ตอนที่11

“เย็นนี้เดี๋ยวแม่กับยัยเอมอยู่ทานข้าวด้วยนะ”

“ค่ะคุณแม่เดี๋ยวออมทำอาหารให้สุดฝีมือเลย”

อรุณาอยากจะอยู่ดูพฤติกรรมของทั้งสองเวลาอยู่ด้วยกันก่อนจะกลับไปเสียหน่อยว่ามันดีขึ้นมากน้อยแค่ไหนเธอจะได้กลับไปทำงานของเธอได้อย่างสบายใจโดยที่ไม่ต้องห่วงทางนี้มากนัก

ช่วงเย็นของวัน

“นี่เราทำอาหารได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอหนูออม”

“ค่ะ...ออมชอบทำอาหารเลยรู้เมนูอาหารหลายอย่างแล้วก็ทำได้หลายอย่างด้วยวันหลังถ้าคุณแม่กับพี่เอมมาที่นี่อีกอยากทานอะไรบอกออมได้เลยนะคะ”

อินทิราหน้าบานเมื่อได้รับคำชมหลังจากที่ทำกับข้าวหลายอย่างมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร

“พูดอยู่นั่นจะทานกันได้รึยัง”

“คุณอิทหิวขนาดนั้นเลยหรือไงคะ”

หลังจากที่หญิงสาวพูดจบชายหนุ่มก็โพล่งคำบางคำออกมาอย่างขวานผ่าซากทำให้หญิงสาวต้องหุบยิ้มแล้วหันไปมองค้อนใส่ชายหนุ่มเล็กน้อยทั้งยังแอบพูดประชดเล็กน้อย

“งั้นก็ทานข้าวกันเถอะ”

อรุณาจำต้องรีบบอกให้ทุกคนทาน้าวกันได้ไม่เช่นนั้นสองคนนี้ดูท่าจะเถียงกันอีกยาวพร้อมส่ายหัวให้พ่อลูกชายตัวดีของเธอที่ปากพาหาเรื่องเสียจริง

“ออมนี่ก็เก่งเหมือนกันนะคุณแม่มาแค่วันเดียวก็เปลี่ยนอะไรได้เยอะขนาดนี้”

“แม่ก็ขอให้หนูออมทำให้ตาอิทดีขึ้นเร็ววันก็แล้วกันดีนะที่เราคิดไม่ผิด”

หลังจากทานอาหารเสร็จอรุณาและไอรดาก็มายืนคุยกันที่ระเบียงหน้าบ้านพร้อมเดินย่อยอาหารไปในตัวเวลาแค่วันสองวันที่อินทิรามาที่นี่ทำให้ทุกอย่างดีขึ้นถือว่า50%เลยก็ว่าได้ทั้งอรุณาและไอรดาต่างก็พอใจในผลลัพท์ของแผนของพวกเธอที่มันดูจะได้ผลเกินคาดถึงแม้จะมีบางอย่างที่พวกเธอรู้มามันผิดพลาดเล็กน้อยก็ตามแต่พวกเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักแค่มีหญิงสาวมาดูแลอิทธิกรก็พอแล้ว

กรุงเทพมหานคร

20.00 น.

บ้านโรจน์วินิจวรกุล

“ฉันสงสารยัยออมจังเลยทำไมต้องทำตามใจคนใจร้ายแบบนั้นทุกอย่างด้วยนะ”

พีรยานั่งคุยกับเพื่อนสาวของเธออยู่ในห้องถึงเรื่องที่พวกเธอดีรับรู้มาหมาดๆเธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมอินทิราถึงได้ยอมทำอะไรตามใจคนบ้านนั้นไปเสียทุกอย่างไม่รู้ว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของเพื่อนเธอนักหนา

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่ายัยออมรักและเคารพคุณอรดีจะตาย...แต่ฉันว่ามันก็ดีอย่างนะออมจะได้หลุดพ้นจากคนบ้านนั้นซะที”

พรณภัทร์รู้ดีว่าทำไมอินทิราจึงยอมแม่ใหญ่ของเอทุกอย่างแต่เธอก็เห็นว่าในเรื่องนี้มันก็มีเรื่องดีหนึ่งอย่างที่ทำให้เพื่อนสาวของเธอพ้นไปจากคนในบ้านที่คอยกดขี่ข่มเหงเพื่อนเธอ

“ก็จริงนะออมออกไปจากบ้านนั้นก็ดี...แต่ฉันก็ยังห่วงอยู่ดียัยออมจะต้องไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้จักแถมยังนิสัยดีหรือเปล่าก็ไม่รู้”

พีรยาเห็นด้วยกับเพื่อนสาวเธอที่พ้นไปจากคนบ้านนั้นแต่ก็ยังห่วงอยู่ดีว่าที่ที่เพื่อนสาวเธอไปอยู่แล้วจะต้องไปแต่งงานกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันแล้วที่ที่เพื่อนเธอไปอยู่จะเค้าจะดีกับเพื่อนเธอขนาดไหน

“ก็ถ้าเพื่อนเราบอกโอเคก็คงโอเคแหละเห็นว่าแม่ว่าที่สามีกับน้องสาวของเขาก็ดีไม่ใช่หรือแกยังไงเราก็ต้องเคารพการตัดสินใจของยัยออมเราเป็นเพื่อนทำได้ก็แค่เป็นที่ปรึกษาที่ดีกับให้กำลังใจเท่านั้น”

พรณภัทร์รู้ว่าในเมื่อเพื่อนเธอตัดสินใจไปแล้วก่อนที่จะบอกพวกเธอเสียอีกตอนนี้ก็ทำได้แค่เป็นที่ปรึกษาเวลาที่เพื่อนเธอทุกข์ใจและก็คอยให้กำลังใจก็เท่านั้นไม่อยากจะบังคับหรือกดดันอะไรเพื่อนเธอเพราะเธอเองก็อยากให้อินทิราสบายใจทุกครั้งที่ได้คุยกับพวกเธอ

“เห้ออ...ชีวิตยัยออมนี่มันยิ่งกว่าละครเสียอีกนะ”

“อืมก็จริง”

สองสาวถอนหายใจพร้อมกันคิดถึงชีวิตของอินทิราที่ไม่มีเรื่องนั้นก็ต้องมีเรื่องนี้เข้ามาให้เป็นปัญหาอยู่เรื่อยไปทั้งเพื่อนของพวกเธอยังไม่ค่อยจยอมให้พวกเธอยื่นมือเข้าไปช่วยอีกต่างหาก

“แล้วนี่ที่บ้านแกมีปัญหาถ้าฉันพอจะช่วยอะไรก็บอกเลยนะ”

หลังจากที่คุยกันเรื่องอินทิราจบแล้วพีรยาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอก็ยังคุยเรื่องปัญหาที่บ้านของพรณภัทร์ไม่จบเพราะเธอก็พึ่งจะรู้มาว่าธุรกิจที่บ้านของพ่อเลี้ยงพรณภัทร์กำลังมีปัญหาเรื่องเงินถ้าหากเรื่องนี้เธอไม่รู้เองแล้วมาเค้นถามเพื่อนเธอเพื่อนเธอก็คงจะไม่ยอมบอก

“ไม่ต้องหรอกแค่แกคอยอยู่ข้างๆฉันก็พอ”

พรณภัทร์อุตส่าห์ปิดเรื่องเงียบไม่บอกปัญหาทางบ้านให้พีรยารู้แต่เพื่อนเธอก็ดันไปรู้เองเสียอีกเธอไม่อยากให้เพื่อนเธอต้องคอยเป็นกังวลไปด้วยและไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากใครทั้งนั้นเพราะเธอเห็นว่าพ่อเลี้ยงเธอจะล้มละลายก็ดีแล้วเพราะพ่อเลี้ยงของเธอนั้นก็ไม่ได้ทำธุรกิจที่ขาวสะอาดสักเท่าไร

“แกนี่ก็อีกคนนะมีปัญหาอะไรไม่ค่อยจะบอกต้องให้ฉันรู้เอง”

พีรยาส่ายหัวให้กับความเกรงใจของเพื่อนเธออีกคน

“นี่ก็ดึกแล้วเดี๋ยวฉันขอตัวกลับก่อนนะ”

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ฉันกลับเองได้แค่นี้เองว่าจะหาซื้ออะไรทานก่อนถึงบ้านด้วย”

“โอเคแล้วเจอกันนะ”

พรณภัทร์ไม่อยากรบกวนให้เพื่อนเธอไปส่งเลยต้องบอกปัดไปเพราะที่พักของเธอก็ไม่ได้อยู่ห่างจากบ้านของพีรยามากมายเท่าไรนักนั่งแท็กซี่สิบกว่านาทีก็ถึง

“อ้าวพลอยจะกลับแล้วเหรอ”

“ค่ะ”

“พี่กำลังจะไปแถวนั้นคงผ่านบ้านพลอยพอดีเดี่ยวพี่ไปส่ง”

ภัคดนัยเห็นพรณภัทร์เดินลงมาจากห้องของน้องสาวของเขาชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวกำลังจะกลับจึงอาสาจะไปส่งเธอเพราะมีบางอย่างที่อยากจะคุยกับเธอด้วย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ภาคย์พลอยกลับเองได้ค่ะ”

พรณภัทร์รีบปฏิเสธชายหนุ่มด้วยการส่ายหัวหงึกหงักและพยายามเดินออกไปจากบ้านให้เร็วที่สุดเพราะเธอนั้นมีเรื่องที่ปิดบังชายหนุ่มอยู่จึงไม่อยากจะอยู่ใกล้กับเขาสักเท่าไร

“ไม่ไว้ใจพี่หรือไง”

“คะ...เปล่านะคะพลอยแค่เกรงใจ”

ภัคดนัยรับลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินประชิดตัวหญิงสาวขวางเธอเอาไว้ทันทีหญิงสาวเองจำต้องปฏิเสธเสียงแข็งว่าเธอไม่อยากให้เขาไปส่งเพราะว่าเกรงใจ