ตอนที่16

“คือ...พลอยไม่รู้ค่ะ...คือ...ที่พี่ภาคย์ช่วยพลอยเพราะพี่ภาคย์อยากให้พลอยพูดเรื่องออมใช่ไหมคะ”

เรื่องที่ชายหนุ่มถามมาเธอเองไม่สามารถตอบได้จริงๆพร้อมทั้งยังนึกน้อยใจที่เรื่องของอินทิราเพื่อนสาวของเธอคงจะเป็นคือสาเหตุที่ชายหนุ่มยื่นมือมาช่วยเธอ

“ยังจะโกหกพี่อีกเหรอพลอย...ใช่เรื่องออมพี่อยากให้พลอยบอกพี่ว่าเธออยู่ไหนทำอะไรแค่นี้พี่ขอให้พลอยช่วยแค่นี้จะได้ไหม”

ด้วยความมึนเมาและโทสะที่มีต่อหญิงสาวบ้างเล็กน้อยแล้วชายหนุ่มจึงเข้าไปบีบแขนหญิงสาวอย่างรุนแรงพร้อมพูดกับเธออย่างเคืองใจเขารู้มานานแล้วว่าเธอรู้ตั้งแต่คืนที่เขาไปส่งเธอวันนั้นแต่เขารอเวลาที่หญิงสาวจะเห็นใจและยอมบอกเรื่องอินทิรากับเขาบ้างแต่เธอก็ยังปากแข็งไม่ยอมบอกอยู่ดี

“...ขอเป็นเรื่องอื่นได้ไหมคะ...ความจริงมีบางอย่างที่พลอยอยากจะพูดกับพี่ภาคย์มานานแล้วก็คือออมเค้าไม่เคยคิดเกินเลยกับพี่ภาคย์ออมเห็นพี่ภาคย์เป็นแค่พี่ชายคนนึงเท่านั้น”

เรื่องนี้หญิงสาวไม่สามารถที่จะช่วยเหลือคนตรงหน้าได้จริงๆพร้อมทั้งยังทำใจบอกเรื่องที่เขานั้นสมควรจะได้รู้จะได้ไม่ต้องหวังอะไรลมๆแล้งๆแบบนี้อีกมันจะทำให้ชายหนุ่มนั้นเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวเปล่าๆ

“พี่รู้แต่พี่คิดว่าสักวันนึงถ้าพี่ทำดีกับออมมากๆเดี๋ยวความดีของพี่มันก็ทำให้ออมรักพี่เอง”

ชายหนุ่มยังคิดเข้าข้างตังเองยังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้ยังเชื่อม่นว่าเขานั้นจะคว้าหัวใจของอินทิรามาได้เสมอ

“พลอยว่าพี่ภาคย์เมามากแล้วค่ะ...ไปพักเถอะถ้าจะถามเรื่องออมพลอยคงช่วยอะไรไม่ได้แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่นพลอยก็ยินดี”

หญิงสาวต้องระอาใจกับความดึงดันของชายหนุ่มเธอเห็นว่าตอนนี้เขาสติไม่เต็มร้อยเพราะไปดื่มมาเธอไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนที่กำลังเมาสักเท่าไรและก็ยังยืนยันคำเดิมว่ายังไงเรื่องนี้เธอก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้

“ปากแข็งนักใช่ไหม...ถามไม่ตอบใช่ไหม...อยากจะช่วยเรื่องอื่น...ได้...มานี่”

“พี่ภาคย์จะทำอะไรปล่อยพลอยเดี๋ยวนี้นะคะ”

จากอาการเคืองหญิงสาวเมื่อครู่และมีโทสะอยู่แล้วตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มที่จะโกรธหญิงสาวจริงจังแล้วที่เธอไม่ยอมเห็นใจเขาบ้างเลยในเมื่อเธออยากจะช่วยเรื่องอื่นนักเขาก็จะให้เธอช่วยพร้อมดึงลากหญิงสาวเข้ามาในห้องพร้อมเหวี่ยงร่างบางไปยังเตียงนุ่ม

“อยากช่วยเรื่องอื่นไม่ใช่หรือไงช่วยเป็นคู่นอนให้พี่ก็แล้วกัน”

“พี่ภาคย์อย่าทำแบบนี้นะคะพลอยขอร้อง...ปล่อย..อื้มมม...ปล่อยยยย”

ชายหนุ่มรีบปลดเข็มขัดที่กางเกงของเขาอย่างรวดเร็วหญิงสาวที่กำลังนั่งตัวสั่นมองการกระทำของคนตรงหน้าเธอพร้อมหาจังหวะหนีเธอไม่เคยเห็นเขาบ้าคลั่งแบบนี้มาก่อนแล้วเรื่องนี้เธอก็ไม่ได้เต็มใจช่วยเขาเหมือนกันถึงเธอจะได้รับความช่วยเหลือจากเขามากมายแต่ก็ไม่ได้แปลว่าชายหนุ่มจะให้เธอตอบแทนด้วยวิธีนี้

พลั้กกก

เธออาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มดูเผลอแล้วรีบวิ่งหมายจะไปเปิดประตูแต่ชายหนุ่มดันมาขวงเธอเลยผลักเขาจนสุดแรงแต่แรงของเธอนั้นทำให้เขาเพียงแค่เซเล็กน้อยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

“พลอยย..”

แคว้กกกก

ตอนนี้ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เธอหนีไปง่ายๆคนปากแข็งอย่างเธอต้องเจอสั่งสอนเสียบ้างหลังจากที่เขาโดนหญิงสาวผลักจนเซเล็กน้อยแต่มือก็คว้าเสื้อหญิงสาวไว้ได้ทันและกระชากตัวหญิงสาวกลับมาจนเสื้อหญิงสาวนั้นขาดวิ่น

“อ๊ายยยย..”

หญิงสาวร้องเสียงหลงเพราะเธอไม่สามารถที่จะหนีจากอ้อมแขนของชายหนุ่มไปได้เลยตอนนี้เสื้อเธอขาดจนเห็นบราสีหวานด้านในหญิงสาวจึงรีบเอามือมาปิดของสงวนเอาไว้เธอจะไม่ยอมให้ใครมาเห็นของเธอง่ายดายเด็ดขาด

“ปล่อยยย...อื้มมมม”

หญิงสาวร้องเสียงฝาดเพราะชายหนุ่มรั้งตัวของเธอโยนไปที่เตียงพร้อมทั้งคนตัวโตยังใช้ร่างของเขานั้นกดทับหญิงสาวเอาไว้อีกกระโปรงตัวจิ๋วถูกดันขึ้นไปด้านบนหน้าท้องอย่างไม่รอช้าด้วยฝีมือชายหนุ่มมือหนาล้วงปลดบราหวานอย่างชำนาญ

เพี๊ยะๆๆๆๆ...ตุ้บบๆๆ

มือน้อยทั้งสองของหญิงสาวก็ไม่อยู่นิ่งตบตีจิกข่วนให้คนเอาแต่ใจได้เจ็บตัวอยู่ตลอดเพราะเธอไม่อยากให้เรื่องมันเลวร้ายไปกว่านี้แต่ดูท่าแล้วชายหนุ่มก็คงจะไม่คิดจะหยุดยังประกบจูบหญิงสาวอย่างหนักหน่วงเหมือนปีศาจร้ายที่จ้องจะสูบวิญญาณของเธอไปจนหมดตัว

“อื้ออ...อ๊าย อือ..ฮือๆๆ”

มือหนาฉีกแพนตี้ตัวน้อยของหญิงสาวทิ้งอย่างไม่คณามือตอนนี้อารมณ์ดิบเถื่อนของเขาพลุ่งพล่านจนไม่สามารถควบคุมได้ชายหนุ่มค่อยๆกดสะโพกไปกึ่งกลางช่องทางรักของหญิงสาวแล้วบดเบียดตัวตนที่ดูจะเกินตัวหญิงสาวของเขาเข้าไปอย่างยากลำบากไม่นานก็บดเบียดเข้าไปจนสุดลำเรียกเสียงร้องและน้ำตาของหญิงสาวได้เป็นอย่างดี

เขารู้ดีตั้งแต่สัมผัสแรกว่าเธอยังบริสุทธิ์แต่ด้วยความโกรธและอารมณ์บวกกับกับความมึนเมาในตอนนี้มันทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถที่จะหยุดการกระทำนี้ได้

“อื้อ..ฮือๆ..ๆ”

หญิงสาวเจ็บทั้งตัวทั้งใจปวดร้าวจนหมดแรงที่จะต่อต้านหมาบ้าที่กำลังคลั่งอยู่บนตัวเธอทำได้ก็แต่ก้มหน้ายอมรับเรื่องที่มันเกิดขึ้นให้มันเป็นเพียงฝันร้ายของเธอแค่เพียงคืนนี้เท่านั้นมันจะไม่มีครั้งต่อไปเกิดขึ้นแน่นอน

เช้าวันต่อมา

“อืมม...พลอย!!”

ภัคดนัยตื่นขึ้นมาในช่วงสายพร้อมบิดขี้เกียจจนสุดตัวแล้วสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนหัวเล็กน้อยพลันในหัวก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืนพร้อมหันไปเห็นรอยหยดเลือดสีแดงที่เปื้อนที่นอนสีขาวอยู่หลายจุด

“นี่เราทำอะไรลงไป”

ชายหนุ่มเริ่มมีอาการหน้าชาใช้ทั้งสองมือกุมหัวลูบหน้าตัวเองอย่างตกใจภาพเมื่อคืนค่อยๆไหลมาในหัวของเขาอย่างไม่ขาดสายตอนนี้เขามองหาหญิงสาวในห้องก็ไม่มีเลยรีบใส่เสื้อผ้าแบบลวกๆแล้วรีบเดินเปิดประตูออกจากห้องเพื่อไปคุยกับหญิงสาวเรื่องเมื่อคืน

“พลอย..จะไปไหน..เดี๋ยวฟังพี่ก่อน”

ภัคดนัยเปิดประตูออกมาก็เห็นหญิงสาวกำลังสะพายเป้ของเธอพร้อมกำลังจะออกไปข้างนอกเมื่อหญิงสาวหันมาเห็นเขาก็รีบวิ่งออกไปทันทีชายหนุ่มไม่แปล่อยให้เธอหนีไปง่ายๆเพราเขายังไม่ได้คุยกับเอเรื่องเมื่อคืนเลยจึงรีบวิ่งตามหญิงสาวไปแต่เธอก็กดลิฟท์ลงไปเสียแล้ว

“เปิดสิวะ”

ภัคดนัยรีบกดลิฟท์อีกฝั่งตามหญิงสาวลงไปอย่างรวดเร็วเขาจะให้เธอหนีไปโดยที่ยังมีเรื่องที่ติดค้างคาใจกันอยู่ไม่ได้เขากล้าทำก็ต้องกล้าที่จะรับผิดชอบอยู่แล้ว