บทที่ 30 ข้ารักท่านเจ้าค่ะ

บทที่ 30

ข้ารักท่านเจ้าค่ะ

“นางปีศาจร้าย!!”

“คืนลูกชายข้ามา!!”

ยามนั้นเองงูตัวหนึ่งอาศัยความวุ่นวายกลบกลิ่นอายของตนเองแล้วฉกเข้าที่ขาของนาง ฟางเหนียงตกใจอีกทั้งความเจ็บปวดด้านข้างจากขาไปทั่วทั้งร่าง คล้ายกับร่างของนางกำลังจะเป็นอัมพาต อิทธิฤทธิ์ทั้งหมดของนางเสื่อมคลายลง มนุษย์กรูกันเข้ามาทำร้ายนางจนท้ายที่สุดก็ปางตาย…

ร่างบอบบางนอนรวยรินหายใจหอบหมดสภาพของปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง ผู้ครอบครองลูกแก้วจิ้งจอกซึ่งมีพลังมากมายมหาศาล แต่กลับไม่ใช้ป้องกันตนเอง เอาแต่เห็นอกเห็นใจมนุษย์ที่ทำร้ายตนเองจนท้ายที่สุดก็มีสภาพเช่นนี้

…ช่างน่าขันเสียจริง แม่นางจิ้งจอก…

บุรุษผู้หนึ่งในหมู่ชาวบ้านได้ห้ามทุกคน ในตอนแรกก็ไม่มีใครยอม พยายามทำร้ายนางเอาให้ถึงตาย ทว่าบุรุษผู้นั้นก็ได้เอ่ยว่าควรให้นางรับโทษกับทางการ เสียบหัวประจานที่กำแพงเมือง ด้วยเหตุนั้นพวกมนุษย์จึงยินยอมและพานางกลับไปยังหมู่บ้าน

สติของฟางเหนียงเลือนลางเหลือเกิน ภายในหัวใจของนางเจ็บปวดเหลือเกิน นางมิอาจทำร้ายมนุษย์ได้แม้ว่าพวกเขาจะทำร้ายนาง อีกทั้งในตอนนี้เกิดความคิดเลวร้ายขึ้นมา… มีเพียงคนผู้เดียวเท่านั้นที่รู้ทางเข้าไปยังดินแดนจิ้งจอกแห่งนี้ คนเพียงผู้เดียว…

เนิ่นนานกว่าสติของฟางเหนียงจะกลับมาอีกครั้ง นางฟื้นตื่นขึ้นมาพลางกวาดสายตามองไปรอบด้าน ร่างกายของนางได้รับการฟื้นฟูจากลูกแก้วจิ้งจอกจนหายดีแล้ว หากแต่รอยแผลจากงูยังไม่หาย คาดว่าคงเป็นปีศาจงูที่เล่นงานนาง พิษของมันกระจายไปทั่วร่างกายของนางทำให้ร้อนรุ่มไปทั่วทั้งตัว

ยามนั้นเองประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างของบุรุษผู้หนึ่ง คล้ายกับว่าบุรุษผู้นั้นไม่คิดที่จะปิดบังตัวตนอีกแล้ว ฟางเหนียงรับรู้ได้ในทันทีว่าบุรุษผู้นี้คือปีศาจงู!!

นางรับรู้ได้ถึงแผนการร้าย อีกทั้งยังรู้สึกโล่งใจที่ความเชื่อมั่นในตัวบุรุษของนางไม่สั่นคลอน นางมั่นใจว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังไม่มีทางเกี่ยวข้องกับไห่ไท่หยาง ทว่าก็ยังแปลกใจว่าเหตุใดพวกมนุษย์จึงรู้จักทางเข้า จะว่าบังเอิญหรือ…?

“เจ้า…”

ฝ่ามือหยาบจับร่างบอบบางให้ลุกขึ้นนั่งพิงกับกำแพงห้อง ก่อนจะเชยปลายคางนางขึ้น สบสายตากับดวงตาหวานหยด หากแต่ในยามนี้กลับหม่นหมองเสียจริง กระนั้นบุรุษผู้นี้ก็ยังคงจ้องมองมันอย่างหลงใหล

“เหตุใดจึงไม่ทำร้ายพวกมนุษย์ไปเสียเลยล่ะ หากเจ้าทำป่านนี้ก็คงไม่ต้องมาหมดสภาพเช่นนี้”

“และหลังจากนั้นพวกชาวบ้านก็จะยกโขยงกันไปทำลายดินแดนของข้าน่ะหรือ ฝันไปเสียเถิด ข้าไม่มีวันยอมให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้น!”

“หึ ช่างน่าเสียดาย… เอาเถิด ข้ามีทางเลือกมาให้เจ้า มาเป็นคู่ครองของข้า ลูกของเราจะเป็นลูกครึ่งจิ้งจอกและงู จะแข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้ใด แล้วข้าจะช่วยเจ้าออกไปจากที่นี่ รวมถึงปกป้องดินแดนของเจ้าด้วย”

แม้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงแล้วงูยักษ์ตนนี้อยากครอบครองลูกแก้วจิ้งจอกในตัวของนาง ทว่าเมื่อได้ยลโฉมนางเข้าก็เกิดตกหลุมรักอยากครอบครอง จึงได้ยื่นข้อเสนอเช่นนี้

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะประเมินทายาทของข้าต่ำไป ลูกของข้าปกป้องดินแดนได้อย่างสมบูรณ์ พวกเจ้าไม่มีทางบุกรุกเข้าไปได้!”

“เช่นนั้นหรือ… หมายความว่าเจ้าปฏิเสธข้อเสนอของข้าสินะ เอาเถิด ข้าก็คิดเอาไว้อยู่แล้ว เช่นนั้นเจ้าก็คงต้องรอความตายอย่างเดียว ไม่ตายด้วยพิษงู ก็ต้องตายด้วยการทรมานจากพวกมนุษย์แล้วเสียบหัวเจ้าประจานหน้ากำแพงเมือง”

“…” ฟางเหนียงไม่เอ่ยสิ่งใด นางไม่หวาดกลัวความตาย หากความตายของนางนั้น แลกมาซึ่งความสงบสุขของดินแดนและผู้คนที่นางรักใคร่

เสียใจก็แต่ไม่มีโอกาสได้ร่ำลาลูกชายที่รักของตนเองเป็นครั้งสุดท้าย

“เจ้าไม่อยากรู้หรือ เพราะเหตุใดพวกมนุษย์จึงรู้จักทางเข้า…” งูยักษ์ในคราบมนุษย์ยื่นใบหน้าเข้าไป กระซิบที่ข้างหูของนางเสียงแผ่วเบา หากแต่ด้วยระยะแค่นี้นางจึงได้ยินชัดเจน “มนุษย์ที่เจ้ารักนักรักหนาผู้นั้น เป็นคนบอกทางเข้าดินแดนของเจ้านะ”

…ไม่มีทาง! ถึงอย่างไรข้าก็เชื่อมั่นในตัวเขา เพราะเขา…คือท่านพี่ของข้า!...

ช่างน่าเจ็บใจเหลือเกิน ที่งูยักษ์มิอาจทำให้ฟางเหนียงหวั่นใจได้เลย ฝ่ามือหยาบตวัดจับบีบที่ลำคอเล็กแนบแน่น

“อึก!!”

“เจ้านี่มันน่าอึดอัดใจยิ่งนัก!! เป็นข้าเองที่บอกทางพวกมัน! ข้าเห็นมนุษย์ผู้นั้นออกมาจากดินแดนของเจ้า! เป็นข้าเอง เป็นข้าเอง!!”

“หึ ในที่สุด… ข้าก็คิดถูก ไห่… ไท่หยาง ไม่ทรยศ ต่อข้า!” ดวงตาคู่งามฉายชัดต่อความรักอันเปี่ยมล้นเมื่อเอ่ยถึงไห่ไท่หยาง ทว่าเมื่อสบตากับงูยักษ์ในคราบงูผู้นี้ มันกลับเต็มไปด้วยความโกรธและเคียดแค้น!! “อุ๊บ!!”

พลันริมฝีปากของนางก็ถูกครอบครองอย่างจาบจ้วง นางพยายามปิดปากแต่ก็ถูกมือหยาบกระด้างบีบคางเล็กบังคับให้มันอ้าออก พร้อมทั้งสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปด้านใน ฟางเหนียงไม่ยินยอมจึงออกแรงฝืน กัดลิ้นและปากของอีกฝ่ายจนเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก

งูยักษ์ตนนี้พยายามที่จะแย่งลูกแก้วจิ้งจอกไปจากนาง!!

ทว่ายามนั้นเองประตูก็ถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างของงูยักษ์ตนนั้นถูกกระชากออกไป!

…ไห่ไท่หยาง…

ใช่แล้ว ผู้ที่อยู่ตรงหน้าของนางคือไห่ไท่หยาง เหตุใดบุรุษจึงมาอยู่ที่นี่!?

“ข้าได้รับคำสั่งมาจากไท่จื่อ ให้มาพาตัวปีศาจตนนี้ไปสำเร็จโทษ”

“เจ้า! เป็นไปมิได้ ในเมื่อเจ้า…!”

“ข้าทำไมหรือ?”

…มิใช่ว่าถูกจับตัวไว้หรอกหรือ!?...

“เจ้ามากับข้า” ไห่ไท่หยางเอ่ยเสียงเข้มขณะกระชากร่างบอบบางให้ลุกขึ้น

“หะ เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่เจ้าคะ?”

นางเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงตามไห่ไท่หยางออกไป ส่วนงูยักษ์ที่นางไม่รู้แม้แต่ชื่อเสียงเรียงนามก็ได้แต่ปล่อยนาง เนื่องจากการเปิดเผยตัวตนแก่มนุษย์นั้นมิใช่เรื่องดี มิวายโดนสำเร็จโทษตามจิ้งจอกเก้าหางไปด้วย ทว่าไม่มีทางที่งูยักษ์จะยอมลามือจากมีแค่จิ้งจอกเป็นแน่ ต้องหาทางเอามันมาครอบครองให้ได้!!

“ท่านไท่หยาง ท่านยังไม่ตอบคำถามของข้าเลย”

“…”

“เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่เจ้าคะ”

“มาพาตัวเจ้าไปสำเร็จโทษ”

“…”

ฟางเหนียงได้แต่เผยรอยยิ้มเงียบๆ ไห่ไท่หยางยังคงตรงไปตรงมา

“ข้าดีใจที่ได้เจอท่านเป็นครั้งสุดท้าย”

บุรุษหยุดฝีเท้าลง ก่อนจะหันกลับไปหาฟางเหนียง ใบหน้าคมคายนิ่งเฉย หากแต่แววตาที่มองนางนั้นเจ็บปวดเหลือเกิน เมื่อพยายามที่จะเก็บซ่อนมันแต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน

นับวันความรู้สึกที่มีให้แก่ปีศาจจิ้งจอกเก้าหางตอนนี้ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ยิ่งเห็นนางเจ็บปวด เห็นนางได้รับบาดเจ็บ ร้ายที่สุดคือเห็นโกรธผู้อื่นพยายามที่จะข่มเหงนาง เขาแทบหน้ามืดเข้าไปทำร้ายคนผู้นั้นแต่โชคดีที่ยังคงสติได้!!

“เจ้าไม่โกรธข้าหรือ ข้าเป็นคนบอกทางเข้าดินแดนของเจ้า!!”

“ท่านโกหกไม่เก่งเอาเสียเลยนะเจ้าคะ เผื่อว่าท่านจะไม่รู้ ข้าจะบอกให้ว่าในยามที่ท่านโกหก ท่านจะไม่ยอมหลบสายตา แต่แววตาของท่านจะสั่นไหวเล็กน้อย เฉกเช่นยามนี้… ท่านโกหกข้าไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”

…เพราะข้าเฝ้ามองท่านมาตั้งแต่ท่านเกิดมาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วยาม เฝ้ามองตลอดกระทั่งเติบใหญ่เป็นบุรุษเช่นนี้…

“เจ้า…”

“ข้ารักท่านเจ้าค่ะ”

ถ้อยคำนั้นดังก้องกังวานอยู่ในหัวของบุรุษ ราวกับเวลาหยุดอยู่ที่เดิม ดวงหน้าหวานในยามนี้นั้นโทรมเหลือเกิน หากแต่ในสายตาของไห่ไท่หยางนางกลับดูงดงาม…

“…!?”

“ข้าอยากบอกก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้บอก”

รอยยิ้มหวานของนางนั้นเผยความจริงใจออกมาทุกส่วน งดงาม เจิดจ้าเสียยิ่งกว่าแสงสุริยัน งดงามเสียยิ่งกว่ามวลบุปผา เสียงของนางราวกับเคลือบไปด้วยความหวานล้ำยิ่งกว่ามธุรสที่ผู้คนพากันกล่าวขาน

“…”

“ไปเถิดเจ้าค่ะ หากชักช้าไท่จื่อจะสงสัยในตัวท่านได้ อ้อ ระหว่างสำเร็จโทษโปรดเก็บสายตาอาวรณ์ของท่านด้วยนะเจ้าคะ ข้าไม่อยากให้ผู้คนสงสัยว่าท่านมีใจให้ปีศาจเช่นข้า”

…ข้ามีใจให้ปีศาจแล้วอย่างไร ปีศาจไม่มีหัวใจหรือ!? เจ้าแตกต่างจากพวกข้าเพียงแค่กายหยาบบางส่วน ภายในไม่ต่างกันเลยสักนิด!...

“เจ้าช่าง… เลือดเย็นยิ่งนัก!” บุรุษเอ่ยด้วยความอึดอัดใจ…

“ข้าเป็นปีศาจนี้เจ้าคะ”

“ข้ามิได้เป็นคนบอกทางพวกเขา ข้า… มิได้ผิดต่อเจ้า”

“ข้ารู้เจ้าค่ะ”

“ข้า…” ไห่ไท่หยางไม่ทันได้เอ่ยถ้อยคำที่สลักอยู่ในใจออกไป ฟางเหนียงกลับส่ายหน้าเบาๆ พร้อมทั้งเผยรอยยิ้มบางเบา

“เรื่องนั้นข้าก็รู้เจ้าค่ะ”

“…!”

“แต่ได้โปรดอย่าได้เอ่ยออกมาเลย… มิเช่นนั้นข้าคงมิอาจจากไปได้”

หากไห่ไท่หยางบอกรักนาง เกรงว่านางจะทำลายทุกสิ่งแล้วพาตัวเขาไปครองรักในดินแดนของตนเอง ทว่าที่ไม่ทำเช่นนั้นด้วยเกรงว่าพวกมนุษย์จะคิดจองล้างจองผลาญไปหลายชั่วโคตร ขอเพียงเสียสละแค่นางพวกมนุษย์ก็คงพึงพอใจ

ฟางเหนียงพยายามยับยั้งชั่งใจ นางรู้ดีถึงผลที่ตามมา ตอนนี้บนบ่าของนางไม่มีเพียงความรักต่อบุรุษเท่านั้น แต่ยังมีหลายร้อยชีวิตในดินแดน และดินแดนที่ต้องรักษา จริงอยู่ว่ามนุษย์มิอาจทำลานดินแดนของนางในยามนี้ได้ แต่แล้วต่อไปเล่า… หากถึงวันที่พลังของนางหรือจินหมิงอันอ่อนแอ หากถึงวันนั้นคงเกิดการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่เป็นแน่

นางคิดแล้วคิดอีก ทางเดียวที่จะหยุดสงครามระหว่างปีศาจจิ้งจอกและมนุษย์ในอนาคตได้ก็คือการเสียสละตนเอง และใช้ลูกแก้วจิ้งจอกรักษาดินแดนเอาไว้ ปิดตายทางเข้าดินแดน หากผู้ใดมิได้รับอนุญาตก็จะไม่สามารถเข้าหรือออกได้ มันจำเป็นต้องใช้พลังมหาศาลซึ่งนางก็มีอยู่พอดี