ทานอาหารที่ไหม้เกรียมได้สองสาวมันที่ผ่านมานี้ชายหนุ่มไม่ทานข้าวต้มที่หญิงสาวทำให้แม้แต่นิดเดียวเพราบ่นว่ากลิ่นมันค่อนข้างทำให้เขาไม่อยากจะทานและอยากจะอาเจียน
1 อาทิตย์ต่อมา21.30 น.“พรุ่งนี้พี่ก็จะต้องเข้าผ่าตัดแล้วต่อจากนี้พี่จะได้เป็นคนดูแลออมบ้าง”“........”สองหนุ่มสาวกอดกันกลมอยู่บนเตียงนอนนุ่มอิทธิกรดีใจที่เขาจะได้มีโอกาสได้ดูแลหญิงสาวบ้างหลังจากที่ให้เธอคอยดูแลอยู่ตลอดอินทิรานอนซุกอยู่ที่อกแกร่งน้ำตาซึมออกมาที่เธอรู้ตัวว่าเธอคงจะไม่มีโอกาสนั้นหลังจากที่อรดีโทรหาเธอเมื่อไม่กี่วันมานี้3 วันที่แล้วRrrrrrrrrrrrr“ค่ะคุณแม่”“แกต้องออกไปให้ห่างจากอิทธิกรให้เร็วที่สุดเพราะฉันจะให้ยัยอันไปดูแลอิทธิกร”“ไหนคุณแม่บอกว่าพี่อันไม่ต้องการพี่อิทไงคะ”“แล้วจะทำไมลูกฉันต้องการอิทธิกรตอนนี้แล้วจะทำไมแกก็รู้นะว่าฉันจะทำอะไรกับแกได้บ้างแล้วถ้าหากคนบ้านนั้นรู้ว่าแกไปหลอกลวงเค้าพวกเค้าคงจะเอาแกทำลูกสะใภ้หรอกนะ”“แต่คุณแม่เป็นคนให้ออมมาที่นี่ตั้งแต่แรกเองนะคะ”“แล้วแกคิดว่าคุณอรุณาจะเชื่อใครระหว่างแกที่เป็นลูกเมียน้อยกับฉันที่เป็นแม่ของคู่หมั้นตัวจริงของอิทธิกร”“ออมขอเวลาอีกสองสามวันนะคะแล้วออมจะไปเอง”“ดี...เข้าใจอะไรง่ายๆแบบนี้ก็ดี”หลังจากวางสายจากอรดีแล้วหญิงสาวก็แอบมานั่งร้องให้ปานจะขาดใจเมื่อเธอนั้นจะต้องจากชายหนุ่มไปจริงๆหากเธอไม่ยอมไปแต่โดย
ก๊อกๆๆๆ.“คุณอาเทอร์”พีรยาหน้าบานเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผู้มาใหม่เดินเข้ามาเธอเคยเจอกับเขาค่อนข้างบ่อยตอนที่อาเทอร์นั้นมาเยี่ยมเพื่อนสาวของเธอ“สวัสดีครับทุกคน”อาเทอร์กล่าวทักทายทุกคนเหมือนที่เคยๆวันนี้ที่เขารีบมาก็เพราะว่าพีรยาโทรไปบอกกับเขาว่าพรณภัทร์ฟื้นแล้วเขาจึงรีบซื้อของมาเยี่ยมและถือโอกาสมาขอโทษหญิงสาวที่นอนป่วยอยู่ด้วย“นี่คุณอาเทอร์พลอยคนที่เค้าขับรถชนแกตอนที่แกหลับอยู่เค้าคอยมาเยี่ยมแกบ่อยๆ”พีรยาเห็นพรณภัทร์มีสีหน้าที่สงสัยเลยรีบแนะนำอาเทอร์ให้เพื่อนเธอรู้จัก“ผมต้องขอโทษคุณพลอยด้วยนครับที่ทำให้คุณเจ็บหนักขนาดนี้”อาเทอร์กล่าวขอโทษหญิงสาวด้วยความสำนึกผิดที่วันนั้นเขาก็ขับรถมาด้วยความเร็วเหมือนกัน“เป็นเพราะพลอยไม่ได้ระวังมากกว่าค่ะ”พรณภัทร์เองรู้ว่าวันนั้นเธอเองก็ไม่ได้ระวังไปวิ่งตัดหน้ารถชายหนุ่มเสียเองเป็นเธอมากกว่าที่ผิด“ดอกไม้กับผลไม้ครับหายไวๆนะครับ”“ขอบคุณค่ะ”อาเทอร์ยื่นดอกไม้กับกระเช้าผลไม้ให้คนที่นอนป่วยดูพร้อมส่งให้พีรยาเพื่อเอาไปวางไว้ข้างๆเตียงเพราเห็นว่าคนป่วยคงจะถือไม่ไหววันต่อมาเขาใหญ่โรงพยาบาลXXX“เป็นยังไงบ้างเห็นชัดไหม”ตฤนค่อยๆเปิดผ้าปิดตาของอิทธิกรอ
“ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าเธอไม่ใช่เธอทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร”อิทธิกรแสยะยิ้มอย่างพอใจถ้าเขาไม่กดดันเธอขนาดนี้ก็คงจะไม่ยอมปริปากพูดมาง่ายๆแน่พร้อมถามหญิงสาวถึงสาเหตุที่ต้องมาหลอกลวงเขาแบบนี้เพื่ออะไร“หึ้ยย...”อันธิการ้องส่งเสียงด้วยความโมโหที่ตอนนี้เธอเหมือนอีขี้แพ้คนนึงพร้อมนึกหมั่นไส้ที่ดูอิทธิกรจะรักและจำสัมผัสของอินทิราได้ดีเหลือเกิน“ตอบสิวะ”อิทธิกรเล็งปากกระบอกปืนมาที่อินทิราเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมตอบเรื่องอินทิราออกมาเสียที“ฉันเป็นคู่หมั้นตัวจริงของคุณไงล่ะนังออมมันเป็นตัวปลอมมันมาหลอกคุณฉันเป็นตัวจริงมาดูแลคุณก็ถูกแล้วนี่”อันธิกาอยากให้ชายหนุ่มรู้นักว่าเธอเป็นคู่หมั้นตัวจริงจะได้ดูว่าอินทิราเป็นคนผิดที่มาหลอกลวงคนที่ควรอยู่ที่นี่ตอนนี้เป็นเธอก็ถูกแล้ว“เสียงเอะอะอะไรพี่ภาคย์”พีรยาและภัคดนัยที่มีวิทวัสขับรถนำทางมาส่งเมื่อถึงเรือนเล็กก็รีบลงจากรถยิ่งได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากในบ้านหญิงสาวก็นึกเป็นห่วงอินทิราคิดว่าเพื่อนเธออาจจะมีปากเสียงอะไรกับอิทธิกร“ไม่รู้เรารีบเข้าไปดูกันเถอะ”ภัคดนัยก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าด้านในเกิดอะไรขึ้นหากชายหนุ่มจะทำร้ายอินทิราเขาไม่ยอมเป็นแน่“หึ่!!..ฉั
กรุงเทพมหานครอินทิรามาเช้าห้องเช่าเล็กๆอยู่สามสี่วันแล้วเธอพยายามหางานสมัครงานไปเรื่อยๆนี่ก็เป็นอีกวันที่เธอก็เดินมาสมัครงานเธอไปหลายที่แต่ก็ไม่ได้มีใครอยากจะรับคนท้องเข้าทำงานอันที่จริงเธอก็ยังตั้งท้องอ่อนๆไม่ได้มีหน้าท้องให้เห็นมากนักแต่เธอก็เลือกที่จะบอกความจริงกับคนที่สัมภาษณ์เธอจึงทำให้ตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้งานเสียที“คุณ!!!”อาเทอร์เห็นหญิงสาวกำลังจะเป็นลมอยู่ที่หน้าร้านของเขาพอดีกับจังหวะที่เขาเปิดประตูออกมาพอดีเลยรับตัวหญิงสาวเอาไว้ได้ทัน“อือ...อืมม”“ฟื้นแล้วเหรอครับเมื่อกี้คุณเป็นลมผมเลยพาคุณมาพักด้านใน”อาเทอร์เห็นหญิงสาวฟื้นขึ้นแล้วก็โล่งใจนึกว่าเธอจะเป็นอะไรมากเสียอีก“ขอบคุณนะคะ”อินทิรารีบขอบคุณชายหนุ่มตรงหน้าที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วเธอเองก็เครียดเรื่องานจนไม่ได้ทานข้าวเช้าก่อนออกมาสมัครงานจึงทำให้ไม่มีแรงบวกกับตอนนี้เธอก็ตั้งครรภ์อ่อนๆจึงทำให้เป็นลมล้มพับไป“นี่คุณกำลังจะมาสมัครงานที่นี่ใช่ไหมครับ”“ใช่ค่ะ”“ผมเป็นเจ้าของร้านที่นี่ครับ”อาเทอร์เห็นเอกสารของหญิงสาวหล่นตอนที่เธอเป็นลมจึงรู้ว่าเธอนั้นกรอกใบสมัครงานและกำลังมาสมัครงานที่นี่ที่เขาเป็นเจ้าของร้านเขาจ